η ρουφήχτρα

Είναι μέρες τώρα που έχω μπει σε μια διαδικασία απολογισμού. Όλα μπερδεύονται στο μυαλό μου. Και έχω μια βαθιά ανάγκη να βγάλω τα συμπεράσματά μου και να προχωρήσω. Μπορεί να έφτασα ως εδώ, όπως έφτασα, αλλά τα λάθη γυρνάνε στο μυαλό και ζητούν επιδιόρθωση. Μου ζητούν να αλλάξω τα κακώς κείμενα. Να αλλάξω εγώ. Συμπέρασμα πρώτο: αποφάσισα ότι ένα από τα λάθη που κάνω (και που φαντάζομαι κάνουν κι άλλοι συναισθηματικοί τάχα μου, αλλά στο βάθος ανασφαλείς άνθρωποι που βαυκαλιζόμαστε με την ευαισθησία μας) είναι ότι αφήνομαι. Οι σχέσεις μου μοιάζουν με ρουφήχτρα. Ξεχνάω την ισχυρή μου προσωπικότητα και λέω πάντα ναι. Μ΄ ένα "Yes sir" φροντίζω να μην πληγωθεί κανείς! Αλλά πληγώνομαι εγώ. Πού πήγαν τα δικά μου θέλω; Πού πηγαίνει το δικό μου όνειρο για τη ζωή; Και καταλήγω μια μέρα να λούζομαι αυτά που κορόιδευα. Βλέπεις με μεγάλη ευκολία μπορείς να πεις κάποιον ανερμάτιστο, αλλά δύσκολα συνειδητοποιείς πόσο αφορά κι εσένα. Ανασφάλεια λοιπόν, μην πεις όχι και μείνεις μόνος. Και κάθεσαι εκεί να σε ρουφάει η καθημερινότητα των άλλων. Από τους γονείς μέχρι τους φίλους και τις σχέσεις. "Πού θέλεις να πάμε;", "Όπου θέλεις". Πόσες φορές έχω κάνει αυτόν το διάλογο. Πόσες φορές έχω πάει "όπου θες". Όχι. Η ζωή είναι μικρή. Και είναι δική μου. Δική σου. Γι' αυτό μην αφήνεις να σε ρουφάει η ανασφάλεια. Πες ένα όχι. Πες και δεύτερο. Δεν μπορεί όλοι να είναι δίπλα σου και να είναι πάντα ευτυχισμένοι. Γιατί εσύ θα είσαι ο δυστυχής.

Θα μου πεις τι με έπιασε έτσι ξαφνικά. Αυτή η αναδρομή στα τελευταία 4 σχεδόν χρόνια της ζωής μου. Είδα ανθρώπους που πέρασαν. Είδα κι άλλους που έφυγαν. Αλλά κυρίως είδα εμένα πιο μόνο απ' ότι με είχα φανταστεί. Οι άνθρωποι που αγαπώ είναι διασκορπισμένοι. Κάποιοι στην Αθήνα με παιδιά και έγγαμους βίους-δεν τους βλέπω ποτέ. Κάποιοι στην Κύπρο-να με περιμένουν. Κάποιους να έχω ξεχάσει γιατί κάπου αλλού ξημερώθηκα. Κάποιοι να θέλουν να με συναντήσουν κι εγώ να το αναβάλω. Κι έχω ανάγκη από αυτούς τους δικούς μου ανθρώπους. Και τώρα στα 34, ξέρω ότι είναι δύσκολο, αλλά θα αναγεννηθώ και θα μαζέψω πίσω τους ανθρώπους που αγαπώ. Σε μια παρέα. Στην παρέα που δεν είχα ποτέ. Τη δική μου παρέα. Όχι των άλλων.

P.S. 1 Όλα αυτά τα χρόνια γύρω μου είναι πολλοί άνθρωποι, αλλά καρδιακοί φίλοι που να είμαστε μαζί ελάχιστοι.
P.S. 2 Χθες βράδυ με τη Ν. κάναμε το γνωστό μας catch up μετά από ένα χρόνο και κάτι. Κι αυτό με έκανε να νιώσω πάλι εγώ.

