ματαιότητα και ματαιοδοξία

Στην τελευταία συνεδρία με την πολυαγαπημένη μου "Ψ" συζητήσαμε κάτι που δεν είχαμε συζητήσει τόσο καιρό. Την ματαιότητα. Η αλήθεια είναι πως αυτό είναι κομμάτι του καθένα. Το έχει και το κουβαλά. Άλλος το βγάζει στην επιφάνεια, κι άλλος το κρύβει καλά. Εγώ το κουβαλάω πολλά χρόνια. Ακόμα και στις υποτιθέμενες στιγμές ευτυχίας μου, κάπου εκεί στην άκρη του μυαλού μου υπήρχε. Κι αυτή η ματαιότητα, που εκφράζεται ως ματαιοδοξία, πηγάζει από το γεγονός ότι γνωρίζουμε το τέλος μας. Μοναχικό, σ' ένα κρεβάτι, να αφήνουμε το θάνατο να μας παίρνει από τη ζωή που μας δίνει. Και μη μου πεις ότι το θέμα είναι τί κάνουμε όσο ζούμε. Όλα αυτά είναι γνωστά. Προσπαθούμε διαρκώς. Και πολύ. Ταλαιπωρούμαστε. Χάνουμε τις στιγμές. Αφήνουμε το φόβο να μας παρασύρει. Μιζεριάζουμε και ψάχνουμε τάχα μου για το καλύτερο. Μα ποιο είναι επιτέλους αυτό το καλύτερο; Μόνιμα ανικανοποίητοι από τη ζωή μας πορευόμαστε προς το θάνατο. Και γιατί καλούμαστε να ζούμε; Κι η ματαιοδοξία μας ένα παιχνίδι είναι για υστεροφημία. Μέσα από αυτή καλύπτουμε το φόβο και τη ματαιότητά μας. Τόσο ξεκάθαρα είναι τα πράγματα για μένα. Και κάποιες φορές υποσυνείδητα εγκλωβίζομαι από αυτές τις σκέψεις και βάζω τρικλοποδιές στον εαυτο μου. Σήμερα αναρωτιέμαι πάλι γιατί χτες αγόρασα το travel spray του αρώματός μου για να το έχω στη τσάντα μου, γιατί πήρα τέσσερα μπουκάλια αφρόλουτρο, τρία διαφορετικά shampoo επαγγελματικά, γιατί πήρα ακόμα ένα jean Girbaud, μία ζώνη Margiela, ένα shirt Girbaud, και κρέμασα τις τσάντες στη vespa μου για μια απόσταση πέντε λεπτών που κανείς δεν με είδε και δεν πρόσεξε πόσο stylish είμαι. Και κουρέλια να φορούσα πάλι το ίδιο θα ήταν. Κι από την άλλη δεν πάω σε μεγαλύτερο σπίτι γιατί δεν έχει κανένα νόημα. Δεν κάνω τραπέζια σπίτι μου όπως παλιά γιατί δε θέλω αναμνήσεις. Δεν αφήνω κανέναν άνθρωπο να με πλησιάσει γιατί θα φύγει. Ματαιοδοξία. Και Ματαιότητα. Είναι ένα ωραιότατο tripaki που μπαίνεις για να κρύψεις το φόβο ότι όλα όσα γίνονται δεν έχουν καμία αξία και κανένα νόημα. Ό,τι αρχίζει, τελειώνει. Γι΄αυτό και δεν αρχίζω τίποτα πια. Ή καλύτερα φοβάμαι να αρχίσω. Γιατί δεν θέλω να δω το τέλος. Μου αρκούν τέσσερα διαφορετικά τελειώματα που είδα στη ζωή. Γιατί ακόμα ένα; Προσπαθώ να βρω μια άκρη σε αυτό, αλλά όσο περνούν τα χρόνια γίνεται όλο και πιο έντονο μέσα μου. Γιατί έξω μου προσπαθώ να κυκλοφορώ με την πανοπλία μου. Πρόσφατα κάποιος άνθρωπος μου είπε ότι εσύ πρέπει να προχωράς και να μην κοιτάς γύρω σου, να σε κοιτάνε οι άλλοι, να σε ψάχνουν. Μου είπε ότι τα έχω όλα. Κι όμως, δεν τα μοιράζομαι αυτά τα "όλα". Γιατί είναι μάταιο. Ας κατηγορηθώ για ματαιοδοξία λοιπόν. Κι ας δικαστώ για ματαιότητα σ΄αυτή τη ζωή. Κι αφού κριθώ ένοχος ας αγαπηθώ, από όσους αγάπησα και δεν αγάπησα. Γιατί για μένα, μόνο η αγάπη είναι το αντίδοτο. Η αιώνια.

P.S. 1 Γιατί έπρεπε να έχω αυτό το πρότυπο για γονείς που είναι 30 χρόνια μαζί; Κι αυτό εγκλωβιστικό είναι όταν ασυνείδητα θες να το αναπαραγάγεις.
P.S. 2 Θα ήθελα να είμαι βλάκας. Ώρες ώρες ναι.