2 0 1 0

2010...ας είναι αυτό το δέκα το καλό επιτέλους....

P.S. 1 Τους άσσους στο μανίκι να βγάλεις
P.S. 2 Να κυριαρχήσει η αγάπη

anti-stars

Λίγο πριν εκπνεύσει το 2009, μια χρονιά με πολλές ανακατατάξεις, διαβάστε τις προβλέψεις για το 2010 έτσι όπως τις οραματίστηκε και θα τις ήθελε ο one of the people, που ουδεμία σχέση έχει με το θέμα, αλλά είπε να δοκιμάσει την τύχη του, όπως και τόσο άλλοι starολόγοι. Έχουμε και λέμε:

Κριός: Κανονικά σας αξίζει ένα γερό μάθημα για να μάθετε να χαλιναγωγείται τα μοιραία πάθη σας αλλά μάλλον είστε γενικά κωλόφαρδοι, οπότε δεν... Ωστόσο είναι μια χρονιά ριζικών αλλαγών, αφού θα κάνετε απολογισμό και θα αποφασίσετε να αλλάξετε πορεία. Επιτέλους μπας και δουν οι γύρω σας μία άσπρη μέρα.
Ταύρος: Καλοί αλλά αργοί αδερφάκι μου. Το 2010 καλούνται να τρέξουν για να προλάβουν το τρένο, πράγμα αμφίβολο. Πάντως η σταθερότητα της ζωής τους φαίνεται στη νέα εποχή να μην έχει αντίκτυπο, καθώς όλα μπαίνουν στο fast forward.
Δίδυμος: Αγαπημένη μου φίλη Γ. το 2010 είναι η χρονιά των τελικών εκκαθαρίσεων. Ένα καινούριο κεφάλαιο στα προσωπικά και στα συναισθηματικά ανοίγεται μπροστά σου και επιτέλους μετά από δύο χρόνια που βασανίζεσαι θα δεις κι εσύ μια άσπρη μέρα. Στο εύχομαι ολόψυχα.
Καρκίνος: Έλεος, έλεος, έλεος. Αυτό αναφωνεί κάποιος μετά από ένα 24ωρο μαζί σας. Λοιπόν, το 2010 θα αλλάξουν όλα για εσάς. Νέα εποχή, τέλος οι εξαρτήσεις. Τ' ακούς Σ., επιτέλους θα ξεκολλήσεις μετά από τις 15 Σεπτεμβρίου και θα βρεις αλλού ασφάλεια. Από το στόμα μου και στου Θεού τ' αφτί.
Λέων: Α πα πα. Τόσο ψηλά τον αμανέ κανένας άλλος. Εσύ κανονικά έπρεπε να μπεις σε καραντίνα αλλά την γλύτωσες και ανοίγονται νέοι ορίζοντες για εσένα.Αν είσαι καλός μαθητής θα ανταμειφθείς. Σταμάτα πάντως να παίζεις με τα νεύρα του ανθρώπου που σε ενδιαφέρει.
Παρθένος: Καλά τα πράγματα για τους Παρθένους που θα ζήσουν τον έρωτα το 2010. Επίσης οι κόποι τους επαγγελματικά θα ανταμειφθούν. Σκληρή δουλειά σας περιμένει, αλλά το αποτέλεσμα θα είναι καλό.
Ζυγός: Επιτέλους έρχεται η θεία δίκη. Ο Κρόνος σας χτυπά την πόρτα κι έρχεται να σας πει ότι όλα όσα κάνατε και δεν είχαν στέρεη βάση, υποχωρούν. Λυπάμαι που πρέπει να σας το πω αλλά αν φοβάστε τις αλλαγές την έχετε πατήσει. Θα τις δείτε από την καλή και την ανάποδη. Αν είστε έξυπνοι θα ξεκινήσετε από την αρχή, αλλά δεν σας το έχω.
Σκορπιός: Λένε ότι είναι η χρονιά σας. Σας το εύχομαι ολόψυχα. Ερωτικά στο τελευταίο τετράμηνο, θα με θυμηθείτε. Προσοχή λίγο στην πόση και την βρώση. Καλή τύχη.

Τοξότης: Εσείς κάντε υπομονή μέχρι το 2011. Τότε θα την δείτε εσείς την άσπρη μέρα. Κατά τα άλλα, πολύ δουλειά, αυτογνωσία, αυτοκριτική, πισώπλατα μαχαιρώματα και δύσκολα οικονομικά. Κρίμα γιατί πολύ συμπαθώ τους Τοξότες.

Αιγόκερως: Ψυχραιμία σύντροφοι. Όλα αλλάζουν. Ό,τι ξέραμε για τους εαυτούς μας πριν, το 2010 το ξεχνάμε. Πιο σοφοί να το πω, πιο γκουρού να το πω, πιο αμπέχωνο να το πω. Πάντως αλλάζουμε θεωρία και στρατόπεδο. Την ακούμε κάπως ζεν αλλά περνάμε δια πυρός και σιδήρου. Να θυμάστε φέτος χτίζουμε το μέλλον.

Υδροχόος: Κανονικά για εσάς δεν ξέρω τι να πω. Λίγο απ' όλα έχει ο μπαξές. Προς την άνοιξη καλύτερα. Σε γενικές γραμμές σχετικά καλά έως αδιάφορα είναι τα πράγματα. Σιγά μην ερωτευτείτε εσείς ποτέ. Επίσης σιγά μην ξεσκιστείτε στη δουλειά. Γενικώς πάντως είστε τυχεροί.

Ιχθύς: Αυτογνωσία είναι το κλειδί της ιστορίας. Επειδή καλή είναι η χρονιά για εσάς και τα επαγγελματικά θα σας προσφέρουν ανακούφιση, πρέπει να κάνετε μια ενδοσκόπηση για να αποφύγετε τις κακοτοπιές ξανά. Όλα καλά και ευαίσθητα όπως πάντα για εσάς.

P.S. 1 Αφορμή γι' αυτό το post, ένα θέμα σε περιοδικό όπου έγραφε ότι το '10 μοιάζει πολύ με το 1930 γιατί έχουμε αυτό το Ταυ μεταξύ των πλανητών και ότι τα παρορμητικά ζώδια τα σηκώνει και τα παίρνει.
P.S. 2 Τί να την κάνεις την ζώνη ασφαλείας αγάπη μου, εδώ έρχονται κοσμοιστορικές αλλαγές. Κριοί, Καρκίνοι, Ζυγοί και Αιγόκεροι θα πουν τον δεσπότη Παναγιώτη. Όσο για τους υπόλοιπους θα υποφέρουν κι αυτοί, αν δεν αλλάξουν πλευρό.
P.S. 3 Επίσης αν δεν αλλάξουμε κοσμοθεωρία θα μπούμε σε μια σκοτεινή περίοδο, σύμφωνα πάντα με το συγκεκριμένο άρθρο σε περιοδικό.
P.S. 4 Είδες που τόσο καιρό το λέω ότι πρέπει να αλλάξει αυτός ο κόσμος, μέχρι και η αστρολογία το παραδέχεται ή μήπως είμαι αστρολόγος και δεν το ξέρω;
P.S. 5 Αυτό το post είναι just for fun.
P.S. 6 Οποιαδήποτε πρόβλεψη είναι ανυπόστατη και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.Aλλιώς θα ήμουν μάντης και θα είχα χεστεί στο τάλιρο.

quiz

Tί θα μπορούσε να πειράξει περισσότερο κάποιον; Ένα μικρό βαθούλωμα στην οροφή του καινούριου του αυτοκινήτου ή η υποκρισία ενός ανθρώπου που θεωρεί φίλο;

P.S. 1 Μόλις έχασες. Μάντεψες λάθος.
P.S. 2 Η σωστή απάντηση είναι το ένα.
P.S. 3 Το βαθούλωμα, γιατί από τους ανθρώπους όλα πρέπει να τα περιμένεις.
P.S. 4 Και ξέρεις το ξεκαθάρισμα είναι υγεία. Στο τέλος μένεις μόνος και ησυχάζεις. Τί μένεις δηλαδή, αφού μόνος είσαι. Κι όταν νομίζεις ότι δεν είσαι, είναι γύρω σου οι λάθος άνθρωποι. Kι αν είναι κάποιος ο σωστός, δεν μπορείς να τον διακρίνεις, επειδή έχεις κάψει τη γούνα σου.
P.S. 5 Απλά πιστεύεις ότι είναι ο σωστός. Εύχεσαι να είναι ο σωστός. Εκτιμάς το ξεροκόμματο που σου πετάνε. Στους τυφλούς ο μονόφθαλμος, και πάει λέγοντας.
P.S. 6 Γι' αυτό σου λέω πιάνουμε πάτο σε λίγο, να συσπειρωθούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, δεν έχουμε άλλη επιλογή.

romantic is fantastic

Κι επειδή το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι πάντα εδώ και επειδή με έπιασαν οι καλοσύνες μου σκέφτομαι πως είναι δυνατόν οι άνθρωποι να έχουμε αναπτύξει τέτοιες συμπεριφορές. Συμπεριφορές που μόνο στριμάδα, εγωκεντρισμό και κακία υποδηλώνουν. Λες και κάποιος μας έχει δώσει το αλάθητο και ό,τι κάνουμε το θεωρούμε και σωστό. Θα ήθελα πάρα πολύ ο κόσμος αυτός να είναι πιο ρομαντικός. Όχι με την ροζουλί έννοια. Αλλά με μια πιο ουσιαστική επαφή. Αυτό το γράφω για να θυμάμαι κι εγώ ο ίδιος πως αν κάτι εύχομαι στη ζωή μου -κι αν μια ευχή στέλνω στους άλλους- είναι η σχέση με τους ανθρώπους να είναι ουσίας κι όχι προβολής ενός σαπισμένου εγώ. Σχέση συμπόρευσης. Κι αυτό δεν είναι υπεράνω, είναι επιθυμία και προσπάθεια και αξία.

P.S. 1 Xρόνια Πολλά σε όλους. Με το καλό να ορίσει η νέα δεκαετία.
P.S. 2 Καλές ζωές. 

Ανήμερα Χριστούγεννα

Δεν είναι πολύ ξεπερασμένη τελικά αυτή η γιορτή στην Ελλάδα; Δεν έχει το σωστό καιρό. Δεν έχει τα σωστά λεφτά. Δεν έχει το σωστό κόσμο. Ούτε καν τη σωστή μελαγχολία δεν έχει. Ξέρεις, αυτήν την δημιουργική. Τίποτα δεν είναι όπως στη Νέα Υόρκη. Λέμε τώρα. Τέλος πάντων, έχω παλέψει πολύ για να μην αφήσω την καντίφλα να με επηρεάσει. Από χθες δηλαδή που βρέθηκα ένα βήμα πριν την οριστική υπερκόπωση και αναγκαστική απόσυρση. Στο μεταξύ όποιον κι αν παίρνω (στο τηλέφωνο) μου λέει ότι όλη μέρα είναι σπίτι με πυτζάμες. Χριστούγεννα με πυτζάμες; Περί ορέξεως... Anyway, αυτό που διαπίστωσα πάντως είναι ότι τα Χριστούγεννα είναι μια κουλή γιορτή, όπου ο καθένας ό,τι θυμάται χαίρεται. Σα να κολλάει το μυαλό από το πολύ μελομακάρονο. Γιατί, πες μου εσύ πως γίνεται να πιστεύει κάποιος ακόμα ότι έχω τη σχέση, από την οποία χώρισα πριν δύομιση χρόνια  Εντάξει, το ομολογώ τους τελευταίους μήνες δούλευα 20 ώρες την ημέρα, και έχασα κάθε επαφή με τους ανθρώπους, αλλά όχι κι έτσι. Τόσο εύκολα ξεχνιέμαι; Επίσης πες μου πως γίνεται να με βλέπεις, να με έχεις απορρίψει στο παρελθόν και τώρα να μου κωλοτρίβεσαι. Μετά συγχωρήσεως. Και τέλος, γιατί πάντα το κακό τριτώνει, να έχεις το θράσος να μου στέλνεις sms μετά από ενάμιση χρόνο, κι ενώ έχουμε χωρίσει με σκοτωμό, να μου πεις ότι τα τραγούδια που παίζω είναι όλα για σένα. Κι αυτό το τρίτο, κάπως μου 'κατσε. Γιατί, με θες και το καταλαβαίνω, αλλά δε θες να ρίξεις και τα μούτρα σου. Και καλά μέχρι εδώ το μεταφράζω το μήνυμα. Θα μου πεις όμως γιατί με πιάνει η ανθρωπιά μου και σου απαντώ, επειδή γιορτάζεις κιόλας, και αντί να πεις ευχαριστώ για το χρόνια πολλά να μου λες πως τα τραγούδια λένε την αλήθεια. Τί νομίζει καλέ ο άνθρωπος; Ότι δεν έχω τίποτα άλλο στη ζωή μου παρά να παίζω τραγουδάκια γι΄αυτόν; Πόσο εγωιστές και κακοί μπορεί να γίνουμε οι άνθρωποι; Μου έχεις πετάξει πριν ενάμιση χρόνο όλη την κακία σου και τώρα συνεχίζεις; Ψιτ κύριος; Πάρτο αλλιώς. Γι' αυτό σας λέω τί τα θέλουμε τα Χριστούγεννα και τις λοιπές αργίες; Άσε που αύριο δεν είναι ανοιχτά τα καταστήματα να πάμε για shopping therapy. Γιατί εκτός του ότι είναι το μόνο Σάββατο που έχω χρόνο μετά από τόσο καιρό, μετά από τόσο κουλά Χριστούγεννα δε βρίσκω άλλο τρόπο να ξεσπάσω. Αχ, αυτή η ζωή, πότε θα στρώσει επιτέλους;

P.S. 1 Επέστρεψα
P.S. 2 Θέλω Galette de roi
P.S. 3 Και Xmas cake
P.S. 4 Kαι ένα μίξερ σαν κι αυτό που έχει ο Παρλιάρος
P.S. 5 Και μια άλλη ζωή για το 2010
P.S. 6 Καλό δωδεκαήμερο σε όλους
P.S. 7 Το τραγουδάκι είναι άσχετο αλλά είναι πολύ δακρύβρεχτο και μ' αρέσει

διαμαρτυρία

Αν η σιωπή θεωρείται διαμαρτυρία, τότε διαμαρτύρομαι γιατί οι άνθρωποι -της δουλειάς και στη δουλειά- με έκαναν να νιώθω απέχθεια, αηδία και αποστροφή.

