το τέλος και η αρχή

Πρώτη φορά ξυπνά τόσο νωρίς. Είχε κοιμηθεί με τα ρούχα, ένα λίτρο αλκοόλ στο αίμα του και τα αλάτια της θάλασσας, τέσσερις ώρες πριν. Ξυπνά και κοιτάζει γύρω του. Όλα μοιάζουν ίδια. Όλα έχουν φτάσει στο τέλος τους. Είναι ακόμα dizzy και η μυρωδιά από το λάδι μαυρίσματος στο σώμα του, του θυμίζει ότι πρέπει να ξεπλύνει οτιδήποτε χθεσινό από πάνω του. Είναι στο δικό του τέλος. Στην ώρα της μεγάλης αλλαγής. Στη στιγμή της αλήθειας με τον εαυτό του. Την προηγούμενη νύχτα κάποιος του είχε τρίψει στη μούρη το ψέμα του. Δεν το άντεχε το ψέμα. Δεν άντεχε τους ανθρώπους πια. Τον είχαν αγριέψει πολύ. Αυτή η συμπεριφορά "κάνω ό,τι γουστάρω και δεν με νοιάζουν οι συνέπειες" τον εξαγρίωνε. Ένιωθε σα φυλακισμένος. Ήθελε να φωνάξει, να ουρλιάξει, να τρέξει μακριά. Και δεν το έκανε. Απλά ήπιε ό,τι βρήκε μπροστά του. Να ξεχάσει, να διαγράψει. Τώρα πια μπορούσε. Τώρα πια έπρεπε. Δεν είχε άλλη επιλογή. Δεν ήταν παιχνίδι για κανέναν. Δεν θα έπαιζε ποτέ ξανά αυτό το ρόλο, όσο κι αν ακόμα ένας ήθελε. Είχε φτάσει στο τέλος του. Ένιωθε το παρελθόν του να ενταφιάζεται. Δεν έχω παρελθόν, είπε στον εαυτό του. Αρκετό πόνο και καταστροφή είδε. Έριξε λίγο χώμα πάνω στα εναπομείναντα συναισθήματά του, υπολείμματα του παρελθόντος. Ποτέ ξανά, καμία κουβέντα. Στο τέλος. Εκεί κρυβόταν η αρχή. Εκεί κρύβεται κάθε αρχή. Άφησε τα δάκρυά του να τρέξουν. Ξέρει πως θα ξεχάσει ό,τι απέμεινε στο μυαλό του από την καταστροφή. Θα προχωρήσει. Όρθιος. Μόνος. Δυνατός. Θα προχωρήσει στον ακαταλαβίστικο κόσμο για να βρει ξανά το τέλος.