Να σου πω το μυστικό μου;

Φέτος αποφάσισα να γράψω για πρώτη φορά γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Μέχρι τώρα μια χαρά τα κατάφερνα, απλά τώρα νιώθω ότι τον χρειάζομαι. Θέλω να κατέβει από την ολοκαίνουρια καμινάδα μου και να προσγειωθεί στο τζάκι μου και μέσα στον κατακόκκινο σάκο του να έχει αγάπη. Θα μου πεις, τί κουλό είναι πάλι τούτο; Κι εγώ θα σου απαντήσω ότι η αγάπη είναι κάτι που πιάνεται, που αγγίζεται, που εκφράζεται, που ζει-γεννιέται, μεγαλώνει και δεν πεθαίνει. Δεν μπορώ να πω, δεν έχω παράπονο. Οι άνθρωποι που με περιβάλλουν με αγαπάνε. Και το ξέρω. Και το νιώθω. Αλλά επειδή βλέπω ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι δίπλα μου, που δεν ξέρουν τί θα πει αγάπη, θέλω να μπορώ να τους μοιράσω λίγη, να τους ξυπνήσω, να τους ταρακουνήσω, να τους δείξω πώς είναι ν' αγαπάς και να σ΄αγαπάνε. Κι επειδή τα δικά μου αποθέματα καμιά φορά τελειώνουν, θα ζητήσω από τον καλό Άγιο Βασίλη να μου φέρει όση αγάπη του περισσεύει να την μοιράσω μέσα στο 2012, μπας κι αυτός ο κόσμος γίνει λίγο καλύτερος. Γιατί αλλιώς τη βάψαμε. Αλλιώς, οι μόνοι τους θα γίνονται όλο και πιο μόνοι και όσοι αγαπούν θα πληγώνονται ακόμα πιο πολύ.

P.S. 1 Πρόσφατα συνειδητοποίησα, για ακόμα μία φορά, ότι εκεί κρύβονται τα ζητήματα της συμπεριφοράς των ανθρώπων.
P.S. 2 Πάντως, επειδή είναι περίοδος απολογισμού, όποιος θέλει προλαβαίνει να επανορθώσει.

Πρώτη σκέψη

Ξύπνησα σήμερα με μια περίεργη αίσθηση. Σκέφτηκα τους ανθρώπους που έχουν περάσει από τη ζωή μου. Σκέφτηκα επίσης ότι αυτοί οι άνθρωποι επιστρέφουν κατά περιόδους για να πουν κάτι και να ξαναφύγουν. Τί στην ευχή θέλουν; Ούτε εκείνοι ίσως ξέρουν. Όμως εγώ νιώθω πως αυτό που θέλουν είναι να πάρουν ένα μικρό κομμάτι μου. Φίλοι, γνωστοί, πρώην, επίδοξοι, κλπ, κλπ, όλοι το ίδιο θέλουν. Τη σιγουριά, την ασφάλεια, τη συντροφιά. Έστω για μια στιγμή. Ένα μικρό κομμάτι μου. Και λογικό είναι γιατί αν κοιτάξεις πίσω από αυτούς τους ανθρώπους θα δεις πόση αγάπη τους στέρησε η ζωή. Πάντα φτάνω στο ίδιο συμπέρασμα, η αγάπη που λείπει. Η αγάπη που δεν πήραν. Η αγάπη που δεν τους χαρίστηκε. Κι όσες φορές τους χαρίστηκε η ίδια κατάληξη. Δεν ήξεραν τί να την κάνουν και την απαρνήθηκαν. Είναι τόσο απλά τα πράγματα στη ζωή και τόσο μπερδεμένα συνάμα. Όμως σε μία εβδομάδα θα είναι Χριστούγεννα κι εγώ θα βγω στους δρόμους, θα αγοράσω δώρα γι αυτούς τους ανθρώπους, τους πιο περιθωριοποιημένους και θα τους συναντήσω. Κι αν κάτι θα με πληγώνει θα είναι το γεγονός ότι δεν θα με καταλαβαίνουν. Και μετά θα επιστρέψω στην κανονική μου ζωή. Γιατί αυτή η πρώτη σκέψη της ημέρας είναι τόσο ουσιαστική. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Και για να δώσεις αγάπη, πρέπει πρώτα να έχεις πάρει. Κι αν δεν έχεις πάρει, πάντα θα ψάχνεις ανθρώπους που είναι ίδιοι με σένα. Κι όχι εμένα.

P.S. 1 Καλά Χριστούγεννα!
P.S. 2 Είναι ώρα να σκεφτούμε τους στόχους του 2012.
P.S. 3 Είναι ώρα να κάνουμε και κανέναν απολογισμό.

Ex-press yourself

Το κεφάλι ψηλά. Δάγκωσε τα δόντια. Προχώρα μπροστά. Μη κοιτάς πίσω. Αν είναι γραφτό. Κάθε εμπόδιο για καλό. Η ζωή προχωρά. Όλα θα πάνε καλά. Έχε πίστη στον εαυτό σου. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Έτσι έπρεπε να συμβεί. Σε έχουμε για κάτι πολύ πιο σημαντικό. Μα γιατί κόλλησες; Ξεκόλλα. Θα δεις, θα το ξεπεράσεις. 

