31.12.08

η ατάκα


Η χρονιά που έφυγε ήταν πολύ δύσκολη. Τα είχε όλα. Δεν παραπονιέμαι. Επιβίωσα. Τα κατάφερα. Και προχώρησα. Και άλλαξα. Κι ελπίζω. Και θέλω. Και μπορώ. Αυτό το post είναι αφιερωμένο στους φίλους μου, παλιούς και νέους, που ήταν εκεί. Για όσους δεν ήταν εκεί, για όσους ήρθαν κι έφυγαν, για όσους φοβήθηκαν, αρνήθηκαν, λιποτάκτησαν... Σας αφιερώνω την καλύτερη ατάκα της χρονιάς που έφυγε: Είναι κουλή, κουλή, κουλή! Καληνύχτα και καλή τύχη!

21.12.08

πού σου γνέφω, πού πάεις*


Τις τελευταίες εβδομάδες το μόνο που προλαβαίνω είναι να δουλεύω. Και να παρατηρώ. Τα γεγονότα. Μικρής σημασίας αν τα βάλεις στη σωστή τους διάσταση, αλλά που θα μπορούσαν όμως και να σε παρασύρουν σε λανθασμένα συμπεράσματα. Διότι οι άνθρωποι έχω την εντύπωση ότι δεν πάνε καλά. Και είναι πρόβλημά τους. Εγώ τί φταίω; Να έχω ένα κεφάλι καζάνι, να προσπαθώ να προλάβω τον πανικό, να τρέχω πάνω κάτω και να έχω και την κουλαμάρα του καθένα να αντιμετωπίσω. Για παράδειγμα, υποτιθέμενο γκομενάκι που επειδή δεν του έκατσα αποφάσισε να εξαφανιστεί, και τώρα στέλνει sms "Σκασμένο τι κάνεις; Είμαι με τη Μαρία. Σου στέλνει χαιρετίσματα". Άλλα ντ' άλλα. Ποιος σου είπε ότι είμαι σκασμένο και πώς σου 'ρθε να εμφανιστείς πάλι. Εμένα με ρώτησες; Κι απαντώ από ευγένεια, "είμαι καλά, δουλεύω. Καλές Γιορτές". Και μου ξαναπαντά: "είσαι αγενής. Στη Μαρία δε στείλεις χαιρετίσματα;" Κοιτάζω με απορία την οθόνη του κινητού και θέλω να το πετάξω μακριά. Να γλιτώσω από τον κατατρεγμό της Μαρίας. Άλλο παράδειγμα, γνωριζόμαστε σε bar. Έρχεσαι και ξαναέρχεσαι και με κοιτάς. Μαθαίνεις αφού ρωτάς τον σύνδεσμο το facebook μου και με κάνεις φίλο. Και μετά εξαφανίζεσαι. Πού πήγες; Τρίτο παράδειγμα. Στην τούρλα του Σαββάτου μπαίνω στο facebook (έχει κλείσει σπίτια, το κέρατό μου) να τσεκάρω τι παίζει και βρίσκω μήνυμα 12 χρόνια μετά από τον πρώτο μου έρωτα. "Θέλω να τα πούμε". Πώς είπατε; Τί να πούμε; Νωρίς το θυμήθηκες κι εσύ. Νιώθω να βάλλομαι από παντού. Και μου το είπε το ζώδιο ότι θα έχουμε επανεμφανίσεις. Άσε το άλλο. Η περιπτωσάρα. Έχουμε χωρίσει κακήν κακώς και εξακολουθεί και μου στέλνει mails με τα νέα του. Ξέρεις, ανακοινώνει που θα εμφανιστεί η ψωνάρα που ήθελε να γίνει ηθοποιός αλλά κατέληξε εμψυχωτής. Δεν θα έρθω όπου κι αν με καλέσεις. Φτάνει πια. Αξιοπρέπεια δεν έχεις; Τι είπα τώρα. Και δεν σταματάει εδώ η κατρακύλα. Μόνο κουλαμάρες. Μόνο. Ό,τι του φανεί... Κανείς δεν ξέρει πού πάει. Κι εγώ, 5 η ώρα το πρωί στην Πειραιώς μέσα στο αυτοκίνητο της Ν. να βλέπω από μακριά να περνά το παιδί με τη vespa και να χάνεται...Γαμώ την ατυχία μου! Τράβα χειρόφρενο και κάνουμε U turn. (όλα γύρω μου γυρίζουν....)

* Κυπριακή έκφραση που όταν τη λέμε για κάποιον σημαίνει πως αυτός είναι ό,τι να 'ναι.

P.S. 1 Και μέσα σ' όλα ένας άνθρωπος που μου έβαλε ένα γρίφο. Δύσκολο να τον λύσεις. Ακόμα όμως κι αν τον λύσεις, δύσκολο να πας στο επόμενο επίπεδο. Αυτό κι αν είναι σφαλιάρα.

12.12.08

ο κύκλος


Μιλώντας με την Μ. χθες το βράδυ κατάλαβα ότι αυτό που φοβόμαστε οι άνθρωποι είναι μήπως ξαναδούμε το ίδιο έργο. Μήπως ξαναπληγωθούμε. Μήπως μας φερθούν με τον ίδιο τρόπο. Μήπως ξαναζήσουμε ίδιες καταστάσεις. Κι αυτός ο φόβος μας καθηλώνει. Μας αφαιρεί κάθε διάθεση να προσπαθήσουμε. Να προχωρήσουμε. Να δούμε αλλιώς τις πλευρές της ζωής. Και μας οδηγεί να υποσκάπτουμε ασυνείδητα τα πράγματα. Τόσο πολύ πληγωθήκαμε ή αυτό είναι μια δικαιολογία για να αμυνθούμε στα ενδεχόμενα που ανοίγουν;
Μιλώντας με τον Σ. χθες το βράδυ κατάλαβα ότι αυτό που έχει αξία είναι να περιορίσουμε τον φόβο μας. Να πούμε στον εαυτό μας ότι είναι κομμάτι της ζωής μας ό,τι συμβεί. Ακόμα και να πληγωθούμε, θα έχουμε πιο πριν ζήσει, και θα έχουμε βγει λίγο πιο σοφοί. Θα έχουμε νιώσει. Θα έχουμε αφεθεί και θα έχουμε ζήσει μια νέα ιστορία. Και κυρίως δε θα φοβόμαστε πια να παίξουμε.
Μιλώντας με τον εαυτό μου χθες βράδυ κατάλαβα ότι δεν πρέπει να συγκρίνω τους ανθρώπους. Κανείς δεν είναι ίδιος με κανέναν. Κι όλοι έρχονται για να μας μάθουν κάτι. Να μας μάθουν τί σημαίνει σχέση και τις διαφορετικές πλευρές που μπορεί να έχει. Να μας μάθουν ποιοι είμαστε. Να μας μάθουν να αγαπάμε. Να είμαστε σύντροφοι. Άλλωστε είναι απλά τα πράγματα. Δεν είναι παιχνίδι εξουσίας, αλλά παιχνίδι αγάπης. Και καμία κακή εμπειρία δεν μπορεί να μας στερήσει το δικαίωμα να δοκιμάσουμε, να ζήσουμε, να πάρουμε, να δώσουμε, να προχωρήσουμε.

P.S. 1 Title rejected: Η χαμένη libidos της Μ. και ο ενθουσιασμός του Σ.
P.S. 2 Όταν ένας κύκλος κλείνει, ανοίγει ένας καινούριος. Ζήσε τον.
P.S. 3 Σ' αυτό το νέο κύκλο να είναι καθαρές οι κουβέντες σου.

10.12.08

Λέξεις

Δολοφονία, άδικος, θάνατος, οργή, θυμός, αγανάκτηση, λύπη, θλίψη, υπερβολή, χάος, σκοπιμότητες, μικροπολιτικός, φόβος, τρομοκρατία, ανυπαρξία, τραγικός, ψυχραιμία, πανικός, καταστροφή, συνθήματα, νεκροταφείο, πορεία, περιφρούρηση, φωτιά, ξύλο, πλιάτσικο, αστυνομία, ρεπορτάζ, βόμβες, τραυματισμοί, ανοησία, επεισόδια, ανεγκέφαλοι, θύματα, κυβέρνηση, ανύπαρκτη, εξέγερση, λαϊκός, εκτόνωση, κουκουλοφόροι, αντιεξουσιαστές, λαϊκισμός, δημοκρατία, βία... Πολλές λέξεις. Λέξεις. Για μέρες κρατάνε. Κι όμως ένα παιδί δεν είναι εδώ. Κάποιος αποφάσισε πως δεν "έπρεπε" να είναι εδώ. Αυτό είναι πόνος.

P.S. 1 Και το αύριο; Aυτό είναι απογοήτευση.
P.S. 2 Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δε θ' αλλάξει ποτέ.(Ο στίχος ανήκει στο Νίκο Γκάτσο)

5.12.08

voyage


Ένα ταξίδι είναι η ζωή που πίσω δεν ξαναγυρνά. Έχει γίνει στίχος τραγουδιού ακριβώς έτσι, έχει γραφτεί σε βιβλία, σε άρθρα, έχει ειπωθεί σε παρέες, σε κατ' ιδίαν συζητήσεις, έχει γίνει το μην ξεχάσω στο post-it του ψυγείου. Κι όμως, αυτή τη ζωή πόσο τη σεβόμαστε; Πόσο την εκτιμάμε και πόσο την αγαπάμε; Συνήθως τη ζούμε όπως μας έρχεται, κι άλλες φορές της θυμώνουμε για όσα δεν μας φέρνει. Πολλές φορές την καταπιέζουμε, άλλες τόσες την υποσκάπτουμε και κάποιες άλλες την καταστρέφουμε. Παρόλα αυτά, τη θέλουμε. Γιατί κρύβει πάντα μέσα της μια ελπίδα, τυφλή. Την ελπίδα ότι θα φέρει το καινούριο, το διαφορετικό, το μοναδικό. Σκέφτομαι όμως ότι, όσο κι αν δεν είναι πάντα στο χέρι μας, είμαστε εμείς που της δείχνουμε το δρόμο. Της λέμε με τον τρόπο μας εκεί να με πας.
Στο μηδέν να με πας. Δύσκολο να μηδενίσεις το κοντέρ. Ακόμα κι αν το κάνεις, θα σε ανακαλύψει ο επόμενος έξυπνος υποψήφιος "αγοραστής" που θα έρθει με τον μηχανικό του για να σε ελέγξει. Πάντως, πολλές στιγμές θα ήθελα να ζω στο μηδέν. Χωρίς χιλιόμετρα. Και τα πρώτα μου χιλιόμετρα να τα κάνω στα στενά του Παρισιού. Ο οδηγός να είναι έξυπνος, χαρούμενος και δοτικός. Να ξέρει που με πηγαίνει, και με ποιό τρόπο. Άλλες φορές πάλι, θα ήθελα να είμαι εγώ ο οδηγός και να έχω ένα καλοσυντηρημένο αυτοκίνητο με κάποια χιλιόμετρα επάνω του. Στρωμένο που λέμε. Και να το οδηγώ στους δρόμους της νότιας Κρήτης. Κακοτράχαλους, αλλά όχι επικίνδυνους. Απλά περιπετειώδεις.
Επειδή όμως η ζωή σε πάει εκεί που τις δείχνεις, αλλά με τον τρόπο που θέλει αυτή, απόψε σκέφτομαι πως η λέξη voyage μ' αρέσει πολύ. Και ο δρόμος από τον οποίο θα ήθελα να με περάσει αυτό το βράδυ είναι ένας κι είναι μακρυά. Δεν είναι εκεί που της δείχνω να με πάει, αλλά είναι μια μικρή παράκαμψη που θα ήθελα να κάνω. Για να πάρουμε ένα συνεπιβάτη. Γιατί το ταξίδι δε μπορεί να είναι πάντα μοναχικό. Κάποιες στιγμές μπαίνουν στο αυτοκίνητο κι άλλοι. Κάποιοι οδηγούν, κάποιοι κάθονται στη θέση του συνοδηγού. Μια παράκαμψη να πάρουμε τον συνεπιβάτη, ο οποίος θα ξέρει να οδηγεί, αλλά στη θέση του οδηγού θα είμαι εγώ. Και να πάμε στο πιο αγαπημένο του σημείο στη γη. Το μέρος που θα τον έκανε να νιώσει όλο του το είναι. Ένα μέρος που θα μου αποκαλύψει κι εγώ θα το κρατήσω μυστικό.


P.S. 1 Αλήθεια υπάρχει ένα τέτοιο μέρος για σένα;
P.S. 2 Θα μου το πεις;
P.S. 3 Θα πάμε κάποτε;

P.S. 4 Μια σκέψη στο βράδυ της Παρασκευής που έγινε post, και ψάχνει παραλήπτη.

survival kit for xmas


1. Λένα Διβάνη - Τί θα γίνω αν δεν μεγαλώσω
2. Ogo - Energizing Oxygen
3. Yves Saint Laurent - L' Homme, Touche eclat
4. Vespa - 300 Gts Super
5. Αύγουστος Κορτώ - Ο αφανισμός του Νίκου
6. Nikko Patrelakis - Voyage από το Echo
7. Athens Voice
8. Maison Martin Margiela trousers
9. Devaux Champagne
10.Starbucks Xmas Blend
11. Balenciaga shoes
12. Σερβίτσια Iittala
13. Xmas cake από το New York στη Λευκωσία
14. A Christmas tale του Arnaud Desplechin με την Catherine Deneuve
15. Σοκολάτα Fauchon

