Αυτή τη φορά όχι για να πάω διακοπές. Θέλω απλά να φύγω. Μακριά από εδώ. Μακριά από την απογοήτευσή μου. Μακριά από όσα με πληγώνουν. Από τη μαυρίλα που βλέπω γύρω μου, από το σκοτάδι που θα πέσει ακόμα πιο βαρύ σε λίγο καιρό. Από όλους αυτούς που μας κορόιδεψαν. Από εκείνους που λένε ψέματα. Κι από εκείνους που τους πιστεύουν. Από τα όνειρα κι από τα σχέδια που νιώθω πως θα μείνουν στο μυαλό του καθένα και θα αργήσουμε να σκεφτούμε πως ίσως κάποτε να τα υλοποιήσουμε. Μακριά από τα ξενοίκιαστα μαγαζιά και τις κλειστές πόρτες. Μακριά από χαζούς και ανώριμους που δεν καταλαβαίνουν τί ήρθε. Τί μας βρήκε που έλεγαν και οι παλιοί. Και δεν δηλώνουν απαισιοδοξία αυτές οι γραμμές αλλά ρεαλισμό. Γιατί όλα αυτά που θελήσαμε όλοι μας, για να έχουμε ένα καλύτερο αύριο, μόνοι μας τα υποσκάψαμε επειδή δεν καταλάβαμε ότι είμαστε περαστικοί από αυτόν εδώ τον τόπο. Δεν μ' αρέσει πια αυτός ο τόπος. Δεν αγαπώ τους ανθρώπους του. Και έτσι προτιμώ να ξεχάσω τον τόπο. Γιατί τον συμπονάω και στεναχωριέμαι να τον βλέπω σε αυτά τα χέρια. Και στα ξένα χέρια. Προτεκτοράτο ξανά. Μπορεί η ψευδαίσθηση ότι μας ανήκει ο τόπος μας να κράτησε λίγο, αλλά αρνούμαι να ζω σε μια πατρίδα υποθηκευμένη. Κρατάω τη στεναχώρια μου και σκέφτομαι να φύγω. Μόνο που μεγάλωσα πια για να το παίζω άπατρις. Και τα συναισθήματα πού τα πας. Φεύγοντας ο κάθε άνθρωπος ξέρει πολύ καλά πως πρέπει να πατήσει επί πτωμάτων για να επιβιώσει. Όχι πως αν μείνει δεν θα χρειαστεί να κάνει το ίδιο. Ό,τι πει η ζωή...
12 σχόλια:
Κι αν είναι καλύτερα έτσι; Όπου γης και πατρίς, η ευτυχία αποτελείται από πολλά μικρά πράγματα και πάντα έχεις περιθώριο να τη βρεις, όπου κι αν βρίσκεσαι...
Είναι η ζωή σου και πρέπει να κάνεις αυτό που σου λέει η λογική σου, τουλάχιστον να έχεις προσπαθήσει, ακόμα κι αν αποτύχεις...
Μην το βλέπεις σαν φυγή, αλλά σαν ευκαιρία...
Προς στιγμήν είναι συναίσθημα, είναι μια πραγματικότητα γύρω, είναι ένας τόπος που παρακμάζει και μια σκέψη να υπάρχει...
Και όταν δεν υπάρχει λύση;
Τότε υπομένουμε γιατί το χρειαζόμαστε.. έτσι καταντήσαμε..
φίλε μου η ζωή ειναι ζούγκλα και επικρατεί ο νόμος του δυνατότερου. όλες οι συμβάσεις δικαιωμάτων κτλ είναι για να μας κάνουν να νομίζουμε ότι υπάρχει ισότητα.
όμως η ζωή είναι μικρή και γλυκιά. φτάνει ν'ανοίξεις τα μάτια να τη δεις και το στόμα να τη γευτείς.
μακριά απ'τα μμε που σκορπουν το τρόμο και τη θλίψη. κλείσε τη tv γιατί προσπαθεί να σε κάνει εσένα και όλους μας πειθήνια όργανα στα χέρια τους.
@ Hfaistiwnas. Πάντα θα υπάρχει λύση θέλω να πιστεύω...
@ Daisy. Η ζωή ναι είναι μικρή αλλά και δύσκολη, γαμώτο.
Από το να φύγουμε εμείς, από μια πατρίδα που αγαπάμε, γιατί να μην διώξουμε όλους αυτούς που την πληγώνουν, μας πληγώνουν?
Μπορούμε; Εγώ μέσα είμαι. Αλλά πες μου αν μπορούμε. Είμαστε λίγοι και είναι πάρα πολλοί!
σωστα τα λες,μεγαλωσαμε για να το παιζουμε απατριδες και επειδη για μενα ειναι δυσκολο να τα "κλεισω" ολα και να φυγω , θα μεινω και θα ζησω με την υποθηκη μιας χωρας που δε με σεβαστηκε, ουτε οι γειτονες ουτε οι συγγενεις με σεβαστηκαν οπως συνηθως γινεται σαυτη τη χωρα
αλλα ξερεις κατι "φυγε" με τον τροπο σου, κλεισε πορτες και ανοιξε τα δικα σου "παραθυρα" που θα μπαινει το φως που " διαλεξες"
η ζωη ειν αυτη που ξερουμε, δε ξερω για τις επομενες , κι αυτη που ξερουμε ειναι μικρη για να ναι μιζερη
fuck them all and go
Δεν είν' εύκολο από μιαν ηλικία κι ύστερα να τ' αφήσει κανείς όλα πίσω του και να φύγει - ούτε πατρίδα ούτε ανθρώπους δεν εγκαταλείπει εύκολα...
Δεν είναι μόνο πως δειλιάζει, που κι αυτό ανθρώπινο είναι, αλλά δεν έχει ίσως και τον χρόνο να οικοδομήσει νέους δεσμούς, ώστε πάνω τους ή μέσα απ' αυτούς να στήσει την όποια καινούρια εσωτερική κι εξωτερική ζωή του.
Μπορεί, όμως, να κάνει αυτό ή περίπου αυτό, που υποδεικνύει ο Άσωτος Υιός... μπορεί να γίνει πιο επιλεκτικός, να κλείνει πόρτες πιο εύκολα και ν' ανοίγει πλέον άλλες πιο δύσκολα. Να μη καταπίνει αμάσητα τα πάντα, να μη ανέχεται. Όσοι ανήκουμε στα κατώτερα και στα μεσαία στρώματα αναγκαζόμαστε θέλοντας και μη να πληρώσουμε ένα μεγάλο μέος του λογαριασμού - αλλά μπορούμε να τιμωρήσουμε με απομόνωση τους κοινωνικούς, πολιτικούς και οικονομικούς δήθεν ταγούς, που μας έφτασν σ' αυτό το χάλι...
Ποσο δικιο εχετε... αυτο.
καλέ γιατί να φύγεις, που θα βρέις χειρότερα?
Και εδω τα πραγματα πανε χαλια... 3ος χρονος τωρα και παμε για βρουβες... Γενικο το κακο...
Δημοσίευση σχολίου