P.S. 1 Urban Tulip μου έλειψες.
P.S. 2 Και τελικά έχω θέμα με την ανωνυμία. Ο κάθε παπάρας κάνει ένα blog και γράφει όποια παπαριά θέλει. Ανώνυμα. Οι παρόντες εξαιρούνται. Μην παρεξηγηθώ. Απλά διαμαρτύρομαι.

αν τα πέταξες σίγουρα σήμερα λυπάσαι γιατί θα μπορούσες να κάνεις διαφορετικά statements

Το απόλυτο gadget των 80's. Χωρίς walkman δεν μπορούσες να πας πουθενά. Πόσα ακουστικά χάλασες εσύ, γιατί εγώ σίγουρα κατέστρεψα καμιά τριανταριά. Και άλλα τόσα walkman. Πολύ high το walkman.

Αν δεν χρησιμοποιούσες tdk τότε δεν ήσουν in. Και ξέρεις πόσες κασέτες ανταλλάσσαμε εκείνες τις εποχές που η κασέτα γραφόταν κασσέττα; Πού πήγαν όλες αυτές; Σε καμιά σοφίτα τις έχω ξεχάσει.

Και μαυρόασπρη μια χαρά τα βλέπαμε όλα. Άσε που σήμερα γίνεται ωραιότατο φωτιστικό. Σε κανένα χωριό σίγουρα θα υπάρχει κάποια ξεχασμένη σε αποθήκες. Αν έχεις στείλε οπωσδήποτε μήνυμα.

Είναι ακριβώς το ίδιο. Όσα χρόνια και να περάσουν πάντα θα θαυμάζω εκείνους που ήταν προνοητικοί και δεν τα πέταξαν από τη ντουλάπα τους. Γιατί αλλιώς είναι να έχεις το φθαρμένο των 80's κι αλλιώς το σημερινό. Είχε άλλη χάρη το πεζοδρόμιο του αείμνηστου Τρίτση.

Κανονικά ο ΟΤΕ πράσινα τηλέφωνα έπρεπε να μοιράζει. Και με το γκρι πάντως βολευόμασταν. Προς τα τέλη της δεκαετίας το καντράν αντικαταστάθηκε από κουμπιά. Τί λες τώρα;

P.S. 1 Και μετά μου λες δεν ήταν ωραία τα 80's.
P.S. 2 Αφορμή για το post η επίσκεψη μου στο μουσείο DDR στο Βερολίνο, όπου παρουσιάζεται η ζωή των ανθρώπων στην Ανατολική Γερμανία. Εκεί λοιπόν βλέπεις όλη τη ζωή μιας οικογένειας στον υπαρκτό σοσιαλισμό. Δεν ξέρω τί τηλέφωνο είχαν στα 80's οι Δυτικοί, αλλά εμείς εδώ στην ψωροκώσταινα μια χαρά τα παίζαμε τα πράγματα του ανατολικού μπλοκ. Θυμάσαι κάτι Dacia που κυκλοφορούσαν και τα λεωφορεία τα Icarus; Sorry, αλλά με ενοχλεί που το έχουν κάνει attraction για τουρίστες λες και ξέχασαν πως ζούσαμε εμείς οι λεγόμενοι Δυτικοί.

make love not sex

Ο Κολωνακιώτης γκόμενος: το παίζει αλλά δεν είναι. Μοιάζει ατσαλάκωτος αλλά σίγουρα είναι ανέραστος. Η σεξουαλική του ζωή έχει μείνει στην ηλικία των 15.
Ο Θεσσαλονικιός γκόμενος: εκτός από τη βαριά προφορά έχει και μια τάση να ωραιοποιεί τα πράγματα. Είναι αυτό που λέμε "τί σου κάνω μάνα μου;" "χαλαρά τίποτα" του απαντάς εσύ.
Ο Πόντιος: Αυτό είναι μια κατηγορία από μόνη της που περικλείει κι άλλες πολλές. Μπορεί να σου πιάσει κουβέντα για την Παναγία τη Σουμελά, για τον τραχανά και τον Χρύσανθο (παλιός σπουδαίος Πόντιος τραγουδιστής, Θεός σ'χωρέστον)
Ο Πειραιώτης: Είναι βαριά, είναι βαριά...του τσολιά. Μπορεί να κάνει τσιγάρο στο κρεβάτι, αλλά θέλει και μια Πέγκυ μετά, οπότε δεν ξέρεις από πού να φύγεις.
Ο Χιώτης: Θυμάται το εφοπλιστικό του παρελθόν και σου αρχίζει τις ιστορίες μέχρι που σε παίρνει ο ύπνος.
Ο Κύπριος: Δεν ξέρει τί να κάνει. Δεν το έχει ο κακομοίρης. Ενώ φαίνεται ότι έχει τα προσόντα, του λείπουν οι τρόποι.
Ο Ολλανδός: Δεν του το έχεις. Δεν του το έχεις. Κι όμως ξέρει.
Ο Γάλλος: Καλή η παρέα σου αλλά εκτός από το πατσουλί υπάρχει και σαπούνι. Α, και που τα μαθες εσύ τόσα kinky; Είμαστε συντηρητικοί εμείς στο νότο.
Ο ομογενής: "Παπούτσι από τον τόπο σου". Με τη greeklish προφορά νομίζεις ότι πρωταγωνιστείς σε ταινία με τη Νία Βαρντάλος.

P.S. 1 Το κείμενο είναι εντελώς χιουμοριστικό και δεν θέλει να θίξει πρόσωπα και υπολήψεις.
P.S. 2 Μπορείτε να συμπληρώσετε τον κατάλογο με τους δικούς σας αγαπημένους γκόμενους.

σιγήν ιχθύος

-Μη με ρωτήσεις που είχα χαθεί. Δουλειές με φούντες Λούλα μου.
-Σε καταλαβαίνω Κατινάκι μου.
-Είχα να παρακολουθήσω όλη την προεκλογική περίοδο.
-Δεν ξέρεις πόσο κουράστηκα εγώ. Ευτυχώς τελείωσε, γιατί αν κρατούσε λίγο ακόμα θα χτύπαγα τατουάζ με τις λέξεις κρίση, φορολογία, οικονομία.
-Γιατί εγώ; Σήμερα είδα μέχρι και τον Πρετεντέρη με την Τρέμη που έκαναν πανηγυρικό κλείσιμο. Όταν τελείωσε η εκπομπή άνοιξα μια Moet που μου είχε ξεμείνει στο ψυγείο.
-Πάντως αν εξαιρέσεις τις κουλαμάρες που έλεγαν όλοι, είχε ένα επίπεδο η προεκλογική περίοδος.
-Είδαμε πάλι τα απίστευτα Λούλα μου. Πού τις βρήκαν όλες αυτές και τις έβγαζαν στα παράθυρα;
-Να τις εκπαραθυρώσω ήθελα.
-Ευτυχώς Λούλα μου, έχω κι εκείνο το χρυσό παιδί στην εταιρία δημοσκοπήσεων και μου λέει τα ποσοστά.
-Για πες καλέ Κατίνα;
-Αχ, δεν μπορώ, μην με πιέσεις. Ο νόμος το απαγορεύει. Ένα ταψί μουσακά του φτιάχνω για να τον καλοπιάσω να μου τα πει.
-Δε μου λες κουκλίτσα μου, εσύ τί θα ψηφίσεις;
-Κοίτα να δεις. Έχω πολύ αμφιταλαντευτεί πού πρέπει να την ρίξω...
-Στην τρύπα να την ρίξεις. Θα σου κάνει νόημα ο δικαστικός αντιπρόσωπος.
-Βρε ναι. Αλλά τί να έχει μέσα δεν ξέρω.
-Ε, καλά τόσο καιρό τί παρακολουθούσες;
-Την προεκλογική περίοδο.
-Ναι, την προεκλογική περίοδο βρε Κατίνα, αλλά δεν αποφάσισες τί θα ψηφίσεις;
-Ε...αποφάσισα.
-Και γιατί δε μου το λες;
-Εκτός του ότι είναι μυστικό, με πονοκεφαλιάσανε τόσο πολύ όλοι και βαρέθηκα τη ζωή μου...
-Εγώ να δεις.
-Λούλα;
-Κατινα;
-Ένα θα σου πω. Νομίζω ότι ζούμε σε μια χώρα χωρίς επίπεδο.
-Με πολλούς ανεγκέφαλους, απαίδευτους και άξεστους.
-Αχ...
-Και βαχ.
-Τί να πω;
-Τίποτα. Να ψηφίσεις αυτό που σου λέει η συνείδησή σου και το μυαλό σου.

P.S. 1 Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι φανταστική.
P.S. 2 Επιτέλους σιγή μέχρι την κάλπη.
P.S. 3 Αναρωτιέμαι αν αυτή η χώρα έχει συνείδηση. Ναι, ρητορική είναι η αναρώτηση.

5+1 σκέψεις εν μέσω προεκλογικής περιόδου

1. Θέλω να τραβήξω τα μαλλιά μου. Δεν μπορώ να βλέπω άλλους ηλίθιους, προπαγανδιστές της καταπάτησης κάθε νοημοσύνης, να περνάνε από μπροστά μου στο χαζοκούτι.
2. Θέλω να τραβήξω το χαλί κάτω από τα πόδια μου. Πριν προλάβει και μου το τραβήξει κάποια ηλίθια μοντέλα που πολιτεύεται, επειδή θα πρέπει να το τινάξει.
3. Θέλω να κλειστώ σπίτι μου. Δε μπορώ να βλέπω άλλους κιτσάτους βλάχους να με κυβερνάνε.
4. Θέλω να τους γυρίσουμε όλοι την πλάτη. Δεν μας αξίζει να μας κοροϊδεύουν μες στη μούρη μας. Από 170 ευρώ, είπε κάποιος, αύξησαν τη σύνταξη του ΟΓΑ σε 240. Τον τσουρομαδάς ή δεν το τσουρομαδάς;
5. Θέλω να χαστουκίσω όλους τους αριστερούς που μου στερούν το δικαίωμα να έχω κάτι να ψηφίσω.
+
1. Δεν έχω χειρότερο από την βλακεία, το ψέμα και την ηλιθιότητα. Και όλα αυτά που ζούμε είναι απαράδεκτα. Αλήθεια, όλες αυτές τις μ_ _ _ _ _ _ς που μας λένε τις πιστεύουν;

i love kitsch? no never

Μόνο σαν παρωδία μπορεί να δει κανείς όσα συμβαίνουν στη χώρα εδώ και μέρες. Γιατί αν τα δει σοβαρά θα αρχίσει να τρέχει. Στεναχωριέμαι πολύ που αυτός ο τόπος κατάντησε έτσι. Και ξέρεις κάτι, φταίμε εμείς που επιτρέπουμε την κατρακύλα στην αποθέωση του kitsch. Όταν ήμουν μικρός δεν είχα φανταστεί ότι θα έβλεπα διαφήμιση στην τηλεόραση που θα μου έλεγε κάποιος ότι το όνειρό του είναι να γνωρίσει την Βίκυ Καγιά, ούτε ότι η αριστερά θα ενταφιαζόταν από μόνη της, ούτε ότι θα ήμασταν ένα βήμα πριν τη διάλυση και για να το ξεχάσουμε θα κάναμε εκλογές. Και μπορώ να σου λέω χιλιάδες τέτοια αλλά ποιό το νόημα; Όταν ήμουν μικρός δεν ήθελα να βλέπω ανθρώπους να πεινάνε, ούτε γέρους να ζητιανεύουν. Δεν ήθελα επίσης να βλέπω τεράστια τζιπ να με περιτριγυρίζουν, ούτε ανθρώπους να λυμαίνονται αυτό που δεν τους ανήκει, τον τόπο μας. Και από αυτά μπορώ να σου πω χιλιάδες αλλά ποιό το νόημα; Ή μένεις ή φεύγεις σε αυτό τον τόπο. Και μπορεί από επιλογή να γύρισα και τώρα να πρέπει να υπερασπιστώ την απόφασή μου αυτή, αλλά η απογοήτευση είναι μεγάλη και ο κατήφορος δε σταματά. Έχω την αίσθηση ότι αυτό που γίνεται στον τόπο μας σήμερα είναι η απόλυτη παραδοχή της παρακμής. Μοιάζει σαν ένα μεταμοντέρνο μεσαίωνα του kitsch. Και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να σου δώσει μια μικρή ελπίδα. Τόση δα για να μπορέσεις να υπάρξεις σ' ένα σύνολο που αυτοκαταστρέφεται και σε συμπαρασύρει κι εσένα μαζί, χωρίς να μπορείς να αντισταθείς. Απλά γιατί δεν έχεις το κουράγιο. Νιώθεις τη ματαιότητα σε όλο της το μεγαλείο. Δεν ξέρω αν κι εσύ νιώθεις έτσι, δεν ξέρω αν κι εσύ θες να αντισταθείς, δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Ξέρω όμως ότι κάποτε θα έρθει η αναγέννηση και θέλω να τη ζήσω για να μπορέσω να αναπνεύσω ξανά.

P.S. 1 Όπου kitsch, σκέψου τον πιο σαρκαστικό χαρακτηρισμό καταστάσεων λύπης που βλέπεις πολύ εύκολα γύρω σου.
P.S. 2 Κι ο έρωτας μοιάζει να μην είναι αρκετός να σε κάνει ευτυχισμένο.
P.S. 3 Καλή kitschάτη προεκλογική περίοδο.