3.12.08

φιλαράκι ωραία vespa

Είμαι στο φανάρι. Μόλις έχω φύγει από το γραφείο. Το μυαλό κολλημένο στη δουλειά. Ξέρεις αυτό το dizzy, που θες λίγη ώρα μέχρι να συνέλθεις. Κι όπως είμαι στον κόσμο μου, ακούω κάποιον να μου λέει "γειά σου φιλαράκι, ωραία βέσπα". Γυρίζω, τον κοιτάζω και μένω μαλάκας. Βλέπω μια vespa βεραμάν, ένα ψηλό αγόρι αξύριστο, να φοράει το ίδιο κράνος με μένα (στα χρώματα της Ιταλίας-το δικό μου είναι french) και να μου λέει πόσο του αρέσει η vespa μου που δεν έχει αυτοκόλλητα επάνω. Μέχρι να συνειδητοποιήσω τί μου συμβαίνει, ρίχνω και κλεφτές ματιές στο φανάρι (γιατί δε χάλασε να μείνει για πάντα κόκκινο το ρημάδι;), νιώθω ότι κάποιος μου κάνει πλάκα. Όχι τίποτε άλλο, αλλά ήμουν φουρκισμένος με τη δουλειά και δεν το είχα σε τίποτα να τα χώσω. Σε κλάσματα δευτερολέπτου καταλαβαίνω ότι δεν είναι πλάκα. Κι εκεί αρχίζει ο πανικός. Φοβάμαι ότι θα χάσω τα λόγια μου γι' αυτό ρίχνω την κουβέντα στον ανεμοθώρακα. Είχε τον μεγάλο εκείνος. Τον κοιτάζω, κι από τη μια σκέφτομαι ότι δεν είναι gay, από την άλλη προσέχω το καρώ παντελόνι, τα δερμάτινα γάντια και την puma bag. Λες; Το φανάρι πράσινο, φεύγει γρήγορα, σα να θέλει να τον κυνηγήσω μέσα στα αυτοκίνητα. Εγώ μαλάκας, έτσι. Αγέλαστος πέτρα. Δεν παίζει. Κόλλησα. Μη σου πω κόπηκα. Είναι κούκλος και το έχει. Είναι ότι πιο ωραίο μου έχει συμβεί σ' αυτή την πόλη. Κάποια στιγμή γκαζώνω. Στο επόμενο φανάρι τον έχω πλησιάσει αλλά πάλι μου ξεφεύγει. Στο μεθεπόμενο τον έχω. Μόνο που από την αγωνία να τον προλάβω δεν έχω σκεφτεί τι να του πω. Τον ρωτάω το όνομά του. Μου λέει για την μπαγκαζιέρα που του χάλασε και μου απαντά ένα ιταλικό όνομα. ''Ιταλός;'' ''Όχι, κολλημένος με την Ιταλία. Εσύ με τη Γαλλία.'' ''Δε φαίνεται;'' ''Θέλω να πάω με τη vespa Ιταλία, αλλά δεν έχω παρέα.'' ''Πάμε μαζί.'' Προχωράμε παράλληλα. Τί να κάνω, τί να κάνω, αναρωτιέμαι. ''Λοιπόν, θα τρέξω μπροστά'', μου λέει, ''βεραμάν είναι η vespa μου, δεν κυκλοφορούν πολλές στην Αθήνα, αν με δεις μίλα μου''. Τον βλέπω να φεύγει και έχω νιώσει πως έχουν ανάψει βεγγαλικά. Σαν να έπεφταν όση ώρα μιλάγαμε πυροτεχνήματα. Συνειδητοποιώ πως θέλω να τον συναντήσω, να τον γνωρίσω. Μη σου πω, τον θέλω κολασμένα. Είναι; Δεν είναι gay; Ένα μίνι συμβούλιο με τους φίλους στα τηλέφωνα και δεν αποκλείσαμε κανένα ενδεχόμενο. Να γράψεις στο Σε είδα. Θα γράψω. Δυο φορές γράψανε για μένα, το χρωστάω κι εγώ σε κάποιον. Μην είμαι αχάριστος. Μέχρι και στις αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού θα καταφύγω. Ο Σ. που είναι η νέα και πολύ αγαπημένη μου KGB μέχρι και στο facebook έψαξε. Άλλά δεν βρήκαμε κάτι. Όλο αυτό το συναίσθημα που μένεις μαλάκας, και θες να μιλήσεις και κολλάς, σα να μην ανταποκρίνεται το σύστημα, είχα καιρό να το ζήσω. Γι' αυτό αν είναι φίλος σας αυτός ο κάποιος, ο κούκλος, θα έχετε κάνει ένα ψυχικό, μέρες που έρχονται. Να του πείτε ότι τον ψάχνω.

2.12.08

τί θα γίνω όταν μεγαλώσω


Όταν ήσουν μικρός και σε ρωτούσαν τί ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις, δε θεωρούσες ότι αυτή η ερώτηση είναι τόσο βαρετή και σε κατατάσσει στους μικρούς, και πως θέλεις να κάνεις την επανάστασή σου; Αν ήξερα πώς είναι η ζωή του ενήλικα, θα είχα επιλέξει να μη μεγαλώσω ποτέ. Ωστόσο, εμένα τότε δε μου έφτανε που ήθελα να μεγαλώσω για να μη με θεωρούν μικρό, ήθελα να γίνω και πολιτικός. Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Ήθελα να ασχοληθώ με τους φτωχούς αυτού του πλανήτη. Και βέβαια το σπούδασα όλο αυτό. Ευτυχώς πάλι, την κατάλληλη στιγμή αποφάσισα ότι θέλω να κάνω κάτι πιο gay. Δεν μου κάθονται οι γραβάτες. Τα κοστούμια πάλι είναι mods και ταιριάζουν με τη Vespa, οπότε δεν είχα πρόβλημα μ' αυτά. Κι έτσι δεν ασχολήθηκα με την πολιτική. Όταν μεγάλωσα πάντως έγινα αυτό που έγινα. Κι όμως αν με ρώταγες σήμερα τί θα ήθελα να γίνω άμα μεγαλώσω θα σου έλεγα αρχιτέκτονας. Να φτιάχνω κτίρια. Μικρά, μεγάλα, μοντέρνα, ενσωματωμένα στο αστικό τοπίο. Να φτιάχνω χώρους διαφορετικούς. Να στήνω σκηνικά. Minimal. Chic. Post-modern. Να διαλέγω έπιπλα Cappellini-Moooi-Magis, υφάσματα Marimekko, φωτιστικά Tom Dixon. Να εξοπλίζω κουζίνες με κατσαρόλες Iittala. Να παίζω με τα δομικά υλικά. Να δημιουργώ. Και κυρίως να διαμορφώνω τόπους που να τους ζουν οι άνθρωποι. Η αρχιτεκτονική και το design είναι παντού. Και είναι σε κάθε μας κίνηση. Σε κάθε αντικείμενο. Σε κάθε λογική. Όπου ζουμε και όπως ζούμε. Γι' αυτό στην επόμενη ζωή αποφάσισα ότι θα γίνω αρχιτέκτονας, γιατί σ' αυτήν εδώ μάλλον δεν προλαβαίνω. Ή προλαβαίνω αλλά ίσως να είμαι φυγόπονος για να ξεκινήσω από το μηδέν (για να λέμε και αλήθειες).


P.S. 1 Αφορμή γι' αυτό το κείμενο, μια σκέψη σε μια κατ' ιδίαν συνομιλία. Thanks για την έμπνευση γιατί βαρέθηκα να γράφω για πιθανούς-απίθανους έρωτες. Φτάνει πια.
P.S. 2 Αισθητική. Πόσο ελιτίστικα την ακούμε αυτή τη λέξη και πόσο καθημερινή είναι τελικά.
P.S. 3 Εσύ τί θα γίνεις στην επόμενη ζωή;

29.11.08

πού χάθηκες;


Οι μέρες δύσκολες. Κι οι νύχτες επίσης. Δε θυμάμαι να είχα πιο πολύ δουλειά στη ζωή μου. Γκρινιάζω, κι έχω κι ένα δίκιο. Από το πρωί μέχρι τα ξημερώματα δουλειά. Άγχος. Τρελές ταχύτητες. Συνεντεύξεις. Άρθρα. Εκπομπές. Δημόσιες Σχέσεις. Λεπτές ισορροπίες. Δύσκολες καταστάσεις. Όλα έπρεπε να είχαν γίνει χτες. Κι ο καθένας να σου ζητάει. Και να μην προλαβαίνεις. Κάνω το λάθος να ξεκλέβω λίγο χρόνο για να τρώω με κάποιους φίλους τα βράδια, κι έτσι με παίρνει πάλι το ξημέρωμα. Τί καλά; Ωραίο το καπιταλιστικό σας σύστημα. θα το προτιμήσω και στην επόμενη ζωή. Κάποιος να πατήσει το κουμπί, να σταματήσει ο χρόνος, να κάνουμε ένα διάλλειμα και να συνεχίσουμε πάλι παρακαλώ. Αλλά κανείς. Θα γίνω ψαράς, άμα συνεχιστεί ο πανικός. Και συνεχίζεται. Χάνω τα πιο σημαντικά e-mails μου. Οι τεχνικοί δεν τα βρίσκουν. Κι όμως τα επαναφέρω εκεί που με είχαν διαβεβαιώσει ότι δε γίνεται. Καλά δεν ξέρουν την τύφλα τους. Έλεος. Κάθε μέρα τόσο ίδια και τόσο διαφορετική μαζί. Το ίδιο σκηνικό να επαναλαμβάνεται. Και ξαφνικά έφτασε πάλι Σάββατο και το ημερολόγιο δείχνει 29 Νοεμβρίου. Θα στοιχημάτιζα ότι θα μπορούσε να είναι Σάββατο 22, ή Σάββατο 16. Όλα ίδια. Χτες πάντως κατάφερα να τελειώσω νωρίς. Στις 8.15 είχα γίνει καπνός, κι είχα βρεθεί στο Golden Hall. Ο αγαπημένος μου πια κος Τσαντίλης έφερε τα ρούχα μου στην Αθήνα. Τόσα χρόνια φροντίζω σε κάθε ταξίδι στο εξωτερικό να κάνω προμήθειες. Τώρα αυτό είναι καλό; Θα τα φοράνε κι άλλοι. Δεν πειράζει. Πρέπει να έχεις τη φιλοσοφία ζωής που κρύβουν για να τα υποστηρίξεις. Επιτέλους η αγαπημένη μου τσάντα κρέμεται από τη μηχανή μου. Αν ήμουν στο Παρίσι το σκηνικό θα έδενε. Εδώ νιώθω κάπως ξένος με τις επιλογές μου. Όλη αυτή η post-hippy διάστασή μου, μοιάζει ξένη σ' αυτό το περιβάλλον. Πάνω στη μηχανή έρχεται πάλι αυτή η σκέψη. Πού θα βρω έναν άνθρωπο να ταιριάξω; Δεν αντέχω το τόσο επιτηδευμένο life style αυτής της πόλης, που δεν έχει κανένα αστικό υπόβαθρο. Βαριέμαι απίστευτα που συνωστίζονται όλοι στα bars, το παίζουν snob, και κράζονται. Αυτή είναι η μία επιλογή την οποία απορρίπτω. Και η άλλη είναι τα εναλλακτικά. Τόσο εναλλακτικά όμως που κουράζομαι στην ιδέα και μόνο. Κάτι που να βρίσκεται στη μέση δεν υπάρχει; Ένας συνδυασμός; Ένας άνθρωπος που να ξέρει και να ζει τις διαφορετικές πλευρές της ζωής; Ακόμα και όταν κάποιος μου κινήσει το ενδιαφέρον, θα υπάρχει ένα λάθος timing στην ιστορία. Πάω σπίτι. Μήπως έχω τον ανθρωποδιώχτη; Όχι. Είμαι αλλιώς. Και ψάχνω για το αλλιώς. Έχω ζήσει πολλά, έχω κάνει πολλά. Και τα καμμένα τα έκανα, και τις μεγάλες σχέσεις και τους δυνατούς έρωτες. Τώρα θέλω το παραπάνω.


P.S. 1 Ένα διάλλειμα μέσα στην εβδομάδα ήταν το τραγούδι από το νέο δίσκο της Ελευθερίας Αρβανιτάκη ''Δε μιλώ για ένα βράδυ εγώ''. Παραδοσιακό σε μουσική διασκευή και στίχους του Νίκου Μωραΐτη. Αλλιώς γιατί εγώ δε μιλώ για ένα βράδυ. Ή όλα ή τίποτα. Μέχρι εκεί που θα πάει το όλα. Τίποτα δεν είναι για πάντα, αλλά βαριέμαι τα ημίμετρα.
P.S. 2 Η ζωή είναι παιχνίδι. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και μας παίζει επίσης. Αυτό κατάλαβα βλέποντας το Heights. Έλα να παίξουμε κι εμείς μαζί της.
P.S. 3 Μπήκε ο Πλούτωνας. Αλλαγές κοσμοιστορικές κι όχι αναίμακτα. Καλά κρασιά.

23.11.08

shotgun

Πόσες φορές δεν έχεις αισθανθεί ότι κάποιος απέναντί σου τραβά πιστόλι; Πόσες φορές δεν έχεις ακούσει τον ήχο της εκπυρσοκρότησης; Πόσες φορές δεν έχεις νιώσει τη σφαίρα να σε διαπερνά; Κι εσύ, που βλέπεις αλλιώς τη ζωή, να μην μπορείς να αντιδράσεις. Εγώ την τελευταία σφαίρα την έφαγα πρόσφατα. Δε μπορώ να πω, καλά ήταν. Πόνεσε λιγότερο από άλλες. Αλλά μετά από 3 φανταστικές ώρες, που τα είχαμε πει όλα, κι είχαμε παίξει, κι είχαμε γελάσει, κι έλεγα κάτι αλλάζει, πυροβολήθηκα. Κι ήταν και προχωρημένη η ώρα και δεν είχα ανεπτυγμένες άμυνες. Σε άλλη περίπτωση θα έσκυβα, αλλά δεν πρόλαβα. Εντάξει σιγά τα αίματα. Πόνεσε λίγο. Έσφυξα τα δόντια κι είπα πάμε κι όπου βγει. Τόσο καιρό όμως γκρίνιαζα ότι δεν θα βρω αυτό που έψαχνα. Βρήκα κάτι που πλησιάζει. Όλα ωραία. Λες θα βάλω και λίγο νερό στο κρασί μου, και όπου βγει. Κι εσύ με πυροβολείς. Χώρισες λέει πρόσφατα; Πόσο πρόσφατα; Α, τόσο πρόσφατα! Καλά και τί ψάχνεις με εμένα; Α, έχει τελειώσει. Μα, αφού 4 χρόνια ήσασταν μαζί; Τελείωσε. Έτσι λες; Καλύτερα πάντως πυροβολημένος. Είμαι που είμαι, οπότε σιγά και τί άλλαξε. Μια σφαίρα ακόμα. Γελάω πάντως γιατί περιμένω ο χρόνος να δείξει. Ξέρω κι εγώ, ποτέ δεν ξέρεις. Μου 'καψε λίγο τον εγκέφαλο αυτή η σφαίρα και λέω κλισέ. Μια χαρά τα πάω. Έγινα κι εγώ σαν όλους τους άλλους. Πυροβολημένος.

P.S. 1 O έρωτας περνά από το μυαλό. Μόνο που το δικό μου είναι πυροβολημένο πια.
P.S. 2 Χαμογέλα. Αυτό το post γράφτηκε με αφορμή το Shotgun του Dimi Phaze. Α, και για να γελάσουμε επίσης. Δε βαριέσαι. Τα 'χουμε δει όλα πια σ' αυτή τη ζωή. Αργεί και η επόμενη. Αυτή ίσως έχει λιγότερες σφαίρες.

the boy i never met

Ο κόσμος στους δρόμους. Τυλιγμένος μέσα σε μαύρα παλτό και σε πολύχρωμα κασκόλ. Η πόλη γεμίζει φωτάκια. Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Για μια στιγμή, στέκεται στη μέση του δρόμου και σκέφτεται πόσο γεμάτη ήταν αυτή η χρονιά. Τα είχε όλα. Όλα τα έζησε. Και τους χωρισμούς και τις αγάπες, και τις δουλειές και τα νέα ξεκινήματα. Χαμογελά και συνεχίζει. Αυτό όμως που κρατά καλά μέσα του είναι ότι άλλαξε ζωή. Άλλαξε κι ο ίδιος. Σταματά μπροστά στη βιτρίνα ενός εστιατορίου. Κοιτά τον κόσμο και σκέφτεται ότι έχει καιρό να βγει ραντεβού. Από εκείνα που έχεις αγωνία για το τι θα πεις και πως θα φανείς. Συνεχίζει. Τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα. Και δεν είναι από λύπη. Είναι από μια ανάγκη ο χρόνος να γύριζε πίσω για να βεβαιωθεί ότι για κάποια πράγματα δεν έφταιγε μόνο εκείνος. Τί σημασία έχει τώρα πια, λέει στον εαυτό του. Ακόμα κι αν μπορούσε να αλλάξει τις καταστάσεις, έφτασε μέχρι εδώ. Φοβάται απλά, όπως όλος ο κόσμος μήπως δεν υπάρξει άλλο μισό. Κι αν δεν υπάρξει, θα γεμίσεις αλλιώς τη ζωή σου, του ψιθυρίζει μια φωνή. Κάνει να τις απαντήσει, αλλά η φωνή δεν υπάρχει πια. Κι εγώ που θέλω να μοιράζομαι; Να δίνω στους ανθρώπους; Ποτέ ξανά διερωτάται με παράπονο. Με μια κίνηση φοράει το κράνος του. Ανεβαίνει στη μηχανή του. Αφήνει τον αέρα να του χτυπήσει το πρόσωπο. Ο αέρας που χτυπά το πρόσωπό του με δύναμη τον αγριεύει. Ανεβαίνει την Κηφισίας. Σκέψεις ξανά. Και φωτάκια που αναβοσβήνουν. Ζητάω πολλά. Να κάνω εκπτώσεις ή να συνεχίσω για τα πολλά, αναρωτιέται. Κι αν τα πολλά δεν έρθουν ποτέ; Κι αν αφήνω τις ευκαιρίες να περνάνε έτσι, είναι η επόμενη σκέψη του. Κι απάντηση δεν έχει. Είναι καιρός τώρα που δεν μπορεί να απαντήσει σ' αυτό το ερώτημα.

