Μετρό, μετρό, ξαναμετρό

Ανεβαίνω τις κυλυόμενες σκάλες και τραγουδώ αυτό που πριν λίγα χρόνια είχαν πει σε μια παράσταση οι Σπείρα-Σπείρα. Μετρώ, μετρώ, ξαναμετρώ... Μόνο που αντί για ωμέγα βάζω όμικρον, κι αυτό γιατί τις τελευταίες ημέρες επέλεξα να κινηθώ με το μετρό. Παρότι το αυτοκίνητο και η μηχανή έχουν βενζίνη, μου είχε λείψει αυτή η metropolitan λογική. Μπορεί να έχω γυρίσει εδώ και αρκετά χρόνια από το Παρίσι, αλλά περνάω τις φάσεις που μου λείπει, οπότε προσπαθώ να βρω στην Αθήνα πράγματα που παραπέμπουν στην μητροπολιτική αίσθηση που σε αυτή τη χώρα δεν πρόκειται να γνωρίσουμε ποτέ, αφού είμαστε πολύ ανατολίτες από τη μια και έχουμε πάρει διαζύγιο από την αισθητική από την άλλη. Δεν εκμηδενίζω τις καλές εικόνες, και τις σημαντικές προσπάθειες και τους αξιόλογους ανθρώπους, Αλλά όπως και να το κάνουμε, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο για να φτάσουμε πόλεις που ιστορικά εξελίχθηκαν πάνω σε άλλους άξονες.
Μετρό, μετρό, ξαναμετρό και χαίρομαι. Μόνος μου, γιατί γύρω παρατηρώ πρόσωπα αγχωμένα, πρόσωπα λυπημένα, κουρασμένα. Βλέπω δύο, τρία νέα παιδιά και επικεντρώνομαι σε αυτά. Διαφορετικά. Φοράνε τα σωστά ρούχα, έχουν το σωστό στιλ, και κατεβαίνουν στις σωστές στάσεις. Ωστόσο, όση ώρα κρατά η διαδρομή, κι αφού προσπαθώ να ανταλλάξουμε ματιές, διότι το dar μου χτύπησε, δεν βρίσκω ανταπόκριση. Και συνειδητοποιώ κάτι που λέω χρόνια τώρα σε παρέες. Σ' αυτή την πόλη δε φλερτάρουμε. Δεν ξέρουμε να φλερτάρουμε και δεν προσπαθούμε κιόλας. Οι περισσότεροι έχουμε καταφύγει στις γνωριμίες μέσω ίντερνετ, περιοριζόμαστε στο μπλαζέ μας ύφος εντός κι εκτός των clubs και χαιρόμαστε με μερικά one night stands. To φλερτ όμως είναι άλλο πράγμα. Κι εμένα μ΄αρέσει να κοιτάζω και να παρατηρώ και να παίζω με τους ανθρώπους. Και στο Παρίσι, αν και έμαθα να μην κοιτώ όσα περίεργα μπορούσα να πετύχω στο μετρό, έμαθα και να δέχομαι τα βλέματα, τα χαμόγελα των άλλων, τις ερωτήσεις τους, το πείραγμα. Έμαθα να περπατώ στο δρόμο και να με κοιτάνε δυνατά μέσα στα μάτια. Έμαθα να ανταποκρίνομαι. Έμαθα να παίζω. Αυτό το παιχνίδι λείπει από την Αθήνα. Λείπει από την καθημερινότητά μας. Και γι' αυτό η ζωή σ' αυτή την πόλη είναι μαυρόασπρη.

P.S.1 Την επόμενη φορά, δεν θα κοιτάξω μόνο, θα μιλήσω κιόλας. Πλάκα θα έχει...
P.S.2 Θέλετε να γίνουμε πιο εξωστρεφείς;