οι ορμόνες μου δεν πάνε καλά

Είναι οι μέρες κάπως μετά τις διακοπές. Ξαφνικά λες και κάποιος άνοιξε την πόρτα κι άρχισαν να μπαίνουν προβλήματα. Σκοτούρες. Πολλές. Γιατί έχω τρύπιες τσέπες και ξοδεύω ένα σκασμό λεφτά, γιατί μου είχαν υποσχεθεί ένα αυτοκίνητο δώρο και τώρα παπαλα, γιατί θέλω να αγοράσω ακόμα ένα σπίτι, να φύγω από αυτό που μένω τώρα και δεν ξέρω αν θα μου δώσουν το δάνειο, γιατί βλέπω την άλλη όψη των σχέσεων-αυτή που ρολάρει και με τρομάζει ότι αυτό δεν είναι φυσιολογικό γιατί έχω μάθει στα βασανιστήρια εγώ- και γιατί πρέπει επιτέλους να κάνω ένα κάρο δουλειές για να βγάζω αυτά τα χρήματα που ξοδεύω ελαφρά τη καρδία και τώρα που τα χρειάζομαι δεν τα έχω. Να μου πεις πόσα να είχα αποταμιεύσει; Δεν θα σωνώμουν. Κι όλα αυτά γιατί η αγία οικογένεια περνάει κλημακτήριο σε συνδυασμό με γαμήλιες χαρές. Κι εγώ τί φταίω για όλα αυτά; Πόσο τελικά βαριέμαι τις ελληνικές οικογένειες κάτι τέτοιες στιγμές. Μαζί και τη δικιά μου, που τόσα χρόνια ήξερε να είναι ευρωπαϊκής κατεύθυνσης, αλλά ξαφνικά αποφάσισε να μην πάει κόντρα στα κοινωνικά στερεότυπα του τόπου και να ικανοποιήσει το αστικό της υπόβαθρο. Τέλος πάντων. Όλα λοιπόν γυρνάνε στο μυαλό μου. Αλλά αποφάσισα να πάρω παράταση από μόνος μου. Γιατί κάθομαι και αγχώνομαι; Γιατί πρέπει πάντα κάτι να μου φταίει; Γιατί αν δεν μου φταίει κάτι δεν περνάω καλα; Ε λοιπόν θα πάρω μόνος μου το αυτοκίνητό μου. Και δεν θα φύγω από το σπίτι μου -εκτός αν ξυπνήσω κανένα πρωί και μου τη βαρέσει. Και θα δώσω βάρος στη δουλειά μου και θα αποταμιεύσω τα ωραία μου λεφτά και πάνω απ' όλα θα φροντίσω να περνάω καλά. Χωρίς σκοτούρες. Αυτό είναι το στοίχημα του Σεπτέμβρη, μη σου πω και όλης μου της ζωής. Να μπορέσω με κάποιο τρόπο να πάψω να τρώγομαι, να γκρινιάζω και να θέλω να μου φταίνε πράγματα για να νιώθω ότι όλα πάνε καλά. Ψυχανωμαλία σου λέω. Γιατί στην πραγματικότητα αυτά δεν είναι προβλήματα που έχω εγώ. Αυτά.

P.S. 1 Α, και αν όλα πάνε καλά και συνεχίσουμε να μην έχουμε προβλήματα, μπορούμε να ζήσουμε μαζί.
P.S. 2 Ουφ, ένιωθα σα να είχα ορμονικές διαταραχές. Τα είπα και ξαλάφρωσα.

ο,τι να 'ναι

1. Είναι μέρες τώρα που βλέπω εφιάλτες. Μέχρι και ταινία τρόμου είδα στον ύπνο μου. Μήπως το υποσυνείδητό μου μού λέει ότι πρέπει να γίνω σκηνοθέτης; Σε γενικές γραμμές βλέπω τους πρώην μου. Η Γ. μου είπε πως ένας Ψ. της είπε κάποτε πως ότι περνά από το υποσυνείδητο στο όνειρο είναι γιατί ο οργανισμός ξερνάει. Υπάρχει και το άλλο σενάριο. Μάλλον το έριξα στο φαγητό αργά το βράδυ.
2. Δε θέλω να δουλεύω. Ή καλύτερα θέλω να αλλάξω δουλειά. Την βαρέθηκα βρε αδερφέ. Κάθε μέρα εκεί. Να εκτίθεσαι. Θα ήθελα πολύ να κάνω κάτι δικό μου. Άσε που έχουν αρχίσει και μου το λένε κι άλλοι αυτό. Τι τα ήθελα κι εγώ τα πολλά ταλέντα;
3. Έχω καταλάβει πως ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας μου. Τότε κάνω τις μεγάλες αλλαγές. Έ έ έ έ έρχεται. New home.
4. Δεν θέλω να ξανασχοληθώ με facebook, myspace, twitter. Και γενικώς βαριέμαι και όσους ασχολούνται. Η ζωή ειναι αλλού.
5. Θέλω να δροσίσει κι άλλο. Να φορέσω το καινούριο μου ρούχο. Και το έχουν ζωγραφίσει οι Nepomuk. Ούτε εγώ είχα ξανακούσει γι' αυτή τη βερολινέζικη ομάδα καλλιτεχνών, αλλά τους λάτρεψα.
6. Μποϊκοτάρω επώνυμους σχεδιαστές και ακριβά labels. Επιστροφή στις κλασικές αξίες της νιότης μας. Και look ο,τι να 'ναι.
7. Λατρεύω ξανά τα authentic μέρη. Τα ταϊλανδέζικα εστιατόρια. Και τον ελληνικό καφέ.
8. Θέλω την ησυχία μου. Να μην τρέχω. Και επίσης να μην με ενοχλούν οι άλλοι, όπως δεν τους ενοχλώ εγώ.
9. Ανακάλυψα ξανά τη χαρά του ταξιδιού.
10. Μου συμβαίνει κάτι πρωτοφανές. Η ζωή μου άλλαξε γιατί άλλαξα εγώ. Εντάξει, είπαμε βαριέμαι τη ρουτίνα της δουλειάς, αλλά επιτέλους μετά από τρία χρόνια νιώθω ήρεμος. Αυτό είναι δώρο για μένα. Το είχα τόσο ανάγκη. Είναι μεγάλη αυτή η κουβέντα. (Ίσως σε επόμενο post) Αλλά η ηρεμία είναι σπουδαία ιστορία.

P.S. 1 Νέοι στόχοι από Σεπτέμβρη. Μη ξεχνιόμαστε. Mid year resolutions στο πιο γκλάμουρ του.
P.S. 2 Τέλεια ατάκα. Ποιά είναι η Κόκο Τσάνελ; Ατάκα φίλου που είδε αφίσσα για την ταινία. Βλ. Coco Chanel. Έγινε κι αυτή ταινία όπως κατάλαβες με την Audrey Totou. Στην Ελλάδα ανάθεμα πότε θα την δούμε.

στάχτη

Απλά στάχτη. Αυτό θα μου μείνει από τις διακοπές που μόλις τελείωσαν. Όλα μαύρα. Αλλοφροσύνη. Πίσω στην ανοχύρωτη πολιτεία. Καπνός. Μας αρέσει εδώ που ζούμε; Μας αρέσει η παιδεία των συγκατοίκων μας; Εμένα πολύ με ανησυχεί ο κόσμος αυτός. Ας σκεφτούμε όλοι πως την φτιάξαμε αυτή την κοινωνία και αν θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι.

P.S. 1 Καλό χειμώνα, λένε όταν τελειώνουν οι διακοπές.
P.S. 2 Πάμε γι' άλλες πολιτείες...

άτυχ(αι)ες συναντήσεις

Σάββατο πρωί στο Κολωνάκι. Είχα πολύ καιρό να βρεθώ εκεί. Δε βαριέσαι. Διάφορες συναντήσεις για καφέ με ανθρώπους που είναι ακόμα εδώ. Όμως δεν υπολόγισα ότι με τόσο λίγο κόσμο στην πόλη μπορείς να πέσεις πάνω σε ανθρώπους που δεν θες να δεις. Κι όπως δείχνουν τα πράγματα ούτε εκείνοι θέλουν να σε δουν. Πού να φανταστώ ότι θα ήταν και αυτοί εδώ. Το θέμα είναι ότι ο καφές του Σαββάτου έγινε από σκέτος, πικρός. Ξέρεις γιατί; Γιατί δε μπορείς να βλέπεις έναν άνθρωπο που θεωρούσες πολύ καλό σου φίλο να κυκλοφορεί με τον πρώην σου. Κι εσύ να μην ξέρεις ότι είναι στην Ελλάδα, και ενώ στο παίζει κολλητός. Κι αυτό να σου πω δε με πειράζει. Μπορεί να μην του κάνω σαν φίλος. Το δέχομαι. Μπορεί να άλλαξαν οι προτεραιότητες του. Χίλια δύο μπορεί, όλα αποδεκτά. Στεναχωρέθηκα, σκέφτηκα ότι δεν του έχω κάνει κάτι κι έτσι αποδέχτηκα ότι δεν είμαστε πια φίλοι. Γιατί δε μπορεί να βρίζεις τον πρώην μου και να τον κάνεις παρέα. Είπαμε, αυτό είναι δικό του θέμα. Όταν όμως με βλέπεις, δεν είναι λογικό να με χαιρετήσεις; Κι όμως έβαλαν και οι δύο το κεφάλι κάτω και προχώρησαν λες και δεν ήμουν εγώ. Κι εκεί που νόμιζαν ότι δεν θα τους μιλούσα και ανακουφίστηκαν, έκανα την κίνηση να τους φωνάξω. Να τους χαιρετήσω με ένα φαρδύ πλατύ χαμόγελο και να ευχηθώ καλές διακοπές. Και ένιωσα μια ανωτερότητα από την ανακούφιση που μου προξένησε η κίνησή μου. Γιατί δεν έχω τίποτα πια να χωρίσω. Κι αμέσως μετά ήρθε πίκρα και δάκρυα. Γιατί με αυτόν τον άνθρωπο ζήσαμε επτά χρόνια μαζί. Διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους πόσο θα ήθελε να ήμασταν φίλοι. Κι όμως οι πράξεις του δείχνουν το αντίθετο. Και αναρωτιέμαι απλά, γιατί δεν είπε ένα γειά. Ρητορικό είναι το ερώτημα. Είναι pathetic όμως μετά από τόσο καιρό μακριά, κι ενώ του έχω ξηγηθεί πολύ ντόμπρα, να μην τολμά να λέει ένα γειά. Προσπάθησα πριν κάποιους μήνες να του δείξω ότι εγώ alt+ctrl+del δεν κάνω. Μαζί μεγαλώσαμε κατά επτά χρόνια. Δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι διαγράφω το παρελθόν μου. Απλά σήμερα πάτησε μόνος του τα πλήκτρα. Πια δεν μετράει. Δεν υπάρχει. Να μου φύγει κι εμένα η πίκρα.

P.S. 1 Πρώην να σου πετύχει.
P.S. 2 Φίλος στον κόρφο σου επίσης.
P.S. 3 Κι άλλα τέτοια κομψά.

γιατί σας αρέσει ο Αύγουστος στην Αθήνα;

Μόλις ανέβηκα στο γραφείο μου από το καπνιστήριο-εσωτερική αυλή του κτιρίου που εργάζομαι. Δε συνάντησα κανέναν στο διάδρομο. Κανέναν και στο καπνιστήριο. Μόνο άδεια γραφεία, σαν να βρίσκομαι σε εμπόλεμη ζώνη, σε βομβαρδισμένη πόλη που όλοι κρύβονται, σαν να είμαι σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο.
Έξω από το σπίτι μου βρίσκονται παρκαρισμένα τα δύο αυτοκίνητά μας. Κανένα άλλο όχημα δεν παρκάρει, ούτε περνάει.
Κλειδώνω την πόρτα της αυλής. Μόνο τον Αύγουστο κλειδώνει αυτή η πόρτα.
Ταΐζω τα ζώα που έμειναν στο σπίτι γιατί οι άνθρωποι διακοπεύουν. Και αυτά έχουν πάθει μελαγχολία γιατί όλο το χρόνο δε με βλέπουν με τόσο τρέξιμο που ρίχνω. Νομίζουν ότι είμαι ξένος.
Όλοι στους δρόμους τρέχουν σαν τρελοί προσπαθώντας να κάνουν ρεκόρ χρόνου στις μετακινήσεις τους. Χτες παραλίγο να με χτυπήσει μία βλαμμένη. Κι όχι τίποτε άλλο, ήμουν αμέριμνος πάνω στη βέσπα μου.
Δεν κυκλοφορούν ούτε free press. Διαβάζω ακατάπαυστα ειδήσεις και σχόλια στα διάφορα site που ακόμα λειτουργούν.
Λιώνω στις επαναλήψεις από τις Θανάσιμες Πεθερές. Θέλω κι άλλη επανάληψη, να έρθω να αποστηθίσω όλους τους διαλόγους.
Στο mail account μου δεν ακούγεται το μπιπ. Κανένας δεν μου στέλνει ηλεκτρονική αλληλογραφία.
Στα καταστήματα έχουν αναρτηθεί ταμπελίτσες που γράφουν "ο φούρνος θα παραμείνει κλειστός μέχρι τις 23 Αυγούστου".
Το bartessera ήταν άδειο την Παρασκευή. Έλεος.
Το κινητό μου δε χτυπάει. Κανείς δεν θέλει να μου μιλήσει. Είναι όλοι ξαπλωμένοι σε μια παραλία. Κι όταν χτυπάει είναι για να με ρωτήσουν πότε φεύγω και πότε γυρίζω γιατί στις 24 Αυγούστου θα επιστρέψουν όλοι καυλωμένοι.