το πάρτι

Γύρω μου ατέλειωτα str8 ζευγάρια. Ζουμπουρλούδες γκόμενες και κάποιες άλλες καλοβαλμένες που πίσω από το make-up έκρυβαν μια δυσαρέσκεια για όσα ζουν. Μαζί τους και οι σύζυγοι. Κολλημένοι με τη μπάλα και τις μηχανές. Τίποτα το ιδιαίτερο. Αγνώστων κοινωνικο-οικονομικών στοιχείων. Σ' ένα μπαρ που μετρά περισσότερα από 20 χρόνια και κουβαλά όλη αυτή τη στόφα και την τσιγαρίλα του χρόνου. Ροκ συγκεχυμένες μουσικές που μου θύμισαν λύκειο κι ένα πάρτι σε εξέλιξη. Μια μάζωξη ενός φίλου. Και ξαφνικά εκεί, καθώς κάθομαι στο stool μου και πίνω ένα απαράδεκτο κρασί (πριν το γυρίσω σε μπύρα για πιο safe), νιώθω ξένος. Γυρίζω, κοιτάζω γύρω μου. Όλοι γελάνε. Μιλάνε. Παίζουν. Φιλιούνται. Ή μήπως κάνουν ότι περνάνε καλά; Νιώθω αόρατος. Σαν κάποιος να με τοποθέτησε εκεί για να δω όλους αυτούς τους ανθρώπους-που κάποιους έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου- να διασκεδάζουν. Ή μήπως κάνουν ότι διασκεδάζουν; Παίρνω αμέσως στροφές και το γυρίζω. Επιστρέφω στο stool μου, συνεχίζω το χαζό socializing, σχολιάζω ανούσιες πληροφορίες και στο πίσω μέρος του μυαλού μου γυρνάει η σκέψη, τί κάνουμε όλοι εμείς εδώ; Δημόσιες Σχέσεις ή επικοινωνούμε; Κι αν είναι έτσι η επικοινωνία να ακούω για τα παιδιά και τα προβλήματα των παντρεμένων τότε γιατί δεν ξαναγίνομαι αόρατος; Και θα μου πεις ότι χρειάζεται κι αυτό στη ζωή. Και θα σου πω ναι, κι εγώ το κάνω. Αλλά η επικοινωνία δεν χρειάζεται πάρτι για να επιτευχθεί. Τη φαντάζομαι πολύ πιο ουσιαστική, πολύ πιο σημαντική. Να σε πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Δεν ξέρω αν οδεύω προς την αντικοινωνικότητα, ξέρω ότι θέλω να μιλάω λιγότερο και να λέω πολύ πιο σπουδαία πράγματα. Ξέρω ότι θέλω να ακούω τον καθαρό λόγο της σκέψης των ανθρώπων. Και ξέρω ότι μόνο ό,τι κρύβει σοφία έχει αξία. Και θα ψάχνω να τo βρω. 

P.S. 1 Πάντα θεωρούσα τα πάρτι αποτυχημένα ποζέ.

P.S. 2 Great thanks to D.K. για το τραγούδι που μου έμαθε και αποτέλεσε το soundtrack για το post.

P.S. 3 Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας, κι όχι τα στόματά μας.

