το βιολογικό μου ρολόι: γκλιν γκλον

Πάντα αναρωτιόμουν τί στην ευχή είναι αυτό το βιολογικό ρολόι που χτυπάει ανά τακτά διαστήματα στις φίλες μου και όλες θέλουν να γίνουν μάνες, αφού πρώτα βρουν τον πλούσιο άντρα, με την ευγενική καταγωγή και το ατελείωτο σεξ απίλ. Και να που μια μέρα χτύπησε και το δικό μου. Όχι μην ανησυχείς δεν θέλω να γίνω πατέρας. Αλλά θέλω να τα αλλάξω όλα. Εμένα το βιολογικό μου ένστικτο έχει να κάνει με τη δουλειά. Και δεν ντρέπομαι που το λέω. Γιατί τελικά ανήκω σ' αυτή την κατάπτυστη ομάδα ανθρώπων που αν δεν δουλεύουν όπως θέλουν νιώθουν νεκροί. Και στην τελική ποιος όρισε ότι για να είσαι ευτυχής πρέπει να είσαι ολιγαρκής; Να διαβάζεις όλη μέρα και να σου αρκεί να έχεις δύο παντελόνια κι ένα παλιακό μπρίκι στο ντουλάπι σου; Δηλαδή απαγορεύεται να έχεις λεφτά και να είσαι ψαγμένος; Anyway, αυτό το αντιπαρέρχομαι αν και παίζει πολύ σαν επιχείρημα τελευταία κι εμένα μου θυμίζει το όσα δε φτάνει η αλεπού... Σαφώς και τα πόδια σου φτάνουν μέχρι εκεί που πάει το πάπλωμά σου, αλλά γιατί να μην κοιτάς το μεγαλύτερο πάπλωμα στη βιτρίνα και να θες να το αγοράσεις; Γιατί να θέλεις να φορέσεις μια ταμπέλα του καλλιεργημένου κι όχι του νεόπλουτου; Αποκλείεται να κάνεις λεφτά και να είσαι καλλιεργημένος; Τέλος πάντων εμένα δεν είναι αυτό το θέμα μου, αλλά επειδή σε όποιον προσπάθησα να εξηγήσω τί λέει το δικό μου ρολόι που χτυπάει, μου το γυρνά στο οικονομικό, είπα να σου κάνω μια εισαγωγή πριν με κακοχαρακτηρίσεις.

Έτσι που λες, βαράει το ρολόι. Και στην αρχή έκανα πως δεν το άκουγα. Έλεγα τί είναι τούτο, μέχρι τη στιγμή που κάποιοι αποφάσισαν πως πρέπει να με βγάλουν σιγά σιγά από την πρίζα και να με βάλουν στο ψυγείο. Κι έτσι ξυπνάω κάθε μέρα και νιώθω πως ένα ένα τα ζωτικά μου όργαναν πεθαίνουν. Γιατί εγώ δεν πολυδουλεύω. Δεν πολυπιέζομαι. Δεν δημιουργώ. Είναι κακό να χαλάς την πιάτσα κι είναι εξίσου κακό να είσαι καλός σ' αυτή τη χώρα. Όμως εγώ αργοσβήνω. Όπως τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια. Δεν είμαι σε εγρήγορση. Το ξέρω ότι έπρεπε να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα. Μόνο που ο έξω κόσμος δεν ενδείκνυται. Γιατί σίγουρα δεν φταίνε οι άλλοι που εγώ δεν ψάχνω να διοχετεύσω αλλού τη δημιουργικότητά μου. Αλλά δυστυχώς δεν βρήκα αυτό το αλλού. Δεν μου αρέσει να κάνω κάτι άλλο. Τώρα στα 33 μου γιατί πρέπει να γίνω κάτι άλλο. Αυτή τη δουλειά ξέρω, αυτήν αγαπώ κι αυτήν εμπιστεύομαι. Και η φωνή συνεχίζει μέσα μου: "ήρθε η ώρα. τώρα είναι η ώρα". Τώρα λοιπόν είναι η ώρα να πάρω τα πράγματα στα χέρια μου. Να ανέβω το σκαλοπάτι, να μην το φοβηθώ. Τώρα έχει έρθει η δικιά μου σειρά. Αυτό λέει ο μέσα εαυτός μου και δεν ξέρω τί να τον κάνω. Γιατί έχω αυτό το chic πρόβλημα που φοβάμαι τις αλλαγές. Και πρέπει από την άλλη να ζήσω. Να πάρω οξυγόνο. Να δουλέψω. Να ανταμοιφθώ. Να δημιουργήσω. Επαγγελματικά. Να βγάλω και λεφτά, γιατί όχι; Κι έτσι σκέφτομαι να δεχτώ μια πρόταση για το εξωτερικό. Ίσως μου λείψει η urban διάστασή μου στην Αθήνα. Τα πρόσωπα, οι άνθρωποι, τα συναισθήματα, αλλά εδώ είμαι εκτός ρεύματος. Το πολύμπριζο δεν κάνει καλή επαφή. 

Κι από την άλλη είναι αυτή η γαμημένη ωριμότητα που με βρήκε μετά από πολλούς μήνες αναζήτησης. Να απογαλακτιστώ μια και καλή. Να βάλω τον εαυτό μου πάνω απ' όλα. Να ζήσω τη δική μου ζωή. Και κυρίως να δω τα προσωπικά μου όνειρα στη δουλειά να βγαίνουν. Κι όταν θα υπάρχει λόγος να γυρίσω. Θέλω να πετάξω τα βαρίδια από πάνω μου. Να απελευθερωθώ. Να δω τη ζωή στις κανονικές της διαστάσεις. Και να ακούσω για μια φορά τον εαυτό μου. Για μια φορά. 

Εσύ τι θα έκανες; Δεν θα σε άκουγες; Τα θέλω όλα και τα θέλω δικά μου. Και δε με νοιάζει ποιος θα καταλάβει και ποιος όχι. Δε βαριέσαι εγώ να είμαι καλά. Και να ζω...να είμαι ζωντανός. Να ζω όπως θέλω εγώ. Να έχω επιλογές. Αυτό είναι το κλειδί. Οι επιλογές. 

P.S. 1 Δεν μ' αρέσει που δεν είμαι συνεπής με το blog αλλά έτσι είναι η ζωή.
P.S. 2 Υπάλληλος για πάντα ή στέλεχος; Αυτό περνάει από το μυαλό μου διαρκώς.
P.S. 3 Μισθός πείνας δημοσίου ή ρίσκο;
P.S. 4 Μήπως όποιος πάει για τα πολλά χάνει και τα λίγα;

αφιερωμένο

when i m alone with you 

you make me feel

when i m alone with you

you re the one...

P.S. 1 Διάβαζα πρόσφατα παλιά posts και σκέφτηκα πόσοι καμμένοι ήρωες έχουν περάσει από το blogg.
P.S.2 Κι όμως υπάρχει ένας και ποτέ δεν τον ανέφερα. Κάποιος που δεν είναι σαν όλους τους άλλους.

γύρισες χρυσή μου;

Απεχθάνομαι

• τις υπερβολικά ποζάτες φωτογραφίες διακοπών στο facebook. Εντάξει το καταλάβαμε καλά  πέρασες. 
• το "καλό χειμώνα". Κακός, ψυχρός κι ανάποδος θα είναι. Χειμώνας βλέπεις.
• όσους τρέχουν υπερβολικά νομίζοντας πως η Αθήνα παραμένει άδεια.
• εκείνους που επιμένουν να λένε ραντεβού τον Σεπτέμβρη.
• τον κακόγουστο συνδυασμό βερμούδα-σαγιονάρα-ό,τι να 'ναι, τάχα μου.
• τα κοντά μπλουζάκια που "αποκαλύπτουν" μαυρισμένο αφαλό. 
• τις δουλειές που ξαναρχίζουν.
• τους συναδέλφους μου.
• το κατς απ μετά τις διακοπές. 
• τις εκπτώσεις που τελειώνουν. 
• τις καλοκαιρινές Κυριακές και ακόμα πιο πολύ τις καλοκαιριάτικες Δευτέρες. 
• τις διαφημίσεις για τον τουρισμό. Έχεις πάει να δεις πως είναι το γραφείο του ΕΟΤ στην Γερμανία; Κύονες, αγάλματα κι ένα υποτιθέμενο νησιώτικο σκηνικό με την Γερμανίδα υπάλληλο να λύνει σταυρόλεξο.
• το mojito που μας το πουλάνε για χρυσάφι.Για  4,90 στα ξωτερικά το σερβίρουν.
• και τόσα άλλα...

πάνω κάτω ή αλλιώς όταν κοιτάς από ψηλά

P.S. 1 Ένα μεσημέρι Παρασκευής από το Βορρά προς το Νότο της Ευρώπης.
P.S. 2 Οι διακοπές αποφάσισα ότι δεν τελειώνουν ποτέ.Ξέρεις γιατί; Επειδή ζούμε στη χώρα των διακοπών. Κι αυτό δε μπορεί κανείς να το αλλάξει.

P.S. 3 Και ναι λοιπόν. Έκανα μία υπέρβαση. Μπήκα στην Easy που αρνιόμουν πεισματικά. Μια χαρά chic ταξιδιώτες μεταφέρει. Αστειεύομαι. Ήταν πάντως μια εμπειρία που μου έλειπε.
P.S. 4 Επίσης το πρώτο πράγμα που ακούς όταν πατάς Αθήνα είναι Χατζιδάκις στα ηχεία του Ελ. Βενιζέλος. Σόρρυ αλλά το βρήκα υπέροχο. Γκάνιαξα με την μουντρούχα frau να φωνάζει κάθε τρεις και λίγο μέσα στο αυτί μου νίξτε στασιόν και νίξτε στασιόν.

Ραντεβού σε λίγες μέρες

Καλές διακοπές!

Γράψε τον κόσμο στα παλιά σου τα παπούτσια

Δύο στα δύο. Μέσα σε δύο μέρες. Είναι δύσκολο να αντιλαμβάνεσαι ότι σ' έχουν στο μάτι οι άνθρωποι. Γιατί πολύ απλά είσαι εσύ. Απορώ που βρίσκουν την ενέργεια να βγάζουν την κακία και τη χολή τους. Αλλά από χθες μέχρι σήμερα βρέθηκα "κατηγορούμενος" από ανθρώπους που τους ενοχλεί η ύπαρξή μου. Αφενός στη δουλειά, αφετέρου στα κοινωνικά. Η πρώτη κακία είχε σκοπό να με διαλύσει και να με αποσυντονίσει γιατί με βλέπουν σαν ισχυρό κρίκο και αυτο τους χαλάει. Η δεύτερη κακία ήθελε να με βάλει να τσακωθώ με έναν φίλο. Το δίαιρει και βασίλευε τελικά είναι σπουδαία στρατηγική. Γιατί αυτό είναι το κοινό σημείο σε κάθε κακία. Έτσι ακριβώς σκέφτεται ο κόσμος. Μόνο που τελικά ένας έξυπνος άνθρωπος δύσκολα πέφτει στην παγίδα. Φαντάζομαι ότι πολλοί θέλουν να με καταστρέψουν αυτό το διάστημα, αλλά και ανέκαθεν, γιατί τους μπαίνω στο μάτι. Το θέμα είναι ότι δεν κάνω κάτι προς αυτή την κατεύθυνση. Απλά είμαι ο εαυτός μου. Γιατί πρέπει να το πληρώνω ακριβά; Και στη δουλειά το καταλαβαίνω, τους χαλάω την πιάτσα. Στις φιλίες όμως γιατί; Και κυρίως ποιός άνθρωπος έχει το επίπεδο να θέλει να σε βάζει να τσακώνεσαι με τους φίλους σου για να βγαίνει αυτός ο καλός; Μόνο ένας ηλίθιος που τελικά τον παίρνουν χαμπάρι όλοι.

