Η παρέα

Είχε πολλά χρόνια να μου συμβεί. Και πίστευα πως δεν θα ξανασυνέβαινε. Γιατί μεγαλώσαμε, γιατί προβληματιστήκαμε, γιατί αλλάξαμε. Τέσσερις το απόγευμα και βρίσκομαι στο κέντρο, στο κατάστημα ενός φίλου. Μπαίνω για να πάρω κάτι καταλόγους, να τον δω λίγο και να φύγω. Εκεί είναι ο Ν. και ο Π.. Χαιρετάω και μιλάω με τον Α. Μετά από λίγο τα παιδιά μας λένε να πάμε να φάμε κάπου όλοι μαζί. Μαζεύουμε τσάντες και πράγματα και με το που διασχίζουμε την έξοδο αρχίζουν να ρωτούν για μένα. Αυτό ήταν. Κάναμε όλοι μαζί το κλικ. Μέχρι τις 3 το πρωί ήμασταν μαζί και συζητούσαμε. Τα πάντα. Για τις σχέσεις μας, τους ανθρώπους, την τέχνη, τη μουσική, τη λογοτεχνία, το σεξ. Δεν αφήσαμε τίποτα. Μα τίποτα. Ένα πολύ διαφορετικό Σάββατο. Πολύ γλυκό κι ανθρώπινο. Που οι άνθρωποι δείχνουν το αυθεντικό τους πρόσωπο. Που μπορούν μέσα σε έντεκα ώρες να τα πουν όλα. Και να γελάσουν και να κλάψουν. Και να σε συμβουλεύσουν και να σου κλείσουν το μάτι και να ανανεώσουν το ραντεβού. Κι εγώ που νόμιζα ότι αυτά σταμάτησαν με το τέλος της φοιτητικής ζωής, ένιωσα ευτυχισμένος. Την επόμενη φορά θα μαγειρέψω εγώ.