σε είδα

Παρασκευή, αργά το βράδυ στο Κ44. Η παρέα έχει διασπαστεί. Κάποιοι έχουν φύγει για το κρεβάτι τους και κάποιοι έχουν μείνει για το τελευταίο ποτό. Τον βλέπει να μπαίνει και ξαφνιάζεται. Καρφώνει το βλέμα του και καθώς περνά από μπροστά του, το ίδιο κάνεις κι αυτός. Φοράει ένα ανοιχτόχρωμο μπουφάν με ένα απλό t-shirt, ένα jean και τα μαύρα παπούτσια. Οι ματιές είναι πολύ έντονες, διαρκούν λίγο, αλλά το μήνυμα ελήφθη. Υπάρχει θέμα. Εκείνος προχωράει στο βάθος και συναντά μια παρέα. Κάποιος του πηγαίνει ένα ποτό και μιλά με τους φίλους του. Cool, ιδιαίτερα όμορφος πίσω από τα γυαλιά του, χαμογελά και δεν κοιτά προς το μέρος του. Ο άλλος κάθεται για λίγο στο μπράτσο της πολυθρόνας, ανάβει τσιγάρο, πίνει ένα tanqueree tonic και θυμάται ότι τον έχει ξανασυναντήσει παλιότερα στο Γκάζι. Κάπου τον ξέρει. Αλλά δεν μπορεί να το προσδιορίσει. Την Τρίτη όμως έξω από το Ηρώδειο αντάλλαξαν πάλι ματιές. Είχε πει μάλιστα στην Μ. που ήταν μαζί του αυτόν τον θέλω. Έχει αέρα. Κι εκείνη του είχε απαντήσει ταιριάζεται. Μάλιστα στο Ηρώδειο, είχε ο ένας προσέξει τον άλλο από μακριά. Κάπνιζαν και οι δύο, λίγο πριν μπουν μέσα και μιλούσαν στις παρέες τους. Παρέες καλλιτεχνικές, μόνο που δεν ευρέθη σύνδεσμος. Είχε εκτιμήσει μαζί με την Μ. πάντως το γεγονός ότι εκείνο το βράδυ ήταν στη συγκεκριμένη συναυλία. Κι επειδή είχε αποφασίσει πως θέλει έναν άνθρωπο στο ίδιο επίπεδο, πίστεψε ότι θα μπορούσε να είναι αυτός. Αυτός βγαίνει για λίγο έξω. Και ξαναμπαίνει. Και ξανακοιτιούνται και είναι σαν να μιλάνε. Τουλάχιστον του το δείχνει, πίσω από τα μαύρα Margiela ρούχα του και πατώντας στα πολύχρωμα Balenciaga παπούτσια του, νιώθει ένα σκίρτημα που προσπαθεί να κρύψει επιμελώς. Όμως το βλέμα του δεν φεύγει λεπτό τη στιγμή που συναντά το βλέμα εκείνου. Και μετά τον χάνει, δεν ξέρει πού ακριβώς πήγε. Ο κόσμος μπαινοβγαίνει στο Κ44. Αποφασίζει να φύγει, ρίχνοντας μια ματιά πίσω του. Σκέφτεται πως αν είναι αυτός, κάποια στιγμή τα βλέματα θα διασταυρωθούν ξανά. Και ξανά. Και θα γίνουν ξαφνικά όλα καινούρια σ' αυτή την πόλη.

Μετρό, μετρό, ξαναμετρό

Ανεβαίνω τις κυλυόμενες σκάλες και τραγουδώ αυτό που πριν λίγα χρόνια είχαν πει σε μια παράσταση οι Σπείρα-Σπείρα. Μετρώ, μετρώ, ξαναμετρώ... Μόνο που αντί για ωμέγα βάζω όμικρον, κι αυτό γιατί τις τελευταίες ημέρες επέλεξα να κινηθώ με το μετρό. Παρότι το αυτοκίνητο και η μηχανή έχουν βενζίνη, μου είχε λείψει αυτή η metropolitan λογική. Μπορεί να έχω γυρίσει εδώ και αρκετά χρόνια από το Παρίσι, αλλά περνάω τις φάσεις που μου λείπει, οπότε προσπαθώ να βρω στην Αθήνα πράγματα που παραπέμπουν στην μητροπολιτική αίσθηση που σε αυτή τη χώρα δεν πρόκειται να γνωρίσουμε ποτέ, αφού είμαστε πολύ ανατολίτες από τη μια και έχουμε πάρει διαζύγιο από την αισθητική από την άλλη. Δεν εκμηδενίζω τις καλές εικόνες, και τις σημαντικές προσπάθειες και τους αξιόλογους ανθρώπους, Αλλά όπως και να το κάνουμε, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο για να φτάσουμε πόλεις που ιστορικά εξελίχθηκαν πάνω σε άλλους άξονες.
Μετρό, μετρό, ξαναμετρό και χαίρομαι. Μόνος μου, γιατί γύρω παρατηρώ πρόσωπα αγχωμένα, πρόσωπα λυπημένα, κουρασμένα. Βλέπω δύο, τρία νέα παιδιά και επικεντρώνομαι σε αυτά. Διαφορετικά. Φοράνε τα σωστά ρούχα, έχουν το σωστό στιλ, και κατεβαίνουν στις σωστές στάσεις. Ωστόσο, όση ώρα κρατά η διαδρομή, κι αφού προσπαθώ να ανταλλάξουμε ματιές, διότι το dar μου χτύπησε, δεν βρίσκω ανταπόκριση. Και συνειδητοποιώ κάτι που λέω χρόνια τώρα σε παρέες. Σ' αυτή την πόλη δε φλερτάρουμε. Δεν ξέρουμε να φλερτάρουμε και δεν προσπαθούμε κιόλας. Οι περισσότεροι έχουμε καταφύγει στις γνωριμίες μέσω ίντερνετ, περιοριζόμαστε στο μπλαζέ μας ύφος εντός κι εκτός των clubs και χαιρόμαστε με μερικά one night stands. To φλερτ όμως είναι άλλο πράγμα. Κι εμένα μ΄αρέσει να κοιτάζω και να παρατηρώ και να παίζω με τους ανθρώπους. Και στο Παρίσι, αν και έμαθα να μην κοιτώ όσα περίεργα μπορούσα να πετύχω στο μετρό, έμαθα και να δέχομαι τα βλέματα, τα χαμόγελα των άλλων, τις ερωτήσεις τους, το πείραγμα. Έμαθα να περπατώ στο δρόμο και να με κοιτάνε δυνατά μέσα στα μάτια. Έμαθα να ανταποκρίνομαι. Έμαθα να παίζω. Αυτό το παιχνίδι λείπει από την Αθήνα. Λείπει από την καθημερινότητά μας. Και γι' αυτό η ζωή σ' αυτή την πόλη είναι μαυρόασπρη.