Πόσες φορές δεν έχεις ακούσει αυτές τις εκφράσεις; Πόσες φορές δεν σε έχει πιάσει πανικός ακούγοντας να τις λένε οι άνθρωποι με τόση ευκολία; Και πόσες άλλες φορές δεν έχεις θελήσει να βάλεις τα κλάματα και να αρχίσεις να τρέχεις; 

Κι όμως η πληγή δεν επουλώνεται με λόγια. Δεν επουλώνεται με τα λόγια των άλλων. Θέλει το χρόνο της. Και πάντα κάτι μένει. Ένα μικρό αγκάθι, να σε πληγώνει πού και πού. Και η ζωή να συνεχίζεται μέχρι το επόμενο αγκάθι.

Γι' αυτό σου λέω express your self. Ή καλύτερα ex-press your self. Γιατί αλλιώς θα σκάσεις. Κοίτα εμένα. Όταν αποφάσισα να μιλήσω ήταν πια αργά, είχα ήδη σκάσει. Το παρελθόν έπεφτε πάντα σα βαριά σκιά και το παρόν γινόταν δυσάρεστο. Το μέλλον φυσικά άδοξο. Όμως και τώρα ο ρόλος αυτός μου φαίνεται τόσο κακοραμμένος. Γιατί μου βγαίνει με αδέξιο τρόπο. Κι έτσι κάθομαι και ακούω τις εκφράσεις των άλλων. Τις ακούω καρτερικά και όσο κι αν δεν τις πιστεύω, τις υπομένω. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Τη μια στιγμή σε αγαπάει και την άλλη στα παίρνει όλα. Με τη μόνη διαφορά ότι την επόμενη φορά δεν θα την αφήσω να μου πάρει τίποτα. Θα έχω προσέξει.

Το τέλος έγινε αρχή (;)

"Αν έπρεπε να βάλω μία μελωδία σ' ένα τέλος, αυτή θα ήταν αυτό εδώ το τραγούδι". Και το τραγούδι ξεκινάει. Και το ραδιόφωνο παίζει δυνατά. Κι εγώ στέκομαι. Ακούω τον εαυτό μου. Να φαντάζεται ότι είναι ξανά εκεί. Εκεί απ' όπου ξεκίνησε. Κλείνω τα μάτια. Και ο εκφωνητής ξαναλέει "όμως κάθε τέλος, κρύβει και μια αρχή. Και κάθε αρχή... ένα τέλος. Έτσι πάνε τα πράγματα στη ζωή". Μία παύση... "Όμως εμείς είμαστε ακόμα στην αρχή, και το πεπρωμένο σε καλεί να ζήσεις την ιστορία, όποια κι αν είναι αυτή, όσο κι αν κρατήσει". Κοιτάζω το ραδιόφωνο. Κάνω rewind με τη σκέψη και κρατάω τη μελωδία από το τραγούδι. Και μου έρχονται οι εικόνες του τέλους που δεν βάλαμε. Τα λόγια που έφτασαν στο στόμα και ποτέ δεν ειπώθηκαν. Τα βλέμματα που ποτέ δεν προχώρησαν. Τα χάδια που ποτέ δεν δόθηκαν. Τα χείλη που ποτέ δεν ακουμπήθηκαν. Τα σώματα που ποτέ δεν ενώθηκαν. Και η μελωδία εκεί να στριφογυρίζει στο μυαλό μου. Και να σε σκέφτομαι. Να σε σκέφτομαι όπως κανείς άλλος δεν το έκανε μέχρι τώρα. Κι όμως εσύ δεν ξέρεις τίποτα. Δεν θα μάθεις τίποτα. 

Τραβάω την πόρτα με δύναμη πίσω μου και βγαίνω στους υγρούς δρόμους. Μου λείπεις όταν βρέχει, πιο πολύ. Ανοίγω το βήμα μου. Περπατώ γρήγορα. Θέλω να φτάσω έξω από το σπίτι σου, να χτυπήσω το κουδούνι και να σου φωνάξω, "Έλα λίγο" -"Έλα έστω και για λίγο", με διορθώνει ο ίδιος μου ο εαυτός-. Η βροχή διαπερνά τα ρούχα μου και δε με νοιάζει. Και φοβάμαι να στο πω. Και τρέμω την άρνησή σου. Και λυγίζω και κάνω πίσω. Κοντοστέκομαι. "Εγώ θα πάω". Και η μελωδία είναι εκεί. Στην αρχή ακούγεται από το βάθος, όσο όμως πλησιάζω, έρχεται πιο κοντά. Όλο και πιο κοντά. Είμαι πια έξω από το σπίτι σου. Μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο. Η βροχή δυναμώνει κι άλλο. Όμως εγώ ακούω τη μελωδία. Βγαίνει από τις χαραμάδες των παραθύρων σου. Σβήνεις τα φώτα, όμως το ραδιόφωνο παίζει ακόμα το τραγούδι. Χτυπάω το κουδούνι και τραβιέμαι. Κοιτάζω το μπαλκόνι σου και μαζί τον σκοτεινό ουρανό που έχει ανοίξει. Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και το χέρι σου με τραβά μέσα για να μην βρέχομαι. Ο χρόνος παγώνει. Με κοιτάς, σε κοιτώ. Κι ύστερα ένα πρώτο φιλί κι ένα "σ' αγαπώ". Δένεσαι σα παιδί πάνω στην αγκαλιά μου. Δεν ξεκολλάς. Κι εγώ ξεσπάω σε λυγμούς. Κλαις μαζί μου. "Πάει, πέρασαν όλα" σου ψιθυρίζω. Μου γελάς, με το δικό σου τρόπο και μου λες "Μη φύγεις". Και σου απαντώ "Κι εσύ, μη φύγεις".