Αυτό βέβαια που με ενοχλεί κάπως είναι αυτό που γίνεται στη δουλειά. Γιατί να πρέπει να με βρίζεις ή να κάνεις κλίκα εναντίον μου, μόνο και μόνο επειδή με φοβάσαι; Βλέπεις ότι τελικά δεν σου δίνω σημασία, ούτε εσένα ούτε στους ομοίους σου. Και αφού δεν θέλω ούτε καλημέρα να σας λέω και ακολουθώ την τακτική "κάνω τη δουλειά μου και φεύγω", τί θέλεις κι ασχολείσαι μαζί μου; Συνυπάρχουμε σε έναν χώρο μόνο και μόνο για να παίρνουμε ένα μισθό. Δεν μας ανήκει η δουλειά μας. Μήπως πρέπει να τη δείτε αλλιώς τη φάση; Γιατί αν δεν την δείτε εσείς θα χάσετε. Εγώ θα συνεχίσω να σας γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια. Κι επειδή με αηδιάζετε, κάποια στιγμή που εγώ θα επιλέξω, θα αποχωρήσω. Γιατί εγώ στην αηδία και τη συχαμάρα σας δεν είμαι μέρος.

P.S. 1 Απορία: Πώς γίνεται να έχεις περάσει επτά χρόνια με έναν άνθρωπο και αφού έχεις χωρίσει να ασχολείται μαζί σου μετά από δύομιση ολόκληρα χρόνια και να θέλει να σου κάνει κακό;
P.S. 2 Είναι μεγάλη απογοήτευση να βλέπεις τους ανθρώπους να κατρακυλούν.
P.S. 3 Είναι μεγάλη επιβεβαίωση να σε μισούν γιατί έχεις ψηλά το κεφάλι.

Ich και στα μούτρα μου!

Παίζει πολύ η καρδιά. Γενικώς. Τουριστική ατραξιόν σου λέει ο άλλος. Αντιγράφεται εύκολα. Κολλάει παντού και πάντα. Σε κάθε πόλη. Σε κάθε νησί. Σε παρμπριζ αυτοκινήτων επίσης. Και σε κούπες που σου φέρνουν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού με το χαρακτηριστικό NY. Υπάρχει όμως μία καρδιά που είναι αλλιώς. Υπάρχει το Βερολίνο. Κι έχω κολλήσει. Όπως νομίζω κι ένα σωρό άλλοι που παθαίνουν υστερία σε κάθε γειτονιά, μπροστά από κάθε βιτρίνα, στη σκιά των δέντρων σε κάθε πάρκο, πάνω στους ποδηλατόδρομους, περπατώντας στα κανάλια. Μετράω αντίστροφα τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά για να είμαι πάλι εκεί. Στο καθιερωμένο ταξίδι πια. Δεν περνά ο χρόνος. Έλεος. Σπρώξε κι εσύ λίγο. Γιατί θέλω να φύγω, να πάω αλλού.

Χαμένος χρόνος; μάλλον

Αυτές τις μέρες συνειδητοποίησα πόσο αδίκησα κάποιους ανθρώπους. Που εδώ που τα λέμε ίσως και να μην τους αδίκησα ακριβώς, κάτι έκαναν κι αυτοί, αλλά στην ουσία τους έκρινα αυστηρά, αδικώντας έτσι τον εαυτό μου. Μη μου πεις γιατί. Διότι θα σου πω ότι έπαιρνα επάνω μου όλα τα προβλήματα θεωρώντας πως εγώ φταίω για όλα που συμβαίνουν και αντιδρούσα με γκρίνια. Ξαφνικά όμως κατάλαβα ότι αν με ζηλεύεις είναι δικό σου πρόβλημα, κι όχι δικό μου, που τυγχάνει να έχω σύμφωνα με σένα κάτι που εσύ δεν έχεις. Λέμε τώρα, ένα παράδειγμα. Αυτό που με έκανε να νιώσω όμως ότι αδικώ εμένα είναι το γεγονός ότι  συνειδητοποίησα πόσο χρόνο έχασα προσπαθώντας να βρω λύση, αφού πρώτα είχα γκρινιάξει, είχα ξενερώσει, είχα χαλαστεί. Και λύση φυσικά δεν έβρισκα, γιατί δεν ήταν στο χέρι μου. Χαμένος χρόνος, ταλαιπωρία και κενό. Αυτό μένει πάντα από ένα τέτοιο λάθος. Μου πήρε καιρό και για κάποιες περιπτώσεις και χρόνια αλλά τώρα ξέρω ότι δεν φταίω εγώ. Τώρα ξέρω ότι το πρόβλημα δεν είναι δικό μου. Και μη με ρωτήσεις μα γιατί ταλαιπωριόμουν για κάτι τόσο απλό. Νομίζω ότι εκτός από το κλισέ ο καθένας θέλει το χρόνο του, θα σου απαντήσω πως μας μαθαίνουν να φορτωνόμαστε όλης της γης τα ευτράπελα και άντε να ξεμπλέξουμε μετά. 

P.S. 1 Το μπλογκ έκλεισε 2 χρόνια συνεπούς ασυνέπειας.
P.S. 2 Συγγνώμη (από την Urban Tulip και όλους φυσικά) που δεν απαντώ σε όλα τα σχόλια πάντα. Αγένεια. Δεν είμαι έτσι αλλά πάσχω από αναβλητικότητα. Ουφ το είπα.
P.S. 3 Urban thanks γιατί αυτό το παράθυρο που μου άνοιξες στον καναπέ στην Λευκωσία έπιασε τόπο σε μένα. Ελπίζω και σε όλους όσοι το είδαν αυτά τα 2 χρόνια.
P.S. 4 Αισθηματική ηλικία κι εσένα ευχαριστώ. Πολύ.
P.S. 5 Και όλους εσάς που επικοινωνήσαμε αυτό τον καιρό, ευχαριστώ!
P.S. 6 Η ζωή είναι πιο ωραία όταν είσαι cool. Και ξεμπλέκεις μόνο όταν αποφασίζεις να απολαύσεις όλα όσα σου χαρίζονται και δεν τα βλέπεις συνήθως.
P.S. 7 Τα τσιγάρα που αναβόσβησαν πάνω από κάθε ανάρτηση ξέρουν καλύτερα κι από εμένα.

Welcome

Δείτε αυτό το blogg. Έχει super αισθητική και είναι φιλικό. 12gv καλοτάξιδος.

Ανακαινίζω

Δε βαριέσαι είπα στον εαυτό μου. Πώς θα περάσει το καλοκαίρι; Μόνο δουλεύοντας; Διάθεση για πολλά πολλά δεν έχω, οπότε είπα να γκρεμίσω και να ξαναχτίσω. Στην αρχή ήθελα να τα αλλάξω όλα. Μετά είδα ότι και αυτό το βαριέμαι. Έκανα τις σχετικές εκπτώσεις. Και τώρα αποφάσισα να προχωρήσω σε μια ανακαίνιση στα μέτρα μου. Τόσο όσο να μου φύγει ο καημός. Κι έτσι λοιπόν έχω χαθεί στον υπέροχο κόσμο του design. Δευτέρα πρωί ξεκινά η ανακαίνιση και εγώ είμαι με ένα laptop στο βομβαρδισμένο τοπίο και χάνομαι ανάμεσα σε καναπέδες, τραπέζια, χρώματα, κρεβάτια. Σχέδια στο χαρτί, μετρώντας τοίχους, αποστάσεις και λοιπές ιστορίες. Κι επειδή αυτό το βρίσκω απίθανα δημιουργικό ένιωσα για μια στιγμή μια χαρά Τη χαρά που τόσο καιρό με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου -βλ. δουλειά- έχω ξεχάσει.

P.S. 1 Τα resolutions του καλοκαιριού πάντα μου πήγαιναν καλύτερα.
P.S. 2 Θέλω κι αυτά να τα βάλω σ' ένα χαρτί επιτέλους.
P.S. 3 Ζήτω ο μινιμαλισμός. Μ' αρέσει καλύτερα άδειο το σπίτι.
P.S. 4 Γκρι στους τοίχους. Πώς σου φαίνεται;

Πες το κι έτσι

Το πιο ωραίο κουλό που άκουσα τον τελευταίο καιρό. Μετά από κάτι μπύρες λέει στην παρέα "...ήπιαμε χθες στην Cambina Royale κάτι ρώσικες μπύρες...". "Στην Cantina Social βρε", του απαντούν οι υπόλοιποι με μια φωνή. Το κατοχυρώνω λοιπόν το Cambina Royale. Έτσι θα το πω το μαγαζάκι μου, όποιο κι αν είναι, αν ποτέ το κάνω...

P.S. Greek summer: στην αυλή της Cantina είναι original.

Το λες και διαστροφή...

Yπάρχουν στιγμές που, όπως όλοι, θα 'θελα να ήξερα τί σκέφτονται οι άνθρωποι για μένα. Πώς με βλέπουν και τί πιστεύουν. Όχι όμως οι άνθρωποι που είναι στη ζωή μου, αλλά εκείνοι που τα μάζεψαν κι έφυγαν. Θα μου πεις πάνω απ΄όλα έχει σημασία αν με σκέφτονται. Όπως επίσης ότι αυτό είναι διαστροφικό. Γιατί στη ζωή μας μάς μεγαλώνουν με την αρχή ότι δεν πρέπει να μας νοιάζει τί σκέφτονται οι άλλοι για εμάς. Αλλά μας νοιάζει. Κι όποιος πει όχι ίσως και να πει ψέματα. Όπως επίσης μας νοιάζει να μας θυμούνται και ο τρόπος που μας θυμούνται, όσοι έφυγαν. Γιατί κι εμείς τους θυμόμαστε. Αμυδρά μεν, αλλά τους θυμόμαστε. Και όταν ο χρόνος περάσει, τα πάθη και τα μίση αμβλύνονται και μέσα μας μένουν οι καλές στιγμές. Μέσα τους όμως; Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το παρελθόν μας είναι το φορτίο μας για το σήμερα και η δύναμη για το αύριο. Δε σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε προσκολλημένοι στο παρελθόν. Αλλά έχω την περιέργεια να ξέρω τί το παρελθόν μου πιστεύει για μένα. Πώς με θυμάται, βρε αδερφέ.