P.S. 1 Αλήθεια, γιατί σας αρέσει ο Αύγουστος στην Αθήνα;
P.S. 2 Αλήθεια, δεν θα μου φτάσουν δύο βδομάδες διακοπές. Στις 24 Αυγούστου θα τα βαριέμαι όλα σαν τις αμαρτίες μου.
P.S. 3 Αλήθεια, του χρόνου θα φύγω από τον Ιούλιο (γιατί ήταν ωραία στο νησί τον Ιούλιο) και θα γυρίσω Σεπτέμβριο (γιατί είναι ωραία να μη βαριέσαι στην Αθήνα τον Αύγουστο).
P.S. 4 Βαριέμαι. Αφόρητα. Τον Αύγουστο. Και τα κλισέ ότι είναι ωραία να μένεις στην πόλη. Κάνεις τάχα μου εύκολα ο,τι κάνεις δύσκολα τον υπόλοιπο χρόνο.
P.S. 5 Μετράω μέρες.

ένα χρόνο μετά

Πριν ακριβώς ένα χρόνο, τέτοια μέρα ήμουν στην Κύπρο χαμένος στον κόσμο μου γιατί τα πράγματα δεν είχαν βγει όπως θα ήθελα. Εκεί που λέτε, μία φίλη, πάνω σε μία κουβέντα, μου είπε να φτιάξω ένα blog για να εκτονώσω όλη την ένταση που ένιωθα. Έτσι λοιπόν, ξεκίνησα να γράφω ο,τι νιώθω, χωρίς να σκέφτομαι αν κάποιος θα με διαβάσει ή να θέλω κάποιος να με διαβάσει. Ξεκίνησα να γράφω αναζητώντας τη λύτρωση. Και συνέχισα να γράφω με αφορμή διάφορες προσωπικές ιστορίες. Ό,τι μου συνέβαινε ένα χρόνο τώρα και δεν είχα τρόπο να το εκτονώσω αλλού, το κατέγραφα. 31 Ιουλίου του 2009 η ζωή μου είναι πια εντελώς διαφορετική. Ένα κεφάλαιο έχει κλείσει οριστικά. Οι δυο σχέσεις που είχα κάνει, μπήκαν στην παλιά βαλίτσα που όλοι φυλάμε με τις αναμνήσεις σε κάποιο πατάρι και μαζί έκρυψα και την περίοδο της απόλυτης ανεξαρτησίας. Γιατί τώρα πια κρατάω στα χέρια μου ένα καινούριο σημειωματάριο ζωής. Ένα χρόνο λοιπόν και θέλω να πω από καρδιάς ένα μεγάλο ευχαριστώ σε εσάς που τελικά με διαβάσατε. Και ήσασταν δίπλα μου με έναν πολύ ιδιαίτερο και καθόλου κλασικό τρόπο. Ευχαριστώ λοιπόν, και να είμαστε καλά να μοιραζόμαστε ό,τι μας ενώνει. Καλό Αύγουστο.

P.S. 1 Την 1η Ιουλίου συμπληρώθηκαν 2 χρόνια από το τότε που ξεκίνησα ψυχοθεραπεία. Αυτό τον δεύτερο χρόνο, στο παιχνίδι μπήκε και το blog. Νιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και στην Ψ. μου που με βοήθησε με τον δικό της τρόπο να βρω το δρόμο για το παρακάτω.
P.S. 2 Πέρασα δύσκολες στιγμές και καταστάσεις και κατάφερα να προχωρήσω στη ζωή, να πάω μπροστά. Έμαθα λοιπόν ότι τα πάντα κρύβονται μέσα μας. Τη δύναμη την έχουμε μέσα μας.
P.S. 3 Ένα ευχαριστώ στη Γ. γιατί ήταν πάντα εκεί. Και σε όλους όσοι περάσαμε ώρες, μέρες μαζί. Στους φίλους μου που ήταν δίπλα.
P.S. 4 Ένα ευχαριστώ και σε σένα που ήρθες και πορευόμαστε μαζί. Τόσο καθαρά και απλά. Σω! (Ξέρεις εσύ).

οι δικοί μου ξένοι

Επειδή γίνεται πολύς λόγος τελευταία για τους ξένους, ναι αυτούς τους κατάπτυστους οικονομικούς μετανάστες που ήρθαν στη χώρα μας και μας δημιουργούν προβλήματα, εμάς των ξενοφοβικών Ελλήνων που παραλίγο να αναφωνήσουμε ξανά πας μη Έλλην βάρβαρος, σκέφτηκα να καταθέσω μια πρόσφατη εμπειρία μου, για να πω ότι κι εμείς, οι Έλληνες κάποτε υπήρξαμε μετανάστες και μας φέρθηκαν κι εμάς με αντίστοιχο τρόπο, αλλά τα καταφέραμε να επιβιώσουμε και να ενσωματωθούμε στις κοινωνίες που μας φιλοξένησαν. Σε μία χώρα λοιπόν που δεν έχει καμία πολιτική υποδοχής και φιλοξενίας των "ξένων", μια κοπέλα που συνάντησα μου έδειξε ότι ήταν πιο επαγγελματίας από τους Έλληνες, έγραφε απόλυτα ορθογραφημένα ελληνικά και ο γραφικός χαρακτήρας της ήταν πιο ελληνικός από τον δικό μου. Η κοπέλα αυτή ήταν από την Αλβανία και είχε μεγαλώσει στη χώρα μας. Φαντάζομαι, από το λίγο που μίλησα μαζί της, ότι δεν είχε βοήθεια ούτε υποστήριξη από την ελληνική πολιτεία, κι όμως κατάφερε να φτιάξει μια ζωή εδώ. Αυτό έκαναν χιλιάδες Έλληνες πριν κάποιες δεκαετίες και μετά επέστρεψαν στην πατρίδα και αγόρασαν με τα λεφτάκια που έβγαλαν το όνειρο του μετανάστη. Θέλω να πω ότι χωρίς κανένα προγραμματισμό και καμία πολιτική οι μετανάστες της δεκαετίας του '90 κατάφεραν να φτιάξουν τις ζωές τους και τις ζωές των παιδιών τους στην Ελλάδα. Αλλά για εμάς πάντα θα είναι οι κακοί Αλβανοί που ήρθαν εδώ και φτιάχτηκαν. Το ίδιο θα κάνουν βέβαια και οι υπόλοιποι μετανάστες αν είναι έξυπνοι. Χωρίς καμία μεταναστευτική πολιτική τούτη η χώρα γίνεται η γη της επαγγελίας για όποιον θέλει και προσπαθεί. Και οι πολίτες της, ρατσιστές και ξενοφοβικοί, δίνουν λεφτά στους μετανάστες για να τους δουλεύουν και μετά τους βρίζουν γιατί είναι ξένοι. Αυτός ο φαύλος κύκλος φτάνει. Εμείς οι ίδιοι πρέπει να προσπαθήσουμε να εντάξουμε στην ελληνική κοινωνία τους μετανάστες, αφού η πολιτεία αγρόν ηγοράζει. Και να πάψουμε να τους φοβόμαστε επειδή είναι διαφορετικοί. Κι αν η πολιτεία ευαισθητοποιηθεί θα μπορέσει να περιόρισει την εγκληματικότητα που εισάγουν οι μετανάστες, αφού πρώτα τους ταΐσει. Νιώθω πάντως ότι σαν την κοπέλα που συνάντησα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μας "βάζουν τα γυαλιά" και χαίρομαι που από το τίποτα πρόκοψαν. Ας κοιτάξουμε να προκόψουμε και εμείς χωρίς να φοβόμαστε τους ανθρώπους.

σ' ερωτεύομαι θα πει

Ακούω και ξανακούω το τραγούδι του Σταύρου. Το έγραψε μαζί με τον Φίλιππο Γράψα για το νέο του δίσκο που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο. Ακούω και ξανακούω το σ' ερωτεύομαι θα πει. Αν υπάρχει ένα τραγούδι για αυτές τις μέρες του Ιούνη, του Ιούλη και του Αυγούστου...είναι αυτό. Γιατί ο έρωτας τελικά είναι να νιώθεις γεμάτος μέσα σου. Με τον άνθρωπό σου να γράφεις το πεπρωμένο.

P.S. 1 Αυτό το τραγούδι αφιερώνεται στον άνθρωπο που μου μαθαίνει τί θα πει πραγματική ζωή.

P.S. 2 Αυτό το τραγούδι ας ταξιδέψει στις καρδιές των ανθρώπων που αγαπάμε, να γλυκαθούν οι ψυχές, να βουρκώσουν τα μάτια, να ζήσουν οι άνθρωποι.

προσεχώς

Μετά από μια μεγάλη και τυχαία, όχι και τόσο βέβαια, απουσία γυρίζω στην πόλη. Το αυτοκίνητό μου μέσα στην άμμο και στο λιμάνι του Πειραία πολύς κόσμος. Χαμός. Ζέστη, κόρνες, ιδρώτας, άσχημα κτίρια, σύγχρονη Ελλάδα, τουρίστες, εγώ ηλιοκαμένος. Να μην ξέρω από που να ξαναφύγω. Πού ζούμε; Γιατί δεν τα παρατάω να φύγω; Γιατί; Πίσω στο σπίτι. Όλα τακτοποιημένα. Πολλές ημέρες μακριά από υπολογιστές και λοιπές τεχνολογικές ανοησίες. Ήμουν εγώ και η θάλασσα. Τώρα πάλι πίσω. Ανοίγω τον υπολογιστή. Ξεκινάω να γράφω...Προσεχώς. Ακόμα ένα καλοκαίρι αλλαγών, αποφάσεων, σκέψεων. Κι αυτό το: η θάλασσα κι εγώ και η άμμος ανάμεσά μας πολύ θέλω να το ζω. Για να πάρεις μια ιδέα για τα προσεχώς. Τώρα βέσπα, κέντρο πόλης, χρωστάω ένα χαμόγελο κι ένα φιλί, γιατί όταν φεύγεις κάποιος πάντα σε περιμένει.

εκδίκηση;

Αυτό το κλισέ ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο πάντα με άφηνε παγερά αδιάφορο. Γιατί όταν σου έχει έρθει ο ουρανός με τ΄άστρα στο κεφάλι, δε σου λέει τίποτα η φράση, περίμενε και θα δεις, γιατί θα έρθει και η σειρά σου. Με τον καιρό συνειδητοποίησα επίσης πως δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να έχεις εκδικητικά συναισθήματα για κάποιον, όποιος κι αν είναι αυτός, ό,τι κι αν σου έχει κάνει. Και κυρίως αναφέρομαι στα ερωτικά, διότι άμα σου σκοτώσει τη μάνα και τον πατέρα, αλλάζει το πράγμα. Αν και εδώ πάλι χωράει κουβέντα, αν δεχθούμε και τα χριστιανικά μας ήθη. Τέλος πάντων, σημασία έχει ότι παρότι μου δόθηκε η ευκαιρία να νιώσω τη γλυκιά αμαρτία της εκδίκησης που η ίδια η ζωή τελικά φέρνει στους ανθρώπους, αρνήθηκα πεισματικά. Και αρνήθηκα γιατί ήταν θέμα ηθικής. Επίσης πήρα κι ένα μάθημα, πως όταν οι άνθρωποι χάνουν, επειδή δεν ξέρουν να χάνουν δίκαια, μπορούν και μετατρέπουν την ήττα τους σε νίκη. Νίκη υποτιθέμενη για τους εαυτούς τους. Χρυσώνουν το χάπι. Βρε άνθρωπε του Θεού, αφού την έχασες τη δουλειά, γιατί δεν το παραδέχεσαι και λες με πομπώδες ύφος ότι σκόπευες να τα παρατήσεις; Επειδή στην πήρα εγώ. Ο πρώην σου. Και ένιωσες ξανά την ανάσα μου στο σβέρκο σου. Αλλά όχι όπως παλιά. Την ένιωσες απειλητικά. Και να φανταστείς πως είναι το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί. Απλά η ίδια η ζωή τα φέρνει έτσι τα πράγματα. Ξέρω, σήμερα μετανιώνεις και που με γνώρισες. Αλλά εγώ τη συνείδησή μου την έχω ήσυχη. Γιατί για ακόμα μία φορά εισέπραξες μια στάση ώριμη και έντιμη. Τρίψε τα μάτια σου καλά, λοιπόν, και σκέψου πως θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος την επόμενη φορά που θα νιώσεις ότι ένας άνθρωπος που του "χρωστάς'' σου φέρεται τίμια. Αλλά κι αυτό αμφιβάλλω αν το μετέφρασες σωστά ή θα ψάξεις τρόπο να με εκδικηθείς για κάτι που δεν έκανα, ούτε έχω καμία ανάμειξη. Τουλάχιστον κοιμάμαι ήσυχος, κι ελπίζω να μην θελήσεις να με πολεμήσεις. Διότι τη δουλειά δεν στην έκλεψα, την έχασες. Μόνο που έτυχε να εκτιμούν και τη δική μου δουλειά οι άνθρωποι. Ουφ, τα είπα και ησύχασα.

P.S. 1 Τώρα έχω και εσάς μάρτυρες. Αν με εκδικηθεί να ξέρετε ότι είναι από κακία.
P.S. 2 Ποτέ μην επιλέξετε σύντροφο από το εργασιακό σας περιβάλλον. Θα τον βρίσκετε μπροστά σας και δεν θα θέλετε κιόλας.