P.S.1 Την επόμενη φορά, δεν θα κοιτάξω μόνο, θα μιλήσω κιόλας. Πλάκα θα έχει...
P.S.2 Θέλετε να γίνουμε πιο εξωστρεφείς;

Έκανες hoover;

Τί να σου λέω τώρα; Δευτέρα βράδυ και βρέχει. Ωραία είναι. Ξεπλένονται τα παλιά, τα περασμένα. Κι όσα ξεθώριασαν από τον ήλιο του καλοκαιριού, συμπαρασύρονται στα ρυάκια που δημιουργεί το νερό που πέφτει, στα αυλάκια των πεζοδρομίων. Να φύγεις μου έλεγες όταν ήθελες να μου πεις σ' αγαπώ. Και να που έφυγα, εδώ και μήνες. Αλλά εσένα ούτε τα πρωτοβρόχια σε αναζωογονούν. Επιμένεις να προσπαθείς να με πονάς και να με ειρωνεύεσαι. Τη βρίσκεις; Νομίζεις μάλλον ότι κάτι θα καταφέρεις. Άδικος κόπος. Πιστεύεις δηλαδή ότι γράφοντας σ' ένα mail καλό χειμώνα θα κερδίσεις κάτι ή θα καταφέρεις κάτι; Κι όμως ό,τι ήταν να κάνεις, το έκανες. Και με μεγάλη επιτυχία. Είναι μέρες που σκέφτομαι αυτό το post. Ξέρεις γιατί; Γιατί για πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω πως κάποιος έβαλε hoover και με άδειασε. Καθάρισε καλά όλα τα συναισθήματά μου. Και τώρα δεν έχω τίποτα να δώσω. Ούτε και θέλω να δώσω, ούτε και να μου δώσουν. Σκούπισες πολύ καλά. Λουστρίνι έγινε ο μέσα κόσμος μου. Πάγωσε από τη γυαλάδα. Είχε βέβαια σκουπίσει ο προηγούμενος, αλλά εσύ πάλι ολοκλήρωσες το δύσκολο έργο της καθαριότητας. Και ξέρεις ποιά είναι η ειρωνεία; Πως οι άλλοι με βλέπουν όμορφο, με θέλουν, με διεκδικούν κιόλας. Και δεν μπορώ να το χαρώ. Ούτε καν αυτό. Το μόνο που με νοιάζει είναι να κάνω καλά αυτό που αγαπώ. Το ραδιόφωνο και τα περιοδικά. Κάποιοι λένε πως θα γεμίσω πάλι. Ξέρω βέβαια πως όταν θα νιώσω τον κόμπο στο στομάχι, ίσως να γεμίσω απότομα. Αλλά που είναι κι αυτός; Τον ρούφηξε η hoover; Τόσοι άνθρωποι, αλλά κανείς δε θέλω να μείνει. Άδειος, κενός. Εγώ; Κι όμως. Και δεν μπορώ να το πιστέψω. Κι αυτό το φόβο πως θα μου στερήσουν την ελευθερία μου και θα με πνίξουν, πού τον πας; Δεν μ' αρέσει που τελικά νιώθω coolός. Κι όμως μου συμβαίνει κι αυτό. Αλλά επειδή ο χρόνος δε γυρνάει πίσω, δεν περιμένω να ζήσω όταν θα έρθει ο κόμπος. Ζω. Κι αυτό μ' αρέσει.

P.S.1 Hoover=Ηλεκτρική Σκούπα. Φοβερό εργαλείο.
P.S.2 Απεχθάνομαι το ψέμα και το θράσος. Κι αναρωτιέμαι τί οφελεί τους ανθρώπους η θρασύτητα που συνδυάζεται με δειλία. Και η κακία και η εκδικητικότητα. Τους αρέσει έτσι ο εαυτός τους;
P.S.3 Περαστικά!
P.S.4 Τώρα τέλος! Βάλε τη hoover στην πρίζα και άφησέ την να σε ρουφήξει. Επιτέλους, να ησυχάσω κι εγώ.

το τρακάρισμα

Είσαι ακινητοποιημένος στην κίνηση και ξαφνικά κάποιος αποφασίζει ότι δεν υπάρχεις δίπλα του και ότι μπορεί να παρκάρει πάνω σου. Ήταν πολύ δύσκολη αυτή η εβδομάδα για να τελειώσει με ένα τρακάρισμα, αλλά έτσι κι έγινε. Ήταν ακριβώς ότι μου έλειπε. Νόμιζα ότι πρωταγωνίστησα πάλι σε έναν εφιάλτη. Κι όμως σήμερα που ξύπνησα είδα τα σημάδια στο αυτοκίνητό μου, σκέφτηκα όλα όσα συνέβησαν από την προηγούμενη Δευτέρα και ένιωσα να πνίγομαι. Καλά του έκανα και τον έβρισα. Και δεν μου έφυγε κι ο θυμός, αλλά ο ρόλος αυτό επέβαλε. Ήταν ένας απίστευτος ατζαμής και μετά συγχωρήσεως gay, από εκείνους που δεν αντέχεις ούτε δευτερόλεπτο. Με κοίταζε σα ξερολούκουμο, όσο περιμέναμε την Τροχαία, που ποτέ δεν ήρθε. Χάθηκε ο κόσμος να πέσω σε έναν "άλλου τύπου" gay άνθρωπο; Να πω τουλάχιστον ότι επιτέλους συμβαίνουν και σωστά πράγματα σ' αυτή την πόλη. Αλλά να μου πεις, αν ήταν άλλος, αυτός που εγώ ψάχνω θα ήξερε να οδηγεί και δεν θα είχε παρκάρει πάνω μου. Οπότε τσάμπα η σκέψη. Έδωσα πάλι παράσταση χθες. Και δεν μ' αρέσουν καθόλου αυτά τα μπλεξίματα. Έχω ήδη πολλά να κάνω και πολλά να λύσω, κι η βροχή δεν ξεπλένει όσα συνέβησαν. Την επόμενη φορά που θα αποφασίσεις να με τρακάρεις, τουλάχιστον ας είσαι κούκλος κι έτοιμος για όλα. Αλλιώς μην πεις στον κόπο. Δεν έχεις ελπίδα. Θέλω σκηνικό από αμερικάνικο σίριαλ, όχι ελληνικές αντιγραφές.

δεν θα θελα να μαι εισιτήριο στην τσέπη σου

Μια κουλή μέρα. Πιο κουλή δε γίνεται. Ξεκινάω μέσα στην καλή χαρα και σκέφτομαι ότι ήρθε η μέρα για να ζητήσω το εισιτήριο της Madonna. Πήρα τηλέφωνο και για ακόμα μία φορά με εκδικήθηκε. Όχι μόνο μου είπε ότι το πούλησε, αλλά μου είπε αν θέλω πίσω τις εκπομπές που του είχα αφιερώσει για το αρχείο μου γιατί θέλει να τις πετάξει. Συγγνώμη αλλά βριστήκαμε. Επιτέλους άνοιξα το στόμα μου και τα είπα. Για το ότι εμένα δεν με τιμωρεί, τον εαυτό του τιμωρεί, ότι η τόσο κακή σχέση με την οικογενεία του τον καθιστά ανάπηρο συναισθηματικά, ότι φέρεται απαράδεκτα, ότι ένα τηλέφωνο πριν την αγοραπωλησία του εισιτηρίου μου μπορούσε να μου έχει κάνει. Ότι είναι φτηνός και μικροπρεπής, ότι με τις απειλές με έδιωξε εντελώς. Αλλά βλέπεις δεν έχω δεχτεί να τον συναντήσω και του έχω ανάψει τα λαμπάκια. Με πόνεσε η κουβέντα για τις εκπομπές. Ακόμα κι αν τις πετάξει-που δεν θα τις πετάξει-δεν την λες ούτε για αστείο αυτή τη κουβέντα σε κάποιον που σε έχει αγαπήσει κι έχεις αγαπήσει, υποτίθεται. Λες και είχαμε να χωρίσουμε κάτι. Στο παρελθόν έχω χαρίσει μισό σπίτι σε γκόμενο, σιγά μην ασχοληθώ με τόσο μικροπρεπείς συμπεριφορές. Αλλά για πρώτη φορά ένιωσα τόση κακία από κάποιον. Ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου να ήμουν, θα μου συμπεριφερόταν καλύτερα. Παίρνω λοιπόν απόφαση ότι Madonna δεν έχει. Δεν πειράζει. Και πάω στη δουλειά βρίζοντας. 15 του Σεπτέμβρη και σήμερα θυμήθηκαν όλοι, όλα. Έλεος. Δεν χάθηκαν οι μέρες. Και να χτυπάνε τα τηλέφωνα και να μη θέλω να μιλήσω σε κανέναν. Και βγάζω το προηγούμενο post γιατί λέω ότι είναι πολύ συναισθηματικό και δεν θέλω να το δει κανένα μάτι που θα φοβηθεί. Ρωτάω όμως για τους Καρκίνους, ένα Καρκίνο. Μου λέει να κάνω την πρώτη κίνηση. Κι αν με πάρει στο λαιμό του, την κάτσαμε. Τί να κάνω; Κι έτσι χαμένος, κι έτσι χαμένος. Θα την κάνω την πρώτη κίνηση γιατί ενδιαφέρομαι γι' αυτό το μάτι. Και εμφανίζεται κι ένας γκόμενος στο msn που με θέλει απεγνωσμένα και επειδή δεν είχε δουλειά μου μίλαγε ακατάπαυστα. Και τρέχω στην Fleria και τα Fresh. Λουλούδια και γλυκά. Οι γονείς έχουν επέτειο. Κι έχω να γράψω ένα σωρό άρθρα. Και να διαβάσω. Αύριο δίνω κάτι εξετάσεις. Και τελικά δεν πήγα στο West Side Story. Πάνε οι προσκλήσεις. Μαζεύτηκα από νωρίς, και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Βαρέθηκα. Μα πιο πολύ βαρέθηκα την τόση κακία. Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι τις κουβέντες του και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Μα γιατί; Γιατί τόση κακία; Οι φίλοι μου λένε ότι είναι psycho, και ότι ήμουν εύκολος στόχος. Τρομάζω. Λες να υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι; Δεν μπορώ ούτε να το φανταστώ ότι υπάρχει περίπτωση να ζήσω ξανά τέτοια σκηνικά. Τέτοια καταπίεση και κακία μαζί. Ένιωσα να με μισεί γιατί δεν υποτάχτηκα. Με το μπαρδόν κιόλας, αλλά δεν υποτάσσομαι. Το ότι κάποιοι με ακούν ή διαβάζουν τα κείμενά μου δε σημαίνει κάτι. Δεν με ενδιαφέρει αυτή η μικρή δημοσιότητα που ζήλευες. Με νοιάζει η επικοινωνία. Η ανταλλαγή. Η πρόοδος. Η σκέψη. Ακόμα κι ένας να νιώσει καλά μαζί μου, για μένα αυτό έχει ουσία.

