deja vu

Απόγευμα Σαββάτου. Έχω επισκέψεις. Καλά κατάλαβες. Που την Κύπρον! Ήρθε μία φίλη Αθηναία που ζει εκεί τα τελευταία χρόνια. Έτσι λοιπόν αποφασίζουμε να κρυφτούμε από τον πανικό της πόλης στην Πλατεία Καρύτση. Ένα από τα ανοιξιάτικα place to be μου. Old time classic και τα λοιπά, ειδικά για κάποιον που είναι επισκέπτης στην πόλη του. Κι εκεί που καθόμαστε στην αγαπημένη Πρίζα, κοιτάω απέναντι στη γωνία και νιώθω ότι είμαι στην παλιά πόλη της Λευκωσίας. Δεν είναι δυνατόν; Αθήνα είμαστε ή Λευκωσία, σκέφτομαι. Θα είναι προς τιμήν της επισκέπτριας μου, ξανασκέφτομαι και χαίρομαι. Ξανακοιτάζω και βλέπω στο γωνιακό κτίριο αυτή την καμπύλη που μου θυμίζει την κυπριακή αρχιτεκτονική. Όσο για τις σημαίες είναι χαρακτηριστικό στην Κύπρο. Από ασημί αυτοκίνητα κυκλοφορούν χιλιάδες στη Λευκωσία. Κι έτσι λοιπόν, για λίγο, μεταφέρομαι σ' αυτή την γωνιά του πλανήτη μέσα από την κουβέντα. Μαθαίνω κάποια από τα νέα του νησιού, αλλά κυρίως κρατάω την άποψη της Α. για την Αθήνα. Και η λέξη που εκφράζει την άποψή της είναι παρακμή. Καταλαβαίνω ακριβώς γιατί της φαίνεται έτσι η πόλη της. Το αναλύουμε κιόλας. Αυτό όμως που φοβάμαι είναι μήπως δούμε χειρότερες μέρες στην πόλη. Ότι θα μιλάγαμε κάποτε για την Αθήνα και την Λευκωσία και θα κέρδιζε κάποια καίρια σημεία η δεύτερη δεν το περίμενα. Γιατί τελικά αν περάσεις τα 30 και κάτι, σε νοιάζει να ζεις και οικονομικότερα και ανθρώπινα και ποιοτικότερα. Και ξέρω ότι νευριάζω πολλούς με αυτή την τελευταία φράση αλλά τελικά ας μην κρυβόμαστε. Πίσω από κάθε πόλη είναι, εξαιρώντας τους ανθρώπους, ένα ολόκληρο σύστημα που φτιάχνουν οι άνθρωποι. Και το σύστημα της Αθήνας είναι κορεσμένο, ακριβώς από τις επιλογές των διοικούντων και των παροικούντων της. Και πέρα από το τι ψάχνει ο καθένας, δε σημαίνει ότι όταν επιλέγεις να ζήσεις σε μια μεγάλη πόλη πως πρέπει να δέχεσαι εκπτώσεις στην ποιότητα της ζωής σου.

P.S. 1 Δεν τέθηκε, ούτε τίθεται θέμα σύγκρισης ανάμεσα στις δύο πόλεις. Για αποφυγή παρεξηγήσεων.
P.S. 2 Το post είναι αφιερωμένο στην Urban Tulip.
P.S. 3 Να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο παιδιά. Για την πόλη μας. Για εμάς τους ίδιους.