To Casting II

Κατά ένα περίεργο τρόπο είμαι στη φάση του καλά. Αποφάσισα ότι μετά από δύο, μη σου πω τρία, χρόνια διαρκών αλλαγών θέλω λίγο καλά. Κάποιος να ασχοληθεί μαζί μου. Όχι πολύ, λίγο. Μην παρακολλήσουμε κιόλας. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα το casting. Στα αεροπλάνα, στα φανάρια, στο facebook, στη μυστική ατζέντα. Παντού είναι το casting. Όλα ξεκίνησαν από ένα προξενιό. Δεν έκατσε. Παρήμουν ωραίος βλέπεις. Δεν είχα φαλάκρα και κοιλιά. Anyway...είναι σα να μη συνέβη. Ακούς εκεί φαλάκρα και κοιλιά; Και μετά, παρά το γεγονός ότι ζήτησα από τις Ειδικές Δυνάμεις, τις φίλες μου δηλαδή, να έχουν το νου τους, άρχισα να συναντώ τυχαία κόσμο για να δω αν υπάρχει πουθενά το καλά. Μα πουθενά. Στο πρώτο ραντεβού έζησα τον απόλυτο έρωτα. Έπεσε τ' ανάσκελα για μένα. Καλά που πας παιδάκι μου; Δεν υπήρχε πιο ξενερωτικό πράγμα από αυτό. Να με θες εδώ και τώρα. Κι ο άλλος εδώ και τώρα με ήθελε, κι επειδή δεν τον ήξερα, έφτυσα αίμα μετά το τώρα. Άσε που αυτές οι καρό βερμούδες τελικά και το σαραβαλάκι που οδηγούσε ήταν last year επιθυμία. Από εναλλακτικά χορτάσαμε. Στο δεύτερο ραντεβού πήγα Ελβετία. Ξέρεις τί είναι να έχεις σπουδάσει ωρολογοποιός για πανάκριβα ρολόγια; Τα έμαθα όλα δεν έχω παράπονο. Εκεί προχώρησε το πράγμα. Την επομένη με έβρισε γιατί δεν έστειλα καληνύχτα. Τα είχαμε φτιάξει βλέπεις και δεν το ήξερα. Το μόνο που πρόλαbα να πω, όσο πιο διακριτικά μπορούσα ήταν: "τον χρόνο, παρότι τον ρυθμίζεις, δεν τον ξέρεις". Λάδι στη φωτιά σου λέω. Μου απάντησε ότι λυπάται τα παιδάκια που θα πέσουν στα δίχτυα μου και θα τα χρησιμοποιήσω για να παίξω το παιχνίδι μου. Το τρίτο ραντεβού ήταν ενδιαφέρον. Τουλάχιστον ήταν της τάξης μου και του επιπέδου μου. Βρεθήκαμε και δεύτερη φορά. Σήμερα θα είναι η τρίτη. Πάντως δεν έχω ακούσει ακόμα μεγάλες κουβέντες κι ανησυχώ. Φοβάμαι μη μου τις ξεφουρνίσει όλες μαζί και με κουφάνει. Η τέταρτη περσόνα που συνάντησα υποτίθεται ότι είχε ολα τα εχέγγεια για να σταθεί δίπλα μου. Εγώ πάλι κάτω από τα τραπέζια. Πώς το λέμε; Άλλο μας δείξανε, άλλο μας μπίξανε. Κάτι τέτοιο. Επιπέδου, δεν μπορώ να πω, αλλά πολύ δευτεράντζα στο στιλ. Μετά συγχωρήσεως κιόλας, αλλά ήταν από το λιμάνι. Υπήρξε και ραντεβού στα δυτικά προάστια, αλλα δε θέλω ούτε να το θυμάμαι. Το Disquared πήγαινε τρελά με το νωχελικό υφάκι και την βαρεμάρα. Πρώτη φορά θέλησα να το βάλω στα πόδια. Αλλά σκέφτηκα ότι αν άρχιζα να τρέχω θα με χάνατε, διότι είμαι άσχετος από Περιστέρι. Ούτε ξέρω πως βρέθηκα εκεί, ούτε και πώς έφυγα. Και μετά από όλα αυτά νιώθω καλά. Η επιτυχία ήταν πάντα εξασφαλισμένη. Να φανταστείς μέχρι ένας φίλος μου έστειλε σήμερα sms που μου ελεγε ότι είμαι πολύ όμορφος και στυλιστικά άψογος. Α, δεν πας καλά; Τόσα χρόνια φίλοι, μην μου αρχίσεις κι εσύ τις κουλαμάρες τώρα. Τί τους κάνω και με ποθούν δεν έχω προσδιορίσει ακόμα. Μάλλον είμαι τόσο τσίου, όσο θέλουν. Φτύσε να κολλήσει μου λέγανε στο παρελθόν, κι εγώ έλεγα ότι δεν είναι σωστό. Δεν μου βγαίνει. Πώς να φτύσεις κάποιον με τον οποίο είσαι ερωτευμένος; Τώρα μάλλον "φτύνω" ασυναίσθητα, αν και κατάλαβα ότι μόνο όταν πατάς γερά στα πόδια σου, κρατάς αποστάσεις ασφαλείας και ο άλλος κολλάει. Και τελικά τις αποστάσεις ασφαλείας είναι καλύτερο να τις κρατάς από τον μεγάλο έρωτα. Γιατί εκεί γίνεται το βραχυκύκλωμα και καίγεται το σύστημα. Ποιός θαρραλέος έχει σειρά είπαμε;

P.S.1 Πάω να αγοράσω καινούρια εσπρεσιέρα, θα μου χρειαστούν γερές δόσεις καφέ. Θέλω γερά νεύρα.
P.S.2 Θερμή παράκληση. Μην δηλώνεις κάτι που δεν είσαι.
P.S.3 Αυτό το post είναι σκοπίμως γκροτέσκο. Μην το παρεξηγήσεις. Απλά το τράβηξα από τα μαλλιά...όπως ξεχυλώνουμε στις παρέες κάποια θέματα και γελάμε με τις ώρες.