μα γιατί να νιώθω τύψεις;

Είναι ένα βασανιστικό ερώτημα αυτό. Σε κάθε περίπτωση και για κάθε λόγο. Συνήθως οι τύψεις έρχονται όταν έχουμε κάνει κάποιο λάθος. Δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί λάθος η απόρριψη ενός ανθρώπου βέβαια. Τον τελευταίο χρόνο η αλήθεια είναι ότι έχω απορρίψει πολλούς ανθρώπους. Στην αρχή ένιωθα άσχημα για πέντε λεπτά και μετά το ξέχναγα. Όμως, τώρα που ωρίμασα, μη γελάς εσύ, νομίζω ότι αυτή η διαδικασία του να συνειδητοποιείς ότι γνωρίζοντας τον άλλο, δεν σου κάνει, με φέρνει σε δύσκολη θέση. Περισσότερο από πέντε λεπτά. Και πώς βγαίνουν από αυτή τη θέση; Δεν μπορώ να κάνω σχέση με όποιον με θέλει, μόνο και μόνο επειδή ζορίζομαι να πω όχι. Είπα πολλά όχι σε μια περίοδο προσωπικής αναζήτησης. Μη φανταστείς, είπα όχι με το δικό μου διακριτικό τρόπο. Δε μ' αρέσει να απορρίπτω ανθρώπους, αλλά τελικά αυτό είναι μέσα στη ζωή. Μόνο έτσι μπορείς και προχωράς. Μόνο έτσι μπορείς και αντιλαμβάνεσαι τί θέλεις, γιατί το θέλεις. Μόνο έτσι πορεύεσαι. Και για να πορεύεσαι πρέπει να γνωρίζεις τους ανθρώπους. Κι αν σου κάνουν και τους κάνεις να προχωράς μαζί τους. Και οι απορριφθέντες, που δεν θα μάθουν ποτέ για τις τύψεις που με διακατείχαν, ας κατανοήσουν πως έτσι είναι η πορεία μας στη ζωή.

P.S. 1 Αυτό το κείμενο γράφτηκε πριν 15 ημέρες και αναρτήθηκε σήμερα.
P.S. 2 Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όσους πέρασαν και δεν έμειναν.
P.S. 3 Αυτό το κείμενο είναι το τέλος μιας εποχής.
P.S. 4 Και αφού η εποχή άλλαξε. Και όσα έμαθα, ζήτησα, επέλεξα, τα εφαρμόζω.

τακτ τακτ είσαι εδώ;

Έχω θέμα με το θράσος. Αυτό που το νιώθεις σαν να σε τσιμπάει κουνούπι. Ή ακόμα χειρότερα, αυτό που αντιλαμβάνεσαι ότι διαθέτουν οι άνθρωποι και στο πετάνε στα μούτρα. Γιατί στο πετάνε; Μα γιατί είναι απλώς περιορισμένης ευθύνης. Νομίζουν ότι μπορούν να άγονται και να φέρονται χωρίς οι πράξεις τους να έχουν καμία επίπτωση. Και σαφέστατα δεν έχουν καμία επίπτωση, αν καταφέρνεις και αποκρούεις την μπάλα την κατάλληλη στιγμή, πριν καρφωθείς μαζί της μέσα στα δίχτυα. Το θέμα όμως είναι γιατί πρέπει να γινόμαστε αποδέκτες αυτών των συμπεριφορών, γιατί όπως και να το κάνεις, μπορεί να αποκρούεις αλλά κάθε απόκρουση χρειάζεται να βάλεις δύναμη. Δεν κάθεσαι άπραγος και σου έρχεται η μπάλα στα χέρια. Και σε ρωτάω κυρία Τένια μου, πού χάθηκε το τακτ; Ε; Γιατί εκεί που κάθομαι και παίζω το αγαπημένο της Monika, Over the hill, και πίνω υποβρύχια (έλεος κι εγώ, γιατί πίνω λαϊκά σφηνάκια;) πρέπει να βλέπω τρεις ανθρώπους που μου άρεσαν και τους άρεσα (last year) να φιλιούνται με τους καινούριους τους γκόμενους; Τί αμαρτίες έχω κάνει; Ή μήπως δεν έχω κάνει και απλά όλα γίνονται για να γίνω πιο σκληρός. Και τέλος πάντων, δεν είναι ότι με ενοχλεί, είναι ότι βρίσκω αυτή τη συμπεριφορά άκομψη. Και προδίδει πολλά για τους ανθρώπους, για την ουσία τους.

P.S. 1 Εγώ ξέρω ότι όταν δύο άνθρωποι θέλουν, γνωρίζονται κι αν μπορούν είναι, μαζί.
P.S. 2 Επίσης ξέρω ότι όλα είναι θέμα κλικ.
P.S. 3 Και τέλος ξέρω ότι δεν θέλω να βλέπω να εκφυλίζονται έτσι οι ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων. Γιατί εκφυλισμός είναι κάθε βράδυ να φιλιέσαι με άλλον, όπως εκφυλισμός είναι να μη στεριώνεις πουθενά από φόβο.
P.S. 4 Σήμερα όλα μου φαίνονται τελειωμένα. Νομίζω ότι είναι μάταιες οι προσπάθειες γιατί οι άνθρωποι είναι απογοητευτικά φτηνοί.

το καλοκαίρι είναι...

-παγωμένες μπύρες σε κήπους και βεράντες κάτω απ' τ' άστρα.
-θερινό σινεμά.
-ένας κουβάς παγωτό σοκολάτα.
-ατέλειωτες βόλτες με βέσπα.
-συζητήσεις τις μεταμεσονύχτιες ώρες με φίλους.
-να σιγοψήνεσαι κάτω από τον ήλιο.
-διακοπές στη Σέριφο, τους Παξούς και την Πάτμο.
-να ερωτεύεσαι.
-να νιώθεις τον αέρα στο ηλιοκαμμένο κορμί.
-να σβήνεις ό,τι έζησες το χειμώνα και να προχωράς.

P.S. 1 Δέκα conceptual πράγματα που χαρακτηρίζουν το φετινό καλοκαίρι.
P.S. 2 Δέκα πράγματα που κάνουν τις θερινές νύχτες να είναι σημαντικές.
P.S. 3 Το καλοκαίρι είναι παιχνίδι.

εγώ πότε θα γίνω μάνα;

Αυτή η τηλεοπτική ατάκα σημάδεψε πολλές παρέες και πολλά βράδια, για πολύ καιρό. Τότε που οι φίλες μου έμπλεκαν με λάθος ανθρώπους και τους χώριζαν, την επόμενη μέρα έκαναν σε μένα αυτή την ερώτηση που μόνο ως ρητορική μπορούσα να την εκλάβω. Και τα χρόνια πέρασαν και οι εγκυμοσύνες άρχισαν, μη σου πω και τα γεννητούρια. Πριν δύο μήνες η Μ. μου ανακοίνωσε ένα ωραίο ανοιξιάτικο μεσημέρι στο Κολωνάκι ότι είναι έγκυος. Η Α. γέννησε πριν λίγες ημέρες και η Ο. σήμερα μου είπε ότι είναι έγκυος και μάλιστα ο πατέρας αντιστέκεται στην ιδέα του γάμου. Εκείνη πάντως είναι αποφασισμένη. Η αλήθεια είναι πως στη θέση της κι εγώ θα κρατούσα το παιδί. Όταν άρχισα να σκέφτομαι τί ακριβώς συμβαίνει στις φίλες μου τρόμαξα. Σκέφτηκα πως τελικά η ζωή μας αλλάζει οριστικά. Δεν θα βγαίνουμε πια βράδυ, ούτε απογεύματα γιατί θα πρέπει να διαβάσουν το παιδί, να το πάνε για μπαλέτο και μαθήματα πιάνου. Θα είναι αφοσιωμένες στην οικογένειά τους και στις υποχρεώσεις της. Κι όμως η ζωή προχωράει. Δεν ξέρω αν εκπληρώνουν ένα όνειρό τους και έτσι ολοκληρώνουν τη ζωή τους οι φίλες μου..., ξέρω πως μπορώ πια να κατανοήσω τη φάση τους. Αν μπορούσα να βρεθώ στη θέση του γονέα, νομίζω ότι θα ήθελα να υιοθετήσω ένα παιδί. Και μαζί του να πορευτώ σ' αυτή τη ζωή. Μέχρι που να ανοίξει τα φτερά του έχοντας όλα τα εφόδια για να αντιμετωπίσει αυτό τον άδικο κόσμο. Κι όχι επειδή μου λένε όλες ότι θα με ήθελαν για πατέρα του παιδιού τους, αλλά επειδή υπάρχουν στιγμές που ρωτάω τον εαυτό μου, εγώ πότε θα γίνω πατέρας;

P.S. 1 Πιστεύω ότι ένας gay μπορεί να είναι πατέρας.
P.S. 2 Εύχομαι στη Γ. να καταφέρει να υιοθετήσει εκείνο το κορίτσι. Το θέλει πολύ.
P.S. 3 Το να είσαι γονέας είναι μεγάλη υπόθεση. Το να είσαι καλός γονέας είναι αυτοθυσία.
P.S. 4 H σχέση γονέων - παιδιών καθορίζει πραγματικά τη ζωή όλων. Για πάντα.
P.S. 5 Γιατί les hommes passent maman, αλλά η αγάπη η ανιδιοτελής μένει. Και μ' αυτό τον τρόπο μόνο πρέπει να αγαπάμε.
P.S. 6 Μόνο αν λύσεις τα θέματα με τον εαυτό σου, μπορείς να πεις ότι είσαι ώριμος. Ίσως τότε και να προχωρήσεις αληθινά. Ουσιαστικά.

o χωρισμός ΙΙ ή αλλιώς συγνώμη κύριε ποιος είστε;

Όπως καταλαβαίνεις το σίριαλ χωρισμός κολλητής συνεχίζεται. Με αφορμή αυτό το γεγονός, σκέφτηκα σήμερα πως δεν θέλω να το ξαναζήσω. Όχι μόνο γιατί πονάει, αλλά γιατί κατά βάθος κατάλαβα ότι ο πραγματικός χαρακτήρας μιας σχέσης στον χωρισμό βγαίνει. Αν κάνω λάθος να με διορθώσεις, αλλά συνειδητοποιώ μετά από μερικές μέρες που αναβιώνω αυτό το μακάβριο συναίσθημα -γιατί όταν χωρίζει η κολλητή σου είναι σα να χωρίζεις κι εσύ- ότι οι άνθρωποι στα δύσκολα φαίνονται. Και στα δύσκολα πρέπει κύριε να μπορείς να υποστηρίξεις τις επιλογές σου, με τρόπο ευθύ και αξιοπρεπή. Γιατί βγάζουν όλοι τον κακό τους χαρακτήρα όταν χωρίζουν; Γιατί όποια σαβούρα έχουν μέσα τους στην φτύνουν στη μούρη; Γιατί αντί να χειρίζονται τα πράγματα με σύνεση, προβάλλουν πάνω σου, λες κι είσαι ο χειρότερος εχθρός, όλους τους εγωισμούς τους; Επειδή σε έχουν χωρίσει και δεν τους νοιάζεις πια; Αλίμονο. Με έναν άνθρωπο που μοιράζεσαι επτά χρόνια φαγούρας από τη ζωή σου, συγνώμη κιόλας αλλά δεν σε τιμά καθόλου να του πετάς βελάκια (με δηλητήριο). Είναι σαν να αναιρείς την πρότερη επιλογή σου. Μπορεί κύριε να σου τελείωσε, αλλά δεν παύεις να είσαι άνθρωπος. Δεν παύει και ο άλλος που είναι απέναντί σου να είναι άνθρωπος. Δεν χρειάζεται να του τρίψεις στα μούτρα τα λάθη του, ούτε την κακία σου. Δεν θα νιώσεις καλύτερα έτσι. Δεν θα σε βοηθήσει να ξεκόψεις κάθε δεσμό αυτή η συμπεριφορά. Απεναντίας θα σε κάνει πιο αντιπαθητικό. Τελικά αποφάσισα πως ο εγωισμός τόσο του χωριζόντος όσο και του χωρισμένου κάνουν το παιχνίδι. Όμως ο εγωισμός είναι (αυτο)καταστροφικός. Ξέρω, δεν μπορείς να τον αντιληφθείς εκείνη τη στιγμή, αλλά αν το έχεις ξαναδεί το έργο, μπορείς να φροντίσεις να μην το επαναλάβεις. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι ο άνθρωπος που επιλέγεις να ζεις μαζί του, είναι τόσο κακός, όσο τη στιγμή του χωρισμού. Δεν μπορεί να κρύβει κανείς τόσο έντεχνα κάτι τέτοιο. Κι όμως τη στιγμή του χωρισμού γίνεται ο πιο κακός άνθρωπος του κόσμου. Είναι αυτός ο πραγματικός του χαρακτήρας; Πόσο βασανιστικό είναι αυτό το ερώτημα. Πολλές φορές θύμωσα με τον εαυτό μου που διάλεξε έναν άνθρωπο τόσο κακό και δεν το ήξερε. Αλλωστε, ποτέ δεν το ξέρεις, και δεν έχει και σημασία τελικά. Εξάλλου σκέφτηκα πως όσο κακός και να ήταν, στην προηγούμενη φάση της ζωής μου, πάτησα την μπανανόφλουδα και φέρθηκα κι εγώ άσχημα. Είπα πράγματα που τώρα όταν τα σκέφτομαι μου φαίνονται τόσο αλλόκοτα για μένα. Όσο αλλόκοτος και ο χωρισμός της κολλητής μου. Μου θυμίζει τον πόλεμο των Ρόουζ. Φοβάμαι πως κάποια μέρα θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα μου πουν ότι τον καθάρισε με καλάζνικωφ, αφού πρώτα τον κρέμασε ανάποδα από τον πολυέλαιο και του έκανε ηλεκτροσόκ. Δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος να θολώσει. Όπως επίσης αυτό το συγνώμη κύριε ποιος είστε που σε κάνουν να αισθανθείς οι χωρισμοί, καθόλου δεν ταιριάζει πια με την ιδιοσυγκρασία μου.