προσωπικά

Η ώρα τρεις τη νύχτα. Σταματάω στο περίπτερο για τσιγάρα και φεύγω μαζί με έναν κουβά παγωτό. Η βραδιά τελείωσε κάπως απροσδόκητα. Ήθελα κι άλλο. Θέλω κι άλλο. Δεν μου έφτασες. Δεν σε χόρτασα. Σου στέλνω ένα sms και δεν απαντάς. Δεν περίμενα να απαντήσεις εξάλλου. Γι' αυτό πήρα τον κουβά με το παγωτό. Αλλά την πάτησα. Πάλι. Και ξανά μαζί σου. Όταν με πήγες στο αυτοκίνητο βρήκα λίγο θάρρος να στο πω, αλλά αμέσως θέλησες να το υποτιμήσεις. Δεν θα έλεγα ποτέ κάτι που δε νιώθω, δεν θα είχα ποτέ τόση αμηχανία και αδεξιότητα αν δεν με ενδιέφερες. Δεν θα ερχόμουν επτά μήνες μετά. Ούτε εσύ θα με καλούσες, αλλά γι' αυτό δεν μπορώ να είμαι σίγουρος. Κι έκανα το γύρω του τετραγώνου για να σε ξαναδώ. Να κρατήσω την εικόνα. Και δεν είσαι απωθημένο.
Και όταν σε ξαναείδα να μου ανοίγεις έτρεμαν τα πόδια μου. Και καθόμασταν δίπλα στον καναπέ και συνειδητοποίησα ότι έχουμε πράγματα να μας συνδέουν. Και μας σκέφτηκα να παίζουμε, να γελάμε, να ταξιδεύουμε, να ζούμε. Και μ' άγγιξες στο κεφάλι και με κατέκτησες. Και δεν το κατάλαβες. Και μου έλεγες τα δικά σου, κι εγώ ήθελα να σε φιλήσω, αλλά φοβήθηκα μήπως τρομάξεις ή μήπως θυμώσεις. Και ο κόμπος στο στομάχι, όλο μεγάλωνε. Και ξέρεις τώρα πια πως ότι κι αν μεσολάβησε εσύ ήσουν στην άκρη του μυαλού μου. Δεν βγαίνεις. Καρκίνος δεν είσαι; Και θέλω να κουρνιάσω για λίγο εκεί στον καναπέ σου. Και μετά να ξυπνήσουμε μαζί. Και να είσαι συνοδηγός στη vespa μου. Και να φοράμε τα ίδια κράνη. Και να σε πάω στη δουλειά. Και να μου μιλάς για τις ταινίες σου. Και να ακούμε Δεληβοριά. Και το Shortcut. Και να πάμε μαζί στη Νέα Υόρκη. Και να προχωρήσουμε.

P.S.1 Αυτή τη φορά πες κάτι. Μη με αφήσεις με τη σιωπή.
P.S.2 Αυτή τη φορά πρέπει να προχωρήσουμε. Ή μαζί ή χώρια. Αλλά να προχωρήσουμε.
P.S.3 Τόσο καιρό ήθελα αυτή τη μία βραδιά. Και αυτή ήρθε και δεν τελείωσε όπως φανταζόμουν και τώρα δεν ξέρω ποιά θα είναι η συνέχεια. Θόλωσαν τα νερά. Εκεί που θέλω εγώ, δεν θα βγει. Πάλι ανασφάλεια. Πάλι αμφιβολία. Πάλι απαισιοδοξία. Πόσο θέλω να ακουμπήσεις σε μένα κι εγώ σε σένα.
P.S.4 Σου αφιερώνω το Ηλεκτρισμένα της Βίκυς Μοσχολιού, από τα Σκουριασμένα Χείλη του 1981, του Σταμάτη Κραουνάκη και του αγαπημένου φίλου Κώστα Τριπολίτη.

P.S.5 Τελικά, δύο ημέρες μετά τα πράγματα έληξαν άδοξα. Προχωράμε λοιπόν χώρια. Απεγκλωβισμένος πια από το παραμικρό ψεγάδι του παρελθόντος νιώθω τόσο ανάλαφρα. Τόσο λυτρωτικά. Δεν κουβαλώ πια τίποτα. Τους έκλεισα όλους τους λογαριαμούς μου. Καθαρές δουλειές.

P.S.6 Είχα αποσύρει για λίγο αυτό το post. Νομίζω ότι το ΥΓ5 το όφειλα στον εαυτό μου. Ελπίζω στο μέλλον να μάθω να κρατώ πολλές επιφυλάξεις με τους ανθρώπους. Γιατί άλλα λένε, άλλα θέλουν, κι άλλα κάνουν. Το έχω δει πολλές φορές το έργο. Κι εγώ είμαι πάντα καλοπροαίρετος μη σου πω αφελής και ρομαντικός. Για όλα όσα πέρασαν τα τελευταία χρόνια, καλή καρδιά. Η νέα αρχή έχει γίνει εδώ και καιρό. Έχω βάλει στην άκρη κακές συμπεριφορές. Δεν με ενδιαφέρουν. Ας τις κρατήσει ο καθένας τους για λογαριασμό του. Οι πόρτες έκλεισαν οριστικά. Θα ανοίξει μόνο η κυρία είσοδος όταν θα χτυπήσει το κουδούνι και στο θυροτηλέφωνο θα ακουστεί ένα νέο όνομα. Μια νέα φωνή. Και θα φανεί ένα καθαρό πρόσωπο.

P.S.7 Για την ιστορία, τα τρία τελευταία ΥΓ γράφτηκαν μια ημέρα μετά από το post "δεν θα θελα να μαι εισιτήριο στην τσέπη σου".

