στο γκάζι αδερφές μου

Κάποτε το αγαπούσα γιατί ανάμεσα στους τσιγγάνους, τους αλλοδαπούς και τον κάθε λογής πονεμένο μπορούσα να κυκλοφορώ, να παρατηρώ και να μαζεύω εικόνες από μια Αθήνα που είχε πόνο, ανθρώπους να κάθονται στα πεζοδρόμια, παιδιά να παίζουν στους δρόμους, φτώχεια και originalité. Και ξαφνικά, όλοι αυτοί οι άνθρωποι εξοστρακίστηκαν για να γίνει η χαρά του νεόπλουτου επιχειρηματία. Τα χαμόσπιτα μετατράπηκαν σε υποτιθέμενα lofts και κάποια άλλα καλύφθηκαν από τα φλούο χρώματα και τα νέον. Η γειτονιά που περπάταγα με τον πρώην μου δεν υπάρχει πια, όπως κι αυτός στη ζωή μου. Σήμερα μάλιστα ξύπνησα, έχοντας δει στον ύπνο μου, ότι κάναμε έρωτα και τα είχαμε ξαναβρεί, αλλά υπήρχε και το φάντασμα του ανθρώπου τον οποίο επέλεξε μετά από 7 σχεδόν χρόνια μαζί μου. Ο εφιάλτης μού ξαναχτύπησε την πόρτα, γιατί μάλλον τέσσερα βράδια συνεχόμενα στο Γκάζι με ποτό και τσιγάρο μου έπεσαν βαριά. Διότι τελικά η γειτονιά που μαζευόμασταν κάποιοι άνθρωποι με κοινή αισθητική και φιλοσοφία, μακριά από το θόρυβο και τη βουή καταστράφηκε. Και δε φταίει το μετρό, όπως κάποιοι λένε. Φταίμε εμείς οι ίδιοι, που θυσιάζουμε τα πάντα για το χρήμα. Θυσιάζουμε τις γειτονιές, τα κτίρια, την αισθητική, την παιδεία, την κουλτούρα, τους ανθρώπους. Ξαφνικά, όμως στην εποχή της υποτιθέμενης σεξουαλικής απελευθέρωσης των gay, κάποιοι πλούτισαν και κάποιοι διακήρυξαν την αναβάθμιση της περιοχής. Μα, για τί πράγμα μιλάμε; Για την υποβάθμιση της ίδιας μας της αισθητικής. Καμιά φορά νιώθω κι εγώ κρίκος σε αυτή την αλυσίδα. Άλλες φορές θυμώνω με τον εαυτό μου, που είτε σαν θύμα, είτε σαν θύτης, συνεχίζει να συντηρεί αυτό το σύστημα, όπου οι gay έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους. Όλοι όσοι έχουν profil στο ίντερνετ είναι και στο Γκάζι, όλοι με ένα ποτό στο χέρι, κανείς δεν κοιτάει κανέναν, κανείς δεν φλερτάρει με κανέναν και κανείς δεν κοιμάται αγκαλιά με κανέναν. Ατελείωτες ουρές για να μπεις σε ένα club και να αποδείξεις πόσο γυμνασμένος και trendy είσαι. Κι από μυαλό; Από καρδιά; Από συναισθήματα; Συγγνώμη αλλά γυαλίζει το μάτι μου από όλη αυτή τη λάμψη. Μα πόση λάμψη επιτέλους; Είναι στη gay φύση, αλλά έχει γίνει αυτοσκοπός. Παράλληλα, κάποιες άλλες γειτονιές της Αθήνας, που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν μια μερίδα ανθρώπων, μαραζώνουν. Το barGurubar έκλεισε. Κι η Ευρυπίδου πρόσφατα απέκτησε υποτυπώδη αστυνομική φύλαξη. Η πλατεία Καρύτση πάλι μεγάλωσε επικίνδυνα, και απέκτησε κι αυτή με τη σειρά της, την λαμπερή επίφασή της. Λείπει ένα meeting point των ανθρώπων που θέλουν να κάθονται στο τραπέζι και να φιλοσοφούν με τις ώρες. Να γνωρίζονται με τους άλλους γύρω. Να κοιτάζονται στα μάτια. Να γίνονται όλοι μια παρέα στο bar. Να φλερτάρουν. Να μαθαίνουν ο ένας τον άλλο. Να απελευθερώνονται στιγμή τη στιγμή. Να ενώνονται. Να δημιουργούν. Να πρωτοπορούν. Να φτιάχνουν την αισθητική της πόλης. Να προχωρούν. Μαζί. Δυστυχώς το Γκάζι έχασε εδώ και χρόνια αυτό το στοίχημα. Αλλά στο Γκάζι αδερφές μου, στο Γκάζι θα συνοστιζόμαστε όλοι με την βεβαιότητα ότι είμαστε μέρος του συστήματος και μάλιστα πως αυτό που κάνουμε είναι απόλυτα ευπρεπές. Με ένα ποτό στο χέρι θα ανακυκλωνόμαστε με ανθρώπους που έχουμε κάνει σεξ και τώρα χαιρετιόμαστε σα δυο καλές φίλες από τα παλιά. Γειά σου Σούλα μου. Γειά σου κι εσένα Αρχόντω μου. Βλέπω ομόρφυνες. Κι εσύ δεν πας πίσω. Μια χαρά σου πάει η ανταύγεια. Ευχαριστώ αλλά δεν θέλω άλλο. Γιατί στη γειτονιά μου, θα είναι αλλιώς. Ρομαντικά. Ανθρώπινα. Αγαπησιάρικα. Αληθινά. Και οι άνθρωποι θα κοιταζόμαστε στα μάτια και θα μοιραζόμαστε τις ζωές μας.

P.S. 1 Κάποτε οι gay ήταν και opinion leaders. Σήμερα πάλι ζουν με τα σύνδρομα της μάζας και μόνο.
P.S. 2 Αναρωτιέμαι αν θα ήθελε να έρθει κανείς μαζί μου σε μια άλλη γειτονιά.
P.S. 3 Κι αν ναι, ποιά θα μπορούσε να είναι;
P.S. 4 Α, και παιδιά βαρέθηκα με την ανωτερότητα. Τόση χαιρετούρα σε τέσσερις ημέρες; Μερικά βαφτίσια να κάνω ακόμα και κατεβαίνω υποψήφιος. Με σίγουρη έδρα.