το σενάριο δεν έγινε ταινία

Ξεκίνησα αμέριμνος τη μέρα μου. Αψήφησα τον ανάδρομο Ερμή και την πανσέληνο στο Σκορπιό και βγήκα στους δρόμους της πόλης. Δεν το ήξερα κιόλας. Αν το ήξερα θα κλεινόμουν μια και καλή μέσα. Ωραία μέρα. Έτσι πίστευα μέχρι τις 7.30 που χωρίς να το πολυσκεφτώ, με λίγο θράσος, πολύ αγωνία και ένα χαμόγελο τεράστιο, βρίσκομαι έξω από το κατάστημά του. Άδειο. Μέχρι να κατέβω από τη vespa έχει γεμίσει. Είναι και μια σταλιά. Ξαφνιάζεται. Δεν με περίμενε. Λίγο νωρίτερα η αγαπημένη μου φίλη Λ. μου έχει πει ότι αν κάτι το θέλεις πολύ πρέπει να το παλεύεις. Έτοιμος λοιπόν να το παλέψω. Αλλά η στιγμή αλλάζει τα δεδομένα. Εξυπηρετεί τον κόσμο. Με ρωτάει αν είμαι καλά και τί κάνω στο κέντρο. Του απαντώ ότι μόλις τέλειωσα μία συνέντευξη και κάποιες άλλες δουλειές. Λέω ότι πέρναγα και είπα να ρωτήσω μήπως είχα ξεχάσει εκεί το μπουφάν μου. Κάνει ένα αστείο του τύπου "άδειο ή γεμάτο;". Και συνεχίζει να μπαίνει κόσμος. Νιώθω ότι είμαι στο γυμνάσιο. Δε βλέπω και καμία ιδιαίτερη αντίδραση. Μου σχολιάζει μια έκθεση, την οποία του είπα ότι είδα. Εκείνος δηλαδή, μου σχολίασε ότι είδε πολύ κόσμο χθες βράδυ στα εγκαίνια, έξω από την γκαλερί, γυρίζοντας σπίτι του. Κι ενώ κάνω ένα βήμα προς την έξοδο, συνειδητοποιώ ότι δε μου λέει ένα μη φεύγεις. Η αλήθεια είναι πως ήταν κάπως. Πριν προλάβω να ντραπώ πολύ, έχω πει ένα θα τα πούμε κι έχω εξαφανιστεί. Κράτησα μια αίσθηση. Τον ένιωσα απόμακρο. Κι αυτό ήταν αρκετό. Μου αρέσει πολύ. Είναι ιδιαίτερος άνθρωπος. Αλλά για καλή μου τύχη δεν άνοιξα τα χαρτιά μου. Κι επίσης δεν ρεζιλεύτηκα πολύ. Το σχέδιο λοιπόν δεν προέκυψε. Το αισιόδοξο σενάριο θα μου έλεγε η Ν. είναι ότι θα λέει από μέσα του "τον έχασα, έκανα βλακεία". Το απαισιόδοξο σενάριο που βάζω με το νου μου είναι πως η προηγούμενη κουβέντα ήταν πολύ ωραία, αλλά ήταν εκείνης της στιγμής και μόνο, κι ότι με τον τρόπο του μου έδωσε το μήνυμα σήμερα. Ό,τι κι αν έχει συμβεί, μάλλον δε θα το μάθω. Τουλάχιστον τώρα μπορώ να ξαναπάω σαν πελάτης στο κατάστημά του (σε κανένα μήνα αν μου έρθει η διάθεση) και τουλάχιστον τώρα αν έχει καταλάβει κι ενδιαφέρεται είναι στο χέρι του. Μου έμεινε η ντροπή και μια στεναχώρια. Κι ένα δάκρυ προσπαθεί από τις 8 το βράδυ να κυλήσει αλλά δε βγαίνει. Επαναλαμβάνω και απόψε στον εαυτό μου, πως αν είναι να γνωριστούμε, θα γίνει. Αυτή είναι μια απλή άποψη που όμως είναι αποδεδειγμένα ορθή. Κι όσο κι αν μπήκα στο trip να σκέφτομαι λόγους και αφορμές για να εμφανιστώ ξανά, αυτό είναι virtual τελικά. Η ζωή μόνο ξέρει την πραγματικότητα.

P.S. 1 Πρώτη φορά μίλησα σε κάποιον φίλο για μια συμπεριφορά του που με ενόχλησε. Και ήταν ανακουφιστικό. Κι ενώ μου έμοιαζε βουνό, τα κατάφερα.
P.S. 2 Και γύρισα σε όσα έχουν ασφάλεια για μένα. Στους φίλους και στις παρέες. Και στον εαυτό μου. Καλά να πάθω που θέλω και φλερτ.
P.S. 3 Και κινητοποιήθηκα απίστευτα για να πετύχω τους στόχους μου. Πήγα ήδη στο γυμναστήριο και τη Δευτέρα ξεκινάω personal training, κι έχω επίσης κάποια rendez-vous μέσα στην επόμενη εβδομάδα για να προχωρήσω κάποια όνειρα επαγγελματικά. Και συνεχίζω να σκέφτομαι τί θα κάνει εμένα ευτυχισμένο. Ξέρω ότι μπορώ να πετύχω πολλά πράγματα και να καταπιαστώ με διαφορετικά πράγματα. Όμως ψάχνω να βρω τί θα με κάνει ευτυχισμένο αυτή τη στιγμή της ζωής μου.
P.S. 4 Παρατήρησα πως βλέπω τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους στα bar. Το 10% υποτίθεται ότι είμαστε. Πού είναι οι υπόλοιποι; Μόνο τόσο λίγοι είμαστε;