o καβγάς

Η αλήθεια είναι ότι αποφεύγω τους τσακωμούς, τις εντάσεις και οτιδήποτε μπορεί να συνεπάγεται συμπεριφορά εκτός ορίων. Απλά, γιατί δεν τα αντέχω όλα αυτά. Προχθές λοιπόν με κάλεσαν κάποιοι φίλοι σε ένα dinner, σε γνωστό εστιατόριο. Η παρέα κοσμική. Ένας pristas, ένας αρχιτέκτονας, ένας ηθοποιός, μία δημοσιογράφος, ένας επιχειρηματίας, μία ζαμπλουτίδου κι εγώ. Θα μου πεις αυτοί είναι φίλοι; Είναι στο βαθμό της επαγγελματικής διαστροφής που όλοι τραβάμε κατά περιόδους. Γιατί σ' αυτή τη χώρα αν δεν πλασαριστείς σωστά δεν κάνεις τη δουλειά σου. Τέλος πάντων, με βαριά καρδιά πήγα γιατί το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι ήθελα να κοιμηθώ νωρίς για να ξυπνήσω να πάω στην προπόνησή μου. Από την αρχή της μάζωξης κατάλαβα ότι δεν υπήρχαν όρια. Ο νεαρός ηθοποιός την έπεφτε στον μεσήλικα αρχιτέκτονα, η ζαμπλουτίδου έλεγε κουλαμάρες. Η δημοσιογράφος προσπαθούσε να αποδείξει την θέση ισχύος της. Ο pristas έδινε παράσταση και ο επιχειρηματίας ένιωθε άβολα. Μια σκέψη αναβόσβηνε συνέχεια στο μυαλό μου. Τί δουλειά έχω εγώ εδώ; Δεν είναι κανονικοί άνθρωποι αυτοί έλεγα από μέσα μου. Η εκκεντρικότητα δεν σημαίνει ούτε δημιουργική διαφορετικότητα, ούτε ότι πρέπει να προβοκάρεις τα πάντα. Και η φρίκη μου προχώρησε όταν ο pristas και ο επιχειρηματίας άρχισαν να βρίζονται. Ένιωσα ότι η προσοχή όλου του κόσμου στράφηκε πάνω μας, όχι ότι δεν ήταν από πριν, και το βλέμμα μου αναζητούσε απεγνωσμένα την έξοδο κινδύνου. Η γκροτέσκα αποχώρηση του δεύτερου θα μπορούσε να προταθεί για όσκαρ. Εκείνη τη στιγμή πάντως την εξέλαβα σαν ηρωική έξοδο από την κρίση. Και ξαφνικά, ενώ ο pristas μου εξηγούσε την άποψή του για το περιστατικό και παράλληλα προσπαθούσε να χαριεντιστεί μαζί μου-ενώ θέλει να μου κάνει και προξενιό- κοίταξα όλο αυτό από μια απόσταση και συνειδητοποίησα με ποιους ανθρώπους έτρωγα εκείνο το βράδυ. Με αυτούς που οδηγούν cherokee, έχουν ύφος εναλλακτικού ψηλομύτη, σνομπάρουν για να σνομπάρουν και κρύβονται πίσω από το πορτοφόλι τους. Ένιωσα αηδία. Και αυτή η αίσθηση με ακολούθησε και όταν μπήκα σπίτι. Γιατί τη διαφορετικότητά μας δεν την διατυμπανίζουμε. Γιατί αυτό που είμαστε δεν το κάνουμε σημαία. Γιατί την ανωτερότητα μας την κουβαλάμε συνέχεια. Γιατί το να είσαι άνθρωπος είναι ουσία. Και γιατί η ζωή είναι ωραία όταν είναι απλή. Όταν έχεις μεγάλη καρδιά. Και όταν αγαπάς. Και είσαι αυθεντικός.

P.S. 1 Δεν ήταν η πρώτη φορά, αλλά ούτε και η τελευταία (αν και πολύ θα το ήθελα) σε ένα τέτοιο dinner.
P.S. 2 Ήταν η πρώτη φορά που είδα δύο gay να τσακώνονται έτσι. Παραλίγο να πέσουν σφαλιάρες. Εκεί να δεις επίπεδο. Πώς έγινε και ξαφνικά ξέχασαν τις αριστοκρατικές τους καταβολές;
P.S. 3 Γιατί ο κόσμος μας είναι τόσο απαράδεκτος;
P.S. 4 Και τελικά τί ψυχή θα παραδώσεις μωρέ;