P.S. 1 Δεν πιστεύω ότι μπορεί κάποιος να διαγράφει.
P.S. 2 Δεν πιστεύω ότι μπορεί κάποιος να ξεχνάει.

P.S. 3 Πιστεύω όμως ότι μπορεί κάποιος να θάβει. Μέσα του.

Μαρούσι-Γκάζι σε 35 λεπτά

Είμαι από κάτω, κατέβα. M' αυτή φράση ξεκίνησε η εναλλακτική διαδρομή από το Μαρούσι στο Γκάζι. Πιο εναλλακτική δεν έχεις. 35 λεπτά αγωνίας, τρόμου και νευρικού γέλιου. Πόσο θα θελα να είμαι χωμένος στη stripe, designed by bouroullec brothers, πολυθρόνα μου και να χαζεύω στον καταπράσινο κήπο μου που ευωδιάζει αντί να είμαι κολλημένος πίσω από ένα σκουπιδιάρικο στις 10.30 το βραδύ σκέφτομαι. Το κακό είχε ξεκινήσει 2 λεπτά πριν, όταν στο μικρό και cozy δρομάκι των βορείων προαστίων εμφανίστηκε κουλή που ήθελε να περάσει. Κάπως έτσι κόλλησα πίσω από το σκουπιντού, αφού πρώτα αναγκάστηκα να αφήσω ένα αυτοκίνητο στο όποιο κατά ένα περίεργο τρόπο χωρούσαν έξι Αιθίοπες. Αυτούς φυσικά τους αφήνεις να περάσουν γιατί ξέρεις ότι έχουν το κληρονομικό χάρισμα από τους Γάλλους και σταματούν άνετα επάνω σου χωρίς συστολή. Στο γύρο του τετραγώνου όλα πήγαν καλά ευτυχώς. Η κάθοδος της Κηφισιάς καλή, χωρίς καθυστερήσεις, μας βρήκε να λέμε τα νέα. Η Ν. ήταν κακοδιάθετη και προσπαθούσα να την συνεφέρω. Μέχρι που δοκίμασα το ξεμάτιασμα κι έπιασε. Δε σου λέω τίποτα. Έλιωσα. Για την ακρίβεια τα είδα όλα. Φυσικά η κουβέντα ήρθε και στη δίαιτα. Πληγώθηκα αλλά το ξεπέρασα γρήγορα. Οδηγούσα βλέπεις. Ώσπου, αφού έχουμε χωθεί πίσω από την Κηφισιάς, έχουμε ξεφύγει από ένα μποτιλιάρισμα παναγία σώσε, έχουμε ανεβοκατεβεί τα Μαυροβούνια κι ότι άλλο θες . Kαπνίζοντας κι ακούγοντας Macy Gray βγαίνουμε στο σταθμό Λαρίσης για να διασχίσουμε τις γραμμές, να τις ξαναδιασχίσουμε (γιατί έτσι είναι οι σύγχρονες πόλεις) και να πιάσουμε Παραμυθίας. Νομίζαμε ότι είχαμε γλυτώσει από την κίνηση αλλά μάταια το νομίζαμε. Μπροστά μας καμία εξηνταριά αυτοκίνητα κολλημένα στο φανάρι που άναβε κι έσβηνε πράσινο, αλλά κάνεις δεν περνούσε. Και την ώρα που άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια, να σου και οι ποδηλάτες. Πολλοί, παρά πολλοί. Κι άλλοι. "Μα που πάνε; Σφυρίζει και το τρένο. Πάει θα τους πάρει μαζί. Κι είναι κι αυτός ο μπροστινός δεν χώνεται." Γυναίκα είναι, λέει η Ν.. "Όχι μαλακός άντρας." Και ναι, ήταν άντρας και μαλάκας, αφού δέκα μετρά παρακάτω την έκανε τη μαλάκια. Δεν άφησε να στρίψει στο δρόμο μία transsexual με το αυτοκίνητό της και να τον περάσει. Και όχι μόνο δεν την άφησε αλλά κάτι της είπε και εκείνη αφού έστριψε μετά από εμάς, κι αφού πηγαίναμε σημειωτόν βγήκε από το αυτοκίνητό της, ένα cabrio αν δεν σας το είπα με ανοιχτή οροφή, και άρχισε να χτυπά το αυτοκίνητο του προπορευόμενου και να τον βρίζει. «Αν είσαι άντρας βγες έξω ρε μαλάκα» φώναζε. Κι εκείνος βέβαια δεν βγήκε παρά μόνο όταν εκείνη μπήκε μέσα και ξεκίνησε. Στο μεταξύ αυτός ήταν ένα trendy τυπάκι αλλά πολύ μαλθακό ρε παιδί μου. Από εκείνους που δεν περιμένεις να συμπεριφέρονται ρατσιστικά. Εμείς πάλι της φωνάζαμε «πάτα τον, τον μαλάκα» διότι μας είχε κάνει τα νεύρα κουρέλι. Τέλος πάντων, τα νευρικά γέλια ξεκίνησαν και φυσικά στο επόμενο φανάρι πέσαμε σε ένα γκάγκουρα που άκουγε κάτι σε τσιγγάνικα σε συνδυασμό με τούρκικα. Δεν κατάλαβα πραγματικά. Μόνο τα κλαπατσίμπανα ξεχώριζα. Κάπου εκεί, thank God, στρίψαμε για την Παραμυθίας και φτάσαμε στο Γκάζι. Και ήμασταν πραγματικά ευγνώμονες που τα καταφέραμε παρόλα τα εμπόδια. Τα κωμικοτραγικά. Το ρατσισμό. Την ασυνεννοησία. Kαι την παρακμή. This is Athens?

Down town

Το πρωί βγήκα στο δρόμο γύρω στις 12.00. Μη με ρωτήσεις γιατί δεν πήγα στην πορεία. Ήταν μια ευκαιρία να κάνω κάποιες δουλειές που με κυνηγούσαν. Έμεινα στο σπίτι του κέντρου. Πάνω σε μια μεγάλη πλατεία, ένα διαμέρισμα που βλέπει Λυκαβηττό είναι ό,τι πρέπει για να ζεις τον ρυθμό και τον παλμό της πόλης. Και μετά να αποσύρεσαι στα βόρεια προάστια για τους ευνόητους λόγους. Μεγαλοαστισμός, κατάλοιπο μιας προ κρίσης εποχής. Λόγω έλλειψης πάρκινγκ αφήνω τη μηχανή πάνω στην πλατεία κοντά στο καρτοτηλέφωνο. Από αυτό το καρτοτηλέφωνο περνάνε κάθε μέρα όλοι οι αλλοδαποί της περιοχής και όχι μόνο. Άλλες φορές τα πρόσωπα είναι αγριεμένα και κάπως σε φοβίζουν. Άλλες φορές δεν καταλαβαίνεις ποια γλώσσα μιλάνε. Άλλες φορές απλά πιθανολογείς από πού μπορεί να είναι. Και σκέφτεσαι τί μπορεί να ζητούν αυτοί οι άνθρωποι εδώ. Τόσο μακριά από τις εστίες τους, τις πατρίδες τους. Και τους αρέσει εδώ. Με τα καχύποπτα βλέμματα και όλα τα άλλα συμπαραμαρτούντα που τους οδηγούν άλλες φορές στην εξαθλίωση (όχι μόνο οικονομική) και στην παραβατικότητα. Μόνο που σήμερα φτάνοντας στη μηχανή ένας έγχρωμος, που φαντάστηκα ότι ήταν από το Κονγκό, όχι πολύ ψηλός και σχετικά αδύνατος, μιλούσε στο τηλέφωνο. Μιλούσε αυτά τα γνωστά αφρο-γαλλικά. Κι αμέσως ξύπνησε αναμνήσεις μέσα μου. Τον άκουσα να λέει για τη δουλειά του αλλά και για μια κοπέλα από τη δουλειά που του άρεσε. Δεν ξέρω ποιος ήταν στην άλλη άκρη της γραμμής του, ξέρω ότι ταξίδεψα στη Γαλλία. Τότε που έκανα παρέα στο πανεπιστήμιο με παιδιά από το Κονγκό, την Ακτή Ελεφαντοστού... Και κατάλαβα πως είναι ωραίο να ζεις σε μια μητρόπολη. Να ζεις στην πολυπολιτισμικότητα, τον πλουραλισμό και την tolerence. Με κοίταζε όσο μιλούσε κι αυθόρμητα ήθελα να του πω ένα bonjour για να νιώσει μια οικειότητα ένας άνθρωπος μόνος κι όχι ξένος σε μια άλλη μακρινή πατρίδα, όπως είναι γι' αυτόν η Αθήνα. Μόνο αν καταλάβει ο ένας τον άλλο ίσως αυτή η πόλη, αυτή η χώρα αλλάξει φυσικά και διασωθεί. 

P.S. 1 Λίγα μέτρα πιο κάτω το βλέμμα του μαυροντυμένου νεαρού με τη Logstoff μου έδειξε ότι μπορούμε να συνεννοηθούμε.
P.S. 2 Mόνο που ακόμα είμαστε λίγοι. 

σκόρπια

Έμαθε η καρδιά. Ωραίο τραγούδι, φρέσκο της Δήμητρας Παπίου. Το ακούω και με συγκινεί. Το έγραψε ο Κώστας ο Λειβαδάς με τη Λίνα.
Αναρωτιέμαι συχνά τί θα γίνω όταν μεγαλώσω. Ή μήπως μεγάλωσα;
Θέλω να πάρω αυτά τα μαύρα γυαλιά που φοράς. Τα ζήλεψα.
Αηδιάζω με τη χώρα αυτή.
Στεναχωριέμαι που βλέπω ότι η Αθήνα ζει στην απόλυτη deca.
Δεν έχω διάθεση για κανένα shopping.
Δεν με αφορούν οι γιορτές και τα πανηγύρια.
Είμαστε σαν μια μικρή ανάσα που την παίρνεις και μετά έρχεται άλλη κι άλλη κι άλλη.
Μ' άρεσε η φωτογραφία μιας φίλης στο facebook που φοράει το μπλουζάκι που της χάρισα.
Μ΄αρέσει που καπνίζω.
Νιώθω ήρεμος κάποιες φορές.
Θέλω να μιλάω με ανθρώπους που δε φοβούνται τη ζωή τους και την ζουν.Οι εμπειρίες τους είναι σοφία.
Υπάρχει μια διάχυτη ματαιότητα.
Έχω πολλά νεύρα.
Και μεγάλη φρίκη. Φρίκη σου λέω.
Μ΄αρέσει το σύνθημα "Βασανίζομαι" στους τοίχους.
Βαρέθηκα τα new fusion mediterrenean menu των εστιατορίων.
Δεν αντέχω άλλο την καταστροφολογία. Παντού καταστροφή. Έρχεται, ήρθε, θα 'ρθει;
Το παγωτό είναι παρηγοριά.
Θέλω να πάρω πολλά jeans και δεν μ' αρέσει κανένα. Κουκουρούκου.
Λέω να σπουδάσω design. Φτου κι απ' την αρχή. Τέλεια.