το κλάμα

Είναι μέρες τώρα που το δάκρυ ανεβοκατεβαίνει. Μία το ποτήρι είναι μισογεμάτο και μία μισοάδειο. Μία αισιοδοξία, μία απαισιοδοξία. Και να το παλεύω. Πολύ. Να μην κάνω το χατήρι στη ζωή που θέλει να με δει να πέφτω. Κι εγώ εκεί. Να μην το βάζω κάτω. Να σηκώνομαι πριν καν πέσω. Ως πότε; Και για πόσο; Πόσο μπορεί να αντέξει κανείς; Πόσο μπορώ να αντέξω εγώ; Κι όμως αντέχω πολύ. Και πολλά. Και πολλούς. Και στο πίσω μέρος του μυαλού τα λόγια της "Ψ" που λέει να κάνεις ό,τι νιώθεις. Και που κάνω ό,τι νιώθω τί αλλάζει; Στο ίδιο σημείο. Ο ίδιος τοίχος μπροστά. Και έτσι όπως είμαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σκέφτομαι κάτι από τις τόσες και τόσες συνεδρίες. "Πόσα πολλά κατάφερα μέχρι τώρα στη ζωή". Και μου φαίνεται τόσο άδειο αυτό. Το δάκρυ έρχεται και φεύγει. Όταν είσαι μπροστά στο αδιέξοδο ό,τι κι αν έχεις πετύχει στη ζωή, σου φαίνεται πολύ μικρό; Διερωτώμαι. Και αναρωτιέμαι τελικά αν έχω πετύχει κάτι ή τίποτα. Αν οι επιλογές που έκανα ήταν λάθος από την αρχή κι εγώ επειδή της στήριξα μέχρι το τέλος της βάφτισα επιτυχία. Και το θέμα είναι ότι θέλω να μπορούσα να παραιτηθώ από τη δουλειά που μέχρι τώρα υποστήριξα. Να παραιτηθώ από τη χώρα που επέλεξα. Και νιώθω ότι είναι τόσο μεγάλος ο τοίχος που είναι μπροστά μου που δεν μπορώ να τον υπερπηδήσω. Και δεν ντρέπομαι να το πω, βλέπω άλλους ανθρώπους που κατάφεραν χωρίς τόσο κόπο, τόσα πράγματα στη δουλειά τους. Εγώ γιατί; Γιατί πρέπει όλα να γίνονται τόσο δύσκολα; Με τόσο πόνο και κόπο; Και δεν τους ζηλεύω τους άλλους για να μη με παρεξηγήσεις.  Αλλά αλλιώς τα είχα σχεδιάσει κι αλλιώς ήρθαν. Αλλιώς είχα ονειρευτεί ότι θα ήμουν στα 34 και αλλιώς είμαι. Και θέλω τόσο πολύ τα όνειρά μου να τα πραγματοποιήσω. Τόσο πολύ. Θα είναι άδικο να μην γίνουν πράξη. Άδικο. Γιατί έτσι με έμαθαν. Μάλλον λάθος, αλλά έτσι με έμαθαν. Να τα έχω όλα, να τα πετυχαίνω όλα. Και κάπου παραστράτησα και άφησα τον εαυτό μου στην άκρη. Και τώρα η εποχή δυσκόλεψε. Και τα αδύνατα δεν γίνονται δυνατά. Ή μήπως γίνονται; Και σφίγγω τα δόντια και πνίγω το κλάμα και ψάχνω διέξοδο.

η στιγμή

Υπάρχει πάντα στη ζωή μια στιγμή που κάνει τη διαφορά. Μια στιγμή η οποία σε κάνει πιο μεγάλο. Πιο ώριμο. Πιο σπουδαίο. Πιο σημαντικό. Πιο εσένα. Ακόμα και πιο άνθρωπο. Κι αυτή δεν είναι άλλη από τη στιγμή που αποφασίζεις να μην ξεπουληθείς. Να μείνεις ακέραιος. Να είσαι εσύ. Ακόμα κι αν πρέπει να πεις όχι σε χρήμα ή/και δόξα. Αυτή η στιγμή σε ωριμάζει. Αυτή η στιγμή είναι το ζητούμενο για μένα. Να μπορώ να την διακρίνω κάθε φορά που θα έρχεται. Και όταν θα φεύγει να είμαι πιο άνθρωπος. Να είμαι εγώ. Να μπορώ να κάθομαι μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή και να γράφω ελεύθερος ένα τέτοιο post. Όπως κάνω απόψε. Να είναι λευκή η συνείδησή μου. Και να τα έχω καλά με μένα.

έξοδος κινδύνου

Ζούμε την απόλυτη παράνοια. Το απόλυτο μίσος. Τη σήψη. Κανένας ηθικός φραγμός δεν υπάρχει. Μια κοινωνία που έχει τελειώσει όσο κι αν κάποιοι θα ήθελαν να την αναστήσουν. Μόλις χθες υπέστη έναν ακόμα διωγμό. Μια δίωξη. Γιατί; Γιατί είμαι εγώ. Τόσο απλά. Γιατί κάνω καλά τη δουλειά μου, γιατί χαλάω την πιάτσα, γιατί δε ρουφιανεύω, γιατί έχω καλό βιογραφικό, γιατί δε συνδιαλέγομαι με συντεχνίες, γιατί έχω αξιοπρέπεια. Βαθιά μέσα μου ξέρω ότι αυτή η δίωξη με τιμά, γιατί δεν είμαι ένα ακόμα τομάρι. Ούτε ένας ρουφιάνος που επιζεί με πολιτικούς χαυλιόδοντες και ψέματα που θέλουν να ικανοποιήσουν τα ευήκοα ώτα των κρατούντων την εξουσία. Αλλά η αδικία πονάει. Και πληγώνει. Και αφήνει μια πίκρα στα χείλη. 

