χοντρό ζεστό λουκάνικο vs εγώ, σημειώσατε 1

Ναι λοιπόν, δεν ντρέπομαι καθόλου να το πω. Με νίκησε ένα λουκάνικο. Έχασα κατά κράτος. Τέτοια ήττα η αλήθεια είναι πως δεν την είχα φανταστεί. Βασικά, τον αγώνα δεν είχα φανταστεί, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Όχι δε με χτύπησε ο ήλιος του μεσημεριού κατακούτελα. Don't panic. Η κακία να το πω, η χαζομάρα να το πω, ας το πω μαλακία του κόσμου, αυτό με χτύπησε. Κι όχι οποιουδήποτε κόσμου. Εκείνου που υποτίθεται ότι είναι ο πρώτος μου έρωτας και που μετά από 13 χρόνια μου είπε ότι "υπόσχομαι να μη σε χάσω ποτέ ξανά". Και με έχασε. Αφού με κέρδισε το λουκάνικο που είχε μπροστά του και ήθελε να το φάει. Γιατί αν δεν το γνωρίζατε μέχρι σήμερα, το λουκάνικο, και μη πάει ο νους σας στο πονηρό, είναι πιο καλό από εμένα. Βλέπεις είμαι σε αυτό το mood που θέλω να λέω αυτά που νιώθω. Το βρίσκω πολύ ώριμο να εκφράζεις στον άλλο αυτά που σε ενοχλούν, γιατί έτσι του υποδηλώνεις ότι επενδύεις σε αυτόν και την όποια σχέση σας. Έτσι λοιπόν, του τηλεφώνησα για τέταρτη φορά από το Πάσχα και μετά, για να του πω ότι αν δεν θέλει να μου μιλάει είναι απολύτως κατανοητό και δεν έχει παρά να μου το πει. Διότι κάθε φορά που του τηλεφωνούσα, σημειωτέον αυτός είχε κάνει βαρύγδουπες δηλώσεις- εγώ απλά ήθελα να έχουμε μια επαφή, μου έλεγε ότι θέλει να με δει και ότι θα μου τηλεφωνούσε την επομένη, αλλά τηλέφωνο δεν έπαιρνε. Στην ερώτηση-δήλωση που έθεσα, άκουσα γέλιο από την άλλη πλευρά της γραμμής και μια απάντηση που μου έλεγε ότι ξέρω πόσο γουρούνι είναι (δεν το σχολίασα, αν και την είχα την ατάκα) κι ότι δεν υπάρχει τέτοιο θέμα, και πως σκέφτηκε να με πάρει κάποια στιγμή τηλέφωνο αλλά δεν ήταν σίγουρος αν είχε καταλάβει καλά πως είχα κάποιο επαγγελματικό πρόβλημα. Και συνέχισε λέγοντας "άσε με τώρα να φάω το ζεστό λουκάνικο που είναι μπροστά μου". Κοίταξα το κινητό και με απορία σκέφτηκα, πως είναι δυνατόν; Σε κλάσματα δευτερολέπτου έπρεπε να βρω κάτι έξυπνο να απαντήσω, αλλά μου ήταν αδύνατον. Έμεινα άφωνος. Είπα κάτι εξυπνακίστικο, πράγμα που μισώ, και τον σκέφτηκα να τρώει ένα χοντρό ζεστό λουκάνικο. Ζήλεψα γιατί είμαι ξανά σε δίαιτα, όχι ότι μ΄αρέσουν τα λουκάνικα, και έκλεισα το τηλέφωνο λέγοντας καλό βράδυ. Δεν τον πήρα ούτε για να τον δω, ούτε για να τον υποχρεώσω να με πάρει τηλέφωνο, ούτε γιατί τον θέλω τώρα πια. Απλά του τηλεφώνησα για να του δείξω πως ήθελα την επαφή και πως δεν καταλάβαινα τη στάση του. Για μένα ήταν η τελευταία προσπάθεια για να διατηρήσω αυτή τη σχέση, έχοντας πάντα ξεχάσει τα μεγάλα λόγια του κι έχοντας κρατήσει μόνο τις μικρές του πράξεις. Παρόλα αυτά ήθελα να υπάρχει αυτή η επαφή, εντελώς ανθρώπινα. Τέλος πάντων, νομίζω πως προσπάθησα και με το παραπάνω όπως μου είπε και ο Σ.. Και απόψε θα κοιμηθώ με τη συνείδησή μου καθαρή, και μια μικρή στεναχώρια, γιατί τελικά δεν έκανε την έκπληξη αυτός ο άνθρωπος. Απάντησε όπως ακριβώς περίμενα. Η σύγκριση με το λουκάνικο ήταν το μόνο στοιχείο που με εξέπληξε. (Στην ουσία του πράγματος, αυτός ο άνθρωπος προφανώς και είναι χαμένος στην εγωκεντρική μετάφραση των πολύ προσωπικών του συμφερόντων.) Κι αφού λοιπόν το άκουσα κι αυτό, χάρηκα με μένα. Γιατί αυτό που είχα σκεφτεί το έκανα, δηλαδή μίλησα, και γιατί αυτό που έκανα ήταν πράξη κι όχι λόγια, άσχετα με το αποτέλεσμα. Ο αγώνας έτσι κι αλλιώς ήταν άνισος από την αρχή. Μόνο που στην αρχή δεν φανταζόμουν ότι έτρωγε λουκάνικο. Ας πρόσεχα.

P.S. 1 Όποιος μου λέει τρώω, από εδώ και στο εξής, θα τον ρωτάω τί.
P.S. 2 Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο δειλοί;
P.S. 3 Γιατί λένε και μεγάλα λόγια; Αφού δεν τα πιστεύουν.
P.S. 4 Κάτι μου λέει πως το τελευταίο κεφάλαιο της ζωής μου που έμοιαζε ανοιχτό, έκλεισε.
P.S. 5 Αυτή η πόλη τελικά τρώει καλά. Και πολλά λιπαρά. Δε λέω καλές κι οι νοστιμιές, αλλά προσοχή γιατί παχαίνουν και ανεβάζουν τη χοληστερίνη, τα τριγλυκερίδια και πάει λέγοντας.
P.S. 6 Γκαρσόν, λεκιάστηκα.