το δώρο

Καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί οι άνθρωποι που αγαπήσαμε ή αγαπάμε ακόμα, μας απογοητεύουν. Όχι, δε θέλω ανταλλάγματα για να κάνω ένα δώρο. Αυτό πηγάζει αυθόρμητα από μια βαθιά επιθυμία μου να κάνω τους ανθρώπους να αισθάνονται confortable. Και με κάνει κι εμένα χαρούμενο. Αλλά αυτές τις μέρες έχω στα χέρια μου ένα δώρο από τη Νέα Υόρκη που παρήγγειλα ειδικά, και τώρα δεν ξέρω αν θέλω να το δώσω. Γιατί πολύ απλά απογοητεύτηκα. Όχι από τα λόγια, αυτά δεν τα πιστεύω εύκολα, αλλά από τις πράξεις. Στη δική μου κοσμοθεωρία, πρέπει να το δώσω, αλλά στην πραγματικότητα ο κοινός νους λέει πως δεν αξίζει. Γι' αυτό λέω να το ανοίξω, να το φορέσω και να νιώσω λίγο new yorker in the city. Είπαμε όχι ανταλλάγματα, αλλά πάντα υπάρχουν όρια. Πολύ μπλέξιμο.

P.S. 1 Λες να κάνω κακό στο κάρμα μου αν το κρατήσω;
P.S. 2 Έχω αρχίσει και με λατρεύω που πια τα προβλήματα που με απασχολούν είναι τόσο ρηχά, αναφορικά με τις σχέσεις των ανθρώπων. Zuper σου λέω. Κάντο κι εσύ. Μπορείς.
P.S. 3 Δεν είναι και πολύ χριστιανικό αυτό το post ε;