το τρακάρισμα

Είσαι ακινητοποιημένος στην κίνηση και ξαφνικά κάποιος αποφασίζει ότι δεν υπάρχεις δίπλα του και ότι μπορεί να παρκάρει πάνω σου. Ήταν πολύ δύσκολη αυτή η εβδομάδα για να τελειώσει με ένα τρακάρισμα, αλλά έτσι κι έγινε. Ήταν ακριβώς ότι μου έλειπε. Νόμιζα ότι πρωταγωνίστησα πάλι σε έναν εφιάλτη. Κι όμως σήμερα που ξύπνησα είδα τα σημάδια στο αυτοκίνητό μου, σκέφτηκα όλα όσα συνέβησαν από την προηγούμενη Δευτέρα και ένιωσα να πνίγομαι. Καλά του έκανα και τον έβρισα. Και δεν μου έφυγε κι ο θυμός, αλλά ο ρόλος αυτό επέβαλε. Ήταν ένας απίστευτος ατζαμής και μετά συγχωρήσεως gay, από εκείνους που δεν αντέχεις ούτε δευτερόλεπτο. Με κοίταζε σα ξερολούκουμο, όσο περιμέναμε την Τροχαία, που ποτέ δεν ήρθε. Χάθηκε ο κόσμος να πέσω σε έναν "άλλου τύπου" gay άνθρωπο; Να πω τουλάχιστον ότι επιτέλους συμβαίνουν και σωστά πράγματα σ' αυτή την πόλη. Αλλά να μου πεις, αν ήταν άλλος, αυτός που εγώ ψάχνω θα ήξερε να οδηγεί και δεν θα είχε παρκάρει πάνω μου. Οπότε τσάμπα η σκέψη. Έδωσα πάλι παράσταση χθες. Και δεν μ' αρέσουν καθόλου αυτά τα μπλεξίματα. Έχω ήδη πολλά να κάνω και πολλά να λύσω, κι η βροχή δεν ξεπλένει όσα συνέβησαν. Την επόμενη φορά που θα αποφασίσεις να με τρακάρεις, τουλάχιστον ας είσαι κούκλος κι έτοιμος για όλα. Αλλιώς μην πεις στον κόπο. Δεν έχεις ελπίδα. Θέλω σκηνικό από αμερικάνικο σίριαλ, όχι ελληνικές αντιγραφές.