P.S. 1 Δεν θα άλλαζα με τίποτα την ακεραιότητα μου. Δεν θα την αντάλλαζα.
P.S. 2 Αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι δεν βλέπω έξοδο κινδύνου αυτή τη στιγμή. 

hug

Είναι πολύ ανθρώπινο να είσαι ευάλωτος. Εκεί μετράς τους ανθρώπους που είναι γύρω σου. Εκεί μετράς τις αγκαλιές. Είναι πολύ ανθρώπινο να αποζητάς την αγάπη. Την προσοχή και την προστασία. Εκεί μετράς τις σχέσεις που έχεις δημιουργήσει. Εκεί μετράς το ποιος είσαι.

το τέλος μιας δουλειάς

Απόψε, επιστρέφοντας σπίτι μετά από ένα δημοσιογραφικό τραπέζι σκέφτηκα ότι μπήκε επιτέλους ταφόπλακα σε μια δουλειά. Στη δουλειά. Δεν ξέρω αν το έχεις νιώσει ποτέ. Ξέρω απλά ότι η σκέψη μου ξεκίνησε -καθώς οδηγούσα στους βρεγμένους δρόμους- από το πόσο δύσκολο είναι να είσαι σήμερα συντάκτης, εμπορικός ή ό,τι άλλο στα έντυπα και τα ηλεκτρονικά μέσα. Κάποτε η δουλειά είχε τα καλά της. Σαββατοκύριακα σε ακριβά ξενοδοχεία, δωρεάν εισιτήρια από αεροπορικές εταιρίες για το εξωτερικό, stylish δώρα. Από εκεί ξεκίνησε η σκέψη μου λοιπόν, και το πόσο ψεύτικα ήταν τα προηγούμενα χρόνια, αλλά κατέληξε στο γεγονός ότι έτσι όπως διαμορφώθηκε το τοπίο, τα έντυπα είναι απλά ένας κατάλογος των τελευταίων διαφημιζόμενων, το ραδιόφωνο είναι γεμάτο playlists και η τηλεόραση σφύζει από σκουπίδια. Και κάποιοι προσπαθούν να βρουν καταφύγιο στο διαδίκτυο. Όμως ήρθε το τέλος μιας δουλειάς. Κι αν την αγάπησες, δεν ξέρεις πια από πού να κρατηθείς. Αλλά μήπως ήρθε μαζί με το τέλος μιας δουλειάς και το τέλος μιας δουλείας;

P.S. 1 Δουλεία=το επιβαλλόμενο life style
P.S. 2 Δουλειά=αυτό που αγαπάς, που σου δίνει ζωή

υπάρχει κι άλλος τρόπος

Μετά από καιρό αποφάσισα απόψε να γράψω. Δυο λόγια. Τίποτα σπουδαίο. Νομίζω ότι είμαι από τους Αθηναίους που η κρίση του έσπασε τα νεύρα. Δε μ' αρέσει πια εδώ. Χάσαμε την ανεμελιά μας. Χάσαμε και ό,τι άλλο μας ένωνε. Βλέπουμε απίστευτα πράγματα γύρω μας. Και κυρίως βλέπουμε τους συνανθρώπους μας να μην ενδιαφέρονται για να αλλάξει κάτι. Ίσα ίσα, όσοι έχουν την "εξουσία" μας πηγαίνουν στον πάτο, μας βουλιάζουν. Από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο. Δυο λόγια, είπα αλλά δεν το τηρώ. Κάπου ένα δάκρυ μένει κρυμμένο για την κατάντια μας. Κάπου ο θυμός μεγαλώνει. Κάπου η μιζέρια έχει απλωθεί παντού. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Τίποτα δεν έχει ξεγνοιασιά. Κι όμως κάπου θα υπάρχει ο άλλος τρόπος. Πρέπει να τον βρούμε. Πρέπει να παλέψουμε.

P.S. 1: Ακόμα δεν έφυγα. Ελπίζω να είναι οι τελευταίες μέρες εδώ.
P.S. 2: Πάντως αυτή τη φορά έφτασα μέχρι το τέρμα.
P.S. 3: Μοιάζουν όλα τόσο τελειωμένα; Ακόμα και οι άνθρωποι.
P.S. 4: Μετάνιωσα πάντως που δεν άκουσα τον μέσα μου εαυτό.
P.S. 5: Τί κάνεις όταν σε πολεμάνε στη δουλειά σου;
P.S. 6: Φεύγεις. Τρέχοντας.