Η παρέα

Είχε πολλά χρόνια να μου συμβεί. Και πίστευα πως δεν θα ξανασυνέβαινε. Γιατί μεγαλώσαμε, γιατί προβληματιστήκαμε, γιατί αλλάξαμε. Τέσσερις το απόγευμα και βρίσκομαι στο κέντρο, στο κατάστημα ενός φίλου. Μπαίνω για να πάρω κάτι καταλόγους, να τον δω λίγο και να φύγω. Εκεί είναι ο Ν. και ο Π.. Χαιρετάω και μιλάω με τον Α. Μετά από λίγο τα παιδιά μας λένε να πάμε να φάμε κάπου όλοι μαζί. Μαζεύουμε τσάντες και πράγματα και με το που διασχίζουμε την έξοδο αρχίζουν να ρωτούν για μένα. Αυτό ήταν. Κάναμε όλοι μαζί το κλικ. Μέχρι τις 3 το πρωί ήμασταν μαζί και συζητούσαμε. Τα πάντα. Για τις σχέσεις μας, τους ανθρώπους, την τέχνη, τη μουσική, τη λογοτεχνία, το σεξ. Δεν αφήσαμε τίποτα. Μα τίποτα. Ένα πολύ διαφορετικό Σάββατο. Πολύ γλυκό κι ανθρώπινο. Που οι άνθρωποι δείχνουν το αυθεντικό τους πρόσωπο. Που μπορούν μέσα σε έντεκα ώρες να τα πουν όλα. Και να γελάσουν και να κλάψουν. Και να σε συμβουλεύσουν και να σου κλείσουν το μάτι και να ανανεώσουν το ραντεβού. Κι εγώ που νόμιζα ότι αυτά σταμάτησαν με το τέλος της φοιτητικής ζωής, ένιωσα ευτυχισμένος. Την επόμενη φορά θα μαγειρέψω εγώ.

the end of the affairs

Ζούμε το τέλος των σχέσεων. Αυτό κατάλαβα απόψε. Πάλι η γνωστή ιστορία. Πάλι κάποιος μου διηγήθηκε πόσο πολύ αγάπησε, πόσα πολλά επένδυσε, πόσο πολύ σοκαρίστηκε όταν μπήκε μέσα στο σπίτι, πόσο πολύ πληγώθηκε, πόσο πολύ δεν πιστεύει πια σε σχέσεις, πόσο πολύ βλέπει παντού το ίδιο τέλος. Δεν θα διαφωνήσω. Οδηγώ και σκέφτομαι αυτή την κουβέντα. Είναι μια μοναδική εμπειρία ομολογουμένως. Το να ζήσεις την "προδοσία" με αυτό τον εξαιρετικά σοκαριστικό τρόπο κάποτε σε ξυπνά, κάποτε σε δυναμώνει, κι άλλες φορές σε κλειδώνει. Έχω την αίσθηση πια ότι όποιον και να ρωτήσω το ίδιο θα μου πει. Πως η σχέση "εδώ είμαστε" τελείωσε έτσι άδοξα. Είναι τελικά στη φύση μας, όσο κι αν θέλουμε να το αρνηθούμε. Ψαχνόμαστε δεξιά κι αριστερά. Όχι γιατί μας λείπει το sex αλλά γιατί τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε τί να την κάνουμε αυτή τη σχέση "εδώ είμαστε". Φόβος, ανασφάλειες, ανωριμότητες. Οι δρόμοι άδειοι πατάω γκάζι με δύναμη και σκέφτομαι πως καλά να πάθουμε. Τελειώσαμε με τις σχέσεις. Η γενιά μας τα κατάφερε. Τις εξολόθρευσε. Τις αποτελείωσε. Οι περισσότεροι έχουμε μια τέτοια εμπειρία "στα πράσα". Επώδυνη ή λιγότερο επώδυνη δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως ακούς τους περισσότερους να λένε ότι μια χαρά είμαι έτσι, από το να έχω δίπλα μου κάποιον που με κοροϊδεύει πιο καλή η μοναξιά. Και δεν μπορώ να πιστέψω πια ότι εμείς "τα καλά παιδιά" δεν έχουμε κοροϊδέψει. Απλά το κάναμε έξυπνα, ή δεν έτυχε να μας πιάσουν. Δεν μ' αρέσει που κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. "Καλοί και κακοί". Όλοι μεταξύ μας εναλλασσόμαστε. Με απίστευτες ταχύτητες. Ας πάψουμε λοιπόν να ηθικολογούμε και να γκρινιάζουμε για τη σχέση που δεν έρχεται ή για τη σχέση που χάθηκε. Μα πώς να έρθει και πώς να μη χαθεί; Αφού τις εξευτελίσαμε τις σχέσεις μας αμφότεροι. "Απατημένοι και εξαπατητές". Τις υποβιβάσαμε. Και δεν έχει επιστροφή. Κι όταν πέσουμε πάνω σε κάποιον άνθρωπο που είναι διαφορετικός δεν τον εμπιστευόμαστε και προσπαθούμε να πάρουμε το αίμα μας πίσω από το κακό μας παρελθόν. Φαύλος κύκλος μου κάνει.

P.S.1 Και τί κατάλαβες που πήγες με άλλον; Αλλού είναι το θέμα. Εγώ στη θέση σου πιο άδειος θα ένιωθα.

P.S.2 Και τί γίνεται με τις σχέσεις που δεν υπάρχει "κέρατο"; Εδώ σε θέλω. Αυτές υφίστανται; Γιατί κάτι μου λέει ότι κι αυτές μπάζουν.

P.S.3 Χρειάζομαι μια ενδοφλέβια αισιοδοξίας ή να μπω κι εγώ στην coolόσφαιρα, αλλιώς δεν την βγάζω καθαρή αν ξανακούσω το ίδιο unhappy end.

Χωρίς λόγο

Aγαπημένο μου blog,

κανονικά απόψε έπρεπε να είμαι χαρούμενος. Σήμερα έκανα ένα μικρό όνειρο πραγματικότητα. Παρήγγειλα μια brand new μηχανή. Είναι συμβολική αυτή η κίνηση, αφού νιώθω ότι είναι το πρώτο mid year resolution μου που πραγματοποιώ. Και το δεύτερο μπορώ να σου πω ότι το έχω δρομολογήσει. Επίσης απόψε έζησα μια εικονική πραγματικότητα, έμαθα περισσότερα πράγματα για το ρέικι , αποφάσισα πως κάποιος άνθρωπος το ΄χει παρακάνει και δεν θα ξανασχοληθω, επίσης κάποιος άλλος δεν ξέρει τι θέλει, πήρα πολύ καλές κριτικές για τη δουλειά μου, μίλησα με τους φίλους μου, θύμωσα με τον πρώην μιας φίλης μου και γύρισα αργά σπίτι με μια coke zero στο χέρι. Κι όμως μετά από μια γεμάτη ημέρα νιώθω άδειος. Γιατί;

P.S.1 Αυτό είναι ένα post χωρίς ουσιαστικό λόγο.
P.S.2 Τώρα, θα ήθελα να μοιραστώ κάποια κομμάτια της ζωής μου. Δε μ' αρέσει να οδηγώ μόνος στις 2 τη νύχτα στην Κηφισίας.
P.S.3 Μπορείς να με βγάλεις από το μυαλό σου; Όσο με κρατάς εκεί, σε κρατάω κι εγώ και δεν οδηγεί πουθενά. Ή έλα ξανά ή φύγε. Κάνε κάτι όμως.

Φιλιά ή φιλία

Κάποτε μου 'δινες φιλιά, μα τώρα μου ζητάς φιλία. Έβαλα αυτό το τραγούδι προχτές προσπαθώντας, ακούγοντάς το, να βρω το συνδυασμό. Αλλά δεν τα κατάφερα. Στο δικό μου κόσμο τα πράγματα πρέπει να είναι ξεκάθαρα. Και είναι ξεκάθαρα. Προσπαθώ βέβαια να κατανοήσω και τους άλλους και συνήθως οδηγούμε σε δύο συμπεράσματα. Το ένα είναι ότι μάλλον δεν με αγάπησαν πολύ, οπότε τα φιλιά γίνονται άνετα φιλία. Το άλλο πάλι είναι ο εγωισμός τους. Ακόμα κι όταν φεύγουν θέλουν να έχουν επαφή, για να επιβεβαιώνονται. Μπορεί σαφώς να υπάρχουν κι άλλοι λόγοι, δώστε ιδέες.