Για να μην το κουράζουμε...

Να φύγει κανείς: διεκδικώντας ένα καλύτερο αύριο, σε μια οργανωμένη κοινωνία, δουλεύοντας σε ένα συνεπές περιβάλλον. Και να δεχτεί και τα αρνητικά φυσικά μιας άλλης χώρας ή 

Να μείνει κανείς: σ΄ ένα αβέβαιο μέλλον, χωρίς προοπτική, εγκαταλείποντας έστω την προσπάθεια να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, αποδεχόμενος όλη αυτή την κοροϊδία που μας πλασάρουν; Αυτά για να μην το κουράζουμε...

Maman, μάμα μου, mommy, μαμά...

Δεν ήσουν στο σπίτι σου το πρωί να σου πω "σ' αγαπώ". Το ξέρεις όμως. Καθ' εικόνα και ομοίωση , βλέπεις. Σου έχω θυμώσει πολλές φορές παλιά. Αλλά μεγαλώνω μαμά. Και δε με νοιάζει να σου θυμώνω. Με νοιάζει να είσαι εδώ. Δίπλα. Γιατί εσύ ξέρεις. Εσύ καταλαβαίνεις. Εσύ που μου διάβαζες πάντα το αγαπημένο σου απόσπασμα από τον Ναζίμ Χικμέτ και μου έλεγες "είσαι ελεύθερος. Δεν μου ανήκεις. Σε γέννησα, αλλά τώρα βγες και ζήσε". Σ' έχω αγαπήσει όμως συνεχώς. Γιατί έτσι είναι αυτή η σχέση μάνας - παιδιού. Έχει μέσα της το "γιατί", αλλά η αγάπη δεν ξεθωριάζει ποτέ. Ξέρεις ότι δεν πιστεύω σ' αυτές τις επετείους, τις ημέρες της μητέρας και τα λοιπά, αλλά να ρε μαμά, τελευταία είναι κάπως δύσκολα τα πράγματα. Αν μπορείς να με σπρώξεις, όπως μόνο εσύ ξέρεις, να συνεχίσω να κυνηγώ τα όνειρά μου και να τα ζω.

Summer nights

I hate summer nights

Μυρίζει παντού ζελέ μαλλιών.

Τα αγόρια φοράνε αραχνούφαντα λευκά μπλουζάκια.

Κολλάς από την υγρασία.

Κολλάει στα δάχτυλα το strawberry daiquiri.

Ξεφλουδίζεις και πασαλείβεσαι με ενυδατικές.

Ακούς τους διπλανούς όταν κάνουν σεξ.

I love summer nights

Παίζει πολύ θερινό σινεμά.

Παίζει και πολύ μπαλκόνι.

Ανασαίνεις από το δροσερό αέρα που μπαίνει από τα ανοιχτά παράθυρα του αυτοκινήτου.

Φοράς βερμούδα όλη νύχτα. Επιβάλλεται.

Δίνεις ραντεβού στα ανοιχτά θέατρα για συναυλία.

Ακούς ωραίες μουσικές από τις ανοιχτές πόρτες των bars.

μαύρο

Πήγα. Και γύρισα. Και ξεχάστηκα. Και πέρασα ωραία. Και είδα. Και σκέφτηκα. Και κατάλαβα. Και ένιωσα. Και γέλασα. Και πάλι στο ίδιο σημείο είμαι. Γυρίζοντας πίσω, δε θέλω να σου πω ούτε για το ταξίδι, ούτε για τις εικόνες, ούτε για την παγωμένη θάλασσα και τη ραστώνη του μεσημεριού στο νησί. Θέλω να σου πω ότι ο καθένας πρέπει να κυνηγά το όνειρό του και πως σ' αυτή την πόλη δεν ζούμε πια. Αυτό κράτησα σα συμπέρασμα και τώρα σκέφτομαι ότι βρήκα τα πράγματα πιο άσχημα απ' ότι τα άφησα. Και μαύρισε η ψυχή μου. Για τη ζωή μας που είναι πια μαύρη.

καλή πρωτομαγιά

Σύντροφοι, καλή Πρωτομαγιά. Μη λησμονήσουμε. Να θυμηθούμε. Να παλεύουμε. 

P.S. 1 Δεν είναι αργία, είναι απεργία.

P.S. 2 Πριν δύο χρόνια ανήμερα Πρωτομαγιά απελευθερώθηκα οριστικά από τα δεσμά μιας σχέσης γι' αυτό και ήταν και λίγο γιορτή.

P.S. 3 Ο Μάης πιάνεται στους δρόμους. Άσε τα λουλούδια να ζήσουν, μην τα κόβεις. Μην τους κάνεις αυτό που σου κάνουν.

έπεσα στη λακκούβα

Όσο και να ήθελα να αντισταθώ. Όσο κι αν προσπάθησα να σκεφτώ θετικά. Όσο κι αν πίστεψα ότι κάποιος από μηχανής Θεός θα μας έσωζε. Τελικά φοβήθηκα. Και φοβάμαι. Φοβάμαι για όσα θα συμβούν. Φοβάμαι. Τρομάζω. Λυπάμαι. Βουρκώνω. Θυμώνω. Στεναχωριέμαι. Και θέλω να αντισταθώ. Στον κακό μας εαυτό. Σ' αυτόν που λέει ότι οι Έλληνες κλείνουν τις τηλεοράσεις και τα ξεχνάνε όλα. Να αντισταθώ σ' αυτούς που θέλουν να μην σηκώσουμε κεφάλι. Να υποδουλωθούμε μία και καλή. Οριστικά. Θέλω το χαμόγελό μου-σου-μας πίσω. Θέλω τα δικαιώματά μας πίσω. Θέλω να μη φοβάμαι-σαι-μαστε. Καληνύχτα και καλή τύχη.

οι τελευταίες ευρωπαικές μέρες;

Έκανα κλικ σήμερα σε ένα site του εξωτερικού και στα vacancies που προσέφερε το group έγραφε ότι δίδεται 13ος μισθός, ιδιωτική ασφάλεια και άλλα τέτοια. Σκέφτομαι ότι αυτά στην Ελλάδα τελείωσαν. Όσο νιώσαμε Ευρωπαίοι, νιώσαμε. Τώρα πια ήρθε η ώρα να φάμε την κατραπακιά που τόσα χρόνια αποφεύγαμε. Καλώς ήρθες άνοιξη, καληνύχτα Ευρώπη. Σήμερα ειδικά που έχει και την πανσέληνο, μας πήρε και μας σήκωσε. Κάθε μέρα και χειρότερα. Και σήμερα είμαστε εμείς, αλλά αύριο θα είναι κάποιοι άλλοι. Θα μπορούσα να σου κάνω τέτοιες αναλύσεις με τις ώρες. Βλέπεις τις σπούδασα κιόλας. Το θέμα είναι ότι σιγά σιγά παύω να νιώθω Ευρωπαίος. Μπροστά μου ανοίγεται ένας καινούριος βαλκανικός κόσμος ξανά. Φτηνό εργατικό δυναμικό. Κάτι σαν Βουλγαρία, Ρουμανία. Γι' αυτό αποφάσισα να αντισταθώ, όσο μπορώ. Και να μην αποχαιρετίσω ακόμα τον ευρωπαϊκό μου προσανατολισμό. Αποφάσισα λοιπόν να τρώω στα μικρά ασιατικά μαγαζιά του κέντρου όπου οι Ασιάτισες σερβιτόρες σου μιλάνε αγγλικά όπως Λονδίνο, να αγοράζω ψωμί από το Chez Paul που σου μιλάνε σπαστά ελληνογαλλικά, να βλέπω μόνο ισπανικό κινηματογράφο, να κοιτάζω τι προσφέρουν στα vacancies οι ξένες εταιρίες, να παίρνω αρώματα από το Sephora όπως Παρίσι και να πηγαίνω στο Ελ. Βενιζέλος να βλέπω τα αεροπλάνα που πετάνε για Βερολίνο. Κι έτσι δεν θα πω αντίο στην Ευρώπη κι ας είμαι ο πιο φτωχός συγγενής της. Χρόνια τώρα. Αυτοί δε με θέλουν, αλλά εγώ θα ήθελα να τους μοιάσω. Και τώρα που μου λένε ότι δεν θα τους μοιάσω ποτέ, θα συνεχίσω να ζω το european dream ξορκίζοντας το κακό που με βρήκε.

P.S. 1 Έτσι κι αλλιώς πάντα τους ζηλεύαμε τους Ευρωπαίους όταν ταξιδεύαμε στις χώρες τους και γυρίζαμε πίσω και λέγαμε πόσο οργανωμένοι είναι.
P.S. 2 Τώρα λοιπόν που πήραν χαμπάρι ότι δεν ανήκουμε στην οικογένειά τους και μας την έκατσαν όλοι θα πάρουν το δρόμο τους. 

P.S. 3 Αλλά τους λέγαμε και ξενέρωτους επειδή τρώγανε μία χωριάτικη στα δύο. 

P.S. 4 Δε νομίζω πάντως ότι αυτή η Ευρώπη είναι το όνειρο του Κολ, του Μιτεραν και όλων όσοι εργάστηκαν για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. 

P.S. 5 Kι επειδή κράτησε πολύ το παραμύθι, για να σοβαρευτούμε. Πιστεύεις ότι έχουμε καμία σχέση με τους Ευρωπαίους εταίρους; Γιατί εγώ δε νομίζω. Είμαστε από άλλο πλανήτη. 