P.S. 1 Ανεβαίνοντας την Κηφισίας, έστριψε δεξιά στην Αττική Οδό και πήγε αεροδρόμιο.
P.S. 2 Θυμήθηκε την τελευταία φορά που έβγαλε one way ticket για το Charles de Gaulle.
P.S. 3 Έφτασε στο γκισέ της Air France. Στάθηκε για λίγο. Ήθελε πολύ να βρεθούν στο Παρίσι. Να ερωτευτούν. Να αγαπηθούν. Να ζήσουν. Όσα δεν έζησαν, κι όσα δε θα ζήσουν. Γυρίζει την πλάτη. Προχωρά προς την έξοδο. Κι όσα δε θα ζήσουν.

17.11.08

έχω τα ρούχα μου

Αν διάβασες το προηγούμενο post και αναρωτήθηκες τί έπαθε αυτός Δευτεριάτικα, νομίζω ότι σου χρωστάω μια απάντηση. Είναι η απάντηση που έδωσα σε σένα που με πήρες τηλέφωνο. Είναι η απάντηση που έδωσα σε μένα. Έχω τα ρούχα μου. Πολύ απλά. Έχω πλύνει όλα μου τα ρούχα και δεν έχω τί να φορέσω. Το πρωί άνοιξα τη ντουλάπα μου, και ανακάλυψα ρούχα που είχα χρόνια να φορέσω, ακόμα και αφόρετα. Έτσι βρήκα ένα απλό τζην των Girbaud, επιδερματομένο-που να σου εξηγώ τώρα- με τελείωμα ελαφρώς καμπάνα. Το έχω χρόνια αλλά πρώτη φορά το φόρεσα. Πιο πριν είχα δοκιμάσει δυο τρία ακόμα Girbaud και Margiela, αλλά κανένα δε μου άρεσε. Πώς να μου άρεσε, αφού είπαμε έχω τα ρούχα μου. Ευτυχώς ήξερα από την αρχή ότι ήθελα να φορέσω τα κόκκινα all star. Ένα μαύρο πουλοβεράκι Margiela από πάνω και την μαύρη καμπαρντίνα με τα πολλά κουμπιά. Τα μαύρα κοκάλινα γυαλιά, ποιούς φακούς επαφής μου λες. Είναι 17 Νοέμβρη σήμερα. Κι έξω από την πόρτα. Έχω τα ρούχα μου. Άσε που δεν χρησιμοποιώ στεγνωτήριο γιατί τα καταστρέφει -και κοστίζουν μια περιουσία- και ο καιρός δε με βοηθάει καθόλου. Πάνω στη βέσπα μου συνειδητοποιώ ότι το look revolutionary chic είναι το κατάλληλο γι' αυτή την ημέρα. Και η βέσπα επίσης. Retro όπως ακριβώς και το style που επιβάλλει η ημέρα. Black και hippy enough. Η καμπάνα πάει πολύ με την άσφαλτο. Και το κράνος έχει κάτι και από Μάη '68. Μέσα στα νεύρα, το πέτυχα πάλι το look. Μόνο που εξακολουθώ να έχω τα ρούχα μου. Ακόμα στην απλώστρα.

P.S. 1 Για όλα φταίει νομίζω το άγχος για τη δουλειά. Είμαι ένα βήμα πριν την κάνω στη Λατινική Αμερική να ζήσω μέσα στις φυτείες.
P.S. 2 Μάλλον πρέπει να συνεχίσω να χαίρομαι αυτή τη φάση της ζωής μου που είμαι single. Όλα τα ενδεχόμενα to be. Αφού έκατσε μία φορά, έκατσε και δεύτερη, θα κάτσει και τρίτη. Αλλά αυτή τη φορά πρέπει να είναι καλό, γι' αυτό προσέχω. Μόνο που καμιά φορά λογικό δεν είναι να σου λείπουν καταστάσεις; Ειδικά σε στιγμές πίεσης. Όχι οι άνθρωποι, μ' αυτούς καθαρίσαμε.
P.S. 3 Μήπως το επόμενο post είναι αγγελία; Ζητείται αβασάνιστα...
P.S. 4 Και τώρα ήρθε η ώρα να μπω στο πλυντήριο κι εγώ. Βρέχει πολύ και πρέπει να βγω στο δρόμο με τη μηχανή. Πλάκα μου κάνεις. Μετά μου λες γιατί έχω τα ρούχα μου.

all the times i cried

Κανονικά θα έπρεπε να είμαι χαρούμενος. Έχω την επιλογή να επιλέγω. Κάποτε πίστευα πως ούτε αυτό θα είχα, κι όμως να που μου συμβαίνει. Και το ότι μου συμβαίνει είναι ένα δείγμα της αλλαγής, της νέας ζωής. Ο χρόνος όμως με γυρίζει πίσω, και χάνεται αυτή η επιλογή γιατί στην πραγματικότητα λέω όχι σε οτιδήποτε εμφανιστεί. Γιατί τη ζωή που θέλω να ζήσω, δε νομίζω ότι μπορώ να την ξαναζήσω. Είναι εκείνα τα μικρά καθημερινά που δεν μπορεί κανείς ίσως να δώσει. Για τα μεγάλα πάλι ούτε λόγος. Αυτά κι αν είναι ακατόρθωτα. Και τελικά η επιλογή του να επιλέγω αναιρείται. Γιατί αυτό που θα 'θελα να μου συμβεί είναι αυτή η επικοινωνία, να μπορώ να σε θαυμάζω, να μαθαίνω από εσένα. Κι εσύ το ίδιο για εμένα. Κι ύστερα να έρχονται όλα όσα κάνουν δύο ζωές μαζί. Για 6,5 χρόνια σκέφτομαι πως όλα αυτά υπήρχαν. Όχι εξιδανικευμένα αλλά υπήρχαν. Κάποτε τέλειωσαν μεγάλα και μικρά μαζί. Τώρα ούτε αυτά υπάρχουν, ούτε και η προοπτική τους διαφαίνεται στο βάθος της κορυφογραμμής. Και σ' αυτή την περίπτωση τί κάνεις; Βάζεις νερό στο κρασί σου ή επιλέγεις τη μοναξιά; Αυτή την απάντηση προσπαθώ να βρω από χθες το βράδυ. Αν και μάλλον πολύ φοβάμαι πως νερό στο κρασί δοκίμασα να βάλω και δεν τα κατάφερα.


P.S. 1 Αφορμή γι' αυτό το post το παιδί που έλιωσε απέναντί μου να με κοιτά όλο το βράδυ. Τα σφηνάκια που με κέρασαν. O σερβιτότορος που μάλλον ενδιαφέρεται. Το τριαντάφυλλο που μου χάρισαν. Και η ατάκα των φίλων μου ότι έχω fun club.
P.S. 2 Αρχίζω πάλι δίαιτα. Να χάσω ότι απέμεινε.
P.S. 3 Νέοι στόχοι, κι όχι απολογισμοί. Αυτό να είναι το κλειδί, όσο πλησιάζει το τέλος της χρονιάς.
P.S. 4 Όλες αυτές οι σκέψεις έγιναν στο αυτοκίνητο τα ξημερώματα και στο cd έπαιζε το all the times i cried. Για τις αναμνήσεις που γύρισαν και τις έδιωξα, όταν παρκάρισα.

16.11.08

πόλη


Στους δρόμους που θα περπατήσεις
θα πέφτει πάντα η βροχή
πού να κρυφτείς πώς να μιλήσεις
πού να γυρέψεις την αρχή.

Πόσο σου μοιάζει αυτή η πόλη
όταν ξυπνάει το πρωί
στους δρόμους της ξεχύνονται όλοι
σαν μια παράξενη φυλή.

Κι εσύ σαν ξένος τριγυρίζεις
στην αγορά και στο σταθμό
κάτω από στέγες και μαρκίζες
που κρύβουνε τον ουρανό.

Πόσο σου μοιάζει αυτή η πόλη
όταν ξυπνάει το πρωί
στους δρόμους της ξεχύνονται όλοι
σαν μια παράξενη φυλή.

Πόσο σου μοιάζει όταν βραδιάζει
και σκοτεινιάζει μοναχή
σαν μουσική που ξεθωριάζει
και σβήνει μέσα στην ψυχή.

P.S. 1 Πόλη. Από το cd του Δημήτρη Μαραμή Σκηνές από Βουβή Ταινία σε στίχους Σωτήρη Τριβιζά. Τραγουδά ο Κωνσταντίνος Κληρονόμος. Το cd κυκλοφορεί από την Οδό Πανός.
P.S. 2 Κάποια τραγούδια λένε ακριβώς αυτό που έχουμε μέσα μας. Και αυτό το τραγούδι λέει αυτό που σκέφτομαι αυτό το μεσημέρι Κυριακής.
P.S. 3 Θα θελα οι σκέψεις να γίνονται λόγια, και τα συναισθήματα να γίνονται πράξεις... και η πόλη να είναι μία.

15.11.08

ο χρόνος που μετράει...


... σε λίγο δε θα είναι εδώ. Η σχέση μου με το χρόνο κάποτε ήταν δύσκολη. Ακόμα και απόψε, αυτό το βράδυ Παρασκευής, αν σκεφτώ το χρόνο στο σύνολό του, μου μοιάζει χαοτικός. Με τρομάζει. Γιατί στην πραγματικότητα τρέχει, παρότι πίστευα για χρόνια ότι δεν κυλούσε, και ήταν ακριβώς όπως η γη, που γυρίζε αργά. Ακόμα κι αυτή τώρα έχει πατήσει γκάζι και πηγαίνει πιο γρήγορα στο δικό της χάος. Ο χρόνος που μετράει, που λες, σε λίγο δεν θα είναι εδώ. Και πέρασε απίστευτα γρήγορα. Και περνάει ακόμα και θα συνεχίσει. Έτσι το νιώθω. Και δεν αναφέρομαι στο χρόνο, με τη μορφή του ημερολογιακού έτους, μόνο. Αναφέρομαι στο χρόνο, έτσι όπως τον αντιλαμβάνομαι. Ίσως είναι η πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, που δεν τον ορίζω ή καλύτερα δεν θέλω ή δεν μπορώ να τον ορίζω. Κι ας μου λείπει αυτό το συναίσθημα της προσμονής. Κι ας έχει αντικατασταθεί από ένα απέραντο κενό. Το κενό της απόλυτης τάξης, που όμως σημαίνει αταξία. Δεν μπορώ πλέον να παρακολουθήσω τίποτε, έτσι όπως το έκανα κάποτε. Ο χρόνος, εκτός των άλλων, τα άλλαξε όλα. Άλλαξε την ίδια μου τη ζωή. Το σκηνικό το διέλυσε, και αφού άφησα τα κομμάτια πίσω, τώρα με έβαλε στο κενό του. Το κενό χρόνου. Κι όπως και να τον δεις, θα τον μισήσεις. Καληνύχτα σας.

13.11.08

Ωραίοι ως άνθρωποι

Ποιοί είναι; Πού κρύβονται; Πού κυκλοφορούν; Τί φοράνε; Πώς το φοράνε; Τί οδηγούν; Οδηγούν; Πώς σκέφτονται; Τί σκέφτονται; Ωραίοι άνθρωποι, αυτοί λείπουν. Αυτοί που έχουν τύπο. Είναι class κι όχι snob. Ξέρουν να ξεχωρίζουν το faut pas, από το comme il faut. Πιστεύουν στην αλήθεια. Την υποστηρίζουν. Απεχθάνονται τις απομιμήσεις. Είναι δημιουργικοί. Ζουν και κυκλοφορούν αθόρυβα. Φοράνε αυτά που τους πάνε χωρίς να φωνάζουν. Πιστεύουν στο mix and match. Μισούν τις ταμπέλες. Το στιλ τους βγαίνει αυθόρμητα, χωρίς να δηλώνει look @ me. Δεν είναι επιτηδευμένοι. Γελάνε. Είναι εκλεπτυσμένοι. Ξέρουν να στέκονται, παντού και πάντα. Σε κάθε περίσταση. Δεν τους τρομάζει το περιβάλλον. Αγαπούν τη φύση. Την προσέχουν κιόλας. Γνωρίζουν ποιοί στ' αλήθεια είναι. Τί θέλουν και πως να το αποκτήσουν. Έχουν αέρα. Δεν είναι όμορφοι. Ζουν μόνοι. Δουλεύουν πολύ. Καταθέτουν κομμάτι τους στη δουλεία τους. Επιτυγχάνουν δύσκολους στόχους. Αγαπούν πολύ. Ερωτεύονται εύκολα. Δύσκολα μένουν. Η εικόνα τους προσιτή. Ισορροπημένοι. Ζωντανοί. Καθαροί. Άνθρωποι. Ωραίοι.

P.S. 1 Αυτό το post γράφτηκε ακούγοντας Κ. Βήτα.
P.S. 2 Η ιδέα είναι παλιά. Η γραφή σημερινή. Γιατί αυτό δεν ψάχνουμε; Για Ωραίους ανθρώπους;
P.S. 3 Σε σένα.
P.S. 4 Και σε σένα που θα κάνουμε μαζί γιορτές. Θέλω πολλές σαμπάνιες.
P.S. 5 Και στον έναν.