Ανοίγω τα μάτια. Είμαι ακόμα μπροστά στο ραδιόφωνο. Μόνος. Ένα τσιγάρο καίει στο τασάκι μου. Το τραγούδι τελειώνει. Τελείωσε. Είναι πια αργά. Κοιτάζω το τηλέφωνο. Η ίδια άδεια οθόνη. Ένα δάκρυ μου φεύγει. Σβήνω το φως. Ξαπλώνω στο κρεβάτι. Δεν ξέρω πού είσαι, τί κάνεις, πώς περνάς. Η άδεια θέση δίπλα με πληγώνει. Θα ήθελα να ήσουν εδώ. Θα ήθελα να ήσουν μαζί μου. Να είμαστε μαζί. Αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Κλείνω τα μάτια κι ο πόνος δυναμώνει. Πολύ. Όλο και πιο πολύ. Και σου σιγοψιθυρίζω "μου λείπεις".

P.S. 1 Αυτό το κείμενο ήρθε και κύλησε όπως το νερό της βροχής.
P.S. 2 Όσο κι αν μοιάζει με ρομαντική αμερικάνικη κομεντί, έχει κάποια νοήματα.
P.S. 3 Ήταν βαθιά η ανάγκη μου να τα επικοινωνήσω. Κάτι σαν ψυχοθεραπεία. 

Οι κύκλοι

Ωραίοι είναι οι κύκλοι. Μοιάζουν σα δυο σταγόνες νερό. Μαθαίνεις να τους αγαπάς γιατί έρχονται στη ζωή σου. Κάθε τρεις και λίγο, τους βρίσκεις μπροστά σου. Κι όμως ένας κύκλος θέλεις να ανοίξει και να μην τελειώσει. Ή τουλάχιστον με αυτή την ιδέα θες να βαυκαλίζεσαι. Να 'χεις να πορεύεσαι. Τέλος πάντων, κάθε αρχή σίγουρα φέρνει κι ένα τέλος. Και σημασία δεν έχει το τέλος, αλλά η διαδρομή μέχρι σ΄αυτό. Να έχεις περάσει όσο το δυνατόν καλύτερα. Με γέλια, με χαρές, με βόλτες, με εκδρομές, με ταξίδια, με αγκαλιές, με φιλιά, με όνειρα, με σχέδια. Κι όλα εκείνα, τα μικρά και μεγάλα πράγματα της ζωής, που όταν κάθεσαι στο κρεβάτι σου και κοιτάς το ταβάνι, σου έρχονται στο μυαλό. 

Οι κύκλοι λοιπόν είναι ωραίοι και για έναν ακόμα λόγο. Σου δείχνουν κάθε φορά το ποιός είσαι. Τί είναι αυτό που πραγματικά σε τρελαίνει και το θες. Θες να το κατακτήσεις, να το κάνεις δικό σου, όχι από εγωισμό, αλλά από τη βαθιά ανάγκη να προσφέρεις. Να προσφέρεις απλόχερα αγάπη. 

Σκεφτόμουν το πρωί, αν με ρωτούσε κανείς, ποιός είναι ο κύκλος που αποφάσισα να ανοίξω στη ζωή μου τώρα, θα του απαντούσα ότι είναι ίσως ο πιο ελπιδοφόρος. Εκείνος που θα ήθελα να κρύβει ένα κομμάτι από το όνειρό μου. Εκείνο που βλέπω κρυφά από όλους τα βράδια. (Εγώ κι εσύ, σ' ένα γκρι σπίτι, με μια τσιμεντένια αυλή, κι ένα κόκερ να  μας ζητάει βόλτα. Εγώ κι εσύ, σ' ένα γκρι golf να φτάνουμε στον Πειραιά για να πάμε στις Κυκλάδες. Εγώ κι εσύ, να φοράμε τα γκρι ρούχα μας και να μιλάμε ατέλειωτα σ' ένα εστιατόριο κρατώντας τα μεγάλα ποτήρια του κρασιού. Εγώ κι εσύ, ξαπλωμένοι στον γκρι καναπέ μας να παίζουμε. Εγώ κι εσύ, να μοιραζόμαστε.) 

Κι όμως τα όνειρα δεν ξέρω αν βγαίνουν, ξέρω όμως ότι έρχονται κι αυτά σαν τους κύκλους. Κι όταν συμπέσουν οι κύκλοι με τα όνειρα αυτό είναι ζωή.