P.S.6 Γι' αυτό και μας βάζουν στη γωνία, γι' αυτό και μόνοι μας θα πρέπει να βρούμε τη λύση. Αν αλλάξουμε μυαλό. Μόνο έτσι θα ξαναγίνω κι εγώ Ευρωπαίος.  

zapping; πώς τολμάς;

Οι Δευτέρες είναι κάπως δύσκολες. Και φορτωμένες από δουλειά. Αλλά απόψε βαριέμαι να ανοίξω τα χαρτιά μου και να πέσω με τα μούτρα. Οπότε ανοίγω την τηλεόραση. Να παίζει στο background. Αλλάζω κανάλια. Και ό,τι βλέπω μου φαίνεται κακό. Και αναρωτιέμαι αν αυτή η οθόνη είναι ο καθρέφτης μας. Πολιτικοί βάζουν τα καλά τους και λένε με τον πιο τρυφερό τρόπο τα ψέματά τους. Δημοσιογράφοι παίζουν το σικέ παιχνίδι τους. Δημοσιογράφοι που λαϊκίζουν. Τηλεπαρουσιάστριες που κυνήγησαν το όνειρό τους και επανακάμπτουν. Κακά copy ξένων σειρών που ξέρεις ήδη το story. Τύπους που κοροιδεύουν άλλους τύπους. Άφωνα πιτσιρίκια που τα ανακυρήσσουμε σε τραγουδιστές για να γεμίσουμε τον τηλεοπτικό χρόνο. Ταινίες δεύτερης διαλογής. Κανένα ξεχασμένο ντοκιμαντέρ. Διαφημίσεις που πριν δυο χρόνια δεν υπήρχε περίπτωση να παίξουν στο prime time. Τελικά αυτή η τηλεόραση είναι ο καθρέφτης μας; Ή μήπως φταίμε εμείς που καθρεφτιζόμαστε στην οθόνη; Δεν αντέχω αυτή την κατάντια. Ή θα πρέπει να πετάξουμε τις τηλεοράσεις και να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε πού ζούμε ή θα πρέπει να κάνουμε μια άλλη, δική μας τηλεόραση να την βλέπουμε μόνο εμείς. Ή θα πρέπει να μην ξανακοιταχτούμε στον καθρέφτη. Ή τέλος να ανοίξουμε όλα τα φώτα, να κοιταχτούμε στον καθρέφτη, να τρομάξουμε και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε.

P.S. 1 Μήπως γκρινιάζω πολύ;
P.S. 2 Επιτέλους πάτησα το off.

θέλω να ετοιμάσω βαλίτσες

Αυτή τη φορά όχι για να πάω διακοπές. Θέλω απλά να φύγω. Μακριά από εδώ. Μακριά από την απογοήτευσή μου. Μακριά από όσα με πληγώνουν. Από τη μαυρίλα που βλέπω γύρω μου, από το σκοτάδι που θα πέσει ακόμα πιο βαρύ σε λίγο καιρό. Από όλους αυτούς που μας κορόιδεψαν. Από εκείνους που λένε ψέματα. Κι από εκείνους που τους πιστεύουν. Από τα όνειρα κι από τα σχέδια που νιώθω πως θα μείνουν στο μυαλό του καθένα και θα αργήσουμε να σκεφτούμε πως ίσως κάποτε να τα υλοποιήσουμε. Μακριά από τα ξενοίκιαστα μαγαζιά και τις κλειστές πόρτες. Μακριά από χαζούς και ανώριμους που δεν καταλαβαίνουν τί ήρθε. Τί μας βρήκε που έλεγαν και οι παλιοί. Και δεν δηλώνουν απαισιοδοξία αυτές οι γραμμές αλλά ρεαλισμό. Γιατί όλα αυτά που θελήσαμε όλοι μας, για να έχουμε ένα καλύτερο αύριο, μόνοι μας τα υποσκάψαμε επειδή δεν καταλάβαμε ότι είμαστε περαστικοί από αυτόν εδώ τον τόπο. Δεν μ' αρέσει πια αυτός ο τόπος. Δεν αγαπώ τους ανθρώπους του. Και έτσι προτιμώ να ξεχάσω τον τόπο. Γιατί τον συμπονάω και στεναχωριέμαι να τον βλέπω σε αυτά τα χέρια. Και στα ξένα χέρια. Προτεκτοράτο ξανά. Μπορεί η ψευδαίσθηση ότι μας ανήκει ο τόπος μας να κράτησε λίγο, αλλά αρνούμαι να ζω σε μια πατρίδα υποθηκευμένη. Κρατάω τη στεναχώρια μου και σκέφτομαι να φύγω. Μόνο που μεγάλωσα πια για να το παίζω άπατρις. Και τα συναισθήματα πού τα πας. Φεύγοντας ο κάθε άνθρωπος ξέρει πολύ καλά πως πρέπει να πατήσει επί πτωμάτων για να επιβιώσει. Όχι πως αν μείνει δεν θα χρειαστεί να κάνει το ίδιο. Ό,τι πει η ζωή...

Φίτνες vs apolausis!

Πες μου δεν έχεις βαρεθεί πάντα τέτοια εποχή να πρέπει να μπεις σε πρόγραμμα. Διαφημίσεις στις τηλεοράσεις, κουβέντες με φίλους, ο καθρέφτης σου, τα καλοκαιρινά που σου έχουν στενέψει και η ιδέα ότι θα σε δουν σε πολυσύχναστες παραλίες το καλοκαίρι δε σου προκαλεί πανικό και αηδία μαζί; Εμένα πάλι ναι, αν και εδώ και δύο χρόνια το παίζω το παιχνιδάκι κανονικά. Δίαιτα. Γυμναστήριο. Ξανά δίαιτα και πάλι γυμναστήριο. Θα μου πεις αν βλέπω αποτελέσματα. Έλα όμως που δεν τα πιστεύω και πολύ όλα αυτά και νομίζω ότι τσάμπα βασανίζομαι; Αλλά μόλις όμως δω ότι ξεφεύγω αποφασίζω να μείνω πιστός στο πρόγραμμά μου. Και αναρωτιέμαι αφενός πως αντέχω, αφετέρου τί θα γινόταν αν δεν τα έκανα όλα αυτά μαζί με όλους τους άλλους που είναι εξίσου βαρεμένοι. Αυτό όμως που με νευριάζει είναι ότι είμαστε όλοι θύματα ενός συστήματος που από τη μια μας πουλάει ασύστολα παχυντικά φαγητά και από την άλλη μας λέει να αδυνατίσουμε. Την παθαίνεις την παράκρουση ή δεν την παθαίνεις. Κι αν οι καμπύλες γίνονταν πάλι μόδα δεν θα ήμασταν όλοι πανευτυχείς και απενοχοποιημένοι τρώγοντας σοκοφρέτες, cheese cakes και croissants; Υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το φαγητό χωρίς τύψεις; Στην εποχή μας βέβαια θέλει κότσια μια τέτοια στάση ζωής. Αλλά πες μου δεν βαριέσαι να χτυπιέσαι στο γυμναστήριο; Δεν υποφέρεις κάθε φορά που τρως έναν απαγορευμένο καρπό; Τώρα αυτό είναι ωραία ζωή; 

P.S. 1 Μακάριοι όσοι πιστεύουν στα κάλλη τους και στα πάχη τους.

P.S. 2 Το personal training είναι η απόλυτη εκδίκηση του εαυτού μας.

P.S. 3 Πονάω παντού. Κι έχεις τον γυμναστή να σου φωνάζει: "κι άλλο, μπορείς".

P.S. 4 Και μην μου αρχίσεις τώρα το παραμύθι περί υγείας, γιατί δεν το αντέχω. Σωστό είναι αλλά σκέψου πόσα πράγματα βλάπτουν σοβαρά την υγεία μας κι εμείς τα κάνουμε. 

P.S. 5 Βγήκαν ήδη μαγιό στα καταστήματα. Τρομάζω στην ιδέα. Δεν έχω δει ακόμα τα σωστά αποτελέσματα από την άσκηση. Κι αν δεν προλάβω το σωστό μαγιό; 

P.S. 6 Λέξεις όπως: fitness, gym, αλτήρες και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο, πρέπει να απαγορευτούν.

Greece is for lovers*

Ένα είναι σίγουρο με έπιασε η άνοιξη. Ποιόν εμένα που δεν πίστευα σε τέτοια φαινόμενα. Ήμουν πάντα συγκροτημένος και υπηρετούσα με μανία τους στόχους μου. Μανία σου λέω, όχι αστεία. Αλλά φέτος μία η οικονομική κρίση, μία η καταστροφολογία, μία η καταστροφή η ίδια (περπατούσα προχτές στην Κηφισιά και δεν την γνώριζα, πολλά μαγαζιά άδεια), μία που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, μία που έχω βαρεθεί τη ζωή μου στο γραφείο (είπαμε οι κύκλοι είναι για να κλείνουν), μία που και οι υπόλοιποι γύρω μου βαριούνται που ζουν αποφάσισα ότι θέλω ταξίδια. Για αρχή το έχω ρίξει στην έρευνα για να κάνω κάτι hip ταξιδιωτικά θέματα στα περιοδικά. Μετά όμως έχω και πολύ άδεια και λέω να την πάρω επιτέλους. Δεν γίνεται που δεν γίνεται τίποτα, και να λείψω πάλι ίδια θα τα βρω τα πράγματα. Το θέμα είναι πως αποφάσισα να αγαπήσω την Ελλάδα. Αναζητώντας και ανακαλύπτοντας ξενώνες, ξενοδοχεία, γωνιές γραφικές έπαθα πλάκα. Κι εκεί που εκτός από τις Κυκλάδες όλα μου έμοιαζαν ίδια, τώρα δεν ξέρω πού να πρωτοπάω. Βουνό ή θάλασσα; Στεριά ή νησί; Δυτικά, βόρεια , νότια ή κεντρικά; Θέλω να πάρω το αυτοκίνητο και να χαθώ στη φύση. Αυτό είναι το δεύτερο σοκ που περνάω, διότι έχω πάθει μια πράσινη μετάλλαξη. Είναι τώρα καμιά βδομάδα που αφού απέρριψα τα εξωτερικά προσπαθώ να αποφασίσω προς τα που να κινήσω εσωτερικώς και δεν αποφασίζω. Τα θέλω όλα. Να πάω παντού. Εσύ τι λες;

P.S. 1 Kαι πού να σφίξουν οι ζέστες...
P.S. 2 Aς αγαπήσουμε ξανά αυτή τη χώρα. Θα μας αγαπήσει κι αυτή.
P.S. 3 Ας κάνουμε μία λίστα με τα αγαπημένα μας μέρη και ας δώσουμε ιδέες ο ένας στον άλλο. Let's play that game.
P.S. 4 Και στο τέλος θα φτιάξουμε ένα post με τα go και τα don't go.

*Ο τίτλος είναι δανεικός από την ομάδα που σχεδιάζει αγαπημένα Greek Chic αντικείμενα.

τα επτά θανάσιμα αμαρτήματά μου

Χθες το βράδυ είχα νεύρα. Και γκρίνια. Δεν ήθελα τίποτα. Μα τίποτα. Βγήκα να κάνω το γύρο του τετραγώνου. Δεν έπιασε. Έφαγα κάτι. Ούτε αυτό έπιασε. Τα είχα βάλει με τον εαυτό μου. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι μου φταίω εγώ. Προσπέρασα άνετα την κουβέντα της "Ψ" ότι είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου και προχώρησα σε πιο σκληρές μεθόδους. Αν ήμουν καθολικός σίγουρα θα με είχαν κάψει στην πυρά. Γιατί είμαι βουτηγμένος μες στην αμαρτία.