το παράλογο ή αλλιώς η επικοινωνία μέρος 2ο

Οι ημέρες του ήταν γεμάτες. Μετά από τις καλοκαιρινές διακοπές, κι ένα διήμερο που είχε μεσολαβήσει στο νησί, εδώ και τρεις μήνες εργαζόταν πολύ. Κι ήθελε κι άλλο. Είχε βάλει σκοπό να πετύχει, όχι από ματαιοδοξία, αλλά από μια βαθιά ανάγκη του να κλείσει το κενό που είχε νιώσει όταν έμεινε παντελώς μόνος. Εκείνο το βράδυ είχε συναντήσει μια φίλη και αποτιμούσαν μια ατυχία που είχαν σε ένα deal που έχασαν με πολλά λεφτά. Δεν είχαν στεναχωρεθεί, απλά είχαν κάπως αηδιάσει με το ελληνικό "ταμπεραμέντο". Στο αυτοκίνητο, που δε χρησιμοποιούσε πια λόγω της νέας του μηχανής, βρήκε ευκαιρία να ακούσει κάποια από τα cd που του στέλνουν οι εταιρίες και τόσο καιρό δεν είχε καν ανοίξει. Εκεί ανακάλυψε και το Missing you του Monsieur Minimal. Χάρηκε. Χαμογέλασε και σκέφτηκε ξαφνικά Λονδίνο. Είχε αρκετά χρόνια να πάει, παρότι ο Ν. τον είχε καλέσει πολλές φορές. Ανοίγοντας το laptop για να γράψει ένα άρθρο για το επόμενο τεύχος, ξεκινάει η επικοινωνία του. Έχει ήδη περάσει μία εβδομάδα. Μια πολύ ουσιαστική επαφή μ' έναν άνθρωπο που δεν έχει συναντήσει. Σκέφτεται πως θα ήθελε να μπορεί να τον ερωτευτεί. Ξέρει γιατί δεν πρέπει. Ξέρει όμως ότι είναι και αγύριστο κεφάλι, οπότε αν του καρφωθεί μια σκέψη, τότε δεν τον σταματά τίποτα. Αναρωτιέται αν όλο αυτό θα βγει σε καλό. Και σε κακό να είναι δεν τον πειράζει καθόλου. Είναι αποφασισμένος να ζήσει, έστω κι έτσι, την επικοινωνία. Το πιο δυσεύρετο αγαθό, του ήρθε απλόχερα μέσα από το διαδίκτυο. Και η απόσταση; Εκμηδενίζεται. Άλλωστε πια έχει αλλάξει θέση για τις σχέσεις. Ελευθερία. Η μαγική λέξη. Ποτέ ξανά αποκλεισμοί. Τους έζησε, κάποτε τους χόρτασε, τους μίσησε κιόλας γιατί του κόστισαν. Κι αν είναι virtual; Και τί έγινε; Πόσο virtual μπορεί να είναι, σκέφτεται και προχωράει. Θα μπορούσε να είναι και η αρχή για το σενάριο του. Και φτιάχνει εικόνες. Τις μοιράζεται κιόλας. Και του λέει ωραίες λέξεις. Και καταφέρνει να επικοινωνήσει. Κι όπως και να χει μερικές στιγμές μοιράζεται ανέλπιστα όσα θέλει με τον άλλο άνθρωπο, που τον ανακάλυψε και του τάραξε τα νερά της θεωρίας του περί διαδικτύου. Ίσως. Μπορεί. Ποιός ξέρει. Θα δείξει. Γιατί όχι. Συμβαίνει σπάνια. Ζήσε το.

P.S. 1 Επόμενος σταθμός στο Ελ. Βενιζέλος. Αναχωρήσεις ή αφίξεις. Κανείς δεν ξέρει.
P.S. 2 Επόμενη σκέψη. Μαζί στην Tate.
P.S. 3 Επόμενο όνειρο. Μαζί στο Shakespeare Bookstore στο Παρίσι.
P.S. 4 Επόμενος τερματικός Σύνταγμα. Μαζί στο καφέ του Ελευθερουδάκη, με πολλά βιβλία πάνω στο τραπέζι.

12.11.08

η επικοινωνία

Είναι ιδιότυπη. Δύσκολη. Όμορφη. Σημαντική. Ανθρώπινη. Η επικοινωνία είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Είναι αυτό που ζητάς από τις σχέσεις σου με τους ανθρώπους και αυτό που προσφέρεις. Είναι η δική σου κατάθεση στη δυαδικη κι όχι μόνο σχέση. Είναι η επαφή σου, το link με τον υπόλοιπο κόσμο. Κι έχει και διαφορετικές μορφές. Σήμερα, η εποχή προστάζει να μπούμε σε άλλους τρόπους επικοινωνίας. Τρόπους που δεν έχουν να κάνουν ίσως με τίποτα με όσα μάθαμε μέχρι τώρα. Και σε ρωτώ, είναι virtual να επικοινωνείς μέσω διαδικτύου; Να έχεις φίλους και γνωστούς μέσα σ' έναν υπολογιστή. Να μη νιώθεις μόνος στο σπίτι με το πάτημα ενός κουμπιού. Να ονειρεύεσαι ότι ακόμα και σχέση μπορείς να κάνεις με ανθρώπους μέσα από το διαδίκτυο. Πολλές φορές σε παρέες έχω υποστηρίξει ότι αυτό είναι ο νέος τρόπος επικοινωνίας των ανθρώπων, αλλά άλλες τόσες φορές τον έχω αρνηθεί αυτό τον τρόπο. Είναι τόσο άψυχος. Και όπως έρχεται μπορεί και να φύγει. Αρκεί ένα τεχνικό πρόβλημα για να αποκοπείς από αυτό το περιβάλλον. Αλήθεια τώρα, δεν προτιμάς κι εσύ την επαφή, την πραγματικότητα; Να δώσεις ραντεβού στη Σταδίου, να στρίψεις στη Χρήστου Λαδά και να βρεθείς στην πλατεία Καρύτση να μιλάς, να φλερτάρεις, να ζεις;

P.S. 1 Αφορμή γι αυτό το post ένας στίχος του τραγουδιού των Rah Band, Clouds across the moon, κι η επιθυμία για επικοινωνία.
P.S. 2 Αυθόρμητη επιθυμία, που συνοδεύεται από τη σκέψη για περισσότερο και δημιουργικότερο χρόνο με τους ανθρώπους.

5.11.08

κι έχω ένα προαίσθημα απόψε

Τί είναι το προαίσθημα; Το επικαλούμαστε συχνά, όμως τί είναι και κυρίως πώς μας δημιουργείται; Πολλοί άνθρωποι μου έχουν πει ότι ένιωθαν κάτι που θα τους συμβεί και αυτό συνέβαινε. Πολλές φορές σκέφτομαι μήπως είναι απλά η επιθυμία μας, που ή είμαστε τυχεροί και πραγματοιείται, ή με βάση μια άλλη εκδοχή διοχετεύουμε τόση ενέργεια που είναι ικανή για να κινητοποιήσει τις δυνάμεις εκείνες που θα κάνουν το όνειρό μας πράξη. Μπορεί ωστόσο να είναι και απλά μαθηματικά. Δεν ξέρω, δεν απαντώ.
Ξέρω όμως ότι απόψε ένιωσα πως ένας κύκλος έκλεισε οριστικά πια. Το παρελθόν υπάρχει αλλά έτσι όπως πρέπει. Έλειπε ένας κρίκος από την αλυσίδα του και τώρα που τοποθετήθηκε κι αυτός, ένας καινούριος κύκλος θα ανοίξει. Αυτό είναι το δικό μου προαίσθημα. Και μ' αρέσει που το καταθέτω φωναχτά. Νιώθω πια ήρεμος, έτοιμος για τα επόμενα που θα 'ρθουν. Γιατί νιώθω ότι θα έρθουν και θα είναι ωραία. Μέσα σε μια αφέλεια που με διακατέχει κάποιες φορές, έρχεται αυτό το προαίσθημα. Ένας νέος άνθρωπος θα προκύψει. Κάτι μου λέει ότι κι ένας άνθρωπος από το παρελθόν θα εμφανιστεί ξανά. Όλα όμως θα είναι σε μια νέα βάση τώρα πια. Δε σου κρύβω ότι αυτό το δεύτερο σενάριο θα ήταν και δικαίωση, ωστόσο η λογική μου λέει το πρώτο ότι είναι πιο υγιές. Τί να κάνω; Να το πιστέψω το προαίσθημα; Δεν έχω άλλη επιλογή. Μόνο που θέλω αυτή τη φορά, το προαίσθημα να έχει αυτές τις διαστάσεις, τόσο άυλες, μέσα μου.

P.S. 1 Είναι πολύ σκληρό όταν όλα μπαίνουν σε τάξη να βλέπεις την αληθινή διάσταση των πραγμάτων που έζησες.
P.S. 2 Είναι πολύ σκληρό να ισορροπείς πάνω σε τεντωμένο σχοινί.

4.11.08

Αφιερώσεις κάνετε;

Πόσες φορές έχω ακούσει αυτή την ερώτηση; Πόσες φορές θέλω να απαντήσω όχι; Πόσες φορές λέω πείτε μου και θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για εσάς; Πόσες φορές κάνω κάτι για εσάς; Πόσες φορές θέλω να κάνω μια αφιέρωση; Κι όμως, όσο κι αν μας χαλάει το prestige -το ποιό;- το ραδιόφωνο είναι και αυτό. Είναι και η αφιέρωση. Κληρονομιά μιας άλλης εποχής, αλλά είναι κι αυτό. Κι αν το δεις λίγο πιο σφαιρικά -και παρατραβηγμένα λίγο- μπορεί και να ανήκει στην κουλτούρα του ρουσφετιού που έχει καλλιεργηθεί από την ίδρυση αυτού του κράτους. Μου κάνεις αφιέρωση, σε ακούω. Δε μου κάνεις, αλλάζω σταθμό. Κι όμως, όσο κι αν η αφιέρωση είναι παλιομοδίτικη, άλλο τόσο είναι και μια απλή απόδειξη της εξουσίας που μπορεί να έχει κάποιος που εκτίθεται στο μικρόφωνο στους ακροατές, οι οποίοι παραβλέπουν το ναρκισσισμό του και την ματαιοδοξία του, και τον θεωρούν σπουδαίο επειδή τους μιλάει- τι τους λέει είναι άλλο post. Υπάρχουν φορές όμως που αυτό το παλιομοδίτικο ραδιόφωνο, μπορεί να γίνει παιχνίδι. Παιχνίδι για δύο. Πομπός και δέκτης. Αποστολέας και παραλήπτης. Το μήνυμα είναι τα λόγια του τραγουδιού. Κι η αφιέρωση ο τρόπος να πεις κάτι. Απόψε σκέφτηκα ένα τίτλο τραγουδιού, που μου ταίριαξε σε μια εικόνα, χωρίς δεύτερες αναγνώσεις. Ένας τίτλος είναι μόνο. Και μπορεί αφιερώσεις να μην κάνουμε συνήθως στην εκπομπή, μια εξαίρεση παρακαλώ, να έχουμε να παίζουμε.

P.S. 1 Αφιερωμένο εξαιρετικά.
P.S. 2 To παιδί από την Κρήτη. Βασίλης Λέκκας. Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις. Στίχοι: Νίκος Γκάτσος. Ένα από τα 35 τραγούδια της Ρωμαϊκής Αγοράς.
P.S. 3 Κάνε κι εσύ μια αφιέρωση τώρα. Ο blogger one of the people χαρίζει... και πάει λέγοντας. Οι καλύτερες αφιερώσεις θα βγουν στον αέρα. (Λέμε τώρα...Ποτέ δεν ξέρεις...)

3.11.08

9+1 σημειώσεις από το week end

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί και μέσα από το blog σε ποια πόλη ζούμε. Σε ποιά χώρα ζούμε. Μπορεί η λέξη αισθητική να είναι άγνωστη στη μεγάλη πλειοψηφία, ωστόσο είναι η λέξη που θα έπρεπε να γνωρίζουμε καλύτερα σε αυτό τον τόπο. Μέσα σε τρεις μέρες σημείωσα πράγματα που δεν μ' άρεσε που τα είδα.
1. Τα δεύτερα ονόματα σε show μεγάλου καλλιτέχνη στα μπουζούκια. (Η παραφωνία.)
2. Τα ίδια τα μπουζούκια, που σύρθηκα για επαγγελματικοκοινωνικούς λόγους. (Όλα τριγύρω αλλάζουν, κι όλα τα ίδια μένουν.)
3. Ο μεγάλος καλλιτέχνης. Έδινε το μικρόφωνο στον κόσμο. (Τύφλα να έχει το X-factor.)
4. Ο κόσμος που έμοιαζε τόσο 80's. (Όλα τα μωρά στην πίστα.)
5. Οι χοντρές κυρίες με τις φόρμες στο bazaar εταιρίας καλλυντικών. (Κοιτάξου πριν βγεις στον καθρέφτη.)
6. Ο πανικός στο Zara. (Δε βαριέσαι να φοράς τα ίδια με τις άλλες;)
7. Το μίζερο ζευγάρι σε εστιατόριο το Σαββατόβραδο. (Επιτέλους χωρίστε.)
8. Ο 45χρονος δήθεν μοντέρνος gay με τον 35χρονο φέτες γκόμενο. (Θέλει και ρώτημα;)
9. Η οδός Κελεου στο Γκάζι. (Τόση deca σ' ένα δρομάκι;)
10. Ο κόσμος στου Ψυρρή, που δεν ξέρει τι θέλει. (Και να μην έχεις αγοραφοβία, την παθαίνεις.)

31.10.08

boys and the city

Οδηγώντας χθες βράδυ στο κέντρο της πόλης, παρατηρούσα τους περαστικούς. Ποιοί είναι οι σωστοί γκόμενοι και πού τους βρίσκεις; Αυτή η ερώτηση πέρασε από το μυαλό μου, που κολλάει μερικές φορές σε standards και life style εικόνες. Συνήθως οι σωστοί γκόμενοι περπατάνε στην Πανεπιστημίου. Είναι μεταξύ alternative και trendy κι έχουν ακουστικά στ' αυτιά. Προορισμός τους είναι το μετρό, κι όλα τα cozy μέρη στο ιστορικό κέντρο, βλ. Κολοκοτρώνη. Κοιτιέστε αλλά δεν κάνει κανείς την κίνηση. Η επόμενη κατηγορία είναι οι γκόμενοι που κυκλοφορούν στο Γκάζι και φτάνουν μέχρι Μεταξουργείο. Στην καλύτερη περίπτωση έχουν μηχανή, κι έναν αέρα look at me, με θέλεις ε; Θα σε ήθελα αν δεν είχες τόση αυτοπεποίθηση.
Οι φυλές της Αθήνας όμως είναι πολλές. Οι λάθος γκόμενοι είναι παντού και σε περιμένουν να κάνεις το λάθος. Στο Κολωνάκι, typical νεόπλουτοι που συνήθως έχουν κατέβει από τις κοντινές συνοικίες του κέντρου. Στα προάστια, όσο πιο βόρεια τόσο πιο Ralph Laurent φλωράκια, όσο πιο νότια τόσο πιο Disquared wanna be τυπάκια. Ανατολικά το χάος, δυτικά η απόλυτη deca. Όσες φορές με έβγαλε ο δρόμος σε λάθος σημείο, ένιωσα γυμνός χωρίς διαβατήριο.
Οδηγώντας, που λες, σκέφτηκα ότι το meat packing district δεν υπάρχει στην Αθήνα, όσο κι αν προσπαθούμε να το δημιουργήσουμε σε εναλλακτικές γειτονιές. Στην πραγματικότητα όμως μας λείπουν οι γκόμενοι που θα το εμψυχώσουν. Οι σωστοί είναι λίγοι, κι επειδή κυκλοφορούν με τα πόδια, άντε να τους πιάσεις. Δεν γίνεται. Ενώ, αν ήταν όλοι μαζεμένοι σε μια περιοχή θα μπορούσες να διαλέξεις. Τέλος πάντων. Θα οδηγώ κι ελπίζω να πέσει κάποιος επάνω μου. Αυτός βέβαια εκτός από σωστός, θα είναι και τρελός. Το έχω δει το έργο. Τέλος πάντων. Έφτασα στον προορισμό μου. Τί με κοιτάς; Ναι, είμαι ο σωστός. Εσύ πάλι, όχι...

