λες;

Σήμερα 19.00

Αυτό το ερώτημα μου έρχεται στο μυαλό συνέχεια, εδώ και μερικές ώρες. Σήμερα κατάλαβα ότι θέλω να έρθει, αλλά φοβάμαι κιόλας. Θα μου στερήσει την ελευθερία μου; Θα είναι σαν τους άλλους; Θα μπορέσω να ξαναδώσω; Να ανοιχτώ; Τίποτα δεν θα είναι όμως όπως παλιά. Άλλος πια εγώ. Πραγματικά άλλος. Άλλος κι εκείνος που θα 'ρθει. Λες να έρθει; Λες να ξαναέρθει; Θα αργήσει;

Απόψε 21.15

Ανοίγεις την πόρτα. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο κι αρχίζεις να παίζεις μαζί μου. Να λες τα δικά σου. Να με πειράζεις. Τα μάτια σου λάμπουν. Φωτίζουν το μέσα μου εγώ. Με κοιτάς, σε κοιτώ. Συνεχώς. Θέλω. Πολύ. Καλύτερα που σε άφησα να επιλέξεις εσύ το εστιατόριο. Εγώ μπορεί και να σε τρόμαζα, σ' αυτά τα trendy που μπορεί και να σε πήγαινα για να σε εντυπωσιάσω από ανασφάλεια. Νιώθω σαν να σε ξέρω. Χρόνια. Και μετά οι συμπτώσεις. Και με κοιτάς μέσα στα μάτια, και νομίζω ότι προσπαθείς να με διαπεράσεις, και παλεύω να μη σ΄αφήσω. παλεύω πολύ. Θέλω να σ' αγίξω. Να σε αγκαλιάσω. Να σε μάθω. Και πάλι χαζές συμπτώσεις. Αλλά τελικά τους ανθρώπους που είμαστε μαζί, όσο διαφορετικοί κι αν είναι, τους συνδέει κάτι. Με τους ανθρώπους που αγάπησα, κατάγεστε από το ίδιο μέρος, είστε αέρινοι τύποι, και με φώναξες όπως αυτοί χωρίς να το ξέρεις. Λες; Αναρωτιέμαι διαρκώς. Θέλω. Να θέλεις κι εσύ; Εγώ όταν νιώθω κάτι, χάνομαι, δε μπορώ να καταλάβω. Είπες πως θα τηλεφωνήσεις αύριο. Και μετά, κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, ρώτησες τί. Τί; Επέμεινες. Ήθελα κι άλλο λοιπόν. Θέλω κι άλλο. Από εκεί που δεν το περίμενα. Νιώθω μια γαλήνη και μια αναμπουμπούλα μέσα μου. Σημάδι. Λες; Ας είναι.

P.S.1 Είχε πολύ καιρό να θέλω κι άλλο. Είχε πολύ καιρό να νιώσω τόσα όσα δε λέγονται σε ένα απλό post.

P.S.2 Μαζί σου θέλω. Θα με πειράξει αν δεν... Αν δεν ταξιδέψουμε.

P.S.3 Αυτά τα μάτια, τα ανασύρω συνέχεια από τη μνήμη μου.

P.S.4 Φοβάμαι. Θέλω. Δεν κρατιέμαι. Αμύνομαι. Καταλαβαίνω. Ονειρεύομαι.