ο χωρισμός

Απόψε γύρισα σπίτι με βαριά καρδιά. Είχα μόλις ζήσει μια προσομοίωση συναισθημάτων που είχα νιώσει πριν δύο χρόνια. Τότε που πίστευα ότι ο χωρισμός είναι θάνατος. Η Γ., που τότε στεκόταν πραγματικά δίπλα μου, με ξύπνησε το πρωί με ένα sms που έλεγε "μου ζήτησε να χωρίσουμε. Κλαίω συνέχεια". Σαφώς και δεν με ένοιαζε να κάνω κάτι glam το Σαββατόβραδο. Το έχω περάσει προ πολλού αυτό το στάδιο κι έτσι φύλαξα το βράδυ μου για εκείνη. Όχι από υποχρέωση επειδή με είχε φορτωθεί κάποτε, αλλά γιατί έτσι είναι οι φίλοι. Οι πραγματικοί φίλοι. Αυτοί που, σε όποια στιγμή και να τους πετύχεις, τα αφήνουν όλα πίσω κι έρχονται σε σένα. Ήξερα πως απόψε είχα μία και μόνη αποστολή. Να την ακούσω, γιατί εκείνη δεν θα μπορούσε να ακούσει ό,τι κι αν της έλεγα, είτε εγώ, είτε ο οποιοσδήποτε. Είναι αυτές οι στιγμές που δε θες να πιστέψεις ότι συμβαίνει σε εσένα. Που ο άνθρωπος που αγαπάς πιστεύεις ότι σε προδίδει και σε πουλάει. Που γίνεται ένας ξένος. Κι εσύ συνεχίζεις να ελπίζεις, να σκέφτεσαι πώς θα φέρεις τα πράγματα στην πρώτερη κατάσταση, πώς θα βγεις από το αδιέξοδο, τί θα γίνει αν αλλάξεις συμπεριφορά, κι αν προλαβαίνεις να διαφοροποιήσεις τη στάση σου. Κι όμως κατά βάθος ξέρεις ότι αυτό που πρέπει να σκεφτείς είναι πώς θα χωρίσεις και κινητά κι ακίνητα. Σπίτια, προικιά, δώρα και πάει λέγοντας. Επίσης σκέφτεσαι πώς θα είναι η ζωή χωρίς αυτόν. Δεν μπορείς να δεις ότι υπάρχει. Κι εγώ, κι όσοι ακόμα μπορούν να δουν την κατάστασή σου από απόσταση κατανοούν ότι αυτό που εσύ έλεγες σχέση είναι κάτι τελειωμένο. Γιατί όταν τα πράγματα φτάνουν στο αδιέξοδο, μόνο όπισθεν μπορείς να κάνεις. Όσο κι αν προσπαθήσεις να πας μπροστά, θα σε σταματήσει ο τοίχος που θα συναντήσεις. Όσο κι αν την στιγμή της κρίσης υποσχεθείς κι εσύ αλλά κι εκείνος/η ότι θα προσπαθήσετε, δε φεύγεις από το αδιέξοδο. Ειδικά όταν έχουν περάσει τα επτά χρόνια φαγούρα. Τώρα πια, αυτό που καταλαβαίνω κι αυτό που επιλέγω είναι να κλείνω την πόρτα σε οποιαδήποτε κατάσταση μοιάζει τόσο αδιέξοδη. Αυτό μπορεί πραγματικά να περισώσει τα κομμάτια σου. Κι όσο κι αν δεν μπορείς να δεις καθαρά την επόμενη μέρα, αυτό που πρέπει να ξέρεις είναι ότι χρειάζεται να μείνεις μόνος σου, να συνδιαλλαγείς με τον εαυτό σου, να κάνεις όσα εσένα σου αρέσουν και να μάθεις να ζεις με εσένα. Σίγουρα τον επόμενο άνθρωπο θα τον έχεις επιλέξει με περισσότερη συνείδηση. Ο χωρισμός τελικά δεν είναι ένας μικρός θάνατος. Είναι μια πόρτα που ανοίγει. Μια πόρτα που σε πηγαίνει κοντά στον εαυτό σου. Σε απαλλάσσει, σε απελευθερώνει, σε κινητοποιεί. Σε λυτρώνει (κι ας μην μπορείς να το δεις όταν συμβαίνει).

P.S. 1 Μη μασάς. Μη μασάω. Μη μασάμε.
P.S. 2 Όταν έρχεται η ώρα του αποχωρισμού, να φεύγεις, να φεύγω, να φεύγουμε με το κεφάλι ψηλά.
P.S. 3 Κάποια μέρα συναντάς έναν άνθρωπο, και μ΄αυτόν καταβάλεις όλο και λιγότερη προσπάθεια για να είσαι μαζί του. Μ' αυτόν τον άνθρωπο έχεις κοινούς στόχους. Μ' αυτόν και ζεις.
P.S. 4 Για το χωρισμό μπορούμε να μιλάμε ώρες. Ας μιλήσουμε όμως περισσότερες ώρες για τους εαυτούς μας και για τους ανθρώπους. Τους δικούς μας. Αυτούς που είναι πάντα δίπλα μας.