χαράματα στην εθνική

Χαράματα. Το φως σπάει λίγο το μαύρο της νύχτας που φεύγει. Τελευταία φθινοπωρινή νύχτα. Αύριο θα έρθει ο χειμώνας. Θα τον φέρει η ώρα που θα αλλάξει. Ο χειμώνας στη ζωή μου. Σκατά. Για ποιά ζωή μου μιλάς; Σκέφτομαι να γράψω. Πάλι να γράψω; Γιατί; Για ποιόν; Θα γράψω, αυτό κάνω χρόνια τώρα. Οδηγώ με 150 στην Εθνική. Χάνω τη σωστή έξοδο. Δε γαμιέται. Να σκοτωθώ, και τι έγινε; Χώνομαι ανάμεσα σε άλλα αυτοκίνητα, φιλήσυχων πολιτών, μιας επαρχίας που δε θα γίνει ποτέ μητρόπολη, αφού ζουν τη μικροαστική τους ολοκλήρωση, επιστρέφοντας από τα μπουζούκια. Δε γαμιέται θα βρω μια έξοδο να βγω. Ανάβω τσιγάρο. Ο καπνός που μπαίνει μέσα μου με κάνει να νιώθω ζωντανός. Ακόμα; Ναι. Χαράματα. Μόνος. Πάλι. Φόβος, πολύς. Για ποιά ζωή μου μιλάς; Την ιλουστρασιόν; Χέστηκα. Δε με νοιάζει. Γιατί να με νοιάζει; Σκέφτομαι να μην σε ξανακούσω. Ούτε εσύ να με ακούσεις. Δε θέλω να με κρίνεις. Θα γυρνάω τη βελόνα. Γιατι; Μια φορά κι εγώ πλησίασα τόσο αυτό που χρόνια ήθελα και πήρα τ' αρχίδια μου. Ποιά γαμημένη αισιοδοξία πρέπει να έχω, χαράματα Σαββάτου; Καμία. Και το παράλογο είναι ότι εγώ μόλις τώρα ξύπνησα. Όλα αυτά τα νιώθω νηφάλιος. Σήμερα δε βρίσκω καμία αισιοδοξία πουθενά. Δε με αφορά σήμερα κανένας γυαλιστερός κόσμος, καμία επαγγελματική επιτυχία, καμία δημοσιότητα. Δε με αφορά που δεν κάθεται κανένας δίπλα μου, επειδή με φοβάται και δεν μπορεί να με κάνει υποχείριό του. Βαρέθηκα την ίδια ιστορία στη ζωή μου. Κανείς δεν καταλαβαίνει ποιος είμαι ουσιαστικά. Στην εικόνα που γυαλίζει μένουν όλοι. Φτωχοί στη σκέψη και την αναζήτηση. Στ' αρχίδια μου. Θα ζήσω; Ίσως. Σήμερα, με αφορά που το παρελθόν έμεινε πίσω. Και ξαφνικά από το πουθενά σε είδα από κοντά. Τόσα χρόνια ήξερα ότι υπήρχες, ήξερα τη δουλειά σου. Πριν τρια χρόνια καθόσουν δίπλα μου στο Λυκαβηττό. Από τη φωνή σε γνώρισα. Τότε όμως ήμουν κι εγώ αλλού. Τώρα, ελεύθερος πια, κι εσύ αλλού. Γιατί; Γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά; Γιατί τα βάζω όλα τόσα βαθυά μέσα μου; Γιατί μαλακίζομαι. Συνεχώς. Σε άσκοπες γνωριμίες, προσπαθώντας να ανακαλύψω μήπως υπάρχει το άλλο μου μισό. Δεν υπάρχει. Κι αν δεν το πάρω απόφαση θα αναλώνομαι δεξιά κι αριστερά σε ηλίθια ραντεβού και χαζά προξενιά, ανάμεσα από ένα διαρκές τρέξιμο για τη δουλειά. Το φως όλο και περισσότερο. Μην ξημερώνεις Θεέ. Όχι ακόμα. Δεν θέλω. Θα βγω και θα πλαγιάσω μ' όποιον να ναι. Η απόλυτη decadence. Κι η λησμονιά το ξέρω ότι δεν θα ρθει. Η λησμονιά για τη ζωή που ζω και είναι μισή. Μ' όποιον να ναι. Δε γαμιέται. Και τι έγινε; Άδειος, κενός πάντα. Πάντα. Που μου σάλταρε ο νους, για το γαμώτο της ζωής μου. Δε γαμιέται.

P.S. 1 Το περιεχόμενο του post δεν λογοκρίθηκε.
P.S. 2 Παγίδες, παντού. Τι να το κάνω το συναίσθημα; Με έπνιξε. Αι στα κομμάτια πια.