η σελίδα

Η πρώτη σελίδα του καινούριου του βιβλίου είναι λευκή. Την κοιτάζει. Ξανά και ξανά. Δεν ξέρει τί να γράψει. Έχει σημειώσει δεξιά κι αριστερά διάφορα θέματα, αλλά δεν ξέρει από πού και πώς να αρχίσει. Όλα του μοιάζουν διαφορετικά. Απαλλαγμένα. Φρέσκα. Σε μια πόλη που είναι παλιά. Είναι τόσο μεγάλα τα άλματα που έχει κάνει στη ζωή του που διαισθάνεται ότι πρέπει να φύγει. Να πάει κάπου που τα μεγέθη θα είναι πιο μεγάλα. Και ο κόσμος ώριμος. Σύγχρονος. Δημιουργικός. Θα τολμούσες, αναρωτιέται. Ναι, θα μπορούσα. Κυκλοφορεί στην πόλη. Το μάτι του πέφτει συνεχώς σε kitsch ταμπέλες. Κάποτε θέλαμε να γίνουμε Maiami, αλλά τελικά γίναμε immitation λουτρόπολη. Αυτό είναι τελικά η Αθήνα. Θα προτείνει στο Δήμαρχο να βάλει φοίνικες στο κέντρο της πόλης. Αυτό λείπει από τη Βασσιλίσης Σοφίας. Πρέπει να γίνει kitsh αυτή η μεγάλη λεωφόρος. Αλλιώς πώς θα ταιριάζει το συνολάκι σαγιονάρα-αμάνικο με τα κτίρια, σκέφτεται. Παρατηρεί και μέσα του υποφέρει. Όλοι του λένε πως η σκέψη και η νοοτροπία του είναι εντελώς ξένη. Το πνεύμα του έχει άλλες επιρροές. Και οι προθέσεις του είναι πάντα ξεκάθαρες. Κοιτάζει ξανά την λευκή σελίδα. Δεν θέλει να γράψει ακόμα μια γλυκανάλατη ιστορία. Αποφασίζει απλά να γράψει για την πρώτη του νίκη. Την πρώτη νίκη μιας καινούριας περιόδου. Για το αγόρι που, μετά από ενάμιση μήνα από τότε που μίλησαν λίγο περισσότερο, πέρασαν τρεισήμισι ώρες μαζί εκείνο το μεσημέρι και που στο τέλος το αγόρι του ζήτησε το τηλέφωνό του. Η συνέχεια άγνωστη, αλλά δεν τον απασχολούσε. Είχε πια ανέβει το σκαλοπάτι και απαλλαγμένος πια είχε γράψει ήδη την πρώτη σελίδα, εκείνο το μεσημέρι.

P.S. 1 O ελληνικός με άρωμα μαστίχα είναι μια πολύ ωραία πρώτη γεύση.
P.S. 2 Το ταξίδι με το αυτοκίνητο είναι μια πολύ ωραία πρώτη εικόνα.
P.S. 3 Η φυσικότητα των πραγμάτων είναι μια πολύ ωραία πρώτη αίσθηση.