έχω συμπέρασμα

Είχα σκεφτεί ένα κείμενο για τη χημεία των ανθρώπων που λες. Για το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να κάνεις sex με έναν άγνωστο. Για το πώς μπορεί να μη σου πάει η μυρωδιά του, μια φράση που μπορεί να πει και να σε ξενερώσει, ή ακόμα και το accent στον τρόπο που μιλά. Αλλά για ακόμα μία φορά το θράσος-το προσφιλές θέμα- επιστρέφει. Ξέρεις γιατί; Επειδή το πήρα απόφαση ότι οι άνθρωποι έχουν πολύ θράσος. Μόνο που έτσι γελοιοποιούνται και δεν το καταλαβαίνουν. Το θράσος πάει σύννεφο κι εγώ βαρέθηκα να στεναχωριέμαι για τους άλλους που μπορούν και συμπεριφέρονται τόσο εγωιστικά. Χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Κυρίως γιατί υπάρχει μια κατηγορία θρασυτάτων που κάνει την εμφάνισή της μόνο τις γιορτές. Χριστούγεννα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο. Και όχι με ευχετήριο μήνυμα. Αλλά ζητώντας κάτι. Μα ένα τραγούδι, ένα φιλί, λίγο sex. Ούτε αυτοί ξέρουν τί θέλουν. Αλλά πάντως κάτι θέλουν. Ή μήπως θέλουν λίγο απ΄όλα; Και τελικά καταλήγω ότι πρώτον πρέπει να τους έχω μείνει αλησμόνητος (Μη γελάς σε βλέπω). Επίσης ότι είναι αβάσταχτα μόνοι (Προβληματίστηκες;). Επιπλέον μπορώ να τους στολίσω και με άλλα ωραιότατα κοσμητικά επίθετα (Το 'πιασες το υπονοούμενο). Ότι ο χρόνος είναι σχετικός, π.χ. τα δύο χρόνια είναι κάτι σαν προχτές (Θύμησέ μου να τους αγοράσω επιτοίχιο ημερολόγιο). Και άλλα τέτοια τα οποία δεν οδηγούν πουθενά γιατί όπως λέει κι ένας αγαπημένος στίχος "κοίτα πως έρχεται καπάκι και γυρίζει, αυτός που γέλαγε στο τέλος να δακρύζει, κι αυτός που πόναγε να μην ξαναγυρνά". Γι' αυτό λοιπόν το συμπέρασμα είναι ένα. Όποιος έχει κότσια -για να μην το γράψω αλλιώς- ή όπως λέγανε οι παλιές καραβάνες, όποιος φοράει παντελόνια ό,τι θέλει, να έρθει να το πει. Αλλά ποιος τολμάει;

P.S. 1 Ουδείς.
P.S. 2 Ψιτ, πειρατή;
P.S. 3 Αφιερωμένο: Θ' αλλάξω τακτική αν δεν σε βρω εκεί και πάει λέγοντας.
P.S. 4 Case closed.
P.S. 5 Το άσμα ταιριάζει με το μεταπασχαλινό happy mood.