P.S. 1 Αγαπημένη μου "Ψ" αναρωτιέμαι αν φοβάμαι το χωρισμό, γι' αυτό και δεν κάνω σχέση.
P.S. 2 Αγαπημένη μου κολητή αναρωτιέμαι πότε θα βγάλεις την κατινιά από μέσα σου και θα τον τσουρομαδίσεις.
P.S. 3 Έχω ένα μυστικό. Δεν το ήξερε κανένας μέχρι σήμερα. Μ' αρέσει ένας συνάδελφος. Δεν ξέρω πως τον λένε. Σε κάτι μπες-βγες τον βλέπω και με βλέπει. Δεν ξέρω καν το όνομά του. Ούτε αυτός το δικό μου μάλλον. Δε γελάει ποτέ. Χαμηλώνει πάντα το βλέμμα, κι αν οι πληροφορίες μου είναι σωστές μάλλον είναι παντρεμένος. Μπες-βγες. Κοιταζόμαστε σα να σνομπάρουμε ο ένας τον άλλο. Σήμερα έκανε πως δεν υπήρχα. Μιλησε σε κάποιον δίπλα μου, και δεν γύρισε καν να δει ποιος είναι δίπλα. Νεύρα εγώ. Κάποιος πρέπει επιτέλους να μιλήσει πρώτος. Και δεν θα είμαι εγώ αυτός; Τώρα που το είπα κι αυτό το μυστικό, ας πω και το άλλο.
P.S. 4 Σήμερα γνώρισα τον τέλειο γκόμενο. Επίσης παντρεμένος, και με παιδί, 35αρης-γυμνασμένος-πονηρό βλέμμα-επικοινωνιακός-έξυπνος. Από εκείνους που ενώ ξέρεις ότι σε ξεγελάνε, τον θέλεις τον Γερμανό σου.
P.S. 5 Γιατρέ μου δεν είμαι καλά. Μου αρέσουν οι str8. Ή όσοι δηλώνουν str8. Και είχα και την άλλη, την γραμματέα τσακάλι, που μου έλεγε, έπρεπε να δεις πως σε κοίταζε όταν έκανες κάποιες δουλειές κι εκείνος σε περίμενε απλωμένος στην καρέκλα του επισκέπτη.
P.S. 6 Γιατρέ μου, θα στο πω κι αυτό και θα σκάσω. Επειδή εγώ είμαι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, δεν μπορώ να σου περιγράψω ποιοι μου αρέσουν, μάλλον εναλλακτικοί αντρουά πρέπει να λέγονται με μια δόση σιγουριάς, μια δόση ομορφιάς και άλλη μία σεξουαλικότητας. Δε μπορώ να στο περιγράψω όμως. Μήπως δεν υπάρχουν; Μήπως δεν είναι έτσι όπως τους φαντάζομαι κι έχουν ένα σωρό κουσούρια;
P.S. 7 Πως είπες γιατρέ; Δεν υπάρχουν; Ε, όλο το πακέτο δεν υπάρχει, αλλά και αυτοί που καλύπτουν ένα μεγάλο ποσοστό του, είναι str8. Ή έτσι λένε οι κακές γλώσσες.
P.S. 8 Θα σου θυμίσω πάντως γιατρέ πως ο πρώην Νο2 έτσι ήταν. Οπότε κάποια στιγμή θα φανεί και ο πρώην Νο3. Τϊ ποιος; Ο επόμενος τρελός έρωτας. Έχω μια έφεση σ' αυτούς και στους intellectuals επίσης. Προτιμώ αυτούς βέβαια γιατί έχουν μια αυθεντική brutalité στο τέλος της μέρας που σε εξιτάρει όσο δεν παίρνει. Αλλά και οι άλλοι έχουν κρυμμένες πτυχές. Και οι δύο αυτές κατηγορίες με βλέπουν σαν ξερολούκουμο. Σε δουλειά να βρισκόμαστε.

δεν τρέχει τίποτα όπως λέμε δεν είναι αυτό που νομίζεις*

Μόλις γύρισα στο σπίτι, μετά από μια μέρα δύσκολη, από εκείνες που φεύγοντας από το γραφείο θες να πετάξεις το κινητό σου στη μέση της Κηφισίας, να το δεις να γίνεται χαλκομανία. Και να μη σε νοιάζει που δεν θα ξανακούσεις τον διευθυντή σου, την ξανθιά prίστα, και τον πρώην σου. Ναι τον πρώην σου. Γιατί μέσα στον πανικό, με πήρε τηλέφωνο (και ήταν η ώρα που έβαζα ένα αθώο κριτσίνι στο στόμα μου-κατάλαβες ότι μου κόπηκε κάθε όρεξη). Η αφορμή ασήμαντη. Δεν έχει καμία σημασία για μένα. Θα μπορούσες να την εντάξεις στο πλαίσιο μιας εθυμοτυπίας. Θα μπορούσες να πεις ότι ανταπέδωσε σε μια prίστικη κίνησή μου. Γιατί, κάποτε -τότε που πάθαινα πανικούς- για καλή μου τύχη άκουσα τους γύρω μου που μου είπαν να μην παραιτηθώ από μια συνεργασία. Κι έτσι σήμερα, κάνω κάτι που μου αρέσει, χωρίς βέβαια να έχω κάποιον πάνω από το κεφάλι μου, και χωρίς να έχω καμία επαφή με τον πρώην μου. Κάτι σαν το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Βέβαια, επειδή ένα κομμάτι της φραντζόλας μου το βγάζω από αυτή τη δουλειά, κι επειδή ψύλλοι στ΄αυτιά μου μπήκαν (κυκλοφόρησε μια φήμη), σκέφτηκα καθαρά το επαγγελματικό μου συμφέρον και με μια απλή κίνηση, έκανα ότι δεν τρέχει τίποτα και έτσι εξασφάλισα τη βιωσιμότητά μου για λίγο ακόμα. Η αλήθεια είναι πως εντυπωσιάστηκα από την άμεση ανταπόκριση. Αν και αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι πως δεν προσποιήθηκα ότι δεν τρέχει τίποτα. Γιατί πραγματικά κατάλαβα πως δεν τρέχει τίποτα. Δεν τρέχει τίποτα να μιλάς με τον άνθρωπο που σε λύγισε. Όταν έχεις φύγει με φόρα πολύ μακριά από ό,τι έζησες, όταν έχεις κάτσει κι έχεις δει ποιός ήσουν, όταν έχεις γίνει αυτό που θες, όταν έχεις προχωρήσει, απλά λυπάσαι γιατί σκέφτεσαι πως αν είχες το μυαλό που έχεις σήμερα ίσως να μην είχες λυγίσει. Αλλά και πάλι αυτό δεν ισχύει, γιατί αν δεν είχες ζήσει ό,τι έζησες δεν θα είχες αυτό το μυαλό σήμερα. Μοιάζει κάπως με γόρδιο δεσμό, i know. Οι δεσμοί όμως είναι για να τους λύνουμε. Και εγώ νιώθω ότι τον έκοψα, μια και καλή. Απλά σήμερα το έμαθα και οριστικά. Η αλήθεια είναι πως τα μαθήματα της ζωής είναι πολλά. Αναρωτιέμαι, αν θα μου χρειαστούν όλα στο μέλλον. Ελπίζω. Όπως ελπίζω την επόμενη φορά που θα μου μιλήσει να μη νιώσω πως ζει μέσα στη στασιμότητα που τον άφησα, όπως μου δήλωσε. Και μπορεί οι "Ψ" να το λένε αυτό δικαίωση, εγώ τώρα πια το λέω λύπη. Όσα λεφτά και να βγάζεις, και τον καλύτερο γκόμενο να έχεις, και τίποτα να μη σου λείπει, εάν με τον εαυτό σου δεν ταιριάζεις, κι αν δεν προσπαθείς να ζήσεις τη ζωή που θέλεις και ονειρεύεσαι, τότε θα είσαι πάντα δυστυχής. Κι αυτό δεν θα -μου- το επιτρέψω να ξανασυμβεί.

* Δεν είναι αυτό που νομίζεις. Η πιο κλισέ ατάκα που μπορεί να σου πει κάποιος που τον κάνεις τσακωτό. Δεν υπάρχει normal ανθρωπος που να μην το άκουσε έστω μία φορά στη ζωή του.

P.S. 1 Ώρες ώρες θα ήθελα να τηγάνιζα ψάρια σε ένα παραλιακό ταβερνάκι στη Σίφνο.
P.S. 2 Κι άλλες ώρες θα ήθελα να είμαι βλάκας. Να μην σκέφτομαι και να μη μου ζητάει κανένας να σκεφτώ. Και κυρίως να μην σκέφτομαι πριν από αυτόν γι' αυτόν.
P.S. 3 Και τις ώρες πάλι που νυχτώνει, σκέφτομαι πως θέλω να περάσουν σαν νερό οι επόμενες ημέρες, να γυρίσεις στην Αθήνα, να με πάρεις τηλέφωνο, να δούμε τί θα δούμε. Θρίλερ θα είναι μου το είπες. I do.
P.S. 4 Να ξεκλειδώσουν οι καρδιές. Να τις φωτίσει μια καλοκαιρινή ηλιαχτίδα. Να έρθουν να ακουμπήσουν τα βλέμματα. Και τα στόματα. Να αρχίσει το παραμύθι.

το γράμμα

Πόσες φορές, κάνοντας μια απλή και φαινομενικά αθώα πράξη, έχουμε θέσει εν αγνοία σε λειτουργία ένα συμπαντικό μηχανισμό που θα οδηγήσει σε περίεργες καταστάσεις; Τι μπορεί να γνωρίζει ένα απλό e-mail aπό συμπτώσεις, συγκυρίες και υπεραστικά τηλεφωνήματα; Κι όμως, κάπως έτσι μπορεί να ξεκινήσει μια γνωριμία, μια συνάντηση, μια επικοινωνία: με το πάτημα του κουμπιού “send”.

Fast forward 3 μήνες και πολλές, πολλές ώρες video κλήσεων στο skype: o one of the people είναι απο τους ανθρώπους που ενώ δεν μπαίνουν εύκολα σε κατηγορίες είναι γρήγορα αναγνωρίσιμοι. Δεν μπορώ να σου δώσω με ακρίβεια επίθετα που τους χαρακτηρίζουν, αλλά μπορώ με σιγουριά να σου πω το εξής: είναι ‘τύποι’. Πάρε τον one of the people για παράδειγμα. Είναι από τους ανθρώπους που θα βρεις Κυριακή μεσημέρι στο αγαπημένο του καφέ να διαβάζει εφημερίδα. Δεν χρειάζεται να έχει παρεα, έτσι κι αλλιώς όλο και κάποιος γνωστός θα περάσει. Βλέπεις ο one of the people ξέρει τους πάντες γιατί είναι παντού. Τον έχεις δει σε ψαγμένα καφέ, σε δυνατά μπαράκια, σε παραδοσιακά εστιατόρια, ακόμα και στα μπουζούκια. Αν τον ρωτήσεις θα σου πει ότι είναι εκεί για δουλειά. Και λέει αλήθεια. Αυτή είναι η δουλειά του, να ξέρει τα που, τα πότε και τα πως αυτής της πόλης. Μιας πολης που την γυρνάει με την αγαπημένη του βέσπα - αλήθεια, θα μπορούσε να οδηγάει οτιδήποτε άλλο; Δεν το κάνει από ψώνιο, αλλά από άποψη. Μια άποψη που τον χαρακτηρίζει από την κορφή μέχρι τα νύχια, ή καλύτερα, από το κράνος μέχρι τα παπούτσια. Μη σε τρομάζουν ονόματα όπως τα Balenciaga, Cappellini και Margiela. Αν τα ξεπεράσεις θα δεις ότι απλά ειναι θέμα στυλ. Κάτι το DNA, κάτι τα χρόνια στο Παρίσι, πολύ θέλει; Πρόκειται για ένα στυλ που θα το βρεις στο σπίτι του, στα γραπτά του, στις μουσικές του. Κι αν στην αρχή σου φανεί ψωνίστικο, στο ξαναλέω, αν τον ζήσεις θα δεις ότι είναι τρόπος ζωής.

Κι αυτή η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να χαθούμε. Με διαφορετικούς ρυθμούς και σε διαφορετικό time zone η επικοινωνία μας έχει αρκεστεί σε posts και comments. Σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που άρχισε. Και παρόλο που δεν μπορώ να πω, “we’ll always have Paris”, θα σου πω απλά αν τον πετύχεις κάπου, να του δώσεις τα φιλιά και τα χαιρετίσματά μου.

P.S. 1 Μετά το σκίτσο, ήρθε το γράμμα. Ένα γράμμα που έγραψε ο writersblokc για τον υπογράφοντα.
P.S. 2 Το δημοσιεύω, μετά από την έγγραφη άδεια του συντάκτη του, για να πω ότι είναι πολύ συγκινητικό να μιλά κάποιος για σένα, χωρίς να σε χαϊδεύει, με λέξεις λίγες, γεμάτες ουσία. Η ουσία άλλωστε είναι να διαβάσεις πίσω από τις λέξεις.
P.S. 3 Και τέλος πιστεύω πως we always have Paris. Γιατί όλα αλλάζουν. Σχήματα. Μορφές. Χρώματα. Και τίποτα δε χρειάζεται ταμπέλα στις μέρες μας, ούτε καν η φιλία. Όλα είναι τόσο ρευστά. Γι' αυτό ας τα ζήσουμε.
P.S. 4 Να προσέχεις εκεί στο time zone σου, αγαπητέ Μ..
P.S. 5 Απόψε η γνωστή κοσμική παρέα μ' άρεσε. Είχε avant-garde διαθέσεις κι επίσης με αναγόρευσε στον απόλυτο gentlemen. Αυτό συμπληρώνει το γράμμα.
P.S. 6 Απόψε κατάλαβα πως είμαι μακριά. Γενικά μακριά.

