Πήγα. Και γύρισα. Και ξεχάστηκα. Και πέρασα ωραία. Και είδα. Και σκέφτηκα. Και κατάλαβα. Και ένιωσα. Και γέλασα. Και πάλι στο ίδιο σημείο είμαι. Γυρίζοντας πίσω, δε θέλω να σου πω ούτε για το ταξίδι, ούτε για τις εικόνες, ούτε για την παγωμένη θάλασσα και τη ραστώνη του μεσημεριού στο νησί. Θέλω να σου πω ότι ο καθένας πρέπει να κυνηγά το όνειρό του και πως σ' αυτή την πόλη δεν ζούμε πια. Αυτό κράτησα σα συμπέρασμα και τώρα σκέφτομαι ότι βρήκα τα πράγματα πιο άσχημα απ' ότι τα άφησα. Και μαύρισε η ψυχή μου. Για τη ζωή μας που είναι πια μαύρη.
6 σχόλια:
Η Αλίκη δεν ζει πια εδώ... ούτε κι εμείς... Όπως το λες!
Πρέπει να το κυνηγάμε..
Μακάρι να το πιάσουμε...
Εμεις ζουμε Asteroid για κακη μας τυχη.
Που θα παει. Θα το πιασουμε!
ναι σαυτη τη πολη δε ζει κανεις
ειμαι σ ενα νησι αυτο το καιρο και το μονο που μου λειπει ειναι οι φιλοι μου
α
σε καταλαβαινω. απολυτα. και στο νησι ομως μπορεις να βρεις ανθρωπους.
Δημοσίευση σχολίου