τo χαμένo όνειρo

Για φαντάσου ξαφνικά, όλη η πόλη να συντονιζόταν σε ένα ραδιόφωνο. Ο εκφωνητής, με μια γλυκιά μπάσα φωνή να έλεγε ας δυναμώσουμε όλοι τώρα τον ήχο για να ακουστεί η μελωδία που έρχεται σε όλη την Αθήνα, όσο πιο δυνατά και πιο πολύ γίνεται, να φτάσει στους ανθρώπους που ο καθένας θέλει, να ταξιδέψει πάνω από τον ουρανό και να κατακλείσει τις καρδιές μας, να μπει από ένα ανοιχτό παράθυρο και να συναντήσει κι έναν άνθρωπο...Κι αυτό το τραγούδι είναι η μελωδία του Μάνου Χατζιδάκι από τα 30 νυχτερινά, Το βαλς των χαμένων ονείρων. Κι από το ανοιχτό παράθυρο, που μπαίνει το ανοιξιάτικο αεράκι, φτάνει και αυτός ο ήχος σ' αυτόν τον άνθρωπο. Σηκώνεται και κοιτά στο δρόμο νομίζοντας ότι ζει μια καντάδα, αλλά καταλαβαίνει ότι ο ήχος βγαίνει από παντού. Από τα σπίτια, τα καταστήματα, τα αυτοκίνητα. Νιώθει να τον κοιτάνε όλοι. Γιατί είναι ο μόνος που δεν έχει ανοίξει το ραδιόφωνο. Αντιλαμβάνεται πως κάποιοι σιγοψιθυρίζουν κάτι γι' αυτόν στον κατάμεστο δρόμο, έξω από το σπίτι του. Όλοι έχουν σταματήσει και τον κοιτούν. Τα αυτοκίνητα είναι ακινητοποιημένα. Κάποιοι νεαροί του φωνάζουν. Κατέβα. Τρέξε. Τώρα. Τρέξε. Μην χάνεις τη στιγμή. Κι εκείνος φεύγει τρέχοντας. Περνά ανάμεσα από τα αυτοκίνητα. Νιώθει να πετάει. Βιάζεται να φτάσει εκεί απ' όπου ο ήχος ξεκινά. Ο εκφωνητής έχει πια αποχαιρετίσει το κοινό και βγαίνει στο δρόμο. Η εκπομπή έχει τελειώσει και η πόλη συνεχίζει να κινείται. Ο ήλιος που δύει σιγά σιγά φωτίζει το πρόσωπό του, αλλά η μελαγχολία στο βλέμα του παγωμένη. Ξαφνικά νιώθει κάποιον από μακριά να τον κοιτάει. Δυνατά. Σα να μη μπορεί να του αντισταθεί. Ξέρει ότι είναι αυτός. Εκείνος. Ο άνθρωπος. Τον πλησιάζει κι άλλο. Κι άλλο. Τον κοιτά μέσα στα μάτια. Του χαμογελά. Ένα δάκρυ κυλά. Του ξεφεύγει. Κι εκείνος του λέει Ήρθα, του κρατά το χέρι, τον φιλά στο μάγουλο, τον παίρνει αγκαλιά, του σκουπίζει το δάκρυ και κατηφορίζουν αμίλητοι στη μεγάλη λεωφόρο. Σταματούν. Ξανακοιτιούνται. Φιλιούνται. Στο στόμα. Αυτή τη φορά ας γίνει το όνειρο, του ψιθυρίζει εκείνος. Κι όπως σουρουπώνει τον σφίγγει όλο και πιο δυνατά πάνω του και χάνονται στα φωτάκια των αυτοκινήτων που τρέχουν στη μεγάλη λεωφόρο.