29.10.08

αντίθετα πια

Δεν ξέρω τί λες εσύ, αλλά όσο κι αν φοβάμαι το πήρα απόφαση. Θα πάω αντίθετα. Στο ρεύμα της εποχής, στις προσδοκίες των άλλων, στα δικά μου standards, στις επιθυμίες των φίλων μου, στη ζωή μέσα από το διαδίκτυο, σε ό,τι φαντάζει ακατόρθωτο, στη δύναμη της συνήθειας. Είπα για μια φορά θα τραβήξω αντίθετα. Και ξεκίνησα. Αφορμή γι' αυτή την πορεία ένας άνθρωπος, χωρίς ιδιαίτερο περιτύλιγμα. Καθαρός, αθώος, δυνατός. Στα ξαφνικά, ήρθε και με βρήκε. Ταξίδεψε για να έρθει σε μένα, είχε τη δύναμη να ρισκάρει. Να κυνηγήσει, να διεκδικήσει, να προσπαθήσει χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα. Κι αυτό είναι ένα μάθημα για μένα. Η ζωή σου φέρνει αυτό που χρειάζεσαι, κι ας περιμένεις άλλα εσύ. Σου φέρνει την εμπειρία που σου λείπει. Τη στιγμή που δεν το περιμένεις. Από μια μακρινή πόλη, που μοιάζει σαν το μεγάλο πουθενά. Από εκεί όμως ένας άνθρωπος διάφανος, όπως το νερό της πηγής, έξω από ό,τι ξέρεις μέχρι τώρα, μπορεί να σου δώσει αυτό που δεν πίστευες ότι υπάρχει. Την αθωοτητα. Κι εσύ αναρωτιέσαι τί κάνω τώρα. Κι επιλέγεις το δύσκολο δρόμο. Το αντίθετα. Όσο κι αν σε τρομάζει. Αντίθετα. Να τραβήξεις αντίθετα.

P.S. 1 Η Urban Tulip με κάλεσε στο παιχνίδι με τις επτά αλήθειες.
1. Έχω ξεπεράσει πολλές φορές τα όρια μου με τους άλλους. Μάλλον δεν έβαζα όρια. Τους άφηνα να "ασελγούν" μέχρι να ξενερώσω εντελώς. Τώρα αυτό δεν παίζει.
2. Από τότε που σταμάτησα την ομοιοπαθητική πίνω μετά μανίας Diet Coke με λεμόνι (μόνο στο Δ. Θανόπουλο στην Ερυθραία υπάρχει). Δέκα χρόνια δεν είχα αυτή τη γεύση. Τελικά από αντίδραση το κάνω, γιατί αλήθεια δεν μ' αρέσουν τα αναψυκτικά.
3. Πέρασα την κρίση των 30 καθυστερημένα και είδα τον κόσμο αλλιώς. Άλλαξα φίλους, συνήθειες, σπίτι, αυτοκίνητο, μηχανή, δεν άλλαξα ρούχα. Είμαι κολλημένος με κάποιους σχεδιαστές και δε μπορώ να φορέσω κάτι άλλο. Αυτό με αγχώνει πολλές φορές γιατί ξοδεύω πολλά λεφτά, αλλά έτσι είμαι εγώ. Style is almost everything.
4. Έχω μετανιώσει που έπεσα στα πατώματα για έναν άνθρωπο, που τελικά μου απέδειξε ότι ήταν πολύ φτηνός και μικρός μπροστά μου.
5. Θέλω ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα, σε νησί των Κυκλάδων. Το κόλλημα συνεχίζεται. Design is almost everything.
6. Ονειρεύομαι ότι μ΄ έναν άνθρωπο θα μπορούσα να περάσω όλη μου τη ζωή. Γιατί μπορώ και ξεπερνάω τη βαρεμάρα. Γιατί δεν ανήκω στην κατηγορία των καταπιεσμένων gay που κρύβονται. Γιατί δεν πιστεύω σε πρότυπα, str8 or gay.
7. Όταν αγαπώ, μαγειρεύω. Όταν ερωτεύομαι, κάνω καλά τη δουλεια μου. Όταν είμαι χαρούμενος, παίζω. Αλλά πάντα θέλω να μου λένε καλές κουβέντες. Η "Ψ" λέει ότι έχω κάτι divine γι' αυτό. Εγώ πάλι επειδή πέρασα από το βούρκο και σώθηκα, λέω ότι είμαι χαρισματικός. (εντάξει και ψώνιο και δεν με πειράζει αν με παρεξηγήσεις, αλλά αν με γνωρίσεις θα καταλάβεις).

P.S. 2 Με τη σειρά μου καλώ στο παιχνίδι τους: Stranger in my City, Tovene (δε θυμάμαι αν έχεις απαντήσει), photospacie, Aytos Aytos kai ta Mysthria, Kat, uberbastard, Tito, Ψεύτικος Πέτρος.

25.10.08

χαράματα στην εθνική

Χαράματα. Το φως σπάει λίγο το μαύρο της νύχτας που φεύγει. Τελευταία φθινοπωρινή νύχτα. Αύριο θα έρθει ο χειμώνας. Θα τον φέρει η ώρα που θα αλλάξει. Ο χειμώνας στη ζωή μου. Σκατά. Για ποιά ζωή μου μιλάς; Σκέφτομαι να γράψω. Πάλι να γράψω; Γιατί; Για ποιόν; Θα γράψω, αυτό κάνω χρόνια τώρα. Οδηγώ με 150 στην Εθνική. Χάνω τη σωστή έξοδο. Δε γαμιέται. Να σκοτωθώ, και τι έγινε; Χώνομαι ανάμεσα σε άλλα αυτοκίνητα, φιλήσυχων πολιτών, μιας επαρχίας που δε θα γίνει ποτέ μητρόπολη, αφού ζουν τη μικροαστική τους ολοκλήρωση, επιστρέφοντας από τα μπουζούκια. Δε γαμιέται θα βρω μια έξοδο να βγω. Ανάβω τσιγάρο. Ο καπνός που μπαίνει μέσα μου με κάνει να νιώθω ζωντανός. Ακόμα; Ναι. Χαράματα. Μόνος. Πάλι. Φόβος, πολύς. Για ποιά ζωή μου μιλάς; Την ιλουστρασιόν; Χέστηκα. Δε με νοιάζει. Γιατί να με νοιάζει; Σκέφτομαι να μην σε ξανακούσω. Ούτε εσύ να με ακούσεις. Δε θέλω να με κρίνεις. Θα γυρνάω τη βελόνα. Γιατι; Μια φορά κι εγώ πλησίασα τόσο αυτό που χρόνια ήθελα και πήρα τ' αρχίδια μου. Ποιά γαμημένη αισιοδοξία πρέπει να έχω, χαράματα Σαββάτου; Καμία. Και το παράλογο είναι ότι εγώ μόλις τώρα ξύπνησα. Όλα αυτά τα νιώθω νηφάλιος. Σήμερα δε βρίσκω καμία αισιοδοξία πουθενά. Δε με αφορά σήμερα κανένας γυαλιστερός κόσμος, καμία επαγγελματική επιτυχία, καμία δημοσιότητα. Δε με αφορά που δεν κάθεται κανένας δίπλα μου, επειδή με φοβάται και δεν μπορεί να με κάνει υποχείριό του. Βαρέθηκα την ίδια ιστορία στη ζωή μου. Κανείς δεν καταλαβαίνει ποιος είμαι ουσιαστικά. Στην εικόνα που γυαλίζει μένουν όλοι. Φτωχοί στη σκέψη και την αναζήτηση. Στ' αρχίδια μου. Θα ζήσω; Ίσως. Σήμερα, με αφορά που το παρελθόν έμεινε πίσω. Και ξαφνικά από το πουθενά σε είδα από κοντά. Τόσα χρόνια ήξερα ότι υπήρχες, ήξερα τη δουλειά σου. Πριν τρια χρόνια καθόσουν δίπλα μου στο Λυκαβηττό. Από τη φωνή σε γνώρισα. Τότε όμως ήμουν κι εγώ αλλού. Τώρα, ελεύθερος πια, κι εσύ αλλού. Γιατί; Γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά; Γιατί τα βάζω όλα τόσα βαθυά μέσα μου; Γιατί μαλακίζομαι. Συνεχώς. Σε άσκοπες γνωριμίες, προσπαθώντας να ανακαλύψω μήπως υπάρχει το άλλο μου μισό. Δεν υπάρχει. Κι αν δεν το πάρω απόφαση θα αναλώνομαι δεξιά κι αριστερά σε ηλίθια ραντεβού και χαζά προξενιά, ανάμεσα από ένα διαρκές τρέξιμο για τη δουλειά. Το φως όλο και περισσότερο. Μην ξημερώνεις Θεέ. Όχι ακόμα. Δεν θέλω. Θα βγω και θα πλαγιάσω μ' όποιον να ναι. Η απόλυτη decadence. Κι η λησμονιά το ξέρω ότι δεν θα ρθει. Η λησμονιά για τη ζωή που ζω και είναι μισή. Μ' όποιον να ναι. Δε γαμιέται. Και τι έγινε; Άδειος, κενός πάντα. Πάντα. Που μου σάλταρε ο νους, για το γαμώτο της ζωής μου. Δε γαμιέται.

P.S. 1 Το περιεχόμενο του post δεν λογοκρίθηκε.
P.S. 2 Παγίδες, παντού. Τι να το κάνω το συναίσθημα; Με έπνιξε. Αι στα κομμάτια πια.

24.10.08

non paper

Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Κι εκεί που καθόμουν και σκεφτόμουν ποια θα είναι τα επόμενα post μου, είδα κάποιον. Γύρω κόσμος, πολύς. Τον κοίταζα, και με κοίταζε. Διακριτικά αυτός, εγώ λίγο πιο απροκάλυπτα. Σε πίστα ήμασταν. Μαθαίνω ότι είναι αυτός που υποψιαζόμουν. Έχουμε μιλήσει για δουλειά στο τηλέφωνο δύο φορές. Έχουμε ανταλλάξει ένα mail στο facebook (είχε γεννέθλια, κι είπα να είμαι καλός prίστας). Μας σύστησαν απλά και φεύγοντας τον καληνύχτισα. Εκεί είδα ότι φόραγε μία μάρκα άγνωστη στην Ελλάδα που λατρεύω. Παρακολουθώ πολλά χρόνια τη δουλειά του. Έχω μια εικόνα γι' αυτόν. Κι εκείνος ίσως για μένα, διότι πριν προλάβω να του πω ποιος είμαι με κατάλαβε. Είμαστε συνάδελφοι σε διαφορετικά μέσα βλέπεις. Μαθαίνω επίσης ότι είναι free. Τι κάνουν; Σε ρωτάω να μου πεις τι κάνουν. Είναι χρόνια που ήθελα να συναντήσω αυτόν τον άνθρωπο. Όχι με κάποιο σκοπό. Και τον συνάντησα, και θέλω να τον ξανασυναντήσω. Φταίει που τον ξέρω από τη δουλειά του, ή η ανάγκη μου να ερωτευτώ με οδηγεί; Ξημερώματα Παρασκευής και κάτι μου έκανε. Άντε να κλείσω μάτι τώρα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Πάντως δικαιολογίες για να τον πάρω τηλέφωνο στη δουλειά και να του ζητήσω άσχετα δεν έχω. Και πώς γίνεται να πλησιάσεις έναν άγνωστο μου λες; Πάντως για το μόνο πράγμα που χαίρομαι την ελευθερία μου, είναι ότι ζω και προσπαθώ να ζήσω πράγματα που έκρυβα κι από εμένα. Και η ζωή πως τα φέρνει και πέφτεις πάνω σ' αυτά. Ξώφαλτσα, αλλά πέφτεις. Τουλάχιστον ξέρω ότι προσπάθησα, να πλησιάσω.

P.S. 1 Αυτή η πόλη είναι μικρή και μεγάλη ταυτόχρονα. Ίσως.
P.S. 2 Μαύρα τα μαντάτα. Μου μίλησε στο facebook. Έπιασε το κόλπο. Αλλά τελικά he is in a relation ship. Τα 'χει αυτά η γαμημένη η ζωή. Ωραίο είναι και το σκίρτημα. Κι ας κρατάει μερικές ώρες. Ας ξαναγυρίσω στα post που σκεφτόμουν. Είμαι αφελής τελικά.

21.10.08

and so the story goes (part II)

Οι επόμενες ημέρες τον βρήκαν μελαγχολικό. Αυτό που ήρθε να αλλάξει τη ζωή του ήταν ένας μικρός γάτος. Τον ήθελε πολύ, αλλά ούτε αυτό του έδωσε τη χαρά που πίστευε. Ένιωθε μισός, και συνέχεια σκεφτόταν τα τελευταία χρόνια. Μια μικρή, κι εντελώς χαζή περιπέτεια που είχε, τον έβαλε να σκεφτεί ότι έπρεπε να βουτήξει στη ζωή. Να γευτεί, να ζήσει, να μην αποχωρήσει, να μην κλειστεί. Ήταν έτσι κι αλλιώς πολύ ανοιχτός σαν άνθρωπος, κάτι που άλλες φορές τον έκανε ευάλωτο, κι άλλες επιθυμητό. Όμως τώρα βρισκόταν μπροστά στο σταυροδρόμι, κι έπρεπε να αποφασίσει προς τα που θα κινηθεί. Στη μοναξιά ή στην απόπειρα. Η αλήθεια είναι ότι όσες γνωριμίες κι αν είχε κάνει το τελευταίο διάστημα δεν είχε βρει κάτι που να του κεντρίσει το ενδιαφέρον. Πρόσωπα διαφορετικά και χαρακτήρες ανολοκλήρωτοι. Έτσι λοιπόν η απόπειρα να πάει παρακάτω με κάποιον άνθρωπο του φαινόταν όνειρο θερινής νυκτός. Το ίδιο όμως και η μοναξιά. Δεν είχε φτιαχτεί γι' αυτήν. Είχε πράγματα να δώσει. Συναισθήματα να μοιραστεί. Όμως και πάλι μπροστά του η ίδια φράση. Μήπως δεν έβλεπε καθαρά; Για όλα έφταιγε ο τρόπος που βίωσε το χωρισμό. Ήταν έξι χρόνια μαζί όταν άλλαξε η ζωή του. Και ο τρόπος που έγιναν τα πράγματα τον σημάδεψε. Από μικροί μαζί, και εκτός από την ίδια δουλειά, το ίδιο σπίτι και την ίδια ζωή πίστευε ότι μοιράζονταν και την ίδια αγάπη. Δεν περίμενε ότι εκείνος θα τον απατούσε κατ' εξακολούθηση. Τους τελευταίους μήνες πριν χωρίσουν είχε βρει τον αντικαταστάτη του. Κι εκείνος τους είδε πολλές φορές μαζί χωρίς να το θέλει, χωρίς να το επιδιώξει. Και όλα τέλειωσαν κι εκείνος γύρισε μετά από μερικούς μήνες πίσω, για να ξανατελειώσουν όλα και να ξαναγυρίσει σ' αυτόν για τον οποίο τον άφησε. Μπορεί να μοιάζουν ότι όλα έχουν ξεθωριάσει πια, αλλά αυτό που τον ένοιαζε ήταν η παρακαταθήκη που του άφησε αυτή η εμπειρία. Ένας φόβος ότι όλοι είναι ίδιοι. Μία αίσθηση ότι δεν θα μπορούσε να αφεθεί ποτέ ξανά σε κάποιον άνθρωπο. Κι από την άλλη μια επιθυμία να γνωρίσει κάποιον να ηρεμήσει το μέσα του. Να νιώσει πάλι σημαντικός. Να εισπράξει την επιτυχία ότι τα κατάφερε στην προσωπική του ζωή. Καλή η επαγγελματική ανέλιξη, αλλά στα προσωπικά, τη στιγμή που οι φίλοι του παντρεύονταν, εκείνος έμπαινε στον κόσμο των singles. Ένα δύκολο κόσμο. Σκληρό. Κι ας ήξερε πως η αληθινή ευτυχία δεν είναι σε μια οποιαδήποτε σχέση, ήθελε να νιώσει ασφαλής ξανά. Πέρασε πολλά και η ανασφάλεια, αν και την πολέμησε με νύχια και με δόντια, ήταν μέσα του. Την κουβαλούσε. Κοιμισμένη και σε σμίκρυνση. Αλλά την ήξερε καλά.