το σκίτσο

Χθες το απόγευμα, μεταξύ ενός καλέσματος (από εκείνα που δεν έχεις επιλογή να αποφύγεις), ενός προξενιού (από εκείνα που σε τρώει κιόλας η περιέργεια να δεις τί είναι) και μιας αφαγίας (από εκείνες που ψωμολυσσάς γιατί έχεις βάλει τον εαυτό σου σε αυστηρή διατροφή) κάποιος έκανε μια κίνηση τόσο συγκινητική. Με έκανε σκίτσο. Αλήθεια, σκίτσο. Και με το δίκιο του ο άνθρωπος, αφού μόνο με cartoon μπορώ να παρομοιαστώ με την τόση ενέργεια που με διακατέχει τελευταία. Η αλήθεια είναι πως το ανθρωπάκι που ζωγραφίζει ο φίλος-καλλιτέχνης προσαρμόστηκε σ' αυτό που είμαι. Δηλαδή, το ανθρωπάκι λειτουργεί όπως κι εγώ. Δείχνοντας, μ' έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, τη ματιά του για μένα, ο δημιουργός έφτιαξε ένα ανθρωπάκι που να μου ταιριάζει. Ίσως κάποια στιγμή να το δεις να κυκλοφορεί σε κάποια έκθεση. Και θα είναι το δικό μου ανθρωπάκι. Επίσης το ανθρωπάκι-εγώ θα μπορούσε να παίξει και σε συνέχειες. Θα μπορούσε να γίνει κάτι σαν την κυρία Τεπενδρή. Διότι η αλήθεια είναι πως ζω στο δικό μου κόσμο. Κι αυτό ξέρεις πού το καταλαβαίνω; Στις αντιδράσεις των ανθρώπων γύρω μου. Νιώθω ότι κάτι τους κάνω και κάπως γοητεύονται από την παρουσία μου. Νομίζω τα κατάφερα και πλέον απελευθερώθηκα. Απελευθερώθηκα από δεσμά που με κρατούσαν εγκλωβισμένο στα κλισέ του μυαλού μου. Σ' αυτό το ένα και μοναδικό κλισέ. Πως πρέπει να έχω σχέση για να είμαι καλά. Ήταν που τράκαρα με το τρόλεϋ και μου πήρε χρόνο να το ξεπεράσω. Τώρα πια, που κυκλοφορώ και σε σκίτσο-εικαστικό έργο κανονικά- νιώθω τόσο γαλήνια. Γαλήνια. Τίμια. Ανεπιτήδευτα. Αυτές είναι οι λέξεις μου.

P.S. 1 Έχει δίκιο ο αγαπημένος ομοιοπαθητικός. Εκεί που τα βλέματα συναντιούνται, εκεί και να πηγαίνεις. Όσο το σκέφτομαι, το δέχομαι. Διότι δεν είδαμε και κανένα χαΐρι από τους μεγάλους κεραυνοβόλους έρωτες και τα μοιραία πάθη.

P.S. 2 Apple mojito. Αποφάσισα ότι είναι το cocktail του καλοκαιριού.

P.S. 3 Θα ήθελα πολύ να δείτε κι εσείς αυτό το εικαστικό, αλλά δεν θα ήθελα ο καλλιτέχνης να με κρεμάσει ανάποδα.

άτακτες καταστάσεις

Πίστευα ότι σήμερα θα έπαιρνες τηλέφωνο. Πέντε ημέρες πέρασαν. Και ήρθε η απογοήτευση. Γιατί εσένα σε πίστεψα αλλιώς; Κανείς δεν ξέρει και δεν θα μάθει τί μεσολαβεί. Αν με ρωτάς, ξέρω πως θα προσπαθήσω μία τελευταία φορά. Έτσι, για την τιμή των όπλων.

Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο δύσκολοι όταν συνεργάζονται; Γιατί κοιτάνε μόνο το συμφέρον τους; Γιατί δεν εκτιμούν τη δουλειά του άλλου; Και κυρίως γιατί λατρεύουν την εξουσία;

Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να πάω τριήμερο και να μην ψηφίσω. Γυρίζεις την πλάτη στην πολιτική και τους τιμωρείς τάχα μου απέχοντας; Μάλλον έτσι τους αφήνεις ελεύθερους, αφού δεν ασχολείσαι μαζί τους, να αλωνίζουν και να κάνουν ό,τι θέλουν. Πέστε μου, τα έχετε λύσει όλα τα βιοποριστικά σας θέματα που δεν σαν ενδιαφέρει ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω σας;

Βαριέμαι αύριο βράδυ να κάνω pr στον εαυτό μου. Και μετά έχω κι ένα προξενιό. Γιατί να μην φάμε ένα πιάτο φαΐ χωρίς να πρέπει να είμαστε κάπως; Είναι αυτό το άγχος που με πιάνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Έφτασα μάλλον σε ηλικία γάμου, και οι φίλοι μου, μου το λένε με τον τρόπο τους. Μου κάνουν προξενιά. Και το ράφι ρε παιδιά άδειο θα μείνει;

Σήμερα παίχτηκε μαλακία. Με πήρε ο ύπνος και δεν πήγα προπόνηση.

Αν πάει έτσι το καλοκαίρι, την κάτσαμε τη βάρκα.

Θα ασκήσω αυστηρή οικονομική πολιτική στον εαυτό μου. Όσο σκέφτομαι τα κερατιάτικα που θα μου πάρει πάλι η Εφορία, φρικάρω. Θα πάω στις Σεϋχέλλες. Τέρμα.

Η απογοήτευση και η ευτυχία είναι δύο άκρες στο ίδιο τεντωμένο σχοινί.

Νιώθω μία στασιμότητα.

Δεν μ' αρέσει να βλέπω τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη να υποδύεται τον πολιτικό. Ένας πολιτικός δεν είναι jeun premier. Κι ένας jeun premier δε μπορεί να είναι πολιτικός. Ομορφόπαιδο Αρίστο μπες στο μαγαζί και κλείστο.

Και στο τέλος χάλασα και τη διατροφή. Έφαγα super chocolat Fauchon. Καλύτερο κι από το sex.

P.S. 1 Είδες τί μπορεί να σκεφτεί και να κάνει κάποιος την 1η Ιουνίου;
P.S. 2 Και τόσα άλλα που δεν θυμάμαι.
P.S. 3 Τϊποτα δεν είναι στεγανό σ' αυτή τη ζωή. Το νέο μου moto. Όλα γίνονται για να ανατρέπονται. Από τους ανθρώπους και τη ζωή τους.
P.S. 4 Κι είναι ωραίες οι ανατροπές. Αλλά πού είναι οι ρημάδες;

καλοκαίρι

Να ξυπνήσεις το πρωί και πλάι σου να κοιμάται εκείνος.
Να του φτιάξεις καφέ. Να βάλει μέλι σε μια φρυγανιά και να στη δώσει.
Να καπνίσετε μαζί το πρώτο τσιγάρο.
Να σε φιλήσει στο στόμα.
Να τον δεις γυμνό στο μπάνιο.
Να στρώσει το κρεβάτι όταν εσύ κάνεις ντους.
Να βάλει ένα cd με jazz να παίζει.
Να κάνετε έρωτα. Να ξανακάνετε έρωτα.
Να κάνετε ντους μαζί.
Να πάτε για φαγητό σ' ένα μικρό εστιατόριο.
Να σε φιλήσει στο στόμα την ώρα που θα μπαίνετε στο αυτοκίνητο.
Να ονειρευτείτε.
Να γυρίσετε σπίτι και να σχεδιάσετε διακοπές. Στα νησιά.
Να φάτε καρπούζι στον καναπέ, μέσα από το μεγάλο μπολ.
Να αγκαλιαστείτε.
Να γελάτε. Να παίζετε. Να είστε μαζί. Ασφαλείς.
Να βγείτε για θερινό σινεμά στη γειτονιά.
Να περπατήσετε δίπλα δίπλα. Ευτυχισμένοι.
Να τον φιλήσεις.
Να του πάρεις παγωτό ξυλάκι από το περίπτερο.
Να σε φιλήσει.
Να γυρίσετε σπίτι. Να βάλει πρώτος το κλειδί στην πόρτα.
Να κάνετε έρωτα.
Να σου πει σ΄αγαπώ.
Να του πεις κι εγώ.
Να σου πει κι εγώ πιο πολύ.
Να κοιμηθείς στην αγκαλιά του.
Να κοιμηθεί στην αγκαλιά σου.
Να ξυπνήσετε μαζί.
Καλό καλοκαίρι.

P.S. 1 Αυτές οι στιγμές, αυτές οι ώρες της καλοκαιρινής ραστώνης, ας μας βρουν όλους αυτόν τον Ιούνιο.

P.S. 2 Ομολογώ πως θέλω να τις ξαναζήσω. Ομολογώ. Ξανά και ξανά.

P.S. 3 Tο εικονιζόμενο πατίνι είναι δημιουργία των Greece is for lovers και ονομάζεται Tougher than leather. Ι love Greece is for lovers. Τρία παιδιά που ασχολούνται με το design έχοντας πάντα τη δική τους "ελληνική" ματιά στη δημιουργία τους.

gym me! gym me! gym me!

Πάντα πίστευα ότι το να τρέχεις στα γυμναστήρια είναι από κουραστικό μέχρι αδιάφορο. Μου έμοιαζε σαν καψόνι. Βαριόμουνα ρε παιδί μου να ζήσω αυτή την ταλαιπωρία. Βέβαια, όσο μεγαλώνω, καταλαβαίνω ότι δεν αρκεί να προσέχεις τη διατροφή σου, πρέπει να αθλείσαι κιόλας για να είσαι σε καλή φυσική κατάσταση. Είδες, πόσο ωραία έχω παπαγαλίσει την καραμέλα. Κι εκεί που λες, που έχω ψάξει πολύ να βρω ποιος γυμναστής θα μου δώσει το κίνητρο, πέφτει στα χέρια μου ένα πολύ έξυπνο φυλλάδιο από ένα γυμναστήριο μόνο για personal training. Εδώ είμαστε λέω και κλείνω το πρώτο ραντεβού. Ωραία μου τα λένε, νιώθω οικεία, γιατί όχι; Έτσι και ξεκινάω. Κι εκεί που μου φαινόταν απλό, καταλαβαίνω πως το απόλυτο σώμα μετά βασάνων και κόπων κατακτάται. Τί ποδήλατο, τι κοιλιακούς, τι power plate; Όλα στο μυαλό μου μοιάζουν τις πρώτες ημέρες σαν κακόγουστο αστείο που μου κάνει κάποιος. Ο εαυτός μου δηλαδή, παρότι η διάγνωση έλεγε ότι είμαι σε καλή σχετικά φυσική κατάσταση. Παρόλα αυτά, αναζητώντας το χαμένο μου κίνητρο, έβλεπα τον γυμναστή μου σαν μια καλή περίπτωση. Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι δε χρειαζόμουν ένα τόσο φτιαχτό κίνητρο. Άσε που είναι married. Οι ενδορφύνες άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια, και όπως λένε οι Ψυχογιατροί βοηθάνε στην καλή διάθεση. Τώρα εγώ πώς γίνεται να βγαίνω από το γυμναστήριο-βασανιστήριο μ' ένα χαμόγελο αισιοδοξίας που ούτε στα καλύτερα μου όνειρα δεν είχα φανταστεί, απορώ. Όπως επίσης δεν είχα φανταστεί ότι τρεις με τέσσερις φορές την εβδομάδα θα ξύπναγα και το πρώτο πράγμα που θα έκανα, θα ήταν να φορέσω φόρμα και να βγω στο δρόμο. Μη με πάρει και κανένα μάτι και με παρεξηγήσει φοβάμαι. Έχω βρει τη χαρά της ζωής. Είναι πολύ ωραίο να πηγαίνεις κόντρα στον εαυτό σου και να βρίσκεις ικανοποίηση και ασφάλεια σε πράγματα που δεν είχες φανταστεί. Άσε που το κίνητρο και ο στόχος μου έχουν βάθος χρόνου, κι αυτό με κρατά ζωντανό. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν θα δω αποτελέσματα, αλλά προσπαθώ αυτή τη σκέψη να την απομακρύνω. Μη τραβάω τόση ταλαιπωρία για το τίποτα. Βλέπεις, αυτή η ανυπομονησία μου με ταλαιπωρεί, και πρέπει να την μανιπουλάρω. Άλλες πάλι φορές σκέφτομαι ότι το gym είναι ακόμα ένας στόχος που είχε τεθεί μέσα στο therapy και νιώθω ασφαλής που τον κατακτώ. Μπορεί να μου πήρε αρκετό καιρό μέχρι να το αποφασίσω, αλλά τώρα που το αποφάσισα θέλω όλο και περισσότερο. Προλαβαίνω και τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου έχω να σου πω.

P.S. 1 Το κίνητρο για ό,τι θέλουμε να κάνουμε το έχουμε πάντα μέσα μας τελικά.
P.S. 2 Όλα στη ζωή είναι στόχος. Όλα μπορείς να τα καταφέρεις.
P.S. 3 Την ασφάλεια μας τη δίνει ο εαυτός μας και όσα κάνουμε γι' αυτόν και με αυτόν.

P.S. 4 Ta εικονιζόμενa βαράκια είναι δημιουργία των Greece is for lovers και ονομάζονται Build your myth. Ι love Greece is for lovers. Τρία παιδιά που ασχολούνται με το design έχοντας πάντα τη δική τους "ελληνική" ματιά στη δημιουργία τους.

