25.10.08

χαράματα στην εθνική

Χαράματα. Το φως σπάει λίγο το μαύρο της νύχτας που φεύγει. Τελευταία φθινοπωρινή νύχτα. Αύριο θα έρθει ο χειμώνας. Θα τον φέρει η ώρα που θα αλλάξει. Ο χειμώνας στη ζωή μου. Σκατά. Για ποιά ζωή μου μιλάς; Σκέφτομαι να γράψω. Πάλι να γράψω; Γιατί; Για ποιόν; Θα γράψω, αυτό κάνω χρόνια τώρα. Οδηγώ με 150 στην Εθνική. Χάνω τη σωστή έξοδο. Δε γαμιέται. Να σκοτωθώ, και τι έγινε; Χώνομαι ανάμεσα σε άλλα αυτοκίνητα, φιλήσυχων πολιτών, μιας επαρχίας που δε θα γίνει ποτέ μητρόπολη, αφού ζουν τη μικροαστική τους ολοκλήρωση, επιστρέφοντας από τα μπουζούκια. Δε γαμιέται θα βρω μια έξοδο να βγω. Ανάβω τσιγάρο. Ο καπνός που μπαίνει μέσα μου με κάνει να νιώθω ζωντανός. Ακόμα; Ναι. Χαράματα. Μόνος. Πάλι. Φόβος, πολύς. Για ποιά ζωή μου μιλάς; Την ιλουστρασιόν; Χέστηκα. Δε με νοιάζει. Γιατί να με νοιάζει; Σκέφτομαι να μην σε ξανακούσω. Ούτε εσύ να με ακούσεις. Δε θέλω να με κρίνεις. Θα γυρνάω τη βελόνα. Γιατι; Μια φορά κι εγώ πλησίασα τόσο αυτό που χρόνια ήθελα και πήρα τ' αρχίδια μου. Ποιά γαμημένη αισιοδοξία πρέπει να έχω, χαράματα Σαββάτου; Καμία. Και το παράλογο είναι ότι εγώ μόλις τώρα ξύπνησα. Όλα αυτά τα νιώθω νηφάλιος. Σήμερα δε βρίσκω καμία αισιοδοξία πουθενά. Δε με αφορά σήμερα κανένας γυαλιστερός κόσμος, καμία επαγγελματική επιτυχία, καμία δημοσιότητα. Δε με αφορά που δεν κάθεται κανένας δίπλα μου, επειδή με φοβάται και δεν μπορεί να με κάνει υποχείριό του. Βαρέθηκα την ίδια ιστορία στη ζωή μου. Κανείς δεν καταλαβαίνει ποιος είμαι ουσιαστικά. Στην εικόνα που γυαλίζει μένουν όλοι. Φτωχοί στη σκέψη και την αναζήτηση. Στ' αρχίδια μου. Θα ζήσω; Ίσως. Σήμερα, με αφορά που το παρελθόν έμεινε πίσω. Και ξαφνικά από το πουθενά σε είδα από κοντά. Τόσα χρόνια ήξερα ότι υπήρχες, ήξερα τη δουλειά σου. Πριν τρια χρόνια καθόσουν δίπλα μου στο Λυκαβηττό. Από τη φωνή σε γνώρισα. Τότε όμως ήμουν κι εγώ αλλού. Τώρα, ελεύθερος πια, κι εσύ αλλού. Γιατί; Γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά; Γιατί τα βάζω όλα τόσα βαθυά μέσα μου; Γιατί μαλακίζομαι. Συνεχώς. Σε άσκοπες γνωριμίες, προσπαθώντας να ανακαλύψω μήπως υπάρχει το άλλο μου μισό. Δεν υπάρχει. Κι αν δεν το πάρω απόφαση θα αναλώνομαι δεξιά κι αριστερά σε ηλίθια ραντεβού και χαζά προξενιά, ανάμεσα από ένα διαρκές τρέξιμο για τη δουλειά. Το φως όλο και περισσότερο. Μην ξημερώνεις Θεέ. Όχι ακόμα. Δεν θέλω. Θα βγω και θα πλαγιάσω μ' όποιον να ναι. Η απόλυτη decadence. Κι η λησμονιά το ξέρω ότι δεν θα ρθει. Η λησμονιά για τη ζωή που ζω και είναι μισή. Μ' όποιον να ναι. Δε γαμιέται. Και τι έγινε; Άδειος, κενός πάντα. Πάντα. Που μου σάλταρε ο νους, για το γαμώτο της ζωής μου. Δε γαμιέται.

P.S. 1 Το περιεχόμενο του post δεν λογοκρίθηκε.
P.S. 2 Παγίδες, παντού. Τι να το κάνω το συναίσθημα; Με έπνιξε. Αι στα κομμάτια πια.

11 σχόλια:

ΠΑΥΛΟΣ είπε...

Αφιερωμένο το "Ξημέρωμα στην εθνική" από τον Θηβαίο και τους Συνήθεις Ύποπτους. Πάτα το play!!!

Καλή σου μέρα

UrbanTulip είπε...

p1. δεν είσαι μόνος. και ειναι πολυ παραξενο ποσο παράλληλα είναι τα αισθήματα μας τον τελευταίο καιρό.
2. μη βιάζεσαι να βρεις το άλλο μισό. θα ρθεί σίγουρα και θα δεις ότι θα προσπαθήσει και αυτός να είναι μαζί σου. όχι μόνο εσύ.
φιλί

the boy with the arab strap είπε...