• Οκνηρία=η φυγοπονία, η τεμπελιά (Ενίοτε βαριέμαι τρελά να πάω από τον καναπέ στο κρεβάτι)
• Αλαζονεία=το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του ανώτερο (Εγώ φταίω; Οι άλλοι είναι κουλοί)
• Λαιμαργία=κατάσταση στην οποία ένας άνθρωπος τρώει πολύ, ασταμάτητα και γρήγορα (Είναι ωραία να τρως και να ξεσπάς. Σοκολάτα κι άλλη σοκολάτα)
• Λαγνεία=κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος δεν ελέγχει τις σεξουαλικές του επιθυμίες (Αυτό που το πας. Σεξ, παντού σεξ)
• Απληστία=πλεονεξία,αυτός που θέλει όλο και περισσότερα (Ένα ίσον κανένα)
• Οργή=θυμός, μνησικακία (Η αλήθεια είναι ότι θυμώνω με τους άλλους οδηγούς, τις χαζές ερωτήσεις και τους ανώριμους ανθρώπους)
• Ζηλοφθονία=Όταν κάποιος ενοχλείται με την επιτυχία των άλλων (Ε, καλά. Μήπως φταίει που είμαι φίδι στο κινέζικο ωροσκόπιο;)

Γι' αυτό σου λέω είμαι ένας άνθρωπος αμαρτωλός. Και δε νομίζω να θέλω ν' αλλάξω κιόλας. Γιατί εμένα αυτές οι αμαρτίες μου φαίνονται dépassés. Θέλω κι άλλες. Γεμάτες δυνατές συγκινήσεις.

P.S. 1 Mήπως είσαι κι εσύ τόσο αμαρτωλός;
P.S. 2 Έφυγε ο Μάνος Ξυδούς. Καλό ταξίδι.

Μια μικρή ανάσα

Ίσως αυτή η πόλη να έχει μια ελπίδα ακόμα. Ίσως η παρακμή να μας κάνει καλύτερους. Να μας μάθει πως η ζωή είναι ωραία και δεν είναι εκεί που την ψάχνουμε. Θα μου πεις πως για να συμβεί κάτι τέτοιο χρειάζεται χρόνος αλλά πάνω απ' όλα δουλειά. Προσωπική και συλλογική. Δεν θα διαφωνήσω. Σωστό είναι αυτό. Όμως μια μικρή ηλιαχτίδα έχει αρχίσει να διαφαίνεται. Έστω στη σκέψη του καθενός. Ακόμα και στις μικρές κινήσεις της καθημερινότητάς του. Μόνο έτσι θα βγούμε από την χρεωκοπία στην οποία μόνοι μας πέσαμε. Γιατί βέβαια σκάψαμε το λάκκο μας και τώρα καλούμαστε να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Θέλω να πιστεύω πάντως πως από τη χαραμάδα περνάει λίγο φως. Σήμερα μετά από πάρα πολλά χρόνια Αθηναίος, γέννημα θρέμμα, είδα ένα καλό πρόσωπο που μπορεί λοιπόν να έχει αυτή η πόλη. Παρόμοια σκηνικά όλοι έχουμε ξαναζήσει, αλλά τώρα τα αξιολογούμε αλλιώς. Αυτό που άλλοτε έμοιαζε ενοχλητικό, τώρα φαίνεται ουσιαστικό. Ένα αυτοκίνητο και μάλιστα Jeep με φιμέ τζάμια σταμάτησε την κίνηση σε μια διασταύρωση των βορείων προαστίων. Ο νεαρός οδηγός, που θα έλεγα σίγουρα ότι είναι κλασικός τύπος της περιοχής -πέρα από το αυτοκίνητο που οδηγούσε, απ' όσο πρόλαβα να τον δω αυτή την εντύπωση μου έδωσε- έκλεισε τον δρόμο και μου φώναξε από το μισοκατεβασμένο παράθυρο πόσο ωραίο στιλ έχω και ότι οδηγώ καταπληκτική μηχανή. Χαμογέλαγε με την καρδιά του. Μειδίασα και του απάντησα με ένα συγκαταβατικό νεύμα. Οι άλλοι οδηγοί προφανώς και δεν άκουσαν τι είπε οπότε δεν κόρναραν θεωρώντας ότι γνωριζόμαστε. Κι όμως δεν ήταν κάποιος γνωστός, αλλά ένας άγνωστος που εκφράστηκε ελεύθερα. Κι εγώ συνεχίζοντας αποφάσισα να εκλάβω την πράξη αυτή, σαν πράξη θάρρους και αλήθειας. Σαν μια πράξη ανθρώπινη, απελευθέρωσης από δεσμά που δεν θα ήθελα να έχει η κοινωνία τούτη. Σαν μια μικρή ανάσα. Μια πρώτη ανάσα. Να έρθουν κι άλλες στις ζωές όλων μας. 

P.S. 1 Eννοείται ότι ήταν συμπαθητικός.
P.S. 2 Άντε και χαριτωμένος.
P.S. 3 Θα μπορούσα να το ξεσκίσω το θέμα για να γελάσουμε, αλλά αποφάσισα ότι σ' αυτές τις μέρες, αυτό που θα ήθελα είναι να δω τον κόσμο μας να γίνεται αυθεντικότερος.

P.S. 4 Ε, και τέλος πάντων, είναι γνωστό ότι δημιουργώ πάθη. Θυμάσαι παλιότερο κείμενο για τη φυστική βέσπα; 

P.S. 5 Τα πάντα είναι θέμα στιλ. Επαναλαμβάνω.

P.S. 6 Λες να με γράψει και στο Σε είδα της Athens Voice;

P.S. 7 Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας. Ουφ!
P.S. 8 Περιττό να σου πω ότι κοιτάχτηκα μήπως κάτι είχα. Μετά κοίταξα αν υπήρχε κανείς δίπλα μου.
P.S. 9 Λες να με κορόιδευε; Ουπς! 
P.S. 10 Μπα δε νομίζω.

όταν κλείνει ένας κύκλος ανοίγει ένας άλλος;

Έχω περάσει αυτό βράδυ Κυριακής με την διαπίστωση ότι για κάποια πράγματα ο κύκλος έκλεισε για μένα. Όλα έχουν αρχή, μέση και τέλος. Συνήθως το ουσιαστικό τέλος έρχεται μέσα μας και πολύ καιρό μετά το ανακοινώνουμε και στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτή είναι μία λογική αντίδραση-αντιμετώπιση ή τουλάχιστον έτσι φαντάζομαι. Έτσι λοιπόν, απόψε έκλεισε για μένα ένας κύκλος διότι αντιλήφθηκα αυτό που μου έλεγε ένας πολύ δικός μου άνθρωπος κι ενώ το συνειδητοποιούσα δεν το έκανα και κτήμα μου. Μετά από τρία χρόνια παρουσίας σ΄ ένα χώρο, αφού έμαθα μια δουλειά που την ξεκίνησα pour passer le temps, αφού πέρασα καλά αλλά και κακά, ένιωσα πως ήρθε το τέλος. Γιατί πολύ απλά δεν είμαι εγώ αυτή η δουλειά. Χωρίς σνομπισμούς και υπερβολές νιώθω ότι με "υποβιβάζει" να κάνω αυτή τη δουλειά. Δεν με καλύπτει. Με κουράζει και μου στερεί. Χρόνο και διάθεση. Κι όταν μου έλεγε όλα αυτά τα χρόνια ότι "μα εσύ, δεν πρέπει να κάνεις αυτή τη δουλειά, με τόσο ιδιαίτερες σπουδές και αυτό το μυαλό" πίστευα πως υπερέβαλε. Όχι γιατί δεν πιστεύω στον επαγγελματικό εαυτό μου, αλλά γιατί εκεί έκανα μιας μορφής ψυχοθεραπεία μσα από αυτή τη δραστηριότητα εκτός από το να περνάω ευχάριστα την ώρα μου και να αμείβομαι. Σήμερα δεν συντρέχουν πια οι λόγοι αυτής της ψυχοθεραπείας. Συντρέχουν όμως οικονομικοί λόγοι, γι' αυτό φοβάμαι πως την απόφασή μου αυτή θα αργήσω να την εξωτερικεύσω. Όπως επίσης φοβάμαι τις αλλαγές. Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος μου πατάει όσο το δυνατόν σε γερές βάσεις, ενίοτε έχει και βαρίδια, και με τρομάζει η ιδέα να τα αποχωριστώ. Να αποχωριστώ ό,τι μου είναι γνώριμο. Ό,τι έχει ενταχθεί στη ρουτίνα μου. Πάντως θέλω να ανοίξω έναν καινούριο κύκλο, επαγγελματικά. Πιο ουσιαστικό που θα μου δώσει άλλες εμπειρίες και θα μου αναγνωρίσει τον πρότερο έντιμο βίο.

P.S. 1 Μήπως τελικά είμαι σνομπ;

P.S. 2 Mήπως η εσωστρέφεια που περνάω τον τελευταίο καιρό με κάνει να νιώθω έτσι;

P.S. 3 Μήπως δεν είναι εσωστρέφεια αλλά τα έχω βρει με τον εαυτό μου και μ' αρέσει πιο πολύ το σαλόνι μου απ' οποιοδήποτε άλλο μέρος;

P.S. 4 Μήπως τελικά μεγάλωσα;

deja vu

Απόγευμα Σαββάτου. Έχω επισκέψεις. Καλά κατάλαβες. Που την Κύπρον! Ήρθε μία φίλη Αθηναία που ζει εκεί τα τελευταία χρόνια. Έτσι λοιπόν αποφασίζουμε να κρυφτούμε από τον πανικό της πόλης στην Πλατεία Καρύτση. Ένα από τα ανοιξιάτικα place to be μου. Old time classic και τα λοιπά, ειδικά για κάποιον που είναι επισκέπτης στην πόλη του. Κι εκεί που καθόμαστε στην αγαπημένη Πρίζα, κοιτάω απέναντι στη γωνία και νιώθω ότι είμαι στην παλιά πόλη της Λευκωσίας. Δεν είναι δυνατόν; Αθήνα είμαστε ή Λευκωσία, σκέφτομαι. Θα είναι προς τιμήν της επισκέπτριας μου, ξανασκέφτομαι και χαίρομαι. Ξανακοιτάζω και βλέπω στο γωνιακό κτίριο αυτή την καμπύλη που μου θυμίζει την κυπριακή αρχιτεκτονική. Όσο για τις σημαίες είναι χαρακτηριστικό στην Κύπρο. Από ασημί αυτοκίνητα κυκλοφορούν χιλιάδες στη Λευκωσία. Κι έτσι λοιπόν, για λίγο, μεταφέρομαι σ' αυτή την γωνιά του πλανήτη μέσα από την κουβέντα. Μαθαίνω κάποια από τα νέα του νησιού, αλλά κυρίως κρατάω την άποψη της Α. για την Αθήνα. Και η λέξη που εκφράζει την άποψή της είναι παρακμή. Καταλαβαίνω ακριβώς γιατί της φαίνεται έτσι η πόλη της. Το αναλύουμε κιόλας. Αυτό όμως που φοβάμαι είναι μήπως δούμε χειρότερες μέρες στην πόλη. Ότι θα μιλάγαμε κάποτε για την Αθήνα και την Λευκωσία και θα κέρδιζε κάποια καίρια σημεία η δεύτερη δεν το περίμενα. Γιατί τελικά αν περάσεις τα 30 και κάτι, σε νοιάζει να ζεις και οικονομικότερα και ανθρώπινα και ποιοτικότερα. Και ξέρω ότι νευριάζω πολλούς με αυτή την τελευταία φράση αλλά τελικά ας μην κρυβόμαστε. Πίσω από κάθε πόλη είναι, εξαιρώντας τους ανθρώπους, ένα ολόκληρο σύστημα που φτιάχνουν οι άνθρωποι. Και το σύστημα της Αθήνας είναι κορεσμένο, ακριβώς από τις επιλογές των διοικούντων και των παροικούντων της. Και πέρα από το τι ψάχνει ο καθένας, δε σημαίνει ότι όταν επιλέγεις να ζήσεις σε μια μεγάλη πόλη πως πρέπει να δέχεσαι εκπτώσεις στην ποιότητα της ζωής σου.

