Αλέν Ντελόν

Στο Skippers με τον Β. συζητάμε σοβαρά, λέμε και τα καμμένα μας. Αστεία δικά μας. Είμαστε τόσα χρόνια φίλοι. Παρατηρώ τα κατάρτια των ιστιοπλοϊκών, και σκέφτομαι εκείνο το όνειρο που με ξύπνησε σήμερα και μου χάλασε τη διάθεση. Τελικά είχε δίκιο, αυτή η βόλτα δίπλα στη θάλασσα και οι μπύρες συμπληρώνω εγώ, βοήθησαν. Σκέφτομαι ότι μέσα σε ένα μήνα νιώθω ότι μεγάλωσα. Νιώθω ότι έχω κάποια θέματα ανοιχτά μπροστά μου. Και δεν έχουν να κάνουν με τίποτα με τα συναισθηματικά. Μα εμένα δε με ένοιαζαν όλα αυτά και τώρα πρέπει να πάρω αποφάσεις. Να αντιμετωπίσω πραγματικότητες που τις βλέπω να έρχονται. Δε μπορώ να σου πω ότι μ' αρέσει, αλλά έτσι είναι η ζωή. Κι όταν μεγαλώνεις πρέπει να μπορείς να βάζεις τα πράγματα σε τάξη. Αυτός είναι ένας διαφορετικός ρόλος, που πάντα μου απέδιδαν οι άνθρωποι. Τώρα τον αποδίδω εγώ στον εαυτό μου. Τρομάζω με το γεγονός ότι μεγαλώνω και ο χρόνος μου φέρνει ζητήματα που θα ήθελα να μην υπήρχαν. Κι από την άλλη μου αρέσει που μεγαλώνω. Που γίνομαι πιο δυνατός, που νιώθω συγκροτημένος. Γι' αυτό θα γράψω πάνω στο κράνος μου Αλέν Ντελόν. Για να διατηρήσω την καμμένη μου διάθεση.

P.S.1 Αλέν Ντελόν=άλλα αντί άλλων
P.S.2 Σήμερα σκέφτομαι πάλι τον αιφνιδιασμό. Το συναίσθημα λέει ναι και η λογική όχι.
P.S.3 Ετοιμάζω κι έγω έναν αιφνιδιασμό. Από τους καλούς όμως. Από εκείνους που θέλεις κι άλλο. Λες να πετύχει; Η ατμόσφαιρα μου άναψε το πράσινο φως, τον φόβο που είχε-έχει, δεν ξέρω αν θα νικήσω. Οι φόβοι που λέγαμε...
P.S.4 Στην επιστροφή για το σπίτι άκουσα αυτό το τραγούδι του Γιάννη που λέει φθινόπωρο στον έρωτα...Μια μικρή θλίψη με άγγιξε. Πρώτο τραγούδι αύριο.