Μεταβατική περίοδος

Από τότε που επέλεξα να με θυμάμαι, τα τελευταία 4 χρόνια δηλαδή, αισθάνομαι τον εαυτό μου σε μια μεταβατική περίοδο. Περιμένω πως όλα θα αλλάξουν ξαφνικά. Έχω κάνει ψυχοθεραπεία, έχω προσπαθήσει, έχω βασανιστεί, έχω κινητοποιηθεί, έχω τρέξει... Κι όμως είμαι ακόμα στο ίδιο σπίτι, στην ίδια δουλειά, στην ίδια πόλη, στην ίδια χώρα, με τους ίδιους ανθρώπους δίπλα μου, κι άλλους τόσους που δεν κατάφερα να κρατήσω διότι εφησυχάζω στη ρουτίνα μου. Και η μεταβατική περίοδος συνεχίζεται. Απλά κατά περιόδους κάτι γίνεται, αλλάζουν για λίγο οι προοπτικές και μετά εγώ μάλλον σταματάω κάθε δυνατότητα αλλαγής γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι τις αλλαγές. Ή μάλλον φοβόμουν τις αλλαγές. Και τώρα που νιώθω έτοιμος όλα μπήκαν στο τέλμα τους. Και με βλέπω στο ίδιο σημείο και οι ζωές των άλλων να προχωράνε και η δική μου να είναι απλά ευχάριστα ίδια. Και βέβαια πάντα πρέπει να αντιπαρέρχομαι κριτικές του τύπου "εσύ τα έχεις όλα, μην παραπονιέσαι". Όμως εγώ δεν έχω τίποτα απ' όλα όσα ονειρεύτηκα να έχω λίγο πριν τα 35 μου. Εντάξει έχω τη σωστή μηχανή, το σωστό αυτοκίνητο, το σωστό κινητό, τον σωστό καναπέ, τη σωστή πολυθρόνα, το σωστό άνθρωπο δίπλα μου, τους σωστούς γονείς. Και τη σωστή ρουτίνα. Άλλοι θα σκότωναν γι' αυτή τη ρουτίνα. Δεν τα μηδενίζω όλα, τα εκτιμώ, αλλά... Αλλά θέλω να σπάσω αυτή τη ρουτίνα. Και τελικά όσο κι αν προσπάθησα η συνήθεια είναι πιο δυνατή από την προσπάθεια. Οπότε στην περίπτωση μου μετράνε οι ακραίες λύσεις. Φυγή. Μηδέν. Να το πιάσω από την αρχή το πράγμα και να ξεκινήσω τώρα μια νέα ζωή. Μόνο έτσι θα σπάσω το φαύλο μου κύκλο. Υπόσχεση; Μακάρι.

P.S. 1 Μετά από ένα δύσκολο οκτάμηνο με πολλές περιπέτειες σε πολλά επίπεδα άνοιξα και είδα το blog ξανά.
P.S. 2 Το Σεπτέμβρη ελπίζω να έχουν όλα ξεκαθαρίσει.
P.S. 3 Το σταυροδρόμι είναι πάλι μπροστά μου. Ποιός είναι ο σωστός δρόμος;

P.S. 4 Θα ήθελα αυτό το blog να φέρει το όνομά μου, αλλά δεν ξέρω αν οι δικοί μου άνθρωποι είναι έτοιμοι να διαβάσουν όσα γράφω.
P.S. 5 Ίσως το U-turn με σώσει.