Πες το κι έτσι

Το πιο ωραίο κουλό που άκουσα τον τελευταίο καιρό. Μετά από κάτι μπύρες λέει στην παρέα "...ήπιαμε χθες στην Cambina Royale κάτι ρώσικες μπύρες...". "Στην Cantina Social βρε", του απαντούν οι υπόλοιποι με μια φωνή. Το κατοχυρώνω λοιπόν το Cambina Royale. Έτσι θα το πω το μαγαζάκι μου, όποιο κι αν είναι, αν ποτέ το κάνω...

P.S. Greek summer: στην αυλή της Cantina είναι original.

Το λες και διαστροφή...

Yπάρχουν στιγμές που, όπως όλοι, θα 'θελα να ήξερα τί σκέφτονται οι άνθρωποι για μένα. Πώς με βλέπουν και τί πιστεύουν. Όχι όμως οι άνθρωποι που είναι στη ζωή μου, αλλά εκείνοι που τα μάζεψαν κι έφυγαν. Θα μου πεις πάνω απ΄όλα έχει σημασία αν με σκέφτονται. Όπως επίσης ότι αυτό είναι διαστροφικό. Γιατί στη ζωή μας μάς μεγαλώνουν με την αρχή ότι δεν πρέπει να μας νοιάζει τί σκέφτονται οι άλλοι για εμάς. Αλλά μας νοιάζει. Κι όποιος πει όχι ίσως και να πει ψέματα. Όπως επίσης μας νοιάζει να μας θυμούνται και ο τρόπος που μας θυμούνται, όσοι έφυγαν. Γιατί κι εμείς τους θυμόμαστε. Αμυδρά μεν, αλλά τους θυμόμαστε. Και όταν ο χρόνος περάσει, τα πάθη και τα μίση αμβλύνονται και μέσα μας μένουν οι καλές στιγμές. Μέσα τους όμως; Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το παρελθόν μας είναι το φορτίο μας για το σήμερα και η δύναμη για το αύριο. Δε σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε προσκολλημένοι στο παρελθόν. Αλλά έχω την περιέργεια να ξέρω τί το παρελθόν μου πιστεύει για μένα. Πώς με θυμάται, βρε αδερφέ.

P.S. 1 Δεν πιστεύω ότι μπορεί κάποιος να διαγράφει.
P.S. 2 Δεν πιστεύω ότι μπορεί κάποιος να ξεχνάει.

P.S. 3 Πιστεύω όμως ότι μπορεί κάποιος να θάβει. Μέσα του.

