δεν θα θελα να μαι εισιτήριο στην τσέπη σου

Μια κουλή μέρα. Πιο κουλή δε γίνεται. Ξεκινάω μέσα στην καλή χαρα και σκέφτομαι ότι ήρθε η μέρα για να ζητήσω το εισιτήριο της Madonna. Πήρα τηλέφωνο και για ακόμα μία φορά με εκδικήθηκε. Όχι μόνο μου είπε ότι το πούλησε, αλλά μου είπε αν θέλω πίσω τις εκπομπές που του είχα αφιερώσει για το αρχείο μου γιατί θέλει να τις πετάξει. Συγγνώμη αλλά βριστήκαμε. Επιτέλους άνοιξα το στόμα μου και τα είπα. Για το ότι εμένα δεν με τιμωρεί, τον εαυτό του τιμωρεί, ότι η τόσο κακή σχέση με την οικογενεία του τον καθιστά ανάπηρο συναισθηματικά, ότι φέρεται απαράδεκτα, ότι ένα τηλέφωνο πριν την αγοραπωλησία του εισιτηρίου μου μπορούσε να μου έχει κάνει. Ότι είναι φτηνός και μικροπρεπής, ότι με τις απειλές με έδιωξε εντελώς. Αλλά βλέπεις δεν έχω δεχτεί να τον συναντήσω και του έχω ανάψει τα λαμπάκια. Με πόνεσε η κουβέντα για τις εκπομπές. Ακόμα κι αν τις πετάξει-που δεν θα τις πετάξει-δεν την λες ούτε για αστείο αυτή τη κουβέντα σε κάποιον που σε έχει αγαπήσει κι έχεις αγαπήσει, υποτίθεται. Λες και είχαμε να χωρίσουμε κάτι. Στο παρελθόν έχω χαρίσει μισό σπίτι σε γκόμενο, σιγά μην ασχοληθώ με τόσο μικροπρεπείς συμπεριφορές. Αλλά για πρώτη φορά ένιωσα τόση κακία από κάποιον. Ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου να ήμουν, θα μου συμπεριφερόταν καλύτερα. Παίρνω λοιπόν απόφαση ότι Madonna δεν έχει. Δεν πειράζει. Και πάω στη δουλειά βρίζοντας. 15 του Σεπτέμβρη και σήμερα θυμήθηκαν όλοι, όλα. Έλεος. Δεν χάθηκαν οι μέρες. Και να χτυπάνε τα τηλέφωνα και να μη θέλω να μιλήσω σε κανέναν. Και βγάζω το προηγούμενο post γιατί λέω ότι είναι πολύ συναισθηματικό και δεν θέλω να το δει κανένα μάτι που θα φοβηθεί. Ρωτάω όμως για τους Καρκίνους, ένα Καρκίνο. Μου λέει να κάνω την πρώτη κίνηση. Κι αν με πάρει στο λαιμό του, την κάτσαμε. Τί να κάνω; Κι έτσι χαμένος, κι έτσι χαμένος. Θα την κάνω την πρώτη κίνηση γιατί ενδιαφέρομαι γι' αυτό το μάτι. Και εμφανίζεται κι ένας γκόμενος στο msn που με θέλει απεγνωσμένα και επειδή δεν είχε δουλειά μου μίλαγε ακατάπαυστα. Και τρέχω στην Fleria και τα Fresh. Λουλούδια και γλυκά. Οι γονείς έχουν επέτειο. Κι έχω να γράψω ένα σωρό άρθρα. Και να διαβάσω. Αύριο δίνω κάτι εξετάσεις. Και τελικά δεν πήγα στο West Side Story. Πάνε οι προσκλήσεις. Μαζεύτηκα από νωρίς, και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Βαρέθηκα. Μα πιο πολύ βαρέθηκα την τόση κακία. Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι τις κουβέντες του και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Μα γιατί; Γιατί τόση κακία; Οι φίλοι μου λένε ότι είναι psycho, και ότι ήμουν εύκολος στόχος. Τρομάζω. Λες να υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι; Δεν μπορώ ούτε να το φανταστώ ότι υπάρχει περίπτωση να ζήσω ξανά τέτοια σκηνικά. Τέτοια καταπίεση και κακία μαζί. Ένιωσα να με μισεί γιατί δεν υποτάχτηκα. Με το μπαρδόν κιόλας, αλλά δεν υποτάσσομαι. Το ότι κάποιοι με ακούν ή διαβάζουν τα κείμενά μου δε σημαίνει κάτι. Δεν με ενδιαφέρει αυτή η μικρή δημοσιότητα που ζήλευες. Με νοιάζει η επικοινωνία. Η ανταλλαγή. Η πρόοδος. Η σκέψη. Ακόμα κι ένας να νιώσει καλά μαζί μου, για μένα αυτό έχει ουσία.