ο χωρισμός

Απόψε γύρισα σπίτι με βαριά καρδιά. Είχα μόλις ζήσει μια προσομοίωση συναισθημάτων που είχα νιώσει πριν δύο χρόνια. Τότε που πίστευα ότι ο χωρισμός είναι θάνατος. Η Γ., που τότε στεκόταν πραγματικά δίπλα μου, με ξύπνησε το πρωί με ένα sms που έλεγε "μου ζήτησε να χωρίσουμε. Κλαίω συνέχεια". Σαφώς και δεν με ένοιαζε να κάνω κάτι glam το Σαββατόβραδο. Το έχω περάσει προ πολλού αυτό το στάδιο κι έτσι φύλαξα το βράδυ μου για εκείνη. Όχι από υποχρέωση επειδή με είχε φορτωθεί κάποτε, αλλά γιατί έτσι είναι οι φίλοι. Οι πραγματικοί φίλοι. Αυτοί που, σε όποια στιγμή και να τους πετύχεις, τα αφήνουν όλα πίσω κι έρχονται σε σένα. Ήξερα πως απόψε είχα μία και μόνη αποστολή. Να την ακούσω, γιατί εκείνη δεν θα μπορούσε να ακούσει ό,τι κι αν της έλεγα, είτε εγώ, είτε ο οποιοσδήποτε. Είναι αυτές οι στιγμές που δε θες να πιστέψεις ότι συμβαίνει σε εσένα. Που ο άνθρωπος που αγαπάς πιστεύεις ότι σε προδίδει και σε πουλάει. Που γίνεται ένας ξένος. Κι εσύ συνεχίζεις να ελπίζεις, να σκέφτεσαι πώς θα φέρεις τα πράγματα στην πρώτερη κατάσταση, πώς θα βγεις από το αδιέξοδο, τί θα γίνει αν αλλάξεις συμπεριφορά, κι αν προλαβαίνεις να διαφοροποιήσεις τη στάση σου. Κι όμως κατά βάθος ξέρεις ότι αυτό που πρέπει να σκεφτείς είναι πώς θα χωρίσεις και κινητά κι ακίνητα. Σπίτια, προικιά, δώρα και πάει λέγοντας. Επίσης σκέφτεσαι πώς θα είναι η ζωή χωρίς αυτόν. Δεν μπορείς να δεις ότι υπάρχει. Κι εγώ, κι όσοι ακόμα μπορούν να δουν την κατάστασή σου από απόσταση κατανοούν ότι αυτό που εσύ έλεγες σχέση είναι κάτι τελειωμένο. Γιατί όταν τα πράγματα φτάνουν στο αδιέξοδο, μόνο όπισθεν μπορείς να κάνεις. Όσο κι αν προσπαθήσεις να πας μπροστά, θα σε σταματήσει ο τοίχος που θα συναντήσεις. Όσο κι αν την στιγμή της κρίσης υποσχεθείς κι εσύ αλλά κι εκείνος/η ότι θα προσπαθήσετε, δε φεύγεις από το αδιέξοδο. Ειδικά όταν έχουν περάσει τα επτά χρόνια φαγούρα. Τώρα πια, αυτό που καταλαβαίνω κι αυτό που επιλέγω είναι να κλείνω την πόρτα σε οποιαδήποτε κατάσταση μοιάζει τόσο αδιέξοδη. Αυτό μπορεί πραγματικά να περισώσει τα κομμάτια σου. Κι όσο κι αν δεν μπορείς να δεις καθαρά την επόμενη μέρα, αυτό που πρέπει να ξέρεις είναι ότι χρειάζεται να μείνεις μόνος σου, να συνδιαλλαγείς με τον εαυτό σου, να κάνεις όσα εσένα σου αρέσουν και να μάθεις να ζεις με εσένα. Σίγουρα τον επόμενο άνθρωπο θα τον έχεις επιλέξει με περισσότερη συνείδηση. Ο χωρισμός τελικά δεν είναι ένας μικρός θάνατος. Είναι μια πόρτα που ανοίγει. Μια πόρτα που σε πηγαίνει κοντά στον εαυτό σου. Σε απαλλάσσει, σε απελευθερώνει, σε κινητοποιεί. Σε λυτρώνει (κι ας μην μπορείς να το δεις όταν συμβαίνει).

P.S. 1 Μη μασάς. Μη μασάω. Μη μασάμε.
P.S. 2 Όταν έρχεται η ώρα του αποχωρισμού, να φεύγεις, να φεύγω, να φεύγουμε με το κεφάλι ψηλά.
P.S. 3 Κάποια μέρα συναντάς έναν άνθρωπο, και μ΄αυτόν καταβάλεις όλο και λιγότερη προσπάθεια για να είσαι μαζί του. Μ' αυτόν τον άνθρωπο έχεις κοινούς στόχους. Μ' αυτόν και ζεις.
P.S. 4 Για το χωρισμό μπορούμε να μιλάμε ώρες. Ας μιλήσουμε όμως περισσότερες ώρες για τους εαυτούς μας και για τους ανθρώπους. Τους δικούς μας. Αυτούς που είναι πάντα δίπλα μας.

η σελίδα

Η πρώτη σελίδα του καινούριου του βιβλίου είναι λευκή. Την κοιτάζει. Ξανά και ξανά. Δεν ξέρει τί να γράψει. Έχει σημειώσει δεξιά κι αριστερά διάφορα θέματα, αλλά δεν ξέρει από πού και πώς να αρχίσει. Όλα του μοιάζουν διαφορετικά. Απαλλαγμένα. Φρέσκα. Σε μια πόλη που είναι παλιά. Είναι τόσο μεγάλα τα άλματα που έχει κάνει στη ζωή του που διαισθάνεται ότι πρέπει να φύγει. Να πάει κάπου που τα μεγέθη θα είναι πιο μεγάλα. Και ο κόσμος ώριμος. Σύγχρονος. Δημιουργικός. Θα τολμούσες, αναρωτιέται. Ναι, θα μπορούσα. Κυκλοφορεί στην πόλη. Το μάτι του πέφτει συνεχώς σε kitsch ταμπέλες. Κάποτε θέλαμε να γίνουμε Maiami, αλλά τελικά γίναμε immitation λουτρόπολη. Αυτό είναι τελικά η Αθήνα. Θα προτείνει στο Δήμαρχο να βάλει φοίνικες στο κέντρο της πόλης. Αυτό λείπει από τη Βασσιλίσης Σοφίας. Πρέπει να γίνει kitsh αυτή η μεγάλη λεωφόρος. Αλλιώς πώς θα ταιριάζει το συνολάκι σαγιονάρα-αμάνικο με τα κτίρια, σκέφτεται. Παρατηρεί και μέσα του υποφέρει. Όλοι του λένε πως η σκέψη και η νοοτροπία του είναι εντελώς ξένη. Το πνεύμα του έχει άλλες επιρροές. Και οι προθέσεις του είναι πάντα ξεκάθαρες. Κοιτάζει ξανά την λευκή σελίδα. Δεν θέλει να γράψει ακόμα μια γλυκανάλατη ιστορία. Αποφασίζει απλά να γράψει για την πρώτη του νίκη. Την πρώτη νίκη μιας καινούριας περιόδου. Για το αγόρι που, μετά από ενάμιση μήνα από τότε που μίλησαν λίγο περισσότερο, πέρασαν τρεισήμισι ώρες μαζί εκείνο το μεσημέρι και που στο τέλος το αγόρι του ζήτησε το τηλέφωνό του. Η συνέχεια άγνωστη, αλλά δεν τον απασχολούσε. Είχε πια ανέβει το σκαλοπάτι και απαλλαγμένος πια είχε γράψει ήδη την πρώτη σελίδα, εκείνο το μεσημέρι.

P.S. 1 O ελληνικός με άρωμα μαστίχα είναι μια πολύ ωραία πρώτη γεύση.
P.S. 2 Το ταξίδι με το αυτοκίνητο είναι μια πολύ ωραία πρώτη εικόνα.
P.S. 3 Η φυσικότητα των πραγμάτων είναι μια πολύ ωραία πρώτη αίσθηση.

τώρα πια

Σήμερα δε θέλω να γκρινιάξω για κάτι. Μήπως είμαι άρρωστος; Απορώ με τον εαυτό μου. Για πρώτη φορά, μετά από καιρό δεν έχω κάποιον να κράξω, ούτε κάποιον να με συγχύσει. Ακόμα και κάποια πράγματα που με ενοχλούν, τα βλέπω πια συγκαταβατικά. Και τους ανθρώπους με τα λάθη τους, τους κατανοώ. Ακόμα κι όταν με θυμώνουν, τους κατανοώ και προχωρώ. Αυτό το κατακτάς με το χρόνο και με τη δουλειά. Κι είναι ωραίο να σου αρέσεις. H Γ. μου είπε πριν λίγο ότι απορεί με την ανωτερότητά μου πια. Θα μπορούσα να ήμουν πιο πολύ. Αλλά κι αυτό θα συμβεί στο χρόνο του. Απορώ κι εγώ με μένα. Πόσο έχω αλλάξει. Πόσο καλύτερα είμαι έτσι. Πόσο μπροστά νιώθω από αυτό που βλέπω γύρω μου (Καμιά φορά αναρωτιέμαι πώς έγινες έτσι. Δεν έχεις καμία σχέση μ' αυτό που ήσουν δύο χρόνια πριν. Έτσι έπρεπε να γίνω. Ώριμος, κι ας ακούγεται βαριά η λέξη). Αυτό που έχει σημασία τώρα πια είναι ότι εστιάζω στα δικά μου σχέδια, εστιάζω σε μένα. Και θέλω να δω τα σχέδια μου να πραγματοποιούνται. κι εμένα να προχωράω. Αυτό που έχει σημασία τώρα πια είναι ότι διακρίνω τι αρέσει σε μένα και πως θέλω να είμαι. Σημασία έχει ότι μ' αρέσει έτσι όπως ζω. Αυτά που ζω. Και οι έρωτες - συγγνώμη κιόλας- δεν είναι το α και το ω της ζωής μας. Η ζωή είναι ζωή. Και τώρα νιώθω συνειδητά έτοιμος να βγω (όχι ότι ήμουν έγκλειστος) έξω στο δρόμο, να χαμογελάσω και να ζήσω. Ωραία. Και ουσιαστικά. Τα σημαντικά και τα ασήμαντα της ζωής. Το παιχνίδι και την ομορφιά της. Να χορτάσω την ουσία της. Αυτή που εγώ ονομάζω ουσία.

P.S. 1 Αυτό το post γράφτηκε με background το Perduto, remixed από Inspiro (Έλληνας παρακαλώ). Αν δεν ακουστεί πολύ αυτό το καλοκαίρι στα νησιά, πάει να πει ότι είμαστε kitsch μέχρι εκεί που δεν παίρνει.
P.S. 2 Η αυτοπεποίθηση επανακτάται. Συμπέρανα ότι καμιά φορά, όταν οι άλλοι σου κόβουν τα φτερά, όσο κι αν αντιστέκεσαι αυτό περνάει στο υποσυνείδητό σου, και μετά άντε να βρεις τα ίσια σου. Ανακτάται όμως.
P.S. 3 Κι εκεί στους δρόμους που θα περπατώ, θα κοιτάζω γύρω μου και θα επιλέγω να ζω μόνο την ευτυχία.
P.S. 4 Kαι ξαφνικά θα πέσεις πάνω μου και θα περπατάμε μαζί άγνωστε.

ο κατάλογός μου

Χθες στην παραλία, κοιτάζοντας τον απέναντι λόφο με τα μικρά άσπρα σπίτια, όπου οι κάτοικοι της πόλης στεγάζουν τα όνειρα του σαββατοκύριακου, σκέφτηκα ότι υπάρχουν πράγματα που μ' αρέσουν. Με κάποια ασχολούμαι, με κάποια όχι. Αποφάσισα να τα βάλω σε έναν κατάλογο για να έχω να τα βλέπω και να θυμάμαι τα to do της ζωης μου. Μ' αρέσουν λοιπόν:

-τα εγκαταλελειμένα κτίρια.
-οι αδύνατοι άνθρωποι. Ενίοτε ξερακιανοί.
-ο ήλιος, η θάλασσα και τα αρμιρίκια.
-το Παρίσι, οι Κυκλάδες και οι Ινδίες.
-τα μεγάλα σπίτια με κήπο.
-οι βέσπες, ο παλιός σκαραβαίος και το νέο 500cc.
-η Cappellini, η Μoooi, η Magis, η Iittala και η Marimekko.
-τα στριφτά τσιγάρα.
-η 7up free.
-οι πράσινες σαλάτες και τα ντοματίνια.
-τα φρούτα του καλοκαιριού.
-η μαγειρική και η ζαχαροπλαστική.
-το sushi, τα noodles, το ψωμί naan και ο κυπριακός καφές.
-οι εναλλακτικές θεραπείες.
-το αφρόλουτρο Marseillais βανίλια.
-οι τέχνες.
-ο Margiela, ο Balenciaga, οι Girbaud και ο Bikkemberg.
-οι μεσημεριανές οινοποσίες τις Κυριακές με φίλους.
-οι έξυπνοι άνθρωποι.
-οι αγκαλιές-φωλιές.
-οι πολλοί έρωτες με τον ίδιο άνθρωπο.
-τα σπίτια με seaview στα νησιά.
-οι γονείς μου.
-τα μεγάλα ρολόγια.
-τα μαγιώ βερμούδα.
-το therapy (με την ίδια πάντα "Ψ"), το shopping therapy (στα ίδια καταστήματα) και το sex therapy (με τον ίδιο άνθρωπο).
-η αγάπη, ο έρωτας και ο ύπνος (ό,τι μου λείπει δηλαδή).
-τα έξυπνα t-shirts.
-οι κρυφοί φωτισμοί.
-τα γεμιστά, ο μακεδονικός χαλβάς, οι σούπες και τα φασολάκια.
-το συμιακό γαριδάκι, οι μαρίδες, τα καλαμαράκια και ό,τι υπάρχει στο βυθό.
-οι άνετοι καναπέδες.
-τα θερινά σινεμά.
-τα όνειρα που δεν κάνω.
-τα χρήματα (για να τα ξοδεύω χωρίς να σκέφτομαι).
-οι ζωές ανά δύο.
-τα αεροπλάνα.
-τα ταξίδια.
-οι συναυλίες.
-τα μεγάλα βότσαλα.
-τα μαύρα εσώρουχα.
-οι φιλοσοφικές συζητήσεις και οι ψυχολογικές αναλύσεις.

-...και χιλιάδες ακόμα πράγματα-καταστάσεις-σκέψεις-εικόνες. Να έρθουν όλες αυτό το καλοκαίρι. Καλές βόλτες. Δυνατές αγάπες. Πολλές αγκαλιές. Ένας άνθρωπος. Μια ζωή.