20.10.08

παρακαλώ περιμένετε

Δεν μπορώ να τον καταλάβω. Το μόνο που μπορώ να αντιληφθώ είναι ότι μιλάμε για περίπτωση. Γι' αυτό κάτι ένιωσα εγώ. Εμφανίστηκε λοιπόν, χωρίς να συμβαίνει κάτι. Και ξαναεμφανίστηκε, αυτή τη φορά σα να συμβαίνει κάτι. Το λάθος του Σαββάτου φυσικά και το φορτώθηκα εγώ. Χωρίς να καταλάβω και το λόγο. Αλλά επειδή από τη φύση μου σηκώνω πολλά βάρη, δεν μπήκα σε περισσότερες κουβέντες. Κατάλαβα ότι δεν θα έβγαζε πουθενά. Αναρωτιέμαι γιατί έχει δημιουργηθεί αυτή η ένταση μεταξύ μας. Δεν βρίσκω άκρη. Ούτε πρόκειται να βρω τελικά. Δεν ξέρω κι αν θέλω. Μου χτύπησε ευαίσθητες χορδές αυτό το παιδί. Να το αγκαλιάσω, να το προστατεύσω, να το στηρίξω. Αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί να το δεχτεί εκείνος, αν και αυτό ζήτησε σε μια προηγούμενη κουβέντα. Τέλος πάντων. Έχω χάσει τη μπάλα. Μου είπε ότι θέλει να μου πει κάποια πράγματα γι αυτόν. Θέλει να τα πει μέσω msn. Μου έδωσε και ραντεβού απόψε τα μεσάνυχτα. Κι έτσι περιμένοντας να μπει στο msn, αν μπει, γιατί κρατάω πολλές επιφυλάξεις, είπα να σας πω τα νέα. Πιθανολογώ ότι δε θα μπει. Δηλαδή είμαι σχεδόν σίγουρος. Αλλά νομίζω ότι αυτό θα είναι και το οριστικό τέλος. Τί να θέλει να μου πει άραγε; Μου είπε πάντως να μην βάζω κακό με το νου μου, για εκείνον θα μιλήσει. Και συμπλήρωσε ότι μετά από αυτά που θα μου πει θα αποφασίσω αν θέλω να τον ξαναδώ. Δεν καταλαβαίνω. Αν έρθει σ' αυτό το e-ραντεβού, μάλλον θα μου πει, πόσο καλός είμαι αλλά για φίλος. Τι να απαντήσω; Όπως μου βγει. Η συνέχεια σε υστερόγραφο.

P.S. 1 Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα και δεν μπήκε. Ε, βαρέθηκα να περιμένω. Συγγνώμη κιόλας αλλά δεν είμαι παιχνίδι.
P.S. 2 Μπήκε στη 1.30 για να μου πει ότι πρώτη φορά εδώ και καιρό ένιωσε κάτι για κάποιον, αλλά έχει πληγωθεί πολύ και φοβάται. Γι' αυτό δε θέλει να προχωρήσει μια γνωριμία μαζί μου, αφού είναι σίγουρος ότι δεν θα πετύχει. Φοβάται και γι' αυτό δεν κάνει τίποτα με κανέναν, αφού είναι σίγουρος ότι θα στεναχωρεθεί γιατί στο τέλος θα χωρίσει. Μου είπε ότι δεν είναι σωστό να τον περιμένω. Δε θέλει να με ταλαιπωρεί. Είπε πως όλα αυτά δεν είναι για να με αποφύγει, αλλά πως τα λέει αληθινά. Επίσης θα σκεφτεί τί θέλει, αλλά να μην περιμένω.
P.S. 3 Πόσο μαλάκας είμαι; Μ' αυτή τη λογική δεν έπρεπε να προσπαθώ. Έπρεπε να έχω κλειστεί. Ξέρεις τί πέρασα εγώ φίλε μου; Καλά έγραψα σε προηγούμενο post ότι το κλειδώνω. Όχι γιατί πληγώθηκα στο παρελθόν, αλλά γιατί πήξαμε στη μαλακία ρε παιδιά. Πολύ αφελές μου ακούστηκε όλο αυτό και ακατέργαστο. Τελικά ήταν ακόμα ένας βλάκας, ένα κωλόπαιδο ή ένας ψυχάκιας; Κατέληξα ότι ήταν και τα τρία μαζί. Το να θες κάποιον και να φοβάσαι μήπως πληγωθείς δεν είναι έρωτας, είναι συμβόλαιο. Θα μπορούσα να πω κι άλλα, όμως δεν έχει καμία αξία τώρα πια. Οι άνθρωποι είναι εξωγήινοι πια.
P.S. 4 Σήμερα έμαθα ότι ο δεύτερος άνθρωπος, που αγάπησα στη ζωή μου, φεύγει από τη δουλειά του. Στην ανακοίνωση που έστειλε έγραφε ότι με λύπη σταματάει τη συνεργασία του. Άραγε τον απέλυσαν, ή δεν τα βρήκαν καθώς θα ζήτησε πολλά και δεν του τα έδωσαν; Έλεγε μάλιστα ότι θα μπορούμε να τον βρούμε στο προσωπικό του τηλέφωνο. Γνωρίζοντας τα δεδομένα από παλιά, κατάλαβα κάτι περισσότερο γι΄αυτόν, όπως επίσης κατάλαβα ότι δε διαλέγουμε αυτούς που αγαπάμε. Αν μπορούσαμε να τους διαλέξουμε δεν θα ήταν οι λάθος άνθρωποι.

and so the story goes (part 1)

Μετά από ένα αδιάφορο dj set για ένα αδιάφορο crowd, για τα δικά του δεδομένα, επέστρεψε στη βάση του. Μόνο ο νέος barman είχε κάτι να του πει. Μη φανταστείς. Χορευτής με ωραίο σώμα, από εκείνους της μιας χρήσης. Στη δεύτερη καίγεσαι. Έτσι είχε αποφασίσει καθότι ζήλευε. Και δεν το έβρισκε καθόλου κακό, σε αντίθεση με τους άλλους που ζηλεύουν αλλά το παίζουν άνετοι. Αμα είσαι με κάποιον θα ζηλέψεις έλεγε, γι αυτό και σκέφτηκε ότι ακόμα κι αν τον διεκδικούσε ή ακόμα κι αν υπήρχε περίπτωση να συμβεί κάτι μεταξύ τους, δεν θα άντεχε τα πεσίματα του κοινού. Άλλωστε ήξερε απο νύχτα. Εξάλλου είχε και τη φήμη ότι δεν μπορεί να τον πλησιάσει κανείς. Πάντα σοβαρός και μετρημένος. Απλά δούλευε. Δεν κατάλαβε βέβαια αν υπήρχε περίπτωση κάτι να υπάρξει, αν και τον κοίταζε ο πολύ όμορφος. Μίλησαν λίγο. Ίσως αυτό που εντυπωσίασε αυτή τη νέα άφιξη στο μαγαζί είναι αυτή η απόστασή του και το γεγονός ότι ενώ μοιάζει απόμακρος δεν είναι.
Αυτό το βράδυ είχε σκεφτεί πολλά για τη ζωή του. Γιατί επαναλάμβανε τα ίδια λάθη. Γιατί έκανε λάθος επιλογές ανθρώπων. Δε μπορεί ένα τέτοιο άνθρωπο να μην τον θέλουν. Ο μόνος λόγος που έλεγε ο ίδιος στον εαυτό του ήταν το γεγονός ότι στα μάτια των άλλων ήταν over qualified, κι αυτό το καταλάβαινε. Έμοιαζε κελεπούρι που όμως δεν μπορούσαν να το αγγίξουν. Να το φτάσουν. Το φοβόντουσαν. Προσπαθούσε να βρει μια άκρη, γιατί εκεί που βρέθηκε κάποιος να του αρέσει, πήγε κι έκανε το ίδιο λάθος. Ζήτησε πολλά. Αφού ξέρει ότι δεν μπορεί κανείς να του δώσει τα πολλά. Και κυρίως έψαχνε γιατί ένιωσε να χάνει τον έλεγχο. Είχε βρει μια απάντηση καθώς σκεφτόταν, παίζοντας μουσική. Για όλα έφταιγε ο τρόπος που βίωσε το χωρισμό από εκείνον. Ήταν έξι χρόνια μαζί όταν άλλαξε η ζωή του. Και ο τρόπος που έγιναν τα πράγματα τον σημάδεψε. Από τη μια λοιπόν τον πιάνει η ανασφάλεια και προσπαθεί να γραπωθεί πάνω σε κάποιον που θα του δώσει λίγη σημασία, κι από την άλλη τώρα πια φοβάται να αφεθεί. Κι όταν αφεθεί από την ανασφάλεια αμύνεται. Αντιδρά, θυμώνει, νευριάζει, φωνάζει όταν συνειδητοποιεί ότι ο άλλος λειτουργεί με έναν διαφορετικό τρόπο, που δεν σημαίνει απόρριψη, αλλά εκείνος βιώνει σαν απόρριψη, εξαιτίας του παρελθόντος. Πάει πολύς καιρός από τότε που χώρισε, κι ακόμα έχει απόνερα αυτή η ιστορία. Απορεί γιατί, αλλά πιστεύει ότι είναι καλύτερα να τα λύσει όλα. Μόνο που δεν περίμενε αυτή τη σκέψη να την κάνει απόψε. Πίστευε ότι είχε καθαρίσει. Προφανώς τώρα ξεκαθαρίζει ό,τι απέμεινε. Παίζει κάποια στιγμή το If. Ηρεμεί. Ο νέος barman φεύγει. Μένει ο παλιός. Σκέφτεται ότι θα μπορούσε να τον πάει σπίτι του αν περίμενε λίγο. Είχε μάθει ότι ήταν από νησί και ίσως να μην είχε αυτοκίνητο.
Βγαίνοντας από το bar συναντά ένα αγόρι κι ένα κορίτσι να κάθονται στην άκρη του πεζοδρομίου. Φορούσαν στα μαλλιά κάτι πλαστικά γυαλιά που αναβόσβηναν. Τους ρωτάει από πού τα πήραν και του απαντούν στη Ρώμη. Γυρίζει κοιτάζει το παιδί φεύγοντας. Κι ύστερα περνάει μπροστά τους με το αυτοκίνητο. Το παιδί τον κοιτάζει. Κι εκείνος. Κοιτιούνται μέχρι να χαθεί στρίβοντας στη γωνία. (to be continued...)

18.10.08

τέλος

Τέλος σημαίνει τέλος. Κλειδώνω οριστικά. Όλοι νιώθω ότι είναι ίδιοι. Κανένας δε διαφέρει απο κανέναν. Σ' αυτή την πόλη δεν υπάρχει κανένα μέλλον. Μόνο ψυχοπαθείς κυκλοφορούν ελεύθεροι. Άνθρωποι χωρίς κανένα ίχνος συναισθήματος. Δεν γίνεται να υπάρξει κανείς εδώ. Κάποιος άνθρωπος που να μην λειτουργεί όπως οι άλλοι είναι χαμένος από χέρι. Στη μοναξιά της διαφορετικότητάς του. Μιας διαφορετικότητας που οι άλλοι προσπαθούν να μειώσουν και να γκρεμίσουν επειδή δεν την αγγίζουν. Συγγνώμη αλλά δεν θα πάρω μέρος σ' αυτό. Κλειδώνω γιατί πάλι έκανα το λάθος. Να ενδιαφερθώ για κάποιον που από την πρώτη στιγμή μου έδωσε να καταλάβω πόσο αφερέγγυος είναι. Ευτυχώς αυτή τη φορά τα δείγματα τα είχα από νωρίς. Κι ήταν ικανά για να με διώξουν μακριά. Έπαιξες λάθος. Αποχωρώ. Όχι μόνο για να προστατευθώ, αλλά γιατί δεν το αντέχω. Να είμαι χαρισματικός, έξυπνος, συναισθηματικός, ανοιχτός, καλόκαρδος, αγαθός, όπως οι φίλοι μου λένε, είναι αυτό που είμαι. Δεν το επέλεξα, έτσι είμαι. Και κανείς, μα κανείς δε με θέλει. Βαρέθηκα να ακούω καλές κουβέντες από φίλους και γνωστούς, αλλά στο τέλος της μέρας να τρώω όλα τα κόμπλεξ των άλλων στη μούρη. Ε, λοιπόν, δεν θέλω άλλο. Ένας άνθρωπος μου έκανε κι εμένα κλικ, και πάλι ήταν ακατάλληλος. Κανείς άλλος. Ποτέ ξανά. Δεν ξέρω αν τα δάκρυα θα φέρουν λύτρωση, τη δύναμη μου να ξαναβρω πρέπει. Μέχρι το πρωί, να είμαι πάλι δυνατός. Να συνεχίσω το ταξίδι μου. Συνεπιβάτης γιοκ. Γιατί η καρδιά πονάει. Και θέλει να πονάει από αγάπη, όχι από το μίσος των ανθρώπων. Λυπάμαι για όλα όσα ζούμε. Για τη φτήνια μας, την ανωριμότητά μας, τις φοβίες μας. Εκτός αν είμαι εγώ τόσο τρελός που αγαπώ λάθος.

P.S. 1 Πίστευα ότι οι άνθρωποι πρέπει να πηγαίνουν δίπλα δίπλα, ο καθένας στο δικό του όμως ποδήλατο. Να μην κουβαλάς κανένα και να μη σε κουβαλάει κανένας. Τώρα κατάλαβα ότι οι άνθρωποι ούτε δίπλα μπορούν να πάνε. Γιατί υπάρχουν κάποιοι που δεν ξέρουν να κάνουν πετάλι, και μόλις δουν κάποιον που ξέρει, αντί να του ζητήσουν να τους μάθει, τον μισούν και κοιτάνε πως να το ρίξουν από το ποδήλατο. Και πετάλι να ξέρουν, τεντώνουν το πόδι και σε σπρώχνουν για να πέσεις κάτω. Μόνο που αυτοί που πέφτουν σηκώνονται και αλλάζουν προορισμό.
P.S. 2 Για την ιστορία του πράγματος, τελευταία στιγμή ακύρωσε επειδή τον πήραν οι φίλες του να βγούνε. Και όταν απλά σημειώσα ότι ''μα, είχαμε πει να βγούμε από χτες, και σε έχω προσκαλέσει απόψε, πήρα κάτι χαζές απαντήσεις, εντελώς εγωκεντρικές και κακεντρεχείς. Εγώ ξέρω, επειδή μου είπε στο τηλέφωνο ότι ενδιφέρεται για μένα, ότι όταν ενδιαφέρεσαι για κάποιον κάνεις και τις ανάλογες κινήσεις. Τα λόγια φεύγουν, οι πράξεις όμως μένουν. Και όταν είπα ότι στεναχωριέμαι που δε θα τα πούμε, μου είπε να μην ξαναμιλήσουμε γιατί δεν θέλει να κάνει τους άλλους να στεναχωριούνται. Πιο χαζό πράγμα δεν έχω ακούσει. Το κέρατό μου, που λέει και μια φίλη.

