Δίχως τίτλο

Επιστρέφοντας στο σπίτι μετά από τη συναυλία των Stomp σκέφτηκα ότι θέλω να γράψω ένα κείμενο για την αποψινή εμπειρία, όχι ακριβώς για αυτό που είδα και άκουσα στο Λυκαβηττό, αλλά γι αυτό το μπλοκάρισμα με τον Β. Ούτε μπροστά, ούτε πίσω. Μάλιστα σκεφτόμουν ότι το blog θα μπορούσε να με ξεblogάρει. Να μου φτιάξει τη διάθεση, αφού θα έβαζα πάλι χιούμορ στην ιστορία, προσπαθώντας να ελαφρύνω τον μέσα μου εαυτό, που έχει φάει τη λύπη με το κουτάλι και που οι κεραίες του δεν τον αφήνουν να ξαναλυπηθεί. Τουλάχιστον για ένα διάστημα, θέλει να είναι καλά, και το παλεύει, και τα καταφέρνει. Είχα προμηθευτεί κι έναν κουβά παγωτό και ήμουν έτοιμος να σου φωνάξω help, δεν ξέρω τί να κάνω. Πρώτη φορά θέλω, αλλά δε μπορώ να πλησιάσω, κι αν πλησιάσω μήπως πληγωθώ πάλι; Και θα 'θελα να μου δώσεις μια γνώμη. Αλλά κατάλαβα ότι πρέπει να μου επιτρέπω να είμαι και μέτρια καμιά φορά. Θα περάσει κι αυτό το συναίσθημα και μετά θα είμαι πάλι καλά. Αφού μίλησα και με την Μ. στο τηλέφωνο και μου έδωσε μια διάσταση άλλη, ξέχασα το παγωτό. Σκέφτηκα ότι είμαι κουρασμένος, αυτό ίσως μου φταίει. Και μετά διάβασα το post του Τόβενε. Λέει πράγματα που σκέφτομαι, που κρύβω μέσα μου, που είναι αλήθειες, και μ' αγγίζει όπως τις αποτύπωσε. Όπως και οι εικόνες του Spacie, ή όπως τα εσωστρεφή κείμενα της Urban Tulip. Και τότε σκέφτηκα ότι αυτό το blog δεν είναι περιοδικό. Κι έγραψα αυτό το post, δίχως τίτλο, χωρίς δομή, χωρίς λόγο. Έτσι, επειδή ήθελα να θυμάμαι την αποψινή μελαγχολία.

P.S.1 Δεν αντιστάθηκα στο παγωτό με κομμάτια σοκολάτας και λικέρ καφέ.
P.S.2 Έχει κολλήσει η βελόνα στο Stepping Stone της Duffy.

P.S.3 Άραγε πότε η συντροφικότητα θα ενσωματωθεί στη ζωή μας σαν φυσιολογικό συναίσθημα κι όχι σαν φόβος ή σαν αντίτιμο;