πού πήγε το happy end;

Αυτός ο μήνας είναι κάπως. Από τη μια νιώθω καλά. Οι φίλοι, μου λένε ότι το νέο haircut είναι σούπερ, τα κίτρινα all star μου επίσης, τα μάτια μου λάμπουν και το χαμόγελό μου είναι αφοπλιστικό. Από την άλλη όμως, νιώθω άβολα, αμήχανα και τολμώ να πω ευσυγκίνητα. Είναι αυτές οι επέτειοι που θυμάται το υποσυνείδητο από μόνο του, κι εσύ καλείσαι να καταπολεμήσεις. Είναι οι αναμνήσεις που έρχονται και φεύγουν, είναι οι απολογισμοί που κάποια στιγμή κλείνουν με μια φαρδιά πλατιά υπογραφή. Είναι οι άνθρωποι που θα ήθελες να σου αποδείξουν ότι δεν είναι αυτό που πιστεύεις. Είναι που κοιτάς τη ζωή σου και ενώ είναι σαν να μην έχουν συμβεί σε εσένα όλα αυτά, νιώθεις τις γρατζουνιές και στο πετσί σου. Νιώθεις την απογοήτευση για το παρελθόν, και το φόβο για το μέλλον.

Αυτή η βδομάδα είναι κάπως. Περικλείει μια μέρα που θα περάσω μόνος για πρώτη φορά μετά από 8 χρόνια. Εγώ και εγώ. Και μπορεί να σκέφτηκα στην αρχή να την περάσω με όποιον ξέρω και δεν ξέρω, μετά αναθεώρησα και αποφάσισα ότι θα κάνω σαν να μην υπήρξε αυτή η μέρα στο παρελθόν. Σαν να είναι καινούρια και δεν θα προγραμματίσω τίποτα. Στην πραγματικότητα, όλο αυτό ανάγεται σε μια δική μου αγωνία να τσεκάρω για μια τελευταία φορά αντιδράσεις και να κλείσω μια και καλή κάποια ήδη κλειστά κεφάλαια της ζωής μου. Είναι όπως το μπιλιάρδο που απομακρύνεσαι, κοιτάς προσεκτικά και μετά με φόρα χτυπάς τη στέκα πάνω στη μπάλα. Έτσι κι εγώ, θέλω να πάρω φόρα για να περάσω στην επόμενη πίστα. Πράγμα που σημαίνει ότι αρχίζω σιγά σιγά να νιώθω ότι πρέπει να ανοίξω την πόρτα σε ανθρώπους. Να την ανοιξω και να πω περάστε. Για την ώρα στέκομαι πίσω από την πόρτα και τσεκάρω ότι είναι κλειδωμένη.

Αυτή η νύχτα είναι κάπως. Ο εγωισμός μου ξύπνησε ξαφνικά και αποφάσισε να θυμηθεί. Οι επέτειοι που λέγαμε. Η Γ. στο τηλέφωνο μου λέει για τον πρώην μου. Τίποτα σπουδαίο. Και τίποτα καινούριο. Έχω όλες τις απαντήσεις. Ξέρω όλες τις λεπτομέρειες κι όμως μερικές φορές τις ξεχνάω. Όπως απόψε. Εντάξει, τον καθένα θα πείραζε αν τον είχαν αφήσει για κάποιον άλλο. Και τέλος πάντων, δεν ξέρω για τον καθένα. Εμένα με πείραξε. Κι ενώ ξέρω ότι δεν είναι δική μου αποτυχία, το γεγονός ότι βλέπω happy end μόνο στο σινεμά με ενοχλεί. Πού πήγε το happy end; Το happy end της ζωής. Της δικής μου ζωής. Παρακαλείται όποιος το έχει ή όποιος ξέρει αυτόν που το έχει να μου το(ν) επιδείξει.

P.S. 1 Τα πάντα είναι θέμα συνήθειας. Όταν την ξεπεράσεις, είσαι ελεύθερος.
P.S. 2 Κι όταν είσαι ελεύθερος, είσαι ο εαυτός σου.
P.S. 3 Κι όταν είσαι ο εαυτός σου, είσαι άνθρωπος. Και κάπου κάποιος άλλος άνθρωπος είναι το δικό σου happy end.
P.S. 4 Αυτό το post γράφτηκε ακούγοντας ένα τραγούδι σε έναν κρυμμένο δίσκο του 2001.
P.S. 5 Και το δέμα από τη Νέα Υόρκη έφτασε. Hershey's σοκολάτες, αυτό είναι happy start!
P.S. 6 Δεν μου αρέσει αυτό το κείμενο. Σκέφτηκα να το διαγράψω. Το άφησα γιατί ήταν η στιγμή τέτοια. Έτσι ένιωσα όταν το έγραψα. Και είχα και τη Γ. να μου μιλάει στο τηλέφωνο, να τσακωνόμαστε και να με αποπροσανατολίζει. Ξαναδιαβάζοντάς το κατάλαβα ότι φαίνομαι κολλημένος με τη μπάλα, ενώ δεν είμαι έτσι. Για όλα φταίνε οι ασκήσεις θάρρους που είχα υποσχεθεί να κάνουμε τηλεφωνικά με τη λατρευτή μου δυνάστρια Γ., η οποία για να ξεχάσει τον πόνο της μου θύμισε πόσο γενναίος είμαι, μόνο που μαζί μου θύμισε παλιές κακές εποχές.