P.S. 1 Δεν τέθηκε, ούτε τίθεται θέμα σύγκρισης ανάμεσα στις δύο πόλεις. Για αποφυγή παρεξηγήσεων.
P.S. 2 Το post είναι αφιερωμένο στην Urban Tulip.
P.S. 3 Να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο παιδιά. Για την πόλη μας. Για εμάς τους ίδιους.

θέλω ονειροκρίτη

Δεν μπορώ να πω ότι πάλι χτες έφαγα πολύ. Κάτι πρασινάδες βόσκησα το βράδυ που μου φέρανε από ένα ορεινό χωριό. Ρόκα, σπανάκι, πράσινη σαλάτα. Όλα μαζί στη σουπιέρα -πόσο μ' αρέσει αυτή η λέξη- και balsamico να 'ρθει να ενώσει τα λαχανικά, που παρεμπιπτόντως άκουγες τη γεύση τους και δεν ήταν ψεύτικα όπως αυτά που σερβιριζόμαστε στα δήθεν. Κατά το πρωί πάλι το ίδιο όνειρο. Και δεν ήταν από βαρυστομαχιά. Σαν προειδοποίηση ένα πράγμα. Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά. Και πριν μία εβδομάδα πάλι το είχα δει. Παρόμοιο. Κάθε φορά αλλάζει το concept αλλά τα πρόσωπα ίδια. Πρόσωπα του παρελθόντος με τα οποία δεν έχω καμία επαφή πια, εννοώ στην καθημερινότητα, και που όταν έρχονται στα όνειρά μου μετά από λίγες ημέρες, ακόμα και ώρες, εμφανίζονται στο ξύπνιο μου. Συνήθως μέσω sms ή mail. Κι είναι τόσο ωραία αυτά τα όνειρα γιατί αυτό που συμβαίνει έχει μεν διαφορετικό σκηνικό, αλλά βλέπεις δε αυτούς τους ανθρώπους να σου μιλάνε και να σου συμπεριφέρονται όπως δεν ένιωσες να σου συμπεριφέρονται ποτέ στο real life που λέει και μια φίλη μου. Άλλοι άνθρωποι σου λέω. Μετανιωμένοι, ώριμοι, κατασταλαγμένοι Τί κουλό συμβαίνει στο σύμπαν και με προειδοποιεί με αυτό τον τρόπο δεν ξέρω. Γιατί πραγματικά στο δικό μου ασυνείδητο δεν υπάρχουν. Έρχονται σαν όνειρα μόνο όταν είναι να εμφανιστούν στην πραγματικότητα. Μήπως να αρχίσω να ανησυχώ με την περίπτωση μου γιατρέ; Ή μήπως κάτι έχουν πάθει τα τέρατα και αποφάσισαν να στοιχειώσουν τον ύπνο μου, μία φορά στο δίμηνο-τρίμηνο, για να μην ξεχάσω. Να μην ξεχάσω πως όταν ανοίγω τα μάτια θυμάμαι ό,τι μου έκαναν. Και συνειδητοποιώ επίσης ότι ζω σε άλλη εποχή, άλλη στιγμή. Δεν θέλω καθόλου να σκέφτομαι το ενδεχόμενο ότι  τα δικά μου όνειρα εκπέμπουν ενέργεια στο σύμπαν και έτσι εμφανίζονται. Γιατί απλά εγώ βλέπω ωραία πράσινα λειβάδια, γεμάτα ρόκα, σπανάκι και μαρούλι, όπου υπάρχουν κι αυτά τα άτομα στο σκηνικό. Τους αφήνω και μου λένε διάφορα, στο όνειρο πάντα, και μετά τους διώχνω γιατί ξυπνάει μέσα μου ο τζαναμπέτης. Λες στα όνειρα να ψάχνω τη δικαίωση; Αφού λένε πως ο νεκρός δεδικαίωται μετά θάνατον, και οι σχέσεις μου  με αυτά τα άτομα, είναι πεθαμένες-έχουμε κάνει και όλα τα μνημόσυνα, ποια δικαίωση ψάχνω κι εγώ; Μπερδεύτηκα εντελώς μ' αυτά και μ΄αυτά. Άντε καληνύχτα. Λέμε τώρα. 

πιο καλή η μοναξιά;

Και ξαφνικά όλοι επέστρεψαν. Χαρούμενοι που πέρασαν το Πάσχα των Ελλήνων στην ύπαιθρο. Ανανεωμένοι και ευτυχείς. Εγώ πάλι που έμεινα εδώ είχα την ησυχία μου. Την απόλυτη ησυχία. Δεν χτυπούσε το τηλέφωνο. Δεν ήθελε κανείς να με δει. Δεν ήθελα κι εγώ να με δει. Δεν υπήρχαν κοινωνικές υποχρεώσεις. Δεν εκνευριζόμουν με την κίνηση. Έκανα μόνο τα απαραίτητα. Και γενικώς απολάμβανα τη σιωπή. Και ξαφνικά όλοι επέστρεψαν. Και η δική μου ησυχία πήγε περίπατο. Έτσι λοιπόν ξύπνησα σήμερα κι αναρωτιέμαι. Πιο καλή η μοναξιά; Ή είναι μία φάση που περνάω μετά από την ταλαιπώρια πολλών μηνών. Μετά από κάτι ατέλειωτα πήγαιν-έλα, που δεν έχω αντοχές να ανεχτώ τίποτα περιττό; Κι όμως πιστεύω ότι το μεγάλο μας λάθος είναι που σπαταλάμε τον προσωπικό μας χρόνο, ενίοτε και χώρο, χωρίς να υπολογίζουμε πως το μηχάνημα πρέπει να μπαίνει και στο off που και που. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους, ούτε να κάνουμε τη ζωή μας με βάση αυτό που θα κάνει τους άλλους ευτυχισμένους και χαρούμενους. Όλα έχουν το μέτρο τους. Κι αυτό πρέπει να ξαναβρούμε, αν θέλουμε να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας. Νιώθω λίγο σαν ψυχολόγος του εαυτού μου, είναι που έφυγε διακοπές και η αγαπημένη μου "ψ".

έχω συμπέρασμα

Είχα σκεφτεί ένα κείμενο για τη χημεία των ανθρώπων που λες. Για το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να κάνεις sex με έναν άγνωστο. Για το πώς μπορεί να μη σου πάει η μυρωδιά του, μια φράση που μπορεί να πει και να σε ξενερώσει, ή ακόμα και το accent στον τρόπο που μιλά. Αλλά για ακόμα μία φορά το θράσος-το προσφιλές θέμα- επιστρέφει. Ξέρεις γιατί; Επειδή το πήρα απόφαση ότι οι άνθρωποι έχουν πολύ θράσος. Μόνο που έτσι γελοιοποιούνται και δεν το καταλαβαίνουν. Το θράσος πάει σύννεφο κι εγώ βαρέθηκα να στεναχωριέμαι για τους άλλους που μπορούν και συμπεριφέρονται τόσο εγωιστικά. Χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Κυρίως γιατί υπάρχει μια κατηγορία θρασυτάτων που κάνει την εμφάνισή της μόνο τις γιορτές. Χριστούγεννα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο. Και όχι με ευχετήριο μήνυμα. Αλλά ζητώντας κάτι. Μα ένα τραγούδι, ένα φιλί, λίγο sex. Ούτε αυτοί ξέρουν τί θέλουν. Αλλά πάντως κάτι θέλουν. Ή μήπως θέλουν λίγο απ΄όλα; Και τελικά καταλήγω ότι πρώτον πρέπει να τους έχω μείνει αλησμόνητος (Μη γελάς σε βλέπω). Επίσης ότι είναι αβάσταχτα μόνοι (Προβληματίστηκες;). Επιπλέον μπορώ να τους στολίσω και με άλλα ωραιότατα κοσμητικά επίθετα (Το 'πιασες το υπονοούμενο). Ότι ο χρόνος είναι σχετικός, π.χ. τα δύο χρόνια είναι κάτι σαν προχτές (Θύμησέ μου να τους αγοράσω επιτοίχιο ημερολόγιο). Και άλλα τέτοια τα οποία δεν οδηγούν πουθενά γιατί όπως λέει κι ένας αγαπημένος στίχος "κοίτα πως έρχεται καπάκι και γυρίζει, αυτός που γέλαγε στο τέλος να δακρύζει, κι αυτός που πόναγε να μην ξαναγυρνά". Γι' αυτό λοιπόν το συμπέρασμα είναι ένα. Όποιος έχει κότσια -για να μην το γράψω αλλιώς- ή όπως λέγανε οι παλιές καραβάνες, όποιος φοράει παντελόνια ό,τι θέλει, να έρθει να το πει. Αλλά ποιος τολμάει;

P.S. 1 Ουδείς.
P.S. 2 Ψιτ, πειρατή;
P.S. 3 Αφιερωμένο: Θ' αλλάξω τακτική αν δεν σε βρω εκεί και πάει λέγοντας.
P.S. 4 Case closed.
P.S. 5 Το άσμα ταιριάζει με το μεταπασχαλινό happy mood.