αν δεν χαλωρεις και ηρεμισεις δεν προκειται να βρεις τιποτα. τι αγχος σε εχει πιασει , ζησε λιγο με τον εαυτο σου , κατανοησε τον και τα αλλα θα ερθουν. καλημερες!!!

Hfaistiwnas είπε...

Με συγγινείς .... :(
Δεν είμαστε πάντα μόνοι καλέ μου, θα έρθει η ώρα και θα είμαστε μαζί με το δεύτερο εγώ μας.. που θα μας κρατάει στα ίσια..
μην πέσεις στην παγίδα της μοναξιάς, έτσι;
Αγκαλίτσες για σένα...

De Facto είπε...

ψαξε λιγο ακομη χωρισ όρια
ψαξε

βρισκεται

θα δεις

Μεθυσμένη Καρδιά είπε...

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν οτι είναι πολύ δύσκολο να βρεις αυτό που πραγματικά θέλεις.Και ακόμα και να το βρεις,υπάρχουν οι πιθανότητες να μην είσαι εσύ αυτό που θέλει ο άλλος,η να μην είναι στην ίδια φάση με σένα.Οπότε πραγματικά είναι πολύ λίγες οι πιθανότητες να βρεις αυτό που θες.
Σε καταλαβαίνω γιατί όλοι μας το ίδιο περνάμε πάνω κατω.Το θέμα όμως είναι οτι υπάρχει η ελπίδα. :)

Εγώ δεν θα την αφήσω να φύγει.Σου προτείνω να κάνεις το ίδιο.

Γειά σου :)

kat. είπε...

σε νιώθω..
(σ.σ. νομίζω βασικά πως διαβάζω δικά μου κείμενα!)
ξέρεις τι πιστεύω; πρέπει να τα γαμάμε όλα! καλά, κακά, άσχημα, όμορφα!
όλα.
τι νόημα έχει μια μισή ζωή και ακόμα περισσότερο τι νόημα έχει μια ζωή πίσω από κάτι που αρνείται να μας δωθεί!!!
όλα επιτρέπονται και όλα απαγορεύονται!
άλλωστε ρε μωράκι για δυο πράγματα δεν πρέπει να στεναχωριόμαστε. για αυτά που διορθώνονται και για αυτά που δεν διορθώνονται!
κοίτα μπροστά, αριστερά και δεξιά.
μόνο ζήσε.
πρώτα για τον εαυτό σου και μετά για όλα τα άλλα..

αχ.. και αυτή η ψεύτικη ιλουστρασιόν εικόνα για την οποία κάνεις λόγο.. έλεος. την ζω και εγώ λόγω επαγγέλματος. είναι τόσο μάταιη, κατά βάθος μίζερη και κενή που ώρες ώρες αρνούμαι να παραδέχομαι το επάγγελμα που κάνω. η αλήθεια μας, η δική μας πραγματική αλήθεια κρύβεται αλλού.
ας την αναζητήσουμε!

tovenito είπε...

πραγματικά το θες όμως και το άλλο;το με όποιον να ναι και δε γαμιέται; μήπως έτσι το κενό είναι μεγαλύτερο;

Lady D είπε...

san ton kyvo, to paixnidi mwre me tis polles plevres
to exeis sxedon oloklirwsei, exeis arxisei na xamogelas k eisai etoimos na peis "ta katafera"
prin katalaveis oti afto den htan to tetragwnaki pou epsaxnes telika.
synexizeis omws na prospatheis giati twra pou exeis ftasei toso koda sth lysh, h anagh einai megalyterh
etsi einai. otan exeis ftasei toso koda ena meigma thymou, peismatos kai anypomonisias se gemizei.
kai xanapaizeis.

SK είπε...

1. Είναι σχεδόν κλισέ, αλλά εν πολλοίς αλήθεια: αν δεν είναι κανείς ευχαριστημένος με τον εαυτό του, το να βρείς το άλλο μισό είναι πολύ δύσκολο. H απελπισία φαίνεται, και δεν είναι ελκυστική.

2. Δεν είναι γραφτό όλοι να βρούμε το άλλο μισό. Εκτός κι αν κάνουμε πάρα πολλούς συμβιβασμούς. Σκέψου 20 ζευγάρια που ξέρεις. Φίλους, συγγενείς, γνωστούς, κτλ κτλ. Πόσα είναι τέτοια που θα ήθελες κι εσύ να είσαι σαν κι αυτούς? Δύο, τρία? Άντε τέσσερα αν είσαι πολύ τυχερός. Καμμιά δεκαριά θα είναι έτσι κι έτσι, μέτρια, και τα υπόλοιπα πεντ'έξι μαύρο χάλι.
Ίσως είναι καλύτερα να ετοιμάζουμε τον εαυτό μας για μια ζωή χωρίς ένα ξεχωριστό έταιρον ήμισυ. (Και αν έρθει, θα είναι μια ευχάριστη έκπληξη!). Καλύτερα έτσι, παρά με μίζερο συνοδοιπόρο.
Οι φίλοι είναι το παν. Οι καλοί, ξεχωριστοί φίλοι.

brainwaves είπε...

Ρε συ... όχι τέτοιο κλείσιμο... Ό,τι νά 'ναι; Με όποιον νά 'ναι; Δε γαμιέται; Όχι έτσι...

Εκτός αν είναι αυτό που πραγματικά θες. Αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν είναι...