σινερομάντζα

Κάποτε, οι γονείς μου αποφάσισαν ότι έπρεπε να αλλάξω σχολείο. Να πάω σε ένα καλύτερο. Για να γίνω μεγάλος και τρανός. Να γίνω πολιτικός ή διπλωμάτης. Αυτό ονειρευόντουσαν. Ποτέ δεν κατάφερα να εγκλιματιστώ πραγματικά στη λογική των σχολείων που πέρασα, ούτε και με τους συμμαθητές μου κατάφερα να αναπτύξω ιδιαίτερες σχέσεις. Βλέπεις, ένιωθα ότι για κάποιο λόγο ήμουν τόσο διαφορετικός για να μπορέσω να ενταχθώ στα πλαίσια που ορίζει ένας χώρος όπου το μικρό ψάρι πάει με τα νερά του μεγάλου. Εκεί όμως, σ' αυτό το τελευταίο σχολείο γνώρισα τη Δ.. Μπορώ να σου πω ότι την ερωτεύτηκα κιόλας. Τώρα μου φαίνεται αδιανόητο. Τότε συνέβη. Μαζί πήγαμε τις πρώτες διακοπές μετά το σχολείο στη Σαντορίνη. Μαζί παρηγορούσαμε την Κ. για τους αποτυχημένους κατά φαντασίαν έρωτές της. Σε εκείνη είπα πρώτα ότι είμαι gay. Κι εκείνη τότε δε πίστεψε αυτό που ζούσα. Φέτος, κατάλαβε ότι δεν ήταν της φαντασίας μου. Σ' εκείνη μόνο έλεγα για τον Η. και ότι ακολούθησε. Μαζί της ανακάλυψα κάποιες πτυχές αυτού του κόσμου. Μαζί ξαναπήγαμε στη Σαντορίνη και μου είπε "μα πως τον αντέχεις; ". Σε εκείνη έτρεχα για χρόνια όταν δυσκόλευαν τα πράγματα. Μαζί τρέχαμε στην Ελευθερία όταν τραγουδούσε το "Μένω εκτός". Εκείνη μου έλειπε περισσότερο όταν ήμουν στη Γαλλία. Εκείνη στο party που έκανε μετά το σχολείο έβαλε την πρώτη μου εκπομπή στο ραδιόφωνο να την ακούσουν όλοι. Τόσα πολλά μας ένωσαν. Και κάποια στιγμή η Δ. ερωτεύτηκε σφόδρα. Βρήκε και μια πολύ καλή δουλειά που της κλέβει πολύ από τον εν δυνάμει ελεύθερο της χρόνο. Πάνε πέντε ή έξι χρόνια από τότε που δε βρισκόμαστε συχνά, δε μιλάμε στο τηλέφωνο πολύ συχνά. Μένουμε και μακριά. Έχω να την δω ένα χρόνο ή τουλάχιστον αυτή τη συνάντηση θυμάμαι. Η Δ. είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου. Την αγαπώ σαν αδερφή μου και το ξέρει. Και δε χρειάζεται κάποιος λόγος για να αγαπάς κάποιον άνθρωπο που μεγαλώνεις μαζί του. Απλά τον αγαπάς. θα ήθελα να γινόμασταν πάλι μικροί, τότε που σχεδιάζαμε τις καλοκαιρινές εξορμήσεις και ακούγαμε αυτό το δίσκο του Γιάννη Παλαμίδα, τα "Σινερομάντζα". Εκείνη μου έγραψε τότε σε μια κασέτα αυτό το δίσκο και έτσι τον έλιωσα, κι έτσι είναι ο πιο δικός μου δίσκος, που δεν παίζω στο ραδιόφωνο γιατί είναι σαν κομμάτι μου. Τελευταία, ξέρω πως ήταν κάπως μπλεγμένη, έχει κι αυτό το κακό που δεν σου λέει, αν δεν το έχει ήδη κάνει πράξη αυτό που σκέφτεται. Απόψε λοιπόν που γύρισα σπίτι, έβαλα πάλι αυτό το δίσκο του Γιάννη, κι αποφάσισα να γράψω αυτό το post για να της πω ότι μου λείπει. Η Δ. μου λείπει πραγματικά.

P.S.1 Αύριο πρωί θα είναι το πρώτο τηλεφώνημα, αν το σηκώσει γιατί τρελαίνεται στη δουλειά.
P.S.2 Να κάτσουμε μια μέρα να ακούσουμε ξανά τα Σινερομάντζα μαζί.
P.S. 3 Κι ένα ευχαριστώ για όλα όσα ...