Αυτό που σε καμία περίπτωση πάντως δεν πιστεύω πια είναι η μόνιμη εποδός ότι είμαι πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος και διαφορετικός και θέλουν να με έχω στη ζωή τους. Εμένα με ρώτησαν; Άσε που ναι είμαι ιδιαίτερος άνθρωπος, αλλά το κατάλαβαν κάπως αργά. Και διερωτούμαι, πώς γίνεται να είσαι φίλος με κάποιον που έχεις ζήσει ερωτικά; Ξέρω υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που το καταφέρνουν. Εγώ δεν μπορώ. Νιώθω μια μικρή "αναπηρία" κάποιες στιγμές ως προς αυτό, και κάποιες άλλες νιώθω ότι έχω συναίσθημα, ότι έχω αγαπήσει ειλικρινά. Πολύ όμως. Και γι' αυτό δεν πιστεύω σε φιλιά-φιλίες. Κι όπως λένε και οι φίλοι μου με αυτούς που δεν ερωτεύτηκαν, κατάφεραν να διατηρήσουν μια φιλική επαφή. Εγώ πάλι δεν έτυχε να αναλωθώ σε σχέσεις χωρίς υπόσταση, τουλάχιστον από τη δική μου πλευρά. Ίσως αυτός είναι ο λόγος. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να είμαι αλλιώς. Δεν είμαι αλλιώς.

Αλέν Ντελόν

Στο Skippers με τον Β. συζητάμε σοβαρά, λέμε και τα καμμένα μας. Αστεία δικά μας. Είμαστε τόσα χρόνια φίλοι. Παρατηρώ τα κατάρτια των ιστιοπλοϊκών, και σκέφτομαι εκείνο το όνειρο που με ξύπνησε σήμερα και μου χάλασε τη διάθεση. Τελικά είχε δίκιο, αυτή η βόλτα δίπλα στη θάλασσα και οι μπύρες συμπληρώνω εγώ, βοήθησαν. Σκέφτομαι ότι μέσα σε ένα μήνα νιώθω ότι μεγάλωσα. Νιώθω ότι έχω κάποια θέματα ανοιχτά μπροστά μου. Και δεν έχουν να κάνουν με τίποτα με τα συναισθηματικά. Μα εμένα δε με ένοιαζαν όλα αυτά και τώρα πρέπει να πάρω αποφάσεις. Να αντιμετωπίσω πραγματικότητες που τις βλέπω να έρχονται. Δε μπορώ να σου πω ότι μ' αρέσει, αλλά έτσι είναι η ζωή. Κι όταν μεγαλώνεις πρέπει να μπορείς να βάζεις τα πράγματα σε τάξη. Αυτός είναι ένας διαφορετικός ρόλος, που πάντα μου απέδιδαν οι άνθρωποι. Τώρα τον αποδίδω εγώ στον εαυτό μου. Τρομάζω με το γεγονός ότι μεγαλώνω και ο χρόνος μου φέρνει ζητήματα που θα ήθελα να μην υπήρχαν. Κι από την άλλη μου αρέσει που μεγαλώνω. Που γίνομαι πιο δυνατός, που νιώθω συγκροτημένος. Γι' αυτό θα γράψω πάνω στο κράνος μου Αλέν Ντελόν. Για να διατηρήσω την καμμένη μου διάθεση.

P.S.1 Αλέν Ντελόν=άλλα αντί άλλων
P.S.2 Σήμερα σκέφτομαι πάλι τον αιφνιδιασμό. Το συναίσθημα λέει ναι και η λογική όχι.
P.S.3 Ετοιμάζω κι έγω έναν αιφνιδιασμό. Από τους καλούς όμως. Από εκείνους που θέλεις κι άλλο. Λες να πετύχει; Η ατμόσφαιρα μου άναψε το πράσινο φως, τον φόβο που είχε-έχει, δεν ξέρω αν θα νικήσω. Οι φόβοι που λέγαμε...
P.S.4 Στην επιστροφή για το σπίτι άκουσα αυτό το τραγούδι του Γιάννη που λέει φθινόπωρο στον έρωτα...Μια μικρή θλίψη με άγγιξε. Πρώτο τραγούδι αύριο.

κάποιος φοβάται

Σε αυτή την πόλη αποφάσισα ότι ο φόβος είναι διάχυτος. Μη τρομάζεις...εννοώ τον φόβο για τη δέσμευση. Θα μου πεις υπάρχει χειρότερο πράγμα από μια σχέση δύο ανθρώπων; Σαφώς και όχι. Η αλήθεια να λέγεται. Η δέσμευση των ανθρώπων πρέπει να καταργηθεί αμέσως. Δεν πρέπει να δημιουργούμε σχέσεις. Δεν μπορούμε να ζούμε μαζί με κάποιον άλλο. Όλα αυτά είναι τραγικά depasse. Ξεπερασμένα, σου λέω. Γιατί να πρέπει να δίνεις λογαριασμό σε κάποιον, γιατί να έχεις τον ίδιο ερωτικό σύντροφο, γιατί να προσπαθείς για μια σχέση, γιατί να ξυπνάς με τον ίδιο άνθρωπο κάθε μέρα; Και πολλά ακόμα γιατί-ενστάσεις που έχουν γίνει το νέο μας life style.
Να σου πω ότι διαφωνώ. Και να στο πω, θα με ακούσεις; Όχι. Διότι ο φόβος είναι το πιο αξιολάτρευτο συναίσθημα που έχουν οι new born citizens. Μόλις αισθανθούν κάτι παραπάνω, μη σου πω ότι μόλις αισθανθούν ότι αισθάνονται αρχίζουν και τρέχουν. Σε ακυρώνουν και προχωρούν. Κι εσύ απλά αναρωτιέσαι, μήπως είμαι ρετρό; Ανήκω σε άλλη εποχή ή σε άλλο κόσμο; Μάλλον, αφού θέλω να αγαπώ και να έχω κάποιον δίπλα. Μάλλον, αφού δε με τρομάζει η δέσμευση. Μάλλον, αφού ξέρω ποιος είμαι και δεν μασάω. Μάλλον, αφού δεν ανταγωνίζομαι κανέναν, και κυρίως τον εαυτό μου.
Μ' αρέσουν πάντως αυτοί οι άνθρωποι. Και μ' αυτούς πρέπει να μάθω-θουμε να ζω-ούμε. Μ' αυτούς που κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, μ' αυτούς που η συντροφικότητα είναι πόθος-φόβος, μ' αυτούς που δεν μπορούν ν' αγαπηθούν. Έτσι θα μου πεις είναι η ζωή. Δεν μπορείς να τα 'χεις όλα. Αλλά δεν μπορείς να μην έχεις και τίποτα, θα σου απαντήσω. Και συγγνώμη που δεν μ΄αρέσει αυτό το socializing. Γιατί έμαθα να μην φοβάμαι. Γιατί δεν θέλω να φοβάμαι. Γιατί δεν φοβάμαι.

P.S.1 Αφορμή γι' αυτό το post οι κουβέντες με φίλους. Σε κάποιους από εμάς κάποιοι καθρέφτισαν το φόβο τους για τη δέσμευση.
P.S.2 Αφορμή γι' αυτό το post η ατάκα ότι φοβάσαι πως μαζί μου θα κάνεις κάτι που δεν πρέπει. Κι αν σε πω δειλό, θα παρεξηγηθείς. Τι πρέπει, τι δεν πρέπει ... που έλεγε κι ο μπαλαμός. Ciao bello.
P.S.3 Λες κι εμείς θέλουμε να αλυσοδέσουμε κάποιον. Μια ισότιμη και ισορροπημένη επαφή ψάχνουμε με τους ανθρώπους γύρω μας. Με όσους μας κάνουν κλικ και θα θέλαμε να προσπαθήσουμε να είμαστε σύντροφοι.

