Σήμερα δε θέλω να γκρινιάξω για κάτι. Μήπως είμαι άρρωστος; Απορώ με τον εαυτό μου. Για πρώτη φορά, μετά από καιρό δεν έχω κάποιον να κράξω, ούτε κάποιον να με συγχύσει. Ακόμα και κάποια πράγματα που με ενοχλούν, τα βλέπω πια συγκαταβατικά. Και τους ανθρώπους με τα λάθη τους, τους κατανοώ. Ακόμα κι όταν με θυμώνουν, τους κατανοώ και προχωρώ. Αυτό το κατακτάς με το χρόνο και με τη δουλειά. Κι είναι ωραίο να σου αρέσεις. H Γ. μου είπε πριν λίγο ότι απορεί με την ανωτερότητά μου πια. Θα μπορούσα να ήμουν πιο πολύ. Αλλά κι αυτό θα συμβεί στο χρόνο του. Απορώ κι εγώ με μένα. Πόσο έχω αλλάξει. Πόσο καλύτερα είμαι έτσι. Πόσο μπροστά νιώθω από αυτό που βλέπω γύρω μου (Καμιά φορά αναρωτιέμαι πώς έγινες έτσι. Δεν έχεις καμία σχέση μ' αυτό που ήσουν δύο χρόνια πριν. Έτσι έπρεπε να γίνω. Ώριμος, κι ας ακούγεται βαριά η λέξη). Αυτό που έχει σημασία τώρα πια είναι ότι εστιάζω στα δικά μου σχέδια, εστιάζω σε μένα. Και θέλω να δω τα σχέδια μου να πραγματοποιούνται. κι εμένα να προχωράω. Αυτό που έχει σημασία τώρα πια είναι ότι διακρίνω τι αρέσει σε μένα και πως θέλω να είμαι. Σημασία έχει ότι μ' αρέσει έτσι όπως ζω. Αυτά που ζω. Και οι έρωτες - συγγνώμη κιόλας- δεν είναι το α και το ω της ζωής μας. Η ζωή είναι ζωή. Και τώρα νιώθω συνειδητά έτοιμος να βγω (όχι ότι ήμουν έγκλειστος) έξω στο δρόμο, να χαμογελάσω και να ζήσω. Ωραία. Και ουσιαστικά. Τα σημαντικά και τα ασήμαντα της ζωής. Το παιχνίδι και την ομορφιά της. Να χορτάσω την ουσία της. Αυτή που εγώ ονομάζω ουσία.P.S. 1 Αυτό το post γράφτηκε με background το Perduto, remixed από Inspiro (Έλληνας παρακαλώ). Αν δεν ακουστεί πολύ αυτό το καλοκαίρι στα νησιά, πάει να πει ότι είμαστε kitsch μέχρι εκεί που δεν παίρνει.
P.S. 2 Η αυτοπεποίθηση επανακτάται. Συμπέρανα ότι καμιά φορά, όταν οι άλλοι σου κόβουν τα φτερά, όσο κι αν αντιστέκεσαι αυτό περνάει στο υποσυνείδητό σου, και μετά άντε να βρεις τα ίσια σου. Ανακτάται όμως.
P.S. 3 Κι εκεί στους δρόμους που θα περπατώ, θα κοιτάζω γύρω μου και θα επιλέγω να ζω μόνο την ευτυχία.
P.S. 4 Kαι ξαφνικά θα πέσεις πάνω μου και θα περπατάμε μαζί άγνωστε.
P.S. 2 Η αυτοπεποίθηση επανακτάται. Συμπέρανα ότι καμιά φορά, όταν οι άλλοι σου κόβουν τα φτερά, όσο κι αν αντιστέκεσαι αυτό περνάει στο υποσυνείδητό σου, και μετά άντε να βρεις τα ίσια σου. Ανακτάται όμως.
P.S. 3 Κι εκεί στους δρόμους που θα περπατώ, θα κοιτάζω γύρω μου και θα επιλέγω να ζω μόνο την ευτυχία.
P.S. 4 Kαι ξαφνικά θα πέσεις πάνω μου και θα περπατάμε μαζί άγνωστε.
11 σχόλια:
Ακούγεσαι πολύ συνειδητοποιήμενος και ώριμος και σοβαρός.. ελπίζω να μην ξεχνάς να έχεις fun όπως λένε κι εδώ. Απ'ολο αυτό κρατάω το "μ'αρέσει έτσι όπως ζω". Επειδή τώρα τελευταία με απασχολεί κάπως αυτό το θέμα, πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να το αναγνωρίζεις και κυρίως να σου συμβαίνει!
Αυτό το comment γράφτηκε με background το Perduto και ξαφνικά μύρισε Ελλάδα. Αν θέλεις ν'ακουστεί στα νησιά, άντε.. άνε την αρχή!
φιλια.
μάλλον σ’αγκάλιασε και σένα ο άνεμος αισιοδοξίας της άνοιξης και του καλοκαιριού :)
καλή μέρα να’χουμε!
@ writersblokc, την έκανα την έκανα. Και τώρα ψάχνω το παλάτι στο νησί όπου θα παίζει συνέχεια το Perduto ενώ εγώ θα αγναντεύω τη θάλασσα.
@ Dorothea, δεν έχει να κάνει με την εποχή, αλλά με το μέσα μου εγώ.
αυτό λέγεται αυτογνωσία!
πολύ καλό το ρεμιξάκι!(είναι και ιταλικό, δεν είμαι αντικειμενικός)
Με αρεσει όταν τα λογια ενός ανθρώπου βγαζουν μια μελαγχολικη αισιοδοξια. Ωριμασες λοιπον; Είναι ωραια εκει; Και φυσικα θα συμφωνησω στο κομματι με τους ερωτες, αν και σχεσακιας…
Δεν ξέρεις πόσο κουράγιο μου δίνεις!
@ tovene. προσπαθώ. πάντα προσπαθώ.
@ Petro. Κι εγώ σχεσάκιας είμαι, αλλά όταν δεν έχεις σχέση, καταλαβαίνεις ότι η ζωή είναι ωραία κι έτσι, απλά γιατί είναι ζωή.
@ Apparo. Μέσα μας το έχουμε το κουράγιο. Εκεί θα το βρεις σίγουρα.
αισιοδοξια λοιπον και δραση.
δραση και αντιδραση..
Ωραία μουσική...να το χορέψεις αυτό, αν το ακούσεις έξω...Δώσε και μια γυρνοβολιά και για μένα, το καλοκαίρι...Έχουμε χειμώνα εδώ...
Και ο χειμωνας ειναι ωραιος...
Δημοσίευση σχολίου