friends' stories

Απόψε έκανα κάτι διαφορετικό. Έβαλα φόρμες και πετάχτηκα μέχρι το αεροδρόμιο να περιμαζέψω δύο φίλες που ερχόντουσαν από το off broadway Munich. Δε θα σας πω για τις εντυπώσεις τους, για τη νοοτροπία των Γερμανών και για την ποιότητα της ζωής. Αυτά είναι γνωστά. Τί τα θες, ο τρόπος που λειτουργούμε εμείς εδώ είναι εντελώς απαράδεκτος. Και έχουμε μάθει να οχυρονόμαστε πίσω από το sun, sea and greek lover. Βαριέμαι και μόνο που το σκέφτομαι. Πόσο χαζοί είμαστε που κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Για παράδειγμα, χθες μία κοπέλα, γύρω στα 30, πέταξε μπροστά μου, στη μέση του δρόμου, το σακουλάκι από αυτό που έτρωγε, ενώ ο κάδος ήταν στα 50 εκατοστά από εκείνη. Ντράπηκα να της μιλήσω, γιατί μάλλον θα το έκανα άκομψα -το πρωί δεν είναι η ώρα μου- αλλά την επόμενη φορά θα το κάνω. Τέλος πάντων, αφού αναλύσαμε το θέμα του ταξιδιού, τους Έλληνες gay, πώς θα προχωρήσω με το νέο μου "κόλλημα"-άκρη δε βγάλαμε-, την κρίση, το shopping και άλλα τέτοια φτάσαμε και στις φιλίες. Μου λένε τα κορίτσια ότι το τηλέφωνό τους, όλες αυτές τις ημέρες, δε χτύπησε. Τους λέω πως κάποιος που θεωρείς φίλο σου, μπορεί να φερθεί ακαταλαβίστικα. Μιλάμε λοιπόν για τα βιώματα των τελευταίων ημερών. Δεν γκρινιάζουμε, ούτε παραπονούμεθα κύριε Δικαστά. Απλά καταγράφουμε. Είμαστε ακόμα στην αρχή. Και παρότι η κουβέντα δεν κατέληξε κάπου, στην επιστροφή για το σπίτι σκέφτομαι ότι μήπως πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε για τη φιλία; Να την επαναπροσδιορίσουμε; Γιατί έχω την αίσθηση ότι ο όρος έχει πλέον αλλάξει. Όποτε σε έχω ανάγκη εμφανίζομαι, σε πρήζω και στο τέλος σε προσβάλω κιόλας με άνεση γιατί δεν είσαι φίλος, οπότε μπορώ να στο λέω και κατάμουτρα και να μη το παρεξηγείς. Συγγνώμη; Άλλο ήξερα ότι είναι η φιλία. Κι αυτό το άλλο προσπαθώ να υπερασπιστώ στη ζωή μου. Έχω σκεφτεί πολυ αυτές τις μέρες τί είναι τελικά η φιλία. Μπορεί με κάποιους ανθρώπους στη ζωή μας να μην συναντιόμαστε συχνά, αλλά να είμαστε φίλοι και με κάποιους άλλους να μιλάμε κάθε μέρα και κάποια στιγμή να καταλαβαίνουμε ότι είμαστε ξένοι. Ξέρεις, η φιλία είναι η ουσία της ζωής. Αλλά κι αυτό το χάσαμε. Στον κάδο με τα απωλεσθέντα της διεφθαρμένης υποκουλτούρας που μας ποτίσανε έπεσε και η φιλία. Την επόμενη φορά που θα επιστρέφουμε οι τρεις μας, να δεις ... κανείς δεν θα έρθει να μας περιμαζέψει από το αεροδρόμιο.

P.S. 1 Thanks για το rainbow γαϊτανάκι. Θα βρει τη θέση του στο summer in the city version του σπιτιού.
P.S. 2 Κάτι λάθος κάνουμε όσοι ζούμε σ΄αυτή την γραφική γωνιά του πλανήτη. Μήπως να το πάρουμε αλλιώς γιατί όπως το πάμε θα σκοντάψουμε;