P.S. 1 Αφορμή γι αυτό το post ένα ζευγάρι παπούτσια.
P.S. 2 Και όσο και να τα έχεις δει φορεμένα, είναι πάντα καινούρια και κρύβουν τον πόθο ότι τα επόμενα βήματα θα είναι πιο σταθερά. Πιο σίγουρα και σαφώς πιο ωραία. Πιο δικά σου.
(P.S. 3 Αυτό το post δεν συνοδεύεται από τραγούδι. Συνοδεύεται ίσως από τη σιωπή του ονείρου.)

Take care

Στριφογυρίζω στο κρεβάτι. Δε με χωράει. Σηκώνομαι. Ανάβω τσιγάρο. Βάζω τα φωτάκια στην πρίζα. Έρχονται γιορτές, βλέπεις. Κοιτάζω το κινητό. Καμία ειδοποίηση. Πατάω το play στο cd player. Πηγαίνω κατευθείαν στο νούμερο 12. Το τραγούδι αρχίζει διστακτικά. Κοιτάζω την οθόνη του υπολογιστή. Μια ρουφηξιά ακόμα. Φυσάω τον καπνό. Πάει καιρός που έγραψα. Δεν κάνω δεύτερες σκέψεις. Αρχίζω να γράφω. Για τί; Για ποιόν; Για μένα. Το θύμα και το θύτη της δικής μου ζωής. Τον άνθρωπο και το τέρας. Τον καλό και τον κακό. Τον έτσι και τον αλλιώς. Μα ποιόν ενδιαφέρει; Κανέναν. 

Δε σβήνω τίποτα, αφήνω τις λέξεις, τις φράσεις, τις εκφράσεις να καταγραφούν σε πραγματικό χρόνο. Πατάω το repeat. Μ' αρέσει γιατί σ' αρέσει, σκέφτομαι. Το έμαθες από εμένα, είπες. Μ' αρέσει γιατί είμαι εγώ. Λέει όσα ένιωθα και πριν και τώρα. Μπορεί η ζωή μου να χωρίζεται σε διαφορετικές περιόδους, αλλά η βάση ήταν πάντα ίδια. Να προσέχω όσους αγαπώ. Κι ας πονάει αυτό στο τέλος.

Κάνω μία παύση. Στο μυαλό μου έρχεσαι εσύ. Τέτοια ώρα θα κοιμάσαι. Στην τακτοποιημένη σου ζωή. Στην τάξη της ευταξίας που σου επιβάλλεις.  Μα, πώς μπορείς; Ο κόσμος είναι ανάστατος. Εγώ είμαι ανάστατος. Μέρες τώρα.

Το τραγούδι παίζει και ξαναπαίζει και μέσα στα λόγια του αναγνωρίζω τη φιλοσοφία μου. Τη στάση μου. Εμένα. Που προσφέρω, που προσέχω, που συγκινούμαι, που τρέχω, που παλεύω, που τρώγομαι, που ξαναξεκινάω, που προχωράω. Που στο τέλος πέφτω και σηκώνομαι. Ψάχνω τη λέξη-κλειδί. Ανιδιοτέλεια. Μα στον έρωτα δεν υπάρχει, μου απαντώ. Θα ήθελα να μπορώ να τη φτάσω, να την αγγίξω. Μα δεν μπορώ ακόμη. Ίσως κάποτε. Στη θεωρία ξέρω πως παίζεται το παιχνίδι. Στην πράξη δεν τα καταφέρνω. Γι' αυτό λέω τα πράγματα με το όνομά τους. Για να κόβω δρόμο. Οι ευθείες πάντα μ' άρεσαν εξάλλου. Είναι καθαρές.

Όσο καθαρά είναι και τα συναισθήματά μου. Πάντα φανερά. Και ποιόν ενδιαφέρει; Κανέναν, απαντώ ξανά στον εαυτό μου. Κι όμως, θα συνεχίσω να σε προσέχω. Μέχρι εκεί που θα μου επιτρέπεις. Είναι το μεγαλύτερο δώρο σε μένα. Νιώθω πλήρης. Τη στιγμή που σε προσέχω, είτε είσαι δίπλα μου, είτε είσαι μακριά μου, νιώθω τί σημαίνει ευτυχία. Κι ας πληγώνομαι στο τέλος, κι ας ζητάω ανταπόκριση, κι ας στριφογυρίζω μόνος στο κρεβάτι, έτσι είμαι. Κάποιες στιγμές ευτυχισμένος. 

P.S. 1 Θέλω να σε προσέχω.
P.S. 2 Θέλω να μ' αφήσεις να σε προσέχω.
P.S. 3 Μόνο που θέλω να με προσέχεις κι εσύ.
P.S. 4 Μόνο που θέλω να θέλεις να με προσέχεις κι εσύ.
P.S. 5 Και μαζί να προσέχουμε τον κόσμο μας.