χωρίς πρόγραμμα

Πρωινό Μεγάλης Παρασκευής. Ωραία μέρα. Συννεφιασμένη. Ακόμα μια μέρα χωρίς κανένα πρόγραμμα. Αρνούμαι πεισματικά τον τελευταίο καιρό να βάλω τη ζωή μου σε πρόγραμμα, τάξη, χρονοδιαγράμματα και άλλα τέτοια. Φέτος αποφάσισα να διατηρήσω αυτό το mood γενικά. Δεν κανόνισα τίποτα και ξαφνικά έμεινα σχεδόν μόνος στην Αθήνα. Οι τελευταίες αναχωρήσεις οικείων θα γίνουν το Μεγάλο Σάββατο. Και εγώ εδώ, μόνος στην πόλη μου. Αυτή την πόλη που προσφάτως αρνήθηκα να εγκαταλείψω για μια πιο λουσάτη ζωή. Λέμε τώρα. Κι όμως αυτό μου έχει λείψει. Να είμαι με τον εαυτό μου. Να μην πρέπει να είμαι χαρούμενος κι ευτυχισμένος επειδή είναι Πάσχα. Να μην βλέπω αρνιά να σφαγιάζονται και να ψήνονται με περισσή ιεροτελεστία τριγύρω μου. Να νιώθω την ησυχία στα Βόρεια Προάστια. Να είμαι στο κέντρο σε 10 λεπτά. Να φοράω τα vintage γυαλιά μου και να μην με νοιάζουν τα σχόλια του κόσμου, που θα τους φαίνονται ακαταλαβίστικα. Να μην χτυπάει το τηλέφωνο. Να ακούω κλασική μουσική αντί για κλαρίνα. Να είμαι εδώ, εγώ. Χωρίς πρόγραμμα. Να βάλω τη σκέψη μου και τις προτεραιότητες μου σε τάξη. Να μαζέψω δυνάμεις. Να θέσω τους νέους μου στόχους. Να ανακαλύψω τα mid year resolutions μου. Καλή ανάσταση σύντροφοι. Ανά(σ)ταση στις καρδιές.

P.S. 1 Περίεργη τελικά που είναι η ζωή. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ εμένα να γράφω ένα τέτοιο post.
P.S. 2 Πάντα πίστευα ότι το Πάσχα αλλιώς είναι ωραίο σε ένα χωριό. Από το Σάββατο του Λαζάρου να ακολουθήσεις τα έθιμα και να νιώσεις την κατάνυξη. Γιατί αυτό είναι Πάσχα. Πάσχα δεν είναι να μαζευόμαστε την Κυριακή και να τρώμε ατελείωτα λες και θα μας κλέψουν το φαΐ. 

το όνειρο

Σε μια παραλία, κοντά στην Αθήνα, είδα ένα όνειρο. Είδα ότι είχα ένα σπίτι κρεμασμένο στο βράχο και μπροστά μου απλωνόταν το πέλαγος. Είχα μια μεγάλη βεράντα που έβλεπε την ατέλειωτη παραλία με τη σκούρα γκρι άμμο και τα βότσαλα. Τα αρμυρίκια και τα λιγοστά δέντρα. Την ερημιά το χειμώνα και τους λιγοστούς λουόμενους το καλοκαίρι. Το βαθύ μπλε να ανοίγεται μπροστά και να συναντά το γαλάζιο του ουρανού. Και το παιχνίδι που κάνουν τα λίγα ολόλευκα σύννεφα να ξετυλίγεται  αποκαλυπτικά. Οι τοίχοι από πέτρα και τα γκρι παράθυρα να ενώνουν την παράδοση με το τοπίο και τη σύγχρονη αρχιτεκτονική. Μια καρέκλα κι ένα τραπέζι στο μπαλκόνι κι ένα laptop για να γράφω τις ιστορίες μου. Και μετά να έρχονται, εκείνος, οι φίλοι και οι γνωστοί από την Αθήνα και να γελάμε, να μιλάμε, να υπάρχουμε. Αυτό ήταν ένα ωραίο όνειρο κι είχα πολύ καιρό να δω ένα πραγματικά ωραίο όνειρο.

P.S. 1 Καλή άνοιξη!
P.S. 2 Mακάρι τα όνειρα να βγαίνουν αληθινά.

 

από την αρχή

Αν μου έλεγες το καλοκαίρι του 2008 ότι θα συνέβαιναν όσα συμβαίνουν θα σου έλεγα πως βλέπεις πολύ σινεμά, πως είσαι φαντασιόπληκτος και πως πρέπει να αρχίσεις αμέσως συνεδρίες. Τουλάχιστον δεν θα συνέβαιναν σε μένα όλα αυτά. Ποια; Χαζά πράγματα που εμένα μου φαίνονται βουνό επειδή μάλλον δεν έχω μάθει να ζορίζομαι. Ή καλύτερα δεν έχω μέτρο όταν ζορίζομαι. Αλλά επίσης δεν μπορώ να ζήσω και χωρίς προβλήματα. Αυτό νομίζω είναι επίκτητο μετά από εκείνον τον χωρισμό του 2007 που κράτησε μέχρι το 2008. Δημιουργώ  προβλήματα για να είμαι σε εγρήγορση. Ακόμα και τα καλά που συμβαίνουν τα βλέπω αρνητικά. Τρελό κάψιμο, μην το γελάς. Και ρουτίνα μαζί. Επέτρεψα στον εαυτό μου να ζήσει μερικούς μήνες μέσα στη ρουτίνα. Κι ένα σαββατιάτικο μεσημέρι ξυπνώ και θέλω να κλάψω με λυγμούς. Να μηδενίσω ξανά το κοντέρ και να βγω στην πόλη που εδώ και κανένα μήνα ήθελα να αποποιηθώ. Αλλά μ' αρέσει και η μοναξιά του σπιτιού μου. Η ασφάλειά του. Εκεί έξω πια δεν ξέρεις τί θα συναντήσεις. Και κυρίως, δεν ξέρεις πως θα σου συμπεριφερθούν. Και μην μου πεις ότι εσύ τους επιτρέπεις να σου συμπεριφέρονται άσχημα. Χάθηκε η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός και μην μου σφυρίζεις αδιάφορα τώρα. Είναι επίπονη διαδικασία να σε πληγώνουν οι άνθρωποι. Έφτασα 33 και ακόμα δεν το αποδέχτηκα. Όχι την ηλικία μου, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα  Τέλος πάντων, σκέφτομαι πως ήρθε η στιγμή τελικά να αφήσω πίσω πολλά από εκείνα που ήξερα, πολλά από εκείνα που συνήθιζα, πολλά από εκείνα που πίστευα. Περίοδος αλλαγών, το είπε και το ζώδιο μου. Στο τέλος της χρονιάς θα είμαι ένας άλλος. Κι αυτό το βλέπω σιγά σιγά να γίνεται. Γυρίζω πίσω στην αρχή μου. Σε όσα έχουν ουσία. Κι αυτή τη στιγμή μου λείπει ένας μικρόκοσμος γιατί τελικά ίσως δεν αντέχω τη μεγάλη πόλη με τα ελλείμματά της. Πάσης φύσεως. Γυρίζω και κοιτάζω μέσα μου και βλέπω στη μοναξιά μου τη φόρα που πρέπει να πάρω στη ζωή μου. Δεν θα ξανακαώ υπόσχομαι στον εαυτό μου και βάζω στο cd player ένα τραγούδι της Μποφίλιου. Και μετά οι αναμνήσεις. Τότε που η γιαγιά έφτιαχνε τα κουλουράκια με τη μαρμελάδα, ο παππούς μου αγόραζε παιχνίδια. Κόσμος μπαινόβγαινε. Το σπίτι μοσχοβολούσε πασχαλιά κι εγώ έπαιρνα το ξύλινο αυγό για το μαντάρισμα και έβγαινα νικητής. Αυτό το Πάσχα που όλοι θα λείπουν θα κοιτάξω πάλι πίσω και θα πάρω τα πράγματα από την αρχή. Και θα φτιάξω τον κόσμο μου, έτσι όπως θέλω να είναι. Τρυφερός κι ανθρώπινος. Δεν θα παραδώσω τα όπλα ποτέ ξανά. Υπόσχομαι. Σε μένα.

P.S. 1 "...όλες οι σχέσεις μου μια τρυφερή ρετροσπεκτίβα..."

P.S. 2 "...μα μπερδεύονται συχνά στις υποθέσεις μου..."

P.S. 3 Καλή κατάνυξη! 

 

# 5

Τελικά, σήμερεα πιστεύω πως οι άνθρωποι έχουν πολύ θράσος. Ατελείωτο. Για ευγένεια, καλή συμπεριφορά και άλλα τέτοια ούτε λόγος. Τί έχω ζήσει κι εγώ; Τόσα bar έχει η Αθήνα, γιατί έρχεστε εκεί που είμαι εγώ και χαμουρεύεστε -με τα συγχωρήσεως- μπροστά μου; Έλεος. Βαρέθηκα.

P.S. 1 Kαι το πιο αστείο είναι να στέλνεις τον νυν να μου ζητάει κάτι, χωρίς να ξέρει ποιος είμαι. 

P.S. 2 Γελοίο.

#4

Γιατί οι πρώην κολλάνε όταν στη ζωή σου μπαίνει κάποιος νυν; Θα μου λύσεις αυτή την απορία; Γιατί χαλιούνται τόσο πολύ; Επειδή εκείνοι είναι μπουκάλα ή επειδή έχασαν εσένα και βλέπουν κάποιον άλλο να σε επιλέγει;

#3 αλλιώς αθωός ή ένοχος;

Πρώτη φορά σε δικαστήριο. Χτυπάνε ακόμα το κουδούνι; Κι όμως. Η ελληνική κοινωνία περνάει από εκεί. Και ποιά είναι; Μια κοινωνία γεμάτη από ανερμάτιστους. Θα μπορούσα να πω και χειρότερα. Αλλά για ποιο επίπεδο μιλάμε; Σε μια εποχή κατάντιας, η δικαστική αίθουσα αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Μόνο που η ενοχή δεν κρύβεται πίσω από μια απόφαση, αλλά μας πιάνει όλους ακριβώς γιατί μας αφήσαμε να γίνουμε έτσι.

P.S. 1 Έχεις καταλάβει ότι τον τελευταίο καιρό αγαπώ τα λίγα λόγια, αγαπώ τα σχόλια. 

P.S. 2 Έχεις καταλάβει ότι τον τελευταίο καιρό αυτός ο τόπος μοιάζει ερείπιο.

#2

Η επέλαση της Κίνας. Άνοιξε και στο Χαλάνδρι ένα τεράστιο κινέζικο κατάστημα. Η άλωση των βορείων προαστίων ξεκίνησε. Και η κρίση τα χτυπά αλύπητα. Απίστευτo πόσα μαγαζιά κλείνουν αθόρυβα και πόσα μένουν άδεια για πολύ καιρό.

#1

Δε μπορώ να χαμογελάσω πια. Έχω μπλοκάρει. Δεν ξέρω αν έκανα το σωστό και πέταξα μια επαγγελματική πρόταση στο εξωτερικό έτσι, για να μείνω σ' αυτή τη χαβούζα. Με παίρνει από κάτω. ΚΙ άλλοτε κάπως το παλεύω. Αυτή είναι η κατάστασή μου εδώ κι ένα μήνα. Χαίρετε.

Aυλαία

Ευχαριστώ όποιον το έφτιαξε
http://www.youtube.com/watch?v=GXSgmTdh4cw