Μαρούσι-Γκάζι σε 35 λεπτά

Είμαι από κάτω, κατέβα. M' αυτή φράση ξεκίνησε η εναλλακτική διαδρομή από το Μαρούσι στο Γκάζι. Πιο εναλλακτική δεν έχεις. 35 λεπτά αγωνίας, τρόμου και νευρικού γέλιου. Πόσο θα θελα να είμαι χωμένος στη stripe, designed by bouroullec brothers, πολυθρόνα μου και να χαζεύω στον καταπράσινο κήπο μου που ευωδιάζει αντί να είμαι κολλημένος πίσω από ένα σκουπιδιάρικο στις 10.30 το βραδύ σκέφτομαι. Το κακό είχε ξεκινήσει 2 λεπτά πριν, όταν στο μικρό και cozy δρομάκι των βορείων προαστίων εμφανίστηκε κουλή που ήθελε να περάσει. Κάπως έτσι κόλλησα πίσω από το σκουπιντού, αφού πρώτα αναγκάστηκα να αφήσω ένα αυτοκίνητο στο όποιο κατά ένα περίεργο τρόπο χωρούσαν έξι Αιθίοπες. Αυτούς φυσικά τους αφήνεις να περάσουν γιατί ξέρεις ότι έχουν το κληρονομικό χάρισμα από τους Γάλλους και σταματούν άνετα επάνω σου χωρίς συστολή. Στο γύρο του τετραγώνου όλα πήγαν καλά ευτυχώς. Η κάθοδος της Κηφισιάς καλή, χωρίς καθυστερήσεις, μας βρήκε να λέμε τα νέα. Η Ν. ήταν κακοδιάθετη και προσπαθούσα να την συνεφέρω. Μέχρι που δοκίμασα το ξεμάτιασμα κι έπιασε. Δε σου λέω τίποτα. Έλιωσα. Για την ακρίβεια τα είδα όλα. Φυσικά η κουβέντα ήρθε και στη δίαιτα. Πληγώθηκα αλλά το ξεπέρασα γρήγορα. Οδηγούσα βλέπεις. Ώσπου, αφού έχουμε χωθεί πίσω από την Κηφισιάς, έχουμε ξεφύγει από ένα μποτιλιάρισμα παναγία σώσε, έχουμε ανεβοκατεβεί τα Μαυροβούνια κι ότι άλλο θες . Kαπνίζοντας κι ακούγοντας Macy Gray βγαίνουμε στο σταθμό Λαρίσης για να διασχίσουμε τις γραμμές, να τις ξαναδιασχίσουμε (γιατί έτσι είναι οι σύγχρονες πόλεις) και να πιάσουμε Παραμυθίας. Νομίζαμε ότι είχαμε γλυτώσει από την κίνηση αλλά μάταια το νομίζαμε. Μπροστά μας καμία εξηνταριά αυτοκίνητα κολλημένα στο φανάρι που άναβε κι έσβηνε πράσινο, αλλά κάνεις δεν περνούσε. Και την ώρα που άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια, να σου και οι ποδηλάτες. Πολλοί, παρά πολλοί. Κι άλλοι. "Μα που πάνε; Σφυρίζει και το τρένο. Πάει θα τους πάρει μαζί. Κι είναι κι αυτός ο μπροστινός δεν χώνεται." Γυναίκα είναι, λέει η Ν.. "Όχι μαλακός άντρας." Και ναι, ήταν άντρας και μαλάκας, αφού δέκα μετρά παρακάτω την έκανε τη μαλάκια. Δεν άφησε να στρίψει στο δρόμο μία transsexual με το αυτοκίνητό της και να τον περάσει. Και όχι μόνο δεν την άφησε αλλά κάτι της είπε και εκείνη αφού έστριψε μετά από εμάς, κι αφού πηγαίναμε σημειωτόν βγήκε από το αυτοκίνητό της, ένα cabrio αν δεν σας το είπα με ανοιχτή οροφή, και άρχισε να χτυπά το αυτοκίνητο του προπορευόμενου και να τον βρίζει. «Αν είσαι άντρας βγες έξω ρε μαλάκα» φώναζε. Κι εκείνος βέβαια δεν βγήκε παρά μόνο όταν εκείνη μπήκε μέσα και ξεκίνησε. Στο μεταξύ αυτός ήταν ένα trendy τυπάκι αλλά πολύ μαλθακό ρε παιδί μου. Από εκείνους που δεν περιμένεις να συμπεριφέρονται ρατσιστικά. Εμείς πάλι της φωνάζαμε «πάτα τον, τον μαλάκα» διότι μας είχε κάνει τα νεύρα κουρέλι. Τέλος πάντων, τα νευρικά γέλια ξεκίνησαν και φυσικά στο επόμενο φανάρι πέσαμε σε ένα γκάγκουρα που άκουγε κάτι σε τσιγγάνικα σε συνδυασμό με τούρκικα. Δεν κατάλαβα πραγματικά. Μόνο τα κλαπατσίμπανα ξεχώριζα. Κάπου εκεί, thank God, στρίψαμε για την Παραμυθίας και φτάσαμε στο Γκάζι. Και ήμασταν πραγματικά ευγνώμονες που τα καταφέραμε παρόλα τα εμπόδια. Τα κωμικοτραγικά. Το ρατσισμό. Την ασυνεννοησία. Kαι την παρακμή. This is Athens?