Μεταβατική περίοδος

Από τότε που επέλεξα να με θυμάμαι, τα τελευταία 4 χρόνια δηλαδή, αισθάνομαι τον εαυτό μου σε μια μεταβατική περίοδο. Περιμένω πως όλα θα αλλάξουν ξαφνικά. Έχω κάνει ψυχοθεραπεία, έχω προσπαθήσει, έχω βασανιστεί, έχω κινητοποιηθεί, έχω τρέξει... Κι όμως είμαι ακόμα στο ίδιο σπίτι, στην ίδια δουλειά, στην ίδια πόλη, στην ίδια χώρα, με τους ίδιους ανθρώπους δίπλα μου, κι άλλους τόσους που δεν κατάφερα να κρατήσω διότι εφησυχάζω στη ρουτίνα μου. Και η μεταβατική περίοδος συνεχίζεται. Απλά κατά περιόδους κάτι γίνεται, αλλάζουν για λίγο οι προοπτικές και μετά εγώ μάλλον σταματάω κάθε δυνατότητα αλλαγής γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι τις αλλαγές. Ή μάλλον φοβόμουν τις αλλαγές. Και τώρα που νιώθω έτοιμος όλα μπήκαν στο τέλμα τους. Και με βλέπω στο ίδιο σημείο και οι ζωές των άλλων να προχωράνε και η δική μου να είναι απλά ευχάριστα ίδια. Και βέβαια πάντα πρέπει να αντιπαρέρχομαι κριτικές του τύπου "εσύ τα έχεις όλα, μην παραπονιέσαι". Όμως εγώ δεν έχω τίποτα απ' όλα όσα ονειρεύτηκα να έχω λίγο πριν τα 35 μου. Εντάξει έχω τη σωστή μηχανή, το σωστό αυτοκίνητο, το σωστό κινητό, τον σωστό καναπέ, τη σωστή πολυθρόνα, το σωστό άνθρωπο δίπλα μου, τους σωστούς γονείς. Και τη σωστή ρουτίνα. Άλλοι θα σκότωναν γι' αυτή τη ρουτίνα. Δεν τα μηδενίζω όλα, τα εκτιμώ, αλλά... Αλλά θέλω να σπάσω αυτή τη ρουτίνα. Και τελικά όσο κι αν προσπάθησα η συνήθεια είναι πιο δυνατή από την προσπάθεια. Οπότε στην περίπτωση μου μετράνε οι ακραίες λύσεις. Φυγή. Μηδέν. Να το πιάσω από την αρχή το πράγμα και να ξεκινήσω τώρα μια νέα ζωή. Μόνο έτσι θα σπάσω το φαύλο μου κύκλο. Υπόσχεση; Μακάρι.

P.S. 1 Μετά από ένα δύσκολο οκτάμηνο με πολλές περιπέτειες σε πολλά επίπεδα άνοιξα και είδα το blog ξανά.
P.S. 2 Το Σεπτέμβρη ελπίζω να έχουν όλα ξεκαθαρίσει.
P.S. 3 Το σταυροδρόμι είναι πάλι μπροστά μου. Ποιός είναι ο σωστός δρόμος;

P.S. 4 Θα ήθελα αυτό το blog να φέρει το όνομά μου, αλλά δεν ξέρω αν οι δικοί μου άνθρωποι είναι έτοιμοι να διαβάσουν όσα γράφω.
P.S. 5 Ίσως το U-turn με σώσει.

η ρουφήχτρα

Είναι μέρες τώρα που έχω μπει σε μια διαδικασία απολογισμού. Όλα μπερδεύονται στο μυαλό μου. Και έχω μια βαθιά ανάγκη να βγάλω τα συμπεράσματά μου και να προχωρήσω. Μπορεί να έφτασα ως εδώ, όπως έφτασα, αλλά τα λάθη γυρνάνε στο μυαλό και ζητούν επιδιόρθωση. Μου ζητούν να αλλάξω τα κακώς κείμενα. Να αλλάξω εγώ. Συμπέρασμα πρώτο: αποφάσισα ότι ένα από τα λάθη που κάνω (και που φαντάζομαι κάνουν κι άλλοι συναισθηματικοί τάχα μου, αλλά στο βάθος ανασφαλείς άνθρωποι που βαυκαλιζόμαστε με την ευαισθησία μας) είναι ότι αφήνομαι. Οι σχέσεις μου μοιάζουν με ρουφήχτρα. Ξεχνάω την ισχυρή μου προσωπικότητα και λέω πάντα ναι. Μ΄ ένα "Yes sir" φροντίζω να μην πληγωθεί κανείς! Αλλά πληγώνομαι εγώ. Πού πήγαν τα δικά μου θέλω; Πού πηγαίνει το δικό μου όνειρο για τη ζωή; Και καταλήγω μια μέρα να λούζομαι αυτά που κορόιδευα. Βλέπεις με μεγάλη ευκολία μπορείς να πεις κάποιον ανερμάτιστο, αλλά δύσκολα συνειδητοποιείς πόσο αφορά κι εσένα. Ανασφάλεια λοιπόν, μην πεις όχι και μείνεις μόνος. Και κάθεσαι εκεί να σε ρουφάει η καθημερινότητα των άλλων. Από τους γονείς μέχρι τους φίλους και τις σχέσεις. "Πού θέλεις να πάμε;", "Όπου θέλεις". Πόσες φορές έχω κάνει αυτόν το διάλογο. Πόσες φορές έχω πάει "όπου θες". Όχι. Η ζωή είναι μικρή. Και είναι δική μου. Δική σου. Γι' αυτό μην αφήνεις να σε ρουφάει η ανασφάλεια. Πες ένα όχι. Πες και δεύτερο. Δεν μπορεί όλοι να είναι δίπλα σου και να είναι πάντα ευτυχισμένοι. Γιατί εσύ θα είσαι ο δυστυχής.

