χωρίς πρόγραμμα

Πρωινό Μεγάλης Παρασκευής. Ωραία μέρα. Συννεφιασμένη. Ακόμα μια μέρα χωρίς κανένα πρόγραμμα. Αρνούμαι πεισματικά τον τελευταίο καιρό να βάλω τη ζωή μου σε πρόγραμμα, τάξη, χρονοδιαγράμματα και άλλα τέτοια. Φέτος αποφάσισα να διατηρήσω αυτό το mood γενικά. Δεν κανόνισα τίποτα και ξαφνικά έμεινα σχεδόν μόνος στην Αθήνα. Οι τελευταίες αναχωρήσεις οικείων θα γίνουν το Μεγάλο Σάββατο. Και εγώ εδώ, μόνος στην πόλη μου. Αυτή την πόλη που προσφάτως αρνήθηκα να εγκαταλείψω για μια πιο λουσάτη ζωή. Λέμε τώρα. Κι όμως αυτό μου έχει λείψει. Να είμαι με τον εαυτό μου. Να μην πρέπει να είμαι χαρούμενος κι ευτυχισμένος επειδή είναι Πάσχα. Να μην βλέπω αρνιά να σφαγιάζονται και να ψήνονται με περισσή ιεροτελεστία τριγύρω μου. Να νιώθω την ησυχία στα Βόρεια Προάστια. Να είμαι στο κέντρο σε 10 λεπτά. Να φοράω τα vintage γυαλιά μου και να μην με νοιάζουν τα σχόλια του κόσμου, που θα τους φαίνονται ακαταλαβίστικα. Να μην χτυπάει το τηλέφωνο. Να ακούω κλασική μουσική αντί για κλαρίνα. Να είμαι εδώ, εγώ. Χωρίς πρόγραμμα. Να βάλω τη σκέψη μου και τις προτεραιότητες μου σε τάξη. Να μαζέψω δυνάμεις. Να θέσω τους νέους μου στόχους. Να ανακαλύψω τα mid year resolutions μου. Καλή ανάσταση σύντροφοι. Ανά(σ)ταση στις καρδιές.

P.S. 1 Περίεργη τελικά που είναι η ζωή. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ εμένα να γράφω ένα τέτοιο post.
P.S. 2 Πάντα πίστευα ότι το Πάσχα αλλιώς είναι ωραίο σε ένα χωριό. Από το Σάββατο του Λαζάρου να ακολουθήσεις τα έθιμα και να νιώσεις την κατάνυξη. Γιατί αυτό είναι Πάσχα. Πάσχα δεν είναι να μαζευόμαστε την Κυριακή και να τρώμε ατελείωτα λες και θα μας κλέψουν το φαΐ.