δώδεκα χρόνια μετά

Έμοιαζε δύσκολο. Μου φαινόταν ότι δεν θα τα κατάφερνα. Το φοβόμουν. Κι όμως το έκανα κι αυτό. Συνάντησα τον πρώτο μου έρωτα. Στα ξαφνικά. Με βρήκε εκείνος λόγω της δουλειάς μου πριν ενάμιση μήνα. Απέφευγα βέβαια όλο αυτό το διάστημα να τον συναντήσω, κι αυτό το απόγευμα περπατώντας λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι του αποφάσισα... -μάλλον δεν το σκέφτηκα και πολύ- ότι θα μπορούσα να τον δω, να τελειώνουμε και μ' αυτή την εκκρεμότητα. Πίστευα ότι θα ήταν από εκείνες τις εντελώς απομυθοποιητικές συναντήσεις. Οφείλω να ομολογήσω ότι έπεσα έξω. Δεν είχε αλλάξει καθόλου. Συμπαθής, όπως και τότε, στα δικά μου μάτια. Με λίγο κοιλίτσα, αλλά σαρανταρίζει σε λίγο. Και τα είπαμε όλα. Και για τότε και για μετά και για σήμερα. Κι ένιωσα μια ανακούφιση γιατί πήρα την απάντηση που για κάποια χρόνια στη ζωή μου δεν είχα. Μπορώ να σου πω ότι ήταν ωραία. Τουλάχιστον δεν το μετάνιωσα όπως περίμενα, ούτε χαλάστηκα. Τον τοποθέτησα στη θέση που έπρεπε χωρίς να τον τσαλακώσω. Τώρα ξέρω γιατί έγιναν τα πράγματα έτσι τότε. Μ' άρεσε, γιατί εκτός από ανακούφιση τον είδα και ανθρώπινα πια. Κάποτε δεν τον δικαιολογούσα, σήμερα τον κατανόησα. ''Γιατί χαθήκαμε;" ρώτησε κάποια στιγμή. ''Γιατί εγώ χάνομαι'' του είπα και γέλασε. Ξέρει ότι δεν μπορούσε αλλιώς να γίνει. Κι ήταν όλα τόσο αληθινά αυτό το κρύο απόγευμα Σαββάτου. Και μ' άρεσε για έναν ακόμα λόγο. Μου θύμισε πόση μιζέρια έχουν οι μακροχρόνιες σχέσεις κι ότι δεν πρέπει να ζούμε σα "παντρεμένοι". Δεν του εύχομαι να χωρίσει, αφού μου εξομολογήθηκε ότι είναι σε αυτό το στάδιο. Σε μένα εύχομαι να ζω σα "single", ενώ θα είμαι σε σχέση. Μάλλον αυτό το μάθημα μου έδωσε αυτός ο άνθρωπος, γι' αυτό και ήρθε τώρα. Για να μου θυμίσει να μη βαρεθώ -βαρεθεί κι όποιος άνθρωπος θα είμαστε μαζί- τη ζωή μου-μας. Αυτή είναι η δυσκολία. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Θα το προσπαθήσω. Γιατί αυτό είναι το πρόβλημα των σχέσεων. Σε απορροφούν και σου κόβουν τον αέρα. Δεν σε αφήνουν να αναπνεύσεις. Κι εγώ θέλω να αναπνέω, όπως αναπνέω τώρα στην επόμενη σχέση μου. Μόνο έτσι θα μείνω εκεί, γιατί όσο πιο ελεύθερος νιώθει κανείς, τόσο πιο κοντά στον άλλο πηγαίνει.

P.S.1 Να ζούμε για να ζούμε δε βλέπω την ουσία, δεν είναι ευ ζην αυτό, αυτό είναι ευθανασία. Δανεισμένος στίχος από τη Λίνα Νικολακοπούλου.

P.S. 2 Πάντως με μάτιασε γιατί έφαγα μία ωραία σαβούρδα μετά, κι έχω ένα χτύπημα να ααα.. στο πόδι, όπως αυτά που είχαμε παιδιά. Δεν παραπονιέμαι, νιώθω και πάλι παιδί.

P.S. 3 Πέρασαν και τα γενέθλιά μου, κι αυτό που κράτησα είναι ότι μ' αρέσει που μεγαλώνω. Το έχω συνδέσει με μια περίοδο ωριμότητας και συνειδητότητας τον χρόνο που περνάει, κι οφείλω να πω πως μ' αρέσει.