Θα μου πεις τι με έπιασε έτσι ξαφνικά. Αυτή η αναδρομή στα τελευταία 4 σχεδόν χρόνια της ζωής μου. Είδα ανθρώπους που πέρασαν. Είδα κι άλλους που έφυγαν. Αλλά κυρίως είδα εμένα πιο μόνο απ' ότι με είχα φανταστεί. Οι άνθρωποι που αγαπώ είναι διασκορπισμένοι. Κάποιοι στην Αθήνα με παιδιά και έγγαμους βίους-δεν τους βλέπω ποτέ. Κάποιοι στην Κύπρο-να με περιμένουν. Κάποιους να έχω ξεχάσει γιατί κάπου αλλού ξημερώθηκα. Κάποιοι να θέλουν να με συναντήσουν κι εγώ να το αναβάλω. Κι έχω ανάγκη από αυτούς τους δικούς μου ανθρώπους. Και τώρα στα 34, ξέρω ότι είναι δύσκολο, αλλά θα αναγεννηθώ και θα μαζέψω πίσω τους ανθρώπους που αγαπώ. Σε μια παρέα. Στην παρέα που δεν είχα ποτέ. Τη δική μου παρέα. Όχι των άλλων.

P.S. 1 Όλα αυτά τα χρόνια γύρω μου είναι πολλοί άνθρωποι, αλλά καρδιακοί φίλοι που να είμαστε μαζί ελάχιστοι.
P.S. 2 Χθες βράδυ με τη Ν. κάναμε το γνωστό μας catch up μετά από ένα χρόνο και κάτι. Κι αυτό με έκανε να νιώσω πάλι εγώ.

το πάρτι

Γύρω μου ατέλειωτα str8 ζευγάρια. Ζουμπουρλούδες γκόμενες και κάποιες άλλες καλοβαλμένες που πίσω από το make-up έκρυβαν μια δυσαρέσκεια για όσα ζουν. Μαζί τους και οι σύζυγοι. Κολλημένοι με τη μπάλα και τις μηχανές. Τίποτα το ιδιαίτερο. Αγνώστων κοινωνικο-οικονομικών στοιχείων. Σ' ένα μπαρ που μετρά περισσότερα από 20 χρόνια και κουβαλά όλη αυτή τη στόφα και την τσιγαρίλα του χρόνου. Ροκ συγκεχυμένες μουσικές που μου θύμισαν λύκειο κι ένα πάρτι σε εξέλιξη. Μια μάζωξη ενός φίλου. Και ξαφνικά εκεί, καθώς κάθομαι στο stool μου και πίνω ένα απαράδεκτο κρασί (πριν το γυρίσω σε μπύρα για πιο safe), νιώθω ξένος. Γυρίζω, κοιτάζω γύρω μου. Όλοι γελάνε. Μιλάνε. Παίζουν. Φιλιούνται. Ή μήπως κάνουν ότι περνάνε καλά; Νιώθω αόρατος. Σαν κάποιος να με τοποθέτησε εκεί για να δω όλους αυτούς τους ανθρώπους-που κάποιους έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου- να διασκεδάζουν. Ή μήπως κάνουν ότι διασκεδάζουν; Παίρνω αμέσως στροφές και το γυρίζω. Επιστρέφω στο stool μου, συνεχίζω το χαζό socializing, σχολιάζω ανούσιες πληροφορίες και στο πίσω μέρος του μυαλού μου γυρνάει η σκέψη, τί κάνουμε όλοι εμείς εδώ; Δημόσιες Σχέσεις ή επικοινωνούμε; Κι αν είναι έτσι η επικοινωνία να ακούω για τα παιδιά και τα προβλήματα των παντρεμένων τότε γιατί δεν ξαναγίνομαι αόρατος; Και θα μου πεις ότι χρειάζεται κι αυτό στη ζωή. Και θα σου πω ναι, κι εγώ το κάνω. Αλλά η επικοινωνία δεν χρειάζεται πάρτι για να επιτευχθεί. Τη φαντάζομαι πολύ πιο ουσιαστική, πολύ πιο σημαντική. Να σε πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Δεν ξέρω αν οδεύω προς την αντικοινωνικότητα, ξέρω ότι θέλω να μιλάω λιγότερο και να λέω πολύ πιο σπουδαία πράγματα. Ξέρω ότι θέλω να ακούω τον καθαρό λόγο της σκέψης των ανθρώπων. Και ξέρω ότι μόνο ό,τι κρύβει σοφία έχει αξία. Και θα ψάχνω να τo βρω. 

P.S. 1 Πάντα θεωρούσα τα πάρτι αποτυχημένα ποζέ.

P.S. 2 Great thanks to D.K. για το τραγούδι που μου έμαθε και αποτέλεσε το soundtrack για το post.

P.S. 3 Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας, κι όχι τα στόματά μας.

