zapping; πώς τολμάς;

Οι Δευτέρες είναι κάπως δύσκολες. Και φορτωμένες από δουλειά. Αλλά απόψε βαριέμαι να ανοίξω τα χαρτιά μου και να πέσω με τα μούτρα. Οπότε ανοίγω την τηλεόραση. Να παίζει στο background. Αλλάζω κανάλια. Και ό,τι βλέπω μου φαίνεται κακό. Και αναρωτιέμαι αν αυτή η οθόνη είναι ο καθρέφτης μας. Πολιτικοί βάζουν τα καλά τους και λένε με τον πιο τρυφερό τρόπο τα ψέματά τους. Δημοσιογράφοι παίζουν το σικέ παιχνίδι τους. Δημοσιογράφοι που λαϊκίζουν. Τηλεπαρουσιάστριες που κυνήγησαν το όνειρό τους και επανακάμπτουν. Κακά copy ξένων σειρών που ξέρεις ήδη το story. Τύπους που κοροιδεύουν άλλους τύπους. Άφωνα πιτσιρίκια που τα ανακυρήσσουμε σε τραγουδιστές για να γεμίσουμε τον τηλεοπτικό χρόνο. Ταινίες δεύτερης διαλογής. Κανένα ξεχασμένο ντοκιμαντέρ. Διαφημίσεις που πριν δυο χρόνια δεν υπήρχε περίπτωση να παίξουν στο prime time. Τελικά αυτή η τηλεόραση είναι ο καθρέφτης μας; Ή μήπως φταίμε εμείς που καθρεφτιζόμαστε στην οθόνη; Δεν αντέχω αυτή την κατάντια. Ή θα πρέπει να πετάξουμε τις τηλεοράσεις και να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε πού ζούμε ή θα πρέπει να κάνουμε μια άλλη, δική μας τηλεόραση να την βλέπουμε μόνο εμείς. Ή θα πρέπει να μην ξανακοιταχτούμε στον καθρέφτη. Ή τέλος να ανοίξουμε όλα τα φώτα, να κοιταχτούμε στον καθρέφτη, να τρομάξουμε και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε.

P.S. 1 Μήπως γκρινιάζω πολύ;
P.S. 2 Επιτέλους πάτησα το off.