η αποκάλυψη

Απόψε διάλεξα να πάω σε μια πρεμιέρα διαφορετική. Είχα να επιλέξω ανάμεσα σε πολλές. Αλλά επειδή έχω κάποια στεγανά σαν άνθρωπος είπα ναι στο κάλεσμα της Ηρούς. Ανάμεσα σε Πλούταρχο στο Rex, Ζήνα στο Vox, Μπάση στο Χάραμα και κάποιες άλλες μικρές ενάρξεις, επέλεξα Polis Stage. Θα μου πεις γιατί έπρεπε κάπου να πάω. It's part of my job (μερικές φορές αναρωτιέμαι τί στα κομμάτια δουλειά είναι κι αυτή που κάνω; prίστικη; και απ' αυτό). Εντάξει, εντάξει, αν έχω παρέα αντέχω τις πίστες. Δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου. Χαζευω τί φοράει ο κόσμος, πώς λυκνίζεται, στοχεύω σε κανένα μουσικό από το σχήμα και όλα κάποια στιγμή τελειώνουν. Απόψε όμως στόχευσα στον Μέμο Μπεγνή. Να σου πω την αλήθεια δεν πίστευα στα μάτια μου και στ' αφτιά μου. Τόσο απλά. Ξέρω ότι έχει σπουδάσει μουσική, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτός ο ωραίος jeun premier έκρυβε τέτοιο ταλέντο. Εξαιρετική φωνή. Ακουμπούσε σωστά στη μελωδία και έλεγε από rock and roll μέχρι pop. Από μπαλάντες μέχρι kitsh 70's. Κι από έντεχνα μέχρι rock. Επαγγελματίας μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Νομίζω ότι κλέβει την παράσταση. Μπορεί ο εξωστρεφής Αντώνης Λουδάρος να παίζει με τον κόσμο, αλλά ο Μέμος Μπεγνής έχει στόφα pop star. Δεν ξέρω αν θα κάνει κάποια στιγμή κάτι στο τραγούδι, αλλά εγώ θα ήθελα να τον δω στη μουσική (it's my place). Για ένα περίεργο λόγο απόψε δε βαρέθηκα. Δεν στέκομαι στο γεγονός ότι έχει απίστευτη άνεση πάνω στη σκηνή, ούτε ότι τον κοιτάς έτσι κι αλλιώς. Είχα την εντύπωση ότι έχει τον αέρα του μικροφώνου. Δείχνει ότι είναι δικό του. Ξέρεις, είναι ωραίο να σε εκπλήσσουν οι άνθρωποι, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Και για μένα η αποψινή εμπειρία ήταν μια αποκάλυψη. Ενθουσιάστηκα.

P.S. 1 Ελπίζω να μην με διαγράψουν οι κουλτουριάρηδες και να μην με παρεξηγήσουν οι εναλλακτικοί, μετά από αυτό το post. Μαζί σας κι εγώ. Απλά βαρέθηκα την ιστορία με τις διαχωριστικές γραμμές σ' αυτή τη χώρα. Αρκετές διαχωριστικές γραμμές έχει η προσωπική μας ζωή. Άλλωστε όλα εμπειρία είναι. Όλα είναι δρόμος.
P.S. 2 Θα ήθελα να ήσουν εκεί, να μην αφήσεις αναμνήσεις να επιστρέψουν.
P.S. 3 Θα ήθελα να ήσουν εκεί, να γελάμε παρέα. Παρότι μέχρι σήμερα είδες πολλά από το μέσα μου κόσμο, δεν θα περιχαρακωθώ αυτή τη φορά. Ό,τι γίνει. Τώρα ξέρω ότι επιλέγω να μην αμυνθώ, όπως ξέρω ότι θα επιβιώσω. Θα με πειράξει να μην... Θα μου αρέσει όμως να...

17.10.08

σωστές διαστάσεις

Οι μέρες είναι περίεργες. Φοβάμαι. Μη νομίζεις, όχι τίποτα σπουδαίο. Δεν πιστεύω ότι θα πιάσω πάτο ποτέ ξανά, γιατί αυτόν τον έπιασα πριν ενάμιση χρόνο και πάντα όταν κάτι με ανησυχεί σκέφτομαι πώς ό,τι κι αν γίνει, χειρότερα δεν θα είναι. Άσε που δεν θα έρθει η καταστροφή του κόσμου. Ξυπνάω με τη σκέψη του. Αυτή τη φορά όλα είναι στα κουτάκια τους μέσα στο μυαλό μου. Εντάξει, μου αρέσει πολύ αυτό το παιδί. Αλλά τώρα ήρθε η ώρα να γνωριστούμε. Να δούμε αν μπορούμε. Μπορεί και να μην μπορούμε. Ανθρώπινο είναι. Ακόμα πάντως θα ήθελα να μπορούμε. Τόσο απλά είναι όλα. Γιατί καλά τα πάθη, αλλά με κάψανε. Είναι απόφαση μου πια να μην εμπλακώ σε οτιδήποτε αυτοκαταστροφικό. Ξυπνάω με τη σκέψη του γιατί στις 3 τη νύχτα μπήκε στο msn και είδε ότι ήμουν on line και μου έβγαλε μια απίστευτη ζήλεια. Καταλαβαίνεις πόσο πολύ ανοίχτηκε και ανοίχτηκα στο τηλεφώνημα που ακολούθησε μέχρι τις 4 το πρωί (σημείωση: αυτή τη φορά ήξερα να το διαχειριστώ και μ' άρεσε που δεν έχασα την μπάλα όπως σε προηγούμενες περιπτώσεις). Και τώρα θα ετοιμαστώ, με τη μηχανή στους δρόμους της πόλης, μ' ένα χαμόγελο ότι ίσως κάτι αλλάξει στη ζωή μου. Θα δείξει. Δε θέλω να πω μεγάλες κουβέντες. Θα προσπαθήσω, κι όπου βγει.

P.S. 1 Χτες βράδυ ήταν η 3η φορά που συνάντησα εκείνο το περίεργο πλάσμα, που είχα δει στο Ηρώδειο και στο Κ44, βλ. post σε είδα. Αυτή τη φορά εμαθα ποιος είναι. Θες να σου πω; Γνωστός γιος πολιτικού. Καλά πού ζω; στον κόσμο μου; Πάλι ανταλλάξαμε ματιές.
P.S. 2 Είναι απίστευτο τελικά ποιοι άνθρωποι μας κάνουν το κλικ. Αλλά πιο απίστευτο για μένα πια είναι πως χειριζόμαστε τα πράγματα. Εχω εντυπωσιαστεί με το γεγονός ότι αφαιρώντας τον παρορμητισμό συνειδητοποίησα πόσο μεγάλη παρακαταθήκη είναι η εμπειρία μας από σχέσεις του παρελθόντος.
P.S. 3 Δε με πήρες τηλέφωνο, ελπίζω η Ψ να σε βοήθησε. Δε μπορώ να σε νιώθω μόνη και ταλαιπωρημένη. Εμφανίσου.
P.S. 4 Περιμένω να μου φέρουν ένα μικρό γατούλι μέσα στο Σαββατοκύριακο που είναι κόκκινος. Αυτό είναι ευτυχία.
P.S. 5 H φωτογραφία που άλλαξε είναι προσφορά του tito. Δεν έχω λόγια. Σ' ευχαριστώ. Έτσι άλλαξα και το υπόλοιπο λιγουλάκι. Αυτό έκανα στις 3 το πρωί.

16.10.08

24 ώρες και ένα τηλεφώνημα μετά 2ος κύκλος

Βράδυ Πέμπτης. Έχω περάσει με τη μηχανή μπροστά από τον Τερκενλή κι έχω πάρει μια βαθιά δόση μυρωδιάς τσουρεκιού, κι ετοιμάζομαι για ένα κάλεσμα σε ένα εστιατόριο. Από εκείνα που πρέπει να είσαι εντελώς prίστας. Θα το αντέξω. Βασικά μια αγκαλιά ήθελα απόψε να γκρινιάξω για τη δουλειά αλλά το ξεχνάω. Χτυπά τηλέφωνο. Είναι εκείνος. Αστεία. Αμηχανία. Ασυνενοησία. Του λέω ότι έπιασα το μήνυμα και θυμώνει γιατί μου απαντά ότι έπιασα λάθος μήνυμα, κι ότι θα έπρεπε να μπορούμε να συνενοηθούμε. Με παίζει. Μου λέει κι άλλα χαζά. ''Προσπαθώ να σου δείξω ότι δεν είμαι σαν τους άλλους που γνώρισες".΄Πού ξέρει τους άλλους που γνώρισα εγώ και τι ανταγωνισμός είναι αυτός. Καταλαβαίνω ότι ενδιαφέρεται, αλλά θα με ψήσει. Σκέφτομαι όμως ότι μόνο έτσι εγώ λειτουργώ. Τα εύκολα δεν μ' αρέσουν. Βάλε μου δύσκολα και μη με βοηθάς. Έλα όμως που δεν το έχω σ' αυτά τα θέματα. Είμαι λίγο σκράπα. Τέλος πάντων τον θέλω και δεν ξέρω πως να το χειριστώ. Πάντα ήξερα τί έπρεπε να κάνω. Τώρα δεν ξέρω. Έχω μόνο μια παρόρμηση. Κι αναρωτιέμαι γιατί δεν έχω ενεργοποιήσει ακόμα τη λογική. Κατάφερα να του πω ότι θέλω να τον δω. Ξανά. Μάλλον πρέπει να μην ασχοληθώ άλλο. Enough. Πάω για sushi.

P.S.1 Μετά το τηλεφώνημα έτρεξα να γράψω αυτό το post. Σα να ήθελα να μου φύγει η ένταση.
P.S.2 Σκέφτομαι εσένα και το τηλεφώνημα που είχες το πρωί. Ήρεμα ε;
P.S.3 Βάλτε εσείς μουσική σ' αυτό το post.

24 ώρες και ένα τηλεφώνημα μετά

Λοιπόν. Μάλλον το παιχνίδι δε με καλύπτει. Ανέκαθεν δεν μου άρεσαν οι φιοριτούρες, το κρυφτούλι και το τσεκάρισμα. Αποφάσισα να αφήσω τον αυθορμητισμό μου ελεύθερο, όπως κάνω πάντα. Άλλωστε είναι ωραίο να μη φοβάσαι τη φωτιά. Μετά από τόσο καιρό ενθουσιάστηκα και χάρηκα κι εγώ. Να μου πεις μια γνωριμία ήταν. Υπάρχουν γνωριμίες και γνωριμίες, αυτή ένιωσα πως ήταν διαφορετική. Τουλάχιστον από τη δική μου πλευρά. Δεν είπα να βάλουμε fast forward, αλλά όταν κάποιος ενδιαφέρεται κάνει μία κίνηση. Εγώ έτσι ξέρω. Anyway, αφού δεν πήρε τηλέφωνο, πήρα εγώ. Πάλι το γνωστό χαρούμενο στιλάκι σα να μην τρέχει τίποτα. Και μετά εξαφανίστηκε, ενώ είπε ότι θα πάρει.
Ε, λοιπόν σε γελάσανε, αν νομίζεις ότι θα κυνηγήσω. Ότι θα με τσεκάρεις, κι ότι θα έχεις το πάνω χέρι. Έπαψα να πιστεύω σε αυτά τα ανώριμα κολπά. Κι επίσης δεν έμαθα να είμαι looser και να ζω σα looser σ' αυτή τη ζωή. Μπορώ κι εγώ να σου δείξω το υπερεγώ μου, και πίστεψέ με δε θα σου αρέσει. Δεν κολλάω με το φτύσιμο. Ούτε είσαι καλό άρωμα για να είσαι σε μικρές δόσεις. Έτσι διέγραψα τον αριθμό σου για να μην μπω στον πειρασμό να σου ξανατηλεφωνήσω, και αποφάσισα ότι μάλλον δεν είμαι εγώ για τέτοια. Κάποια στιγμή θα συμβεί και θέλω να είναι αμοιβαίο. Να υπάρχει ανταπόκριση. Κάποια στιγμή που εγώ θα ανταποκριθώ και θα ανταποκριθεί και εκείνος, που θα είναι απέναντι. Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε. Κι όχι τίποτε άλλο, ξέρω ότι θέλεις κι εσύ. Αλλά πάλι το γνωστό σενάριο. Με φοβάσαι, δε με φτάνεις, τρομάζεις γιατί νομίζεις ότι υπάρχει χάσμα. Λέω όμως αυτή τη φορά να μην εθελοτυφλώ. Όσα σημάδια καλά και κακά έχω θα τα βάζω πάνω στο τραπέζι για να ξέρω τί μου γίνεται. Για ένα πράγμα πια είμαι σίγουρος, θέλω να ερωτευτώ και να με ερωτευτεί ο σωστός άνθρωπος, αυτός που με τον οποίο θα είμαστε ευτυχισμένοι μαζί.

P.S.1 Σήμερα προέκυψαν ακόμα δύο δουλειές. Έλεος, πότε θα προλάβω να ζήσω.
P.S.2 Οδηγούσα και σκεφτόμουν ότι κάποτε είχα σχέση και δούλευα λιγότερο, αλλά ένιωθα ότι είχα χρόνο για μένα. Σήμερα έχω μόνο χρόνο για τη δουλειά. Έτσι πάει η ζωή όμως.

15.10.08

λες;

Σήμερα 19.00
Αυτό το ερώτημα μου έρχεται στο μυαλό συνέχεια, εδώ και μερικές ώρες. Σήμερα κατάλαβα ότι θέλω να έρθει, αλλά φοβάμαι κιόλας. Θα μου στερήσει την ελευθερία μου; Θα είναι σαν τους άλλους; Θα μπορέσω να ξαναδώσω; Να ανοιχτώ; Τίποτα δεν θα είναι όμως όπως παλιά. Άλλος πια εγώ. Πραγματικά άλλος. Άλλος κι εκείνος που θα 'ρθει. Λες να έρθει; Λες να ξαναέρθει; Θα αργήσει;

Απόψε 21.15
Ανοίγεις την πόρτα. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο κι αρχίζεις να παίζεις μαζί μου. Να λες τα δικά σου. Να με πειράζεις. Τα μάτια σου λάμπουν. Φωτίζουν το μέσα μου εγώ. Με κοιτάς, σε κοιτώ. Συνεχώς. Θέλω. Πολύ. Καλύτερα που σε άφησα να επιλέξεις εσύ το εστιατόριο. Εγώ μπορεί και να σε τρόμαζα, σ' αυτά τα trendy που μπορεί και να σε πήγαινα για να σε εντυπωσιάσω από ανασφάλεια. Νιώθω σαν να σε ξέρω. Χρόνια. Και μετά οι συμπτώσεις. Και με κοιτάς μέσα στα μάτια, και νομίζω ότι προσπαθείς να με διαπεράσεις, και παλεύω να μη σ΄αφήσω. παλεύω πολύ. Θέλω να σ' αγίξω. Να σε αγκαλιάσω. Να σε μάθω. Και πάλι χαζές συμπτώσεις. Αλλά τελικά τους ανθρώπους που είμαστε μαζί, όσο διαφορετικοί κι αν είναι, τους συνδέει κάτι. Με τους ανθρώπους που αγάπησα, κατάγεστε από το ίδιο μέρος, είστε αέρινοι τύποι, και με φώναξες όπως αυτοί χωρίς να το ξέρεις. Λες; Αναρωτιέμαι διαρκώς. Θέλω. Να θέλεις κι εσύ; Εγώ όταν νιώθω κάτι, χάνομαι, δε μπορώ να καταλάβω. Είπες πως θα τηλεφωνήσεις αύριο. Και μετά, κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, ρώτησες τί. Τί; Επέμεινες. Ήθελα κι άλλο λοιπόν. Θέλω κι άλλο. Από εκεί που δεν το περίμενα. Νιώθω μια γαλήνη και μια αναμπουμπούλα μέσα μου. Σημάδι. Λες; Ας είναι.