το κλάμα

Είναι μέρες τώρα που το δάκρυ ανεβοκατεβαίνει. Μία το ποτήρι είναι μισογεμάτο και μία μισοάδειο. Μία αισιοδοξία, μία απαισιοδοξία. Και να το παλεύω. Πολύ. Να μην κάνω το χατήρι στη ζωή που θέλει να με δει να πέφτω. Κι εγώ εκεί. Να μην το βάζω κάτω. Να σηκώνομαι πριν καν πέσω. Ως πότε; Και για πόσο; Πόσο μπορεί να αντέξει κανείς; Πόσο μπορώ να αντέξω εγώ; Κι όμως αντέχω πολύ. Και πολλά. Και πολλούς. Και στο πίσω μέρος του μυαλού τα λόγια της "Ψ" που λέει να κάνεις ό,τι νιώθεις. Και που κάνω ό,τι νιώθω τί αλλάζει; Στο ίδιο σημείο. Ο ίδιος τοίχος μπροστά. Και έτσι όπως είμαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σκέφτομαι κάτι από τις τόσες και τόσες συνεδρίες. "Πόσα πολλά κατάφερα μέχρι τώρα στη ζωή". Και μου φαίνεται τόσο άδειο αυτό. Το δάκρυ έρχεται και φεύγει. Όταν είσαι μπροστά στο αδιέξοδο ό,τι κι αν έχεις πετύχει στη ζωή, σου φαίνεται πολύ μικρό; Διερωτώμαι. Και αναρωτιέμαι τελικά αν έχω πετύχει κάτι ή τίποτα. Αν οι επιλογές που έκανα ήταν λάθος από την αρχή κι εγώ επειδή της στήριξα μέχρι το τέλος της βάφτισα επιτυχία. Και το θέμα είναι ότι θέλω να μπορούσα να παραιτηθώ από τη δουλειά που μέχρι τώρα υποστήριξα. Να παραιτηθώ από τη χώρα που επέλεξα. Και νιώθω ότι είναι τόσο μεγάλος ο τοίχος που είναι μπροστά μου που δεν μπορώ να τον υπερπηδήσω. Και δεν ντρέπομαι να το πω, βλέπω άλλους ανθρώπους που κατάφεραν χωρίς τόσο κόπο, τόσα πράγματα στη δουλειά τους. Εγώ γιατί; Γιατί πρέπει όλα να γίνονται τόσο δύσκολα; Με τόσο πόνο και κόπο; Και δεν τους ζηλεύω τους άλλους για να μη με παρεξηγήσεις.  Αλλά αλλιώς τα είχα σχεδιάσει κι αλλιώς ήρθαν. Αλλιώς είχα ονειρευτεί ότι θα ήμουν στα 34 και αλλιώς είμαι. Και θέλω τόσο πολύ τα όνειρά μου να τα πραγματοποιήσω. Τόσο πολύ. Θα είναι άδικο να μην γίνουν πράξη. Άδικο. Γιατί έτσι με έμαθαν. Μάλλον λάθος, αλλά έτσι με έμαθαν. Να τα έχω όλα, να τα πετυχαίνω όλα. Και κάπου παραστράτησα και άφησα τον εαυτό μου στην άκρη. Και τώρα η εποχή δυσκόλεψε. Και τα αδύνατα δεν γίνονται δυνατά. Ή μήπως γίνονται; Και σφίγγω τα δόντια και πνίγω το κλάμα και ψάχνω διέξοδο.

η στιγμή

Υπάρχει πάντα στη ζωή μια στιγμή που κάνει τη διαφορά. Μια στιγμή η οποία σε κάνει πιο μεγάλο. Πιο ώριμο. Πιο σπουδαίο. Πιο σημαντικό. Πιο εσένα. Ακόμα και πιο άνθρωπο. Κι αυτή δεν είναι άλλη από τη στιγμή που αποφασίζεις να μην ξεπουληθείς. Να μείνεις ακέραιος. Να είσαι εσύ. Ακόμα κι αν πρέπει να πεις όχι σε χρήμα ή/και δόξα. Αυτή η στιγμή σε ωριμάζει. Αυτή η στιγμή είναι το ζητούμενο για μένα. Να μπορώ να την διακρίνω κάθε φορά που θα έρχεται. Και όταν θα φεύγει να είμαι πιο άνθρωπος. Να είμαι εγώ. Να μπορώ να κάθομαι μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή και να γράφω ελεύθερος ένα τέτοιο post. Όπως κάνω απόψε. Να είναι λευκή η συνείδησή μου. Και να τα έχω καλά με μένα.