Αιφνιδιασμός

Συνήθως δεν αιφνιδιάζομαι. Μπορεί να υπήρξαν στιγμές που έχασα την ψυχραιμία μου, και βγήκα έξω από τα ρούχα μου με τους άλλους, αλλά πάντα μπορούσα να ξέρω τα βήματά τους και να είμαι έτοιμος. Απλά δεν ήθελα να έχω έτοιμη την απάντηση κι έτσι άφηνα τα πράγματα να εξελίσσονται, σύμφωνα με τη στιγμή. Χθες το βράδυ όμως με αιφνιδίασε, και μπορώ να σου πω ότι μ΄άρεσε. Όχι γιατί περιμένω να βγει κάτι, αλλά γιατί επιτέλους για μια φορά δεν προέβλεψα αυτή την κίνηση. Και έδειξα αυτό που ένιωθα πολύ βαθιά μέσα μου. Έντεκα παρά και βλέπω έναν άγνωστο αριθμό να με καλεί. Το σηκώνω κι όπως είμαι στον κόσμο μου δεν καταλαβαίνω ότι ήταν αυτός. Με ρωτάει τί κάνω, πού βρίσκομαι, και απαντώ χωρίς να ξέρω ποιος είναι. Κάποια στιγμή ρωτάω ποιός είναι και μου λέει το όνομά του. Ρωτάει αν είμαι μόνος κι αν μπορώ να μιλήσω. Λέω πως δεν είμαι μόνος. Σιωπή για λίγο. Ρωτάω αν θέλει κάτι και μου απαντά ότι επιστρέφει σήμερα από τις διακοπές που θα ήμασταν μαζί και ότι θέλει να πιούμε καφέ για να δει αν είμαι καλά. Και τότε συνεχίζω να απαντώ τυπικά, λέγοντας ότι θα μιλήσουμε. Κλείνω το τηλέφωνο, νιώθω ότι είμαι πολύ ψυχρός. Εκείνος ήταν χαρούμενος. Νιώθω ότι έχει πολύ θράσος. Νιώθω ότι έχω φύγει τόσο πολύ μακριά απ' όλα αυτά. Δεν θέλω ούτε καφέ, ούτε φιλίες, ούτε παιχνίδια. Θέλω να ανέβω στη μηχανή, να αρχίσω να τρέχω, να μην με ξαναβρεί. Ένιωσα τον αιφνιδιασμό. Από τηλέφωνο που δεν ήξερα; Μετά από δύο μήνες; Και το κενό υπάρχει. Δεν μπορείς να συνδέσεις δύο περιόδους. Κάποιοι το κάνουν, αλλά θέλει πολλά κότσια. Και δε νομίζω ότι τα έχει. Και δεν θέλω να τα έχει. Δεν με ενδιαφέρει πια. Έχει κλείσει το κεφάλαιο. Οριστικά. Γι' αυτό μ' άρεσε αυτός ο αιφνιδιασμός. Γιατί έδειξα χωρίς να πιεστώ τί νιώθω και τί θέλω. Και πιστεύω ότι έγινε αντιληπτό. Με ελάχιστα λόγια. Άλλωστε ό,τι κι αν θέλει να μου πει κάποιος από ενοχή ή από εγωισμό, δεν θέλω να το ακούω. Δεν με αγγίζει. Και δεν είναι θέμα εκδίκησης ούτε τιμωρίας. Απλά δεν πιστεύω πια ότι έχουμε να πούμε κάτι με αυτό τον άνθρωπο, με αυτούς τους ανθρώπους. Μπορεί να ακούγεται κακό, αλλά την ενοχή τους θα την κουβαλάνε για μια ζωή, όπως εγώ θα κουβαλάω το γαμώτο. Κι όσες κουβέντες κι αν γίνουν δεν θα αμβλυνθούν τα συναισθήματα, παρά μόνο παροδικά. Και δεν αντέχω άλλο να είμαι ο σάκος του μποξ. Τώρα τέλος.

P.S.1 Αποφάσισα ότι οι αιφνιδιασμοί μ' αρέσουν. Ο επόμενος ελπίζω να είναι αλλιώς. Μια καινούρια φωνή...που θα είναι χαρούμενη. Να χαμογελάμε, να πειραζόμαστε και να κλείνουμε ραντεβού.

Δίχως τίτλο

Επιστρέφοντας στο σπίτι μετά από τη συναυλία των Stomp σκέφτηκα ότι θέλω να γράψω ένα κείμενο για την αποψινή εμπειρία, όχι ακριβώς για αυτό που είδα και άκουσα στο Λυκαβηττό, αλλά γι αυτό το μπλοκάρισμα με τον Β. Ούτε μπροστά, ούτε πίσω. Μάλιστα σκεφτόμουν ότι το blog θα μπορούσε να με ξεblogάρει. Να μου φτιάξει τη διάθεση, αφού θα έβαζα πάλι χιούμορ στην ιστορία, προσπαθώντας να ελαφρύνω τον μέσα μου εαυτό, που έχει φάει τη λύπη με το κουτάλι και που οι κεραίες του δεν τον αφήνουν να ξαναλυπηθεί. Τουλάχιστον για ένα διάστημα, θέλει να είναι καλά, και το παλεύει, και τα καταφέρνει. Είχα προμηθευτεί κι έναν κουβά παγωτό και ήμουν έτοιμος να σου φωνάξω help, δεν ξέρω τί να κάνω. Πρώτη φορά θέλω, αλλά δε μπορώ να πλησιάσω, κι αν πλησιάσω μήπως πληγωθώ πάλι; Και θα 'θελα να μου δώσεις μια γνώμη. Αλλά κατάλαβα ότι πρέπει να μου επιτρέπω να είμαι και μέτρια καμιά φορά. Θα περάσει κι αυτό το συναίσθημα και μετά θα είμαι πάλι καλά. Αφού μίλησα και με την Μ. στο τηλέφωνο και μου έδωσε μια διάσταση άλλη, ξέχασα το παγωτό. Σκέφτηκα ότι είμαι κουρασμένος, αυτό ίσως μου φταίει. Και μετά διάβασα το post του Τόβενε. Λέει πράγματα που σκέφτομαι, που κρύβω μέσα μου, που είναι αλήθειες, και μ' αγγίζει όπως τις αποτύπωσε. Όπως και οι εικόνες του Spacie, ή όπως τα εσωστρεφή κείμενα της Urban Tulip. Και τότε σκέφτηκα ότι αυτό το blog δεν είναι περιοδικό. Κι έγραψα αυτό το post, δίχως τίτλο, χωρίς δομή, χωρίς λόγο. Έτσι, επειδή ήθελα να θυμάμαι την αποψινή μελαγχολία.

P.S.1 Δεν αντιστάθηκα στο παγωτό με κομμάτια σοκολάτας και λικέρ καφέ.
P.S.2 Έχει κολλήσει η βελόνα στο Stepping Stone της Duffy.

