το βιολογικό μου ρολόι: γκλιν γκλον

Πάντα αναρωτιόμουν τί στην ευχή είναι αυτό το βιολογικό ρολόι που χτυπάει ανά τακτά διαστήματα στις φίλες μου και όλες θέλουν να γίνουν μάνες, αφού πρώτα βρουν τον πλούσιο άντρα, με την ευγενική καταγωγή και το ατελείωτο σεξ απίλ. Και να που μια μέρα χτύπησε και το δικό μου. Όχι μην ανησυχείς δεν θέλω να γίνω πατέρας. Αλλά θέλω να τα αλλάξω όλα. Εμένα το βιολογικό μου ένστικτο έχει να κάνει με τη δουλειά. Και δεν ντρέπομαι που το λέω. Γιατί τελικά ανήκω σ' αυτή την κατάπτυστη ομάδα ανθρώπων που αν δεν δουλεύουν όπως θέλουν νιώθουν νεκροί. Και στην τελική ποιος όρισε ότι για να είσαι ευτυχής πρέπει να είσαι ολιγαρκής; Να διαβάζεις όλη μέρα και να σου αρκεί να έχεις δύο παντελόνια κι ένα παλιακό μπρίκι στο ντουλάπι σου; Δηλαδή απαγορεύεται να έχεις λεφτά και να είσαι ψαγμένος; Anyway, αυτό το αντιπαρέρχομαι αν και παίζει πολύ σαν επιχείρημα τελευταία κι εμένα μου θυμίζει το όσα δε φτάνει η αλεπού... Σαφώς και τα πόδια σου φτάνουν μέχρι εκεί που πάει το πάπλωμά σου, αλλά γιατί να μην κοιτάς το μεγαλύτερο πάπλωμα στη βιτρίνα και να θες να το αγοράσεις; Γιατί να θέλεις να φορέσεις μια ταμπέλα του καλλιεργημένου κι όχι του νεόπλουτου; Αποκλείεται να κάνεις λεφτά και να είσαι καλλιεργημένος; Τέλος πάντων εμένα δεν είναι αυτό το θέμα μου, αλλά επειδή σε όποιον προσπάθησα να εξηγήσω τί λέει το δικό μου ρολόι που χτυπάει, μου το γυρνά στο οικονομικό, είπα να σου κάνω μια εισαγωγή πριν με κακοχαρακτηρίσεις.

Έτσι που λες, βαράει το ρολόι. Και στην αρχή έκανα πως δεν το άκουγα. Έλεγα τί είναι τούτο, μέχρι τη στιγμή που κάποιοι αποφάσισαν πως πρέπει να με βγάλουν σιγά σιγά από την πρίζα και να με βάλουν στο ψυγείο. Κι έτσι ξυπνάω κάθε μέρα και νιώθω πως ένα ένα τα ζωτικά μου όργαναν πεθαίνουν. Γιατί εγώ δεν πολυδουλεύω. Δεν πολυπιέζομαι. Δεν δημιουργώ. Είναι κακό να χαλάς την πιάτσα κι είναι εξίσου κακό να είσαι καλός σ' αυτή τη χώρα. Όμως εγώ αργοσβήνω. Όπως τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια. Δεν είμαι σε εγρήγορση. Το ξέρω ότι έπρεπε να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα. Μόνο που ο έξω κόσμος δεν ενδείκνυται. Γιατί σίγουρα δεν φταίνε οι άλλοι που εγώ δεν ψάχνω να διοχετεύσω αλλού τη δημιουργικότητά μου. Αλλά δυστυχώς δεν βρήκα αυτό το αλλού. Δεν μου αρέσει να κάνω κάτι άλλο. Τώρα στα 33 μου γιατί πρέπει να γίνω κάτι άλλο. Αυτή τη δουλειά ξέρω, αυτήν αγαπώ κι αυτήν εμπιστεύομαι. Και η φωνή συνεχίζει μέσα μου: "ήρθε η ώρα. τώρα είναι η ώρα". Τώρα λοιπόν είναι η ώρα να πάρω τα πράγματα στα χέρια μου. Να ανέβω το σκαλοπάτι, να μην το φοβηθώ. Τώρα έχει έρθει η δικιά μου σειρά. Αυτό λέει ο μέσα εαυτός μου και δεν ξέρω τί να τον κάνω. Γιατί έχω αυτό το chic πρόβλημα που φοβάμαι τις αλλαγές. Και πρέπει από την άλλη να ζήσω. Να πάρω οξυγόνο. Να δουλέψω. Να ανταμοιφθώ. Να δημιουργήσω. Επαγγελματικά. Να βγάλω και λεφτά, γιατί όχι; Κι έτσι σκέφτομαι να δεχτώ μια πρόταση για το εξωτερικό. Ίσως μου λείψει η urban διάστασή μου στην Αθήνα. Τα πρόσωπα, οι άνθρωποι, τα συναισθήματα, αλλά εδώ είμαι εκτός ρεύματος. Το πολύμπριζο δεν κάνει καλή επαφή. 

Κι από την άλλη είναι αυτή η γαμημένη ωριμότητα που με βρήκε μετά από πολλούς μήνες αναζήτησης. Να απογαλακτιστώ μια και καλή. Να βάλω τον εαυτό μου πάνω απ' όλα. Να ζήσω τη δική μου ζωή. Και κυρίως να δω τα προσωπικά μου όνειρα στη δουλειά να βγαίνουν. Κι όταν θα υπάρχει λόγος να γυρίσω. Θέλω να πετάξω τα βαρίδια από πάνω μου. Να απελευθερωθώ. Να δω τη ζωή στις κανονικές της διαστάσεις. Και να ακούσω για μια φορά τον εαυτό μου. Για μια φορά. 

Εσύ τι θα έκανες; Δεν θα σε άκουγες; Τα θέλω όλα και τα θέλω δικά μου. Και δε με νοιάζει ποιος θα καταλάβει και ποιος όχι. Δε βαριέσαι εγώ να είμαι καλά. Και να ζω...να είμαι ζωντανός. Να ζω όπως θέλω εγώ. Να έχω επιλογές. Αυτό είναι το κλειδί. Οι επιλογές. 

P.S. 1 Δεν μ' αρέσει που δεν είμαι συνεπής με το blog αλλά έτσι είναι η ζωή.
P.S. 2 Υπάλληλος για πάντα ή στέλεχος; Αυτό περνάει από το μυαλό μου διαρκώς.
P.S. 3 Μισθός πείνας δημοσίου ή ρίσκο;
P.S. 4 Μήπως όποιος πάει για τα πολλά χάνει και τα λίγα;