έξοδος κινδύνου

Ζούμε την απόλυτη παράνοια. Το απόλυτο μίσος. Τη σήψη. Κανένας ηθικός φραγμός δεν υπάρχει. Μια κοινωνία που έχει τελειώσει όσο κι αν κάποιοι θα ήθελαν να την αναστήσουν. Μόλις χθες υπέστη έναν ακόμα διωγμό. Μια δίωξη. Γιατί; Γιατί είμαι εγώ. Τόσο απλά. Γιατί κάνω καλά τη δουλειά μου, γιατί χαλάω την πιάτσα, γιατί δε ρουφιανεύω, γιατί έχω καλό βιογραφικό, γιατί δε συνδιαλέγομαι με συντεχνίες, γιατί έχω αξιοπρέπεια. Βαθιά μέσα μου ξέρω ότι αυτή η δίωξη με τιμά, γιατί δεν είμαι ένα ακόμα τομάρι. Ούτε ένας ρουφιάνος που επιζεί με πολιτικούς χαυλιόδοντες και ψέματα που θέλουν να ικανοποιήσουν τα ευήκοα ώτα των κρατούντων την εξουσία. Αλλά η αδικία πονάει. Και πληγώνει. Και αφήνει μια πίκρα στα χείλη. 

P.S. 1 Δεν θα άλλαζα με τίποτα την ακεραιότητα μου. Δεν θα την αντάλλαζα.
P.S. 2 Αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι δεν βλέπω έξοδο κινδύνου αυτή τη στιγμή. 

hug

Είναι πολύ ανθρώπινο να είσαι ευάλωτος. Εκεί μετράς τους ανθρώπους που είναι γύρω σου. Εκεί μετράς τις αγκαλιές. Είναι πολύ ανθρώπινο να αποζητάς την αγάπη. Την προσοχή και την προστασία. Εκεί μετράς τις σχέσεις που έχεις δημιουργήσει. Εκεί μετράς το ποιος είσαι.

το τέλος μιας δουλειάς

Απόψε, επιστρέφοντας σπίτι μετά από ένα δημοσιογραφικό τραπέζι σκέφτηκα ότι μπήκε επιτέλους ταφόπλακα σε μια δουλειά. Στη δουλειά. Δεν ξέρω αν το έχεις νιώσει ποτέ. Ξέρω απλά ότι η σκέψη μου ξεκίνησε -καθώς οδηγούσα στους βρεγμένους δρόμους- από το πόσο δύσκολο είναι να είσαι σήμερα συντάκτης, εμπορικός ή ό,τι άλλο στα έντυπα και τα ηλεκτρονικά μέσα. Κάποτε η δουλειά είχε τα καλά της. Σαββατοκύριακα σε ακριβά ξενοδοχεία, δωρεάν εισιτήρια από αεροπορικές εταιρίες για το εξωτερικό, stylish δώρα. Από εκεί ξεκίνησε η σκέψη μου λοιπόν, και το πόσο ψεύτικα ήταν τα προηγούμενα χρόνια, αλλά κατέληξε στο γεγονός ότι έτσι όπως διαμορφώθηκε το τοπίο, τα έντυπα είναι απλά ένας κατάλογος των τελευταίων διαφημιζόμενων, το ραδιόφωνο είναι γεμάτο playlists και η τηλεόραση σφύζει από σκουπίδια. Και κάποιοι προσπαθούν να βρουν καταφύγιο στο διαδίκτυο. Όμως ήρθε το τέλος μιας δουλειάς. Κι αν την αγάπησες, δεν ξέρεις πια από πού να κρατηθείς. Αλλά μήπως ήρθε μαζί με το τέλος μιας δουλειάς και το τέλος μιας δουλείας;

P.S. 1 Δουλεία=το επιβαλλόμενο life style
P.S. 2 Δουλειά=αυτό που αγαπάς, που σου δίνει ζωή

υπάρχει κι άλλος τρόπος

Μετά από καιρό αποφάσισα απόψε να γράψω. Δυο λόγια. Τίποτα σπουδαίο. Νομίζω ότι είμαι από τους Αθηναίους που η κρίση του έσπασε τα νεύρα. Δε μ' αρέσει πια εδώ. Χάσαμε την ανεμελιά μας. Χάσαμε και ό,τι άλλο μας ένωνε. Βλέπουμε απίστευτα πράγματα γύρω μας. Και κυρίως βλέπουμε τους συνανθρώπους μας να μην ενδιαφέρονται για να αλλάξει κάτι. Ίσα ίσα, όσοι έχουν την "εξουσία" μας πηγαίνουν στον πάτο, μας βουλιάζουν. Από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο. Δυο λόγια, είπα αλλά δεν το τηρώ. Κάπου ένα δάκρυ μένει κρυμμένο για την κατάντια μας. Κάπου ο θυμός μεγαλώνει. Κάπου η μιζέρια έχει απλωθεί παντού. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Τίποτα δεν έχει ξεγνοιασιά. Κι όμως κάπου θα υπάρχει ο άλλος τρόπος. Πρέπει να τον βρούμε. Πρέπει να παλέψουμε.

P.S. 1: Ακόμα δεν έφυγα. Ελπίζω να είναι οι τελευταίες μέρες εδώ.
P.S. 2: Πάντως αυτή τη φορά έφτασα μέχρι το τέρμα.
P.S. 3: Μοιάζουν όλα τόσο τελειωμένα; Ακόμα και οι άνθρωποι.
P.S. 4: Μετάνιωσα πάντως που δεν άκουσα τον μέσα μου εαυτό.
P.S. 5: Τί κάνεις όταν σε πολεμάνε στη δουλειά σου;
P.S. 6: Φεύγεις. Τρέχοντας.