P.S.3 Άραγε πότε η συντροφικότητα θα ενσωματωθεί στη ζωή μας σαν φυσιολογικό συναίσθημα κι όχι σαν φόβος ή σαν αντίτιμο;

To Casting II

Κατά ένα περίεργο τρόπο είμαι στη φάση του καλά. Αποφάσισα ότι μετά από δύο, μη σου πω τρία, χρόνια διαρκών αλλαγών θέλω λίγο καλά. Κάποιος να ασχοληθεί μαζί μου. Όχι πολύ, λίγο. Μην παρακολλήσουμε κιόλας. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα το casting. Στα αεροπλάνα, στα φανάρια, στο facebook, στη μυστική ατζέντα. Παντού είναι το casting. Όλα ξεκίνησαν από ένα προξενιό. Δεν έκατσε. Παρήμουν ωραίος βλέπεις. Δεν είχα φαλάκρα και κοιλιά. Anyway...είναι σα να μη συνέβη. Ακούς εκεί φαλάκρα και κοιλιά; Και μετά, παρά το γεγονός ότι ζήτησα από τις Ειδικές Δυνάμεις, τις φίλες μου δηλαδή, να έχουν το νου τους, άρχισα να συναντώ τυχαία κόσμο για να δω αν υπάρχει πουθενά το καλά. Μα πουθενά. Στο πρώτο ραντεβού έζησα τον απόλυτο έρωτα. Έπεσε τ' ανάσκελα για μένα. Καλά που πας παιδάκι μου; Δεν υπήρχε πιο ξενερωτικό πράγμα από αυτό. Να με θες εδώ και τώρα. Κι ο άλλος εδώ και τώρα με ήθελε, κι επειδή δεν τον ήξερα, έφτυσα αίμα μετά το τώρα. Άσε που αυτές οι καρό βερμούδες τελικά και το σαραβαλάκι που οδηγούσε ήταν last year επιθυμία. Από εναλλακτικά χορτάσαμε. Στο δεύτερο ραντεβού πήγα Ελβετία. Ξέρεις τί είναι να έχεις σπουδάσει ωρολογοποιός για πανάκριβα ρολόγια; Τα έμαθα όλα δεν έχω παράπονο. Εκεί προχώρησε το πράγμα. Την επομένη με έβρισε γιατί δεν έστειλα καληνύχτα. Τα είχαμε φτιάξει βλέπεις και δεν το ήξερα. Το μόνο που πρόλαbα να πω, όσο πιο διακριτικά μπορούσα ήταν: "τον χρόνο, παρότι τον ρυθμίζεις, δεν τον ξέρεις". Λάδι στη φωτιά σου λέω. Μου απάντησε ότι λυπάται τα παιδάκια που θα πέσουν στα δίχτυα μου και θα τα χρησιμοποιήσω για να παίξω το παιχνίδι μου. Το τρίτο ραντεβού ήταν ενδιαφέρον. Τουλάχιστον ήταν της τάξης μου και του επιπέδου μου. Βρεθήκαμε και δεύτερη φορά. Σήμερα θα είναι η τρίτη. Πάντως δεν έχω ακούσει ακόμα μεγάλες κουβέντες κι ανησυχώ. Φοβάμαι μη μου τις ξεφουρνίσει όλες μαζί και με κουφάνει. Η τέταρτη περσόνα που συνάντησα υποτίθεται ότι είχε ολα τα εχέγγεια για να σταθεί δίπλα μου. Εγώ πάλι κάτω από τα τραπέζια. Πώς το λέμε; Άλλο μας δείξανε, άλλο μας μπίξανε. Κάτι τέτοιο. Επιπέδου, δεν μπορώ να πω, αλλά πολύ δευτεράντζα στο στιλ. Μετά συγχωρήσεως κιόλας, αλλά ήταν από το λιμάνι. Υπήρξε και ραντεβού στα δυτικά προάστια, αλλα δε θέλω ούτε να το θυμάμαι. Το Disquared πήγαινε τρελά με το νωχελικό υφάκι και την βαρεμάρα. Πρώτη φορά θέλησα να το βάλω στα πόδια. Αλλά σκέφτηκα ότι αν άρχιζα να τρέχω θα με χάνατε, διότι είμαι άσχετος από Περιστέρι. Ούτε ξέρω πως βρέθηκα εκεί, ούτε και πώς έφυγα. Και μετά από όλα αυτά νιώθω καλά. Η επιτυχία ήταν πάντα εξασφαλισμένη. Να φανταστείς μέχρι ένας φίλος μου έστειλε σήμερα sms που μου ελεγε ότι είμαι πολύ όμορφος και στυλιστικά άψογος. Α, δεν πας καλά; Τόσα χρόνια φίλοι, μην μου αρχίσεις κι εσύ τις κουλαμάρες τώρα. Τί τους κάνω και με ποθούν δεν έχω προσδιορίσει ακόμα. Μάλλον είμαι τόσο τσίου, όσο θέλουν. Φτύσε να κολλήσει μου λέγανε στο παρελθόν, κι εγώ έλεγα ότι δεν είναι σωστό. Δεν μου βγαίνει. Πώς να φτύσεις κάποιον με τον οποίο είσαι ερωτευμένος; Τώρα μάλλον "φτύνω" ασυναίσθητα, αν και κατάλαβα ότι μόνο όταν πατάς γερά στα πόδια σου, κρατάς αποστάσεις ασφαλείας και ο άλλος κολλάει. Και τελικά τις αποστάσεις ασφαλείας είναι καλύτερο να τις κρατάς από τον μεγάλο έρωτα. Γιατί εκεί γίνεται το βραχυκύκλωμα και καίγεται το σύστημα. Ποιός θαρραλέος έχει σειρά είπαμε;

P.S.1 Πάω να αγοράσω καινούρια εσπρεσιέρα, θα μου χρειαστούν γερές δόσεις καφέ. Θέλω γερά νεύρα.
P.S.2 Θερμή παράκληση. Μην δηλώνεις κάτι που δεν είσαι.
P.S.3 Αυτό το post είναι σκοπίμως γκροτέσκο. Μην το παρεξηγήσεις. Απλά το τράβηξα από τα μαλλιά...όπως ξεχυλώνουμε στις παρέες κάποια θέματα και γελάμε με τις ώρες.

To Casting

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που σκέφτεσαι ότι έζησες έναν πολύ μεγάλο έρωτα και ίσως να μην σου αναλογεί άλλος. Ίσως να έχεις ανεβάσει τον πήχη πολύ, ίσως τα κριτήρια να μην μπορεί κανείς να τα καλύψει, ίσως να έχεις κλείσει κάθε δίοδο...Πολλά μπορεί και άλλα τόσα ίσως. Κοιμάσαι, ξυπνάς, οδηγείς, δουλεύεις κι αυτά είναι βασανιστικά εκεί. Γιατί εσύ τους το επιτρέπεις. Κι έρχεται κάποια στιγμή που τα βρίσκεις με τον εαυτό σου και αποφασίζεις ότι είσαι καλά, και τα ίσως πηγαίνουν για λίγο στην άκρη, ξυπνά η ανάγκη σου να έχεις ένα σύντροφο ξανά και βγαίνεις στους δρόμους, κάνεις chat, pokάρεις όποιον σου γυαλίσει στο facebook, και κλείνεις ραντεβού. Blind dates λέγονται. Κι εκεί πιστεύεις ότι θα βρεις τον έρωτα της ζωής σου. Επειδή όμως κατά βάθος θέλεις να ζήσεις ακόμα με τις αναμνήσεις και δεν σε πολυνοιάζει, είσαι πραγματικά cool εώς αδιάφορος. Αυτό να το προσέξεις γιατί κάνει τους αλλους να κολλάνε τραγικά πολύ. Αρχίζεις λοιπόν το casting μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος. Ποιός όμως είναι ο κατάλληλος; Αυτός που θα σε παρασύρει μέχρι τα άκρα σου; Αυτός που θα σε κάνει να περάσεις και τα όρια σου; Αυτός που θα σε κάνει να τρέμεις σε κάθε συνάντηση; Αυτός που θα σου δέσει το στομάχι κόμπο; Αυτόν ψάχνεις διότι κατάφερες να τον συναντήσεις μια φορά, και θέλεις κι άλλο. Και πιο δυνατό. Με περισσότερη ένταση και πάθος. Αντέχεις; Αντέχω λες. Κι επειδή ήρθε μία φορά, το πιο πιθανό είναι ότι θα ξανάρθει, διότι το τραβάς εσύ. Το προσελκύεις. Γίνεσαι μαγνήτης. Απλά μην κάνεις το λάθος να πιστέψεις ότι την επόμενη φορά θα ξέρεις να το χειριστείς. Να είσαι μόνο εσύ. Με την εμπειρία του παρελθόντος και τη δύναμη του παρόντος. Χωρίς φοβίες κι ανασφάλειες. Εσύ. Καθαρά εσύ. Και ζήστο όταν εμφανιστεί. Κι ό,τι γίνει. Όπως γίνει. Κι αν δεν εμφανιστεί δε σημαίνει κάτι. Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή που δεν χρειάζεται να ζεις ή στο ένα ή στο άλλο άκρο. Αρκεί να ζεις καλά. Αυτό το καλά έχουμε ξεχάσει. (...to be continued)

P.S.1 Αυτό το post είναι αφιερωμένο σε μια φίλη που την βλέπω λυπημένη, μέσα στην αγωνία, και τα ερωτηματικά.