P.S.1 Είχε πολύ καιρό να θέλω κι άλλο. Είχε πολύ καιρό να νιώσω τόσα όσα δε λέγονται σε ένα απλό post.
P.S.2 Μαζί σου θέλω. Θα με πειράξει αν δεν... Αν δεν ταξιδέψουμε.
P.S.3 Αυτά τα μάτια, τα ανασύρω συνέχεια από τη μνήμη μου.
P.S.4 Φοβάμαι. Θέλω. Δεν κρατιέμαι. Αμύνομαι. Καταλαβαίνω. Ονειρεύομαι.

14.10.08

το αγιόκλημα*

Εμύριζεν αγιόκλημα τη νύχταν το φιλί σου / μα εφύσησεν ο άνεμος και πήρες το μαζί σου.
Τον ουρανό παρακαλώ να σ' απολησμονήσω / μα με το φως το γαλανό φέρνει σε πάλε πίσω.

Σα δαχτυλίδι που έχασε την πέτρα του στο χώμα / μέρα τζιαι νύχτα πεθυμώ της νιότης μου το χρώμα / μέρα τζιαι νύχτα πεθυμώ της νιότης μου το χρώμα.

Είπες μου πως η αγάπη μας για πάντα ε να ζήσει / τζι η νύχτα υποσχέθηκε να μην το μαρτυρήσει / εκράτου σε τζιαι εκράτας με τζι έτρεμα μη σε χάσω / μα ο ήλιος του μεσομερκού ζητά να σε ξεχάσω.

Σα δαχτυλίδι που έχασε την πέτρα του στο χώμα, μέρα τζιαι νύχτα πεθυμώ της νιότης μου το χρώμα / μέρα τζιαι νύχτα πεθυμώ της νιότης μου το χρώμα.


P.S.1 *Το αγιόκλημα έγραψε ο Πάμπος Κουζάλης (στίχοι) και ο Κώστας Κακογιάννης (μουσική). Το τραγουδά ο Γιώργος Νταλάρας στους τίτλους της τηλεοπτικής σειράς του ΡΙΚ "Οι γενιές της σιωπής" που σκηνοθετεί ο Κλείτος Κλείτου και βασίζεται στο μυθιστόρημα της Άντρης Πολυδώρου.
P.S.2 Το αγιόκλημα είναι αυτό που λείπει από τις ζωές των ανθρώπων. Ο ρομαντισμός που αποπνέει η μυρωδιά του, αν και χάθηκε, είναι μια μικρή εμμονή από τη νιότη μας.
P.S.3 Πριν μερικούς μήνες κάποιος μου ζήτησε ένα γιασεμί. Μια άλλη μυρωδιά από τα παιδικά μου χρόνια. Του χάρισα ένα μεγάλο και ανθισμένο γιασεμί. Από τότε συνέβησαν πολλά. Απόψε σκέφτηκα εκείνο το γιασεμί στο μικρό αθηναϊκό μπαλκόνι και το όνειρο να φυτέψουμε πολλά γιασεμιά στον κήπο που ποτέ δεν αποκτήσαμε στην εξοχή. Μπορεί εκείνο το γιασεμί να μην έχει επιβιώσει, αν και θα 'θελα να είναι ακόμα ανθισμένο, ωστόσο αποφάσισα πως θέλω να φυτέψω ένα αγιόκλημα στον κήπο μου. Ένα αγιόκλημα να μεγαλώνουμε μαζί. Να μυρίζει ο τόπος. Κι από την ευωδιά να έρθει κοντά ένας νέος άνθρωπος. Με φωτεινό, χαμογελαστό πρόσωπο. Ήρεμος. Δυνατός. Να θέλει να δούμε μαζί το αγιόκλημα να μεγαλώνει.
P.S.4 Το πρωί έγραψα ότι ο ενθουσιασμός πρέπει κι αυτός να τελειώσει. Τώρα που νύχτωσε σκέφτομαι ότι αν αγαπάς το αγιόκλημα, θα γκρεμίσω το φράχτη της αυλής, να περάσεις, όποιος κι αν είσαι ξένε. Αλλά μόνο για σένα. Τους άλλους θα τους αφήνω έξω. Εγώ είμαι εδώ. Εσύ άραγε ποιός να είσαι και πού να βρίσκεσαι τούτη την ώρα ξένε; Ώρα καλή.

13.10.08

ο ενθουσιασμός. να τελειώνουμε και μ' αυτόν.

Η καινούρια εβδομάδα ξεκίνησε και μαζί πήρε και το τελευταίο συναίσθημα που είχε απομείνει από το κακό μου παρελθόν. Τον ενθουσιασμό. Η πραγματικότητα είναι πλέον το μόνο που βλέπω, και η λογική ο μοναδικός τρόπος που λειτουργώ. Όσα συναισθήματα κι αν ένιωθα, δεν υπάρχουν πια. Για κανένα λόγο. Τα έδιωξα όλα. Μάτια βουρκωμένα, γιατί νιώθω ανάμεσα σε συμπληγάδες, κι όμως αχίλλειο πτέρνα δεν θα έχω. Alt + Ctrl + Delete. Για όλα. Για όλους. Για όσα έγιναν και για όσα θα γίνουν. Μ' ενόχλησε που πίστεψα ότι κάτι θα άλλαζε, μ' ενόχλησε που πάλι πλησίασα αυτό που ήθελα, αλλά δεν ήταν έτσι όπως το ήθελα, μ' ενόχλησε που πάλι εμφανίστηκε και νόμισε ότι μπορεί να παίξει. Μ' ενόχλησε που οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι στο καλό θέλουν. Μ' ενόχλησε που δεν με κρατά τίποτα εδώ, κι όμως μένω εδώ. Μ' ενόχλησε που δεν έχω κάποιον δίπλα μου. Μ' ενόχλησε που νιώθω σε ατελείωτο μεταβατικό στάδιο. Σήμερα είναι όλα μαύρα. Ακόμα και τα ρούχα μου. Μαύρα. Και μαύρα θα παραμείνουν. Υποσχέθηκα να μην ενθουσιαστώ ξανά. Ποτέ ξανά. Κανένα συναίσθημα. Ποτέ πια. Γιατί τα όνειρα μου βγήκαν αλλιώς. Μάτια βουρκωμένα. Πρόσωπο μελαγχολικό. Μόνο λογική. Στιγνή.

μια βραδιά στο Τμήμα

Βράδυ Σαββάτου. Εκτός χώρας. Κάπου νότια. Βγαίνουμε από hip club κι έχουμε πιει. Κάτι μου λέει ότι δεν πάμε για ύπνο. Το βλέπω να έρχεται. Ποιό; Το αλκοτέστ, αφού "ευγενέστατος" μπάτσος μας έκανε νόημα με τη φωσφορούχα ράβδο του να σταματήσουμε. Και ο φίλος μου, που οδηγούσε είχε πιει. Και επειδή είναι κι ευέξαπτος εναντιώθηκε στην μπατσαρία που του είπε ότι έχει ξεπεράσει το όριο κατά 30 μονάδες. Εμένα αυτή η εξέλιξη με άφησε παγερά αδιάφορο, διότι το σπίτι ήταν στα 50 μέτρα και μπορούσα άνετα να πάω με τα πόδια. Άσε που μου φάνηκαν πολλές οι 30 μονάδες παραπάνω, που τελικά ήταν ελάχιστες μπροστά στις 100 μονάδες πάνω από το όριο άλλου κυρίου, με τον οποίο συναντήθηκα στο τμήμα λίγο αργότερα. Δε μπορώ να πω, συμπαθέστατη αγριόφατσα που νόμιζα ότι θα μας σφάξει όλους. Η φίλη μου στη θέση του συνοδηγού προσπαθούσε να πει στους μπάτσους να είναι πιο ευγενικοί αλλά μάταια. Κατέβασαν τον Ν. από το αυτοκίνητο για επαναληπτικό αλκοτέστ, και μέχρι να κατεβούμε κι εμείς που το είχαμε δει αστείο, του είχαν περάσει χειροπέδες, του είχαν πει ότι τελεί υπό σύλληψη και τον είχαν μπαγλαρώσει στην κλούβα. Τάχα μου τους απείλησε...Να πάρουμε το κανάλι. Τί σοι διευθυντής είναι; Έλα να φωνάξουμε τις κάμερες να γελάσουμε λέμε εμείς, κι εκείνη την ώρα μπαίνει στο αυτοκίνητο νταβραντωμένος μπάτσος, βάζει μπροστά και μας πηγαίνει στο τμήμα. Η ώρα έχει πάει 4 και καθόμαστε όλοι μαζί, ο Ν. φορώντας χειροπέδες, στα "επείγοντα". Πιο πριν μας είχαν στην αναμονή, όπου παρατηρησα στον πίνακα ανακοινώσεων μία αγγελία ότι χάθηκαν 2 παπαγαλάκια, ενώ η φίλη μου που μάλλον βλέπει πολύ E.R. περίμενε να μας ενημερώσει ο μπάτσος για την πορεία του "ασθενούς". Βαρεθήκαμε όμως να περιμένουμε εκτός και μπουκάραμε στο γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας. Γελάμε, μέχρι που έρχεται 33χρονη μάνα πέντε παιδιών ανύπαντρη εννοείται, ως ξέκολο, από αλκοτέστ κι αυτή και κάνει το χαμό. Με στιλ εν πολλές αμαρτίες περιπεσούσας γυνής την πέφτει στους μπάτσους ασύστολα. Η παρουσία μας δεν την εμπόδισε στην αναζήτηση άντρα. Ο κακώς χαμός από εκείνη, τα νευρικά γέλια από εμάς. Κατά περιόδους άναβαν τα αίματα αλλά εμείς ακάθεκτοι. Βρίζαμε την κακή μας τύχη και γελάγαμε. Κάποια στιγμή παρατηρώ πως ήταν τα όργανα της τάξης. Οικογενειάρχες και ολίγον βλάχοι. Υπήρχαν όμως δύο πιτσιρικάδες. Ο ένας με κοίταζε και μου χαμογελούσε. Βλέπεις καμιά φορά τα μάτια λένε περισσότερα απ' ότι το στόμα. Με κοίταζε και μου γέλαγε. Εγώ τον κοίταζα παγερά αδιάφορα. Μπάτσος είναι μην ξεχνιόμαστε. Του πήγαινε όμως η στολή. Είχα πιει και λιγάκι, είχα πάρει πάλι κι ένα χαζό sms από τον τέως, είχαν σπάσει και τα νεύρα μου με τις κατηγορίες που απήγγειλαν στον Ν. που το μόνο που ήθελα ήταν την επόμενη πτήση για Αθήνα, ή να πάω κόντρα στην ιδεολογία μου και να δείξω εγώ στο θρασύτατο μπατσίνι τί σημαίνει ελληνική αριστερά. Προφανώς το παλικάρι, άλλη ζωή ήθελε κι άλλη ζούσε. Τέλος πάντων, μαζεύτηκα γιατί τα Margiela που φόραγα δεν ήθελα να τα αγγίξει η εξουσία, κι επικεντρώθηκα στην εν πολλές αμαρτίες η οποία συνέχιζε την ατραξιόν της. Αφού κάποια στιγμή την βαρέθηκαν και την άφησαν αυτή ελεύθερη κι εμένα χωρίς θέαμα. Νομίζω ότι είδα το μουντζό της. Φόραγε ένα μίνι και τίποτα άλλο. Αλλά πιο μίνι, σε ζουμπουρλούδα δεν έχω δει. Και μετά ήρθε ο άλλος, με τη φάτσα εγκληματία. Εκεί μαζεύτηκα. Έπαψα να βάζω φυτιλιές στην κουβέντα με τους μπάτσους, κι έκατσα στην καρεκλίτσα μου. Αφύ κράτησαν το αυτοκίνητό του, τον πέταξαν με τις κλωτσιές έξω γιατί προφανώς δεν ήθελαν άλλα μπλεξίματα. Κι εμείς; Στελέχη των media ακόμα ακούγαμε κατηγορίες. Όταν πλέον τις εμπεδώσαμε και αφού της αρνηθήκαμε, πήραμε το αμαξάκι μας και πήγαμε σπίτι. Δεν είχα ξαναβγεί σε Τμήμα. Αυτή η πρώτη μου εμπειρία, και μάλιστα σε αλλοδαπή υπηρεσία, είχε πλάκα. Ήταν super cool. Και τους έλεγα, αυτό δεν είναι τμήμα, είναι ιμιτασιόν. Χάθηκε ο κόσμος να μας συνέβαινε αυτό στην Αθήνα, να χτυπήσουμε ένα καλό ρεπορτάζ στην Ομόνοια; Ούτε λίγο ξύλο, ούτε ένα τραβεστί, ούτε ένας από το Ανατολικό μπλοκ, και πάει λέγοντας. Μόνο ένας όμορφος ξανθός πρασινομάτης μπάτσος, πιωμένοι loosers κι εμείς. Έλεος. Κακώς μας σταματήσατε, αφού δεν είχατε να μας προσφέρεται σκληροπυρηνικό θέαμα. Άσε που δεν μας έβγαλαν ούτε ένα φοντάν. Όταν πάντως κατάλαβαν με ποιους είχαν να κάνουν, από ευγενείς έγιναν αυλικοί για ευνόητους λόγους. Δεν παραπονιέμαι, καλά ήταν. Εγώ πέρασα καλά. Αφού σκέφτομαι, και το επόμενο Σάββατο να πάω να δω τα παιδιά στο Τμήμα. Μισώ τα μπατσάκια-βλαχάκια αλλά εκείνο εκεί, είχε κάτι.

P.S.1 Για την ιστορία του πράγματος αύριο η υπόθεση θα έχει λήξει.
P.S.2 Δεν είμαι αντίθετος με την φάση αλκοτέστ, αλλά το συγκεκριμένο σκηνικό είχε λάθος σκηνοθεσία, κι έμπαζε από παντού. Απλά ήθελαν να κάνουν σπάσιμο σε κάποιον που έχει μεγαλύτερη εξουσία από αυτούς.
P.S.3 Μόνο με χιούμορ μπορείς να επιβιώνεις σε αυτό τον πλανήτη.