non paper

Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Κι εκεί που καθόμουν και σκεφτόμουν ποια θα είναι τα επόμενα post μου, είδα κάποιον. Γύρω κόσμος, πολύς. Τον κοίταζα, και με κοίταζε. Διακριτικά αυτός, εγώ λίγο πιο απροκάλυπτα. Σε πίστα ήμασταν. Μαθαίνω ότι είναι αυτός που υποψιαζόμουν. Έχουμε μιλήσει για δουλειά στο τηλέφωνο δύο φορές. Έχουμε ανταλλάξει ένα mail στο facebook (είχε γεννέθλια, κι είπα να είμαι καλός prίστας). Μας σύστησαν απλά και φεύγοντας τον καληνύχτισα. Εκεί είδα ότι φόραγε μία μάρκα άγνωστη στην Ελλάδα που λατρεύω. Παρακολουθώ πολλά χρόνια τη δουλειά του. Έχω μια εικόνα γι' αυτόν. Κι εκείνος ίσως για μένα, διότι πριν προλάβω να του πω ποιος είμαι με κατάλαβε. Είμαστε συνάδελφοι σε διαφορετικά μέσα βλέπεις. Μαθαίνω επίσης ότι είναι free. Τι κάνουν; Σε ρωτάω να μου πεις τι κάνουν. Είναι χρόνια που ήθελα να συναντήσω αυτόν τον άνθρωπο. Όχι με κάποιο σκοπό. Και τον συνάντησα, και θέλω να τον ξανασυναντήσω. Φταίει που τον ξέρω από τη δουλειά του, ή η ανάγκη μου να ερωτευτώ με οδηγεί; Ξημερώματα Παρασκευής και κάτι μου έκανε. Άντε να κλείσω μάτι τώρα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Πάντως δικαιολογίες για να τον πάρω τηλέφωνο στη δουλειά και να του ζητήσω άσχετα δεν έχω. Και πώς γίνεται να πλησιάσεις έναν άγνωστο μου λες; Πάντως για το μόνο πράγμα που χαίρομαι την ελευθερία μου, είναι ότι ζω και προσπαθώ να ζήσω πράγματα που έκρυβα κι από εμένα. Και η ζωή πως τα φέρνει και πέφτεις πάνω σ' αυτά. Ξώφαλτσα, αλλά πέφτεις. Τουλάχιστον ξέρω ότι προσπάθησα, να πλησιάσω.

P.S. 1 Αυτή η πόλη είναι μικρή και μεγάλη ταυτόχρονα. Ίσως.
P.S. 2 Μαύρα τα μαντάτα. Μου μίλησε στο facebook. Έπιασε το κόλπο. Αλλά τελικά he is in a relation ship. Τα 'χει αυτά η γαμημένη η ζωή. Ωραίο είναι και το σκίρτημα. Κι ας κρατάει μερικές ώρες. Ας ξαναγυρίσω στα post που σκεφτόμουν. Είμαι αφελής τελικά.