P.S.2 Ο μεγάλος έρωτας μπορεί να είναι απογειωτικός όταν τον συναντάς, αλλά είναι πάντα σύντομος, κι όσα πυροτεχνήματα κι αν ανάψουν έχει ημερομηνία λήξης. Γι' αυτό όλες μου οι φίλες παντρεύτηκαν άντρες που είναι καλοί άνθρωποι, κι όχι αγόρια που τις ξετρέλαναν. Κάτι ξέρουν αυτές τελικά περισσότερο από εμάς, που ζούμε για το μεγάλο πάθος.

P.S.3 Το casting δεν τελειώνει ποτέ.

Πάμε πάλι

Γυρίζω σπίτι, μετά από μια γεμάτη ημέρα. Κάνω απλά μια στάση γιατί θα πάω στην Ε., ν' αράξουμε και να πούμε τα νέα μας. Πρώτη μου κίνηση να πατήσω το on στην τηλεόραση. Για φαντάσου που έφτασα. Είχα χρόνια να χρησιμοποιήσω αυτό το αντικείμενο με τόση μανία. Δεν ήθελα να έχω και πολλές σχέσεις με αυτό το μεγάλο υποκατάστατο παραθύρου. Κι όμως τώρα κάτι άλλαξε.
-Τί;
-Με ρωτάς τί; Πώς τολμάς;
-Αποκτήσαμε δικό μας MTV, δεν στο είπε κανένας;
Δεν ξέρω αν αυτό είναι τόσο καλό όσο ακούγεται, θέλω ωστόσο να αποδειχθεί καλό. Το θέμα πάντως είναι ότι θυμήθηκα τα νιάτα μου. Ανήκω στη γενιά του MTV και δεν το κρύβω. Ακόμα κι αν υπηρετώ ένα άλλο είδος πολιτισμού, βαρέθηκα πλέον τις διαχωριστικές γραμμές. Δεν με εκφράζουν πια. Δεν θέλω άλλα σύνορα στη ζωή μου. Μεγάλωσα με την τηλεόραση να παίζει MTV. Ήταν το πιο hip στοιχείο της ζωής μας τότε. Μας άνοιγε άλλους κόσμους. Όλες οι μόδες, οι μουσικές, το life style στη δική μου γενιά διαμορφώθηκε μέσα από αυτό το παράθυρο. Πώς λοιπόν να πω ότι μεγάλωσα και δεν με αφορά. Δουλευόμαστε; Όλες οι αναμνήσεις στην πάνω δεξιά πλευρά της οθόνης πέρασαν και τις είδα. Και μ΄αρέσει που το MTV ξανάρθε σε μια περίοδο της ζωής μου που νιώθω ότι ξαναβρήκα τον εαυτό μου, που έχω γίνει αυτό που ήθελα να γίνω, που έχω πει όχι σε έρωτες που μου φάγανε τα χρόνια, που άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο, που νιώθω δυνατός έτσι όπως ήμουν. Και τώρα είμαι ξανά έτοιμος να περάσω εφηβεία. Μπορεί να μην παίζει τα clips των Duran Duran, αλλά παίζει Manu Chao και αυτό είναι ωραίο. Γι' αυτό σου λέω πάμε πάλι να γίνουμε έφηβοι, με τα μαύρα ρούχα, τις κιτς coup στα μαλλιά, τα all stars, τις τσάντες polo και τα δυο-τρία swatch φορεμένα μαζί.

P.S.1 Μόνο μη σε δω να φοράς βάτες.
P.S.2 Τα παντελονια κολάν επιτρέπονται. Ο Margiela τα επαναλανσάρισε φέτος.

savoir aimer

Είναι πια αργά. Κοντεύει δύο. Η γνωστή αυπνία εδώ. Επέστρεψε κι αυτή από τις διακοπές της. Μπήκε Σεπτέμβρης σκέφτομαι, και διαβάζω το post του Tovene για το τραγούδι του Florent Pagny "Savoir aimer". Χτυπάει το τηλέφωνο. Δεν προσέχω καν ποιος είναι, είμαι απορροφημένος στο τραγούδι που με γυρίζει πίσω στο Παρίσι και είμαι σίγουρος ότι κάποιος έκανε λάθος. Μια φωνή από το παρελθόν ακούγεται. Ένας άνθρωπος που δεν κατάλαβα, όταν τον γνώρισα ποιος ήταν και τι ακριβώς ήθελε. Τότε δεν έβλεπα μπροστά μου η αλήθεια είναι. Με είχε πετύχει σε μια περίοδο που τα είχα εντελώς χαμένα. Τα ξαναχάνω όμως. Λέμε τα τυπικά και μετά προσπαθώ να του πω ότι πέρασε καιρός κι αν και τον έψαξα δεν ήταν εκεί, για να του εξηγήσω. Νιώθω αυτό το πράγμα στο στομάχι. Και καταλαβαίνω ότι προσπαθώ να δικαιολογήσω μια χαζή συμπεριφορά μου, αφού εκείνος πολύ διακριτικά άρχισε να μου λέει όλα όσα τον έδιωξαν. Και τα ξαναχάνω. Μπορεί να μην τον γνώρισα πολύ, αλλά αυτό το πράγμα στο στομάχι είναι απίστευτος δείκτης. Τα έχασα...πάλι βλακείες νομίζω είπα. Αυτή τη φορά κατάλαβε ότι έτσι αντιδρώ όταν κάτι μ΄αρέσει. Με ρώτησε αν παίζει κάτι καλό στη ζωή μου, και του είπα ότι έπαιξε ο κακός, μένει ο άσχημος κι ο καλός και μου απάντησε ότι ο άσχημος με μένα ... ποτέ. Και μετά είπε θα τα ξαναπούμε κι έκλεισε. Και με συγκίνησε. Και αμέσως άρχισα να γράφω αυτό το κείμενο, σα να θέλω να το διαβάσει, σα να θέλω να καταλάβει ότι ξέρω τί έφταιξε, σαν να θέλω την ευκαιρία που ποτέ δεν μου έδωσε. Και καλύτερα, τότε δεν θα ήξερα τί να την κάνω, όχι ότι τώρα ξέρω. Τα χάνω γιατί είναι Καρκίνος, το συμπληρωματικό μου. Ακόμα κι αν δεν ξαναπάρει, ξέρει πολύ καλά τώρα πια ότι μου έκανε κλικ, όπως ξέρω κι εγώ ότι με συμπαθεί. Και με συγκινεί που με μια κουβέντα με έκανε να νιώσω δυνατός. Αλλά και να κλάψω πολύ, γιατί δεν θέλω τον καλό, ούτε τον άσχημο, θέλω εκείνον. Χωρίς δεσμεύσεις. Χωρίς αύριο. Για μια νύχτα. Αυτή τη νύχτα που δε ζήσαμε. Κι όπου βγει.

P.S. 1 Καλό μήνα. Καλό φθινόπωρο. Δεν πρόλαβα να στο πω.
P.S. 2 Savoir aimer. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει πιο συμβολικό τραγούδι-υπόκρουση στο τηλεφώνημα. Τρομάζω με τις συμπτώσεις ορισμένες φορές. Savoir aimer; Να μάθεις να αγαπάς, χωρίς να περιμένεις κάτι; Τί λες τώρα; Και χτύπησε το τηλέφωνο...Συμπτώσεις.