προσωπικά

Η ώρα τρεις τη νύχτα. Σταματάω στο περίπτερο για τσιγάρα και φεύγω μαζί με έναν κουβά παγωτό. Η βραδιά τελείωσε κάπως απροσδόκητα. Ήθελα κι άλλο. Θέλω κι άλλο. Δεν μου έφτασες. Δεν σε χόρτασα. Σου στέλνω ένα sms και δεν απαντάς. Δεν περίμενα να απαντήσεις εξάλλου. Γι' αυτό πήρα τον κουβά με το παγωτό. Αλλά την πάτησα. Πάλι. Και ξανά μαζί σου. Όταν με πήγες στο αυτοκίνητο βρήκα λίγο θάρρος να στο πω, αλλά αμέσως θέλησες να το υποτιμήσεις. Δεν θα έλεγα ποτέ κάτι που δε νιώθω, δεν θα είχα ποτέ τόση αμηχανία και αδεξιότητα αν δεν με ενδιέφερες. Δεν θα ερχόμουν επτά μήνες μετά. Ούτε εσύ θα με καλούσες, αλλά γι' αυτό δεν μπορώ να είμαι σίγουρος. Κι έκανα το γύρω του τετραγώνου για να σε ξαναδώ. Να κρατήσω την εικόνα. Και δεν είσαι απωθημένο.
Και όταν σε ξαναείδα να μου ανοίγεις έτρεμαν τα πόδια μου. Και καθόμασταν δίπλα στον καναπέ και συνειδητοποίησα ότι έχουμε πράγματα να μας συνδέουν. Και μας σκέφτηκα να παίζουμε, να γελάμε, να ταξιδεύουμε, να ζούμε. Και μ' άγγιξες στο κεφάλι και με κατέκτησες. Και δεν το κατάλαβες. Και μου έλεγες τα δικά σου, κι εγώ ήθελα να σε φιλήσω, αλλά φοβήθηκα μήπως τρομάξεις ή μήπως θυμώσεις. Και ο κόμπος στο στομάχι, όλο μεγάλωνε. Και ξέρεις τώρα πια πως ότι κι αν μεσολάβησε εσύ ήσουν στην άκρη του μυαλού μου. Δεν βγαίνεις. Καρκίνος δεν είσαι; Και θέλω να κουρνιάσω για λίγο εκεί στον καναπέ σου. Και μετά να ξυπνήσουμε μαζί. Και να είσαι συνοδηγός στη vespa μου. Και να φοράμε τα ίδια κράνη. Και να σε πάω στη δουλειά. Και να μου μιλάς για τις ταινίες σου. Και να ακούμε Δεληβοριά. Και το Shortcut. Και να πάμε μαζί στη Νέα Υόρκη. Και να προχωρήσουμε.

P.S.1 Αυτή τη φορά πες κάτι. Μη με αφήσεις με τη σιωπή.
P.S.2 Αυτή τη φορά πρέπει να προχωρήσουμε. Ή μαζί ή χώρια. Αλλά να προχωρήσουμε.
P.S.3 Τόσο καιρό ήθελα αυτή τη μία βραδιά. Και αυτή ήρθε και δεν τελείωσε όπως φανταζόμουν και τώρα δεν ξέρω ποιά θα είναι η συνέχεια. Θόλωσαν τα νερά. Εκεί που θέλω εγώ, δεν θα βγει. Πάλι ανασφάλεια. Πάλι αμφιβολία. Πάλι απαισιοδοξία. Πόσο θέλω να ακουμπήσεις σε μένα κι εγώ σε σένα.
P.S.4 Σου αφιερώνω το Ηλεκτρισμένα της Βίκυς Μοσχολιού, από τα Σκουριασμένα Χείλη του 1981, του Σταμάτη Κραουνάκη και του αγαπημένου φίλου Κώστα Τριπολίτη.

P.S.5 Τελικά, δύο ημέρες μετά τα πράγματα έληξαν άδοξα. Προχωράμε λοιπόν χώρια. Απεγκλωβισμένος πια από το παραμικρό ψεγάδι του παρελθόντος νιώθω τόσο ανάλαφρα. Τόσο λυτρωτικά. Δεν κουβαλώ πια τίποτα. Τους έκλεισα όλους τους λογαριαμούς μου. Καθαρές δουλειές.

P.S.6 Είχα αποσύρει για λίγο αυτό το post. Νομίζω ότι το ΥΓ5 το όφειλα στον εαυτό μου. Ελπίζω στο μέλλον να μάθω να κρατώ πολλές επιφυλάξεις με τους ανθρώπους. Γιατί άλλα λένε, άλλα θέλουν, κι άλλα κάνουν. Το έχω δει πολλές φορές το έργο. Κι εγώ είμαι πάντα καλοπροαίρετος μη σου πω αφελής και ρομαντικός. Για όλα όσα πέρασαν τα τελευταία χρόνια, καλή καρδιά. Η νέα αρχή έχει γίνει εδώ και καιρό. Έχω βάλει στην άκρη κακές συμπεριφορές. Δεν με ενδιαφέρουν. Ας τις κρατήσει ο καθένας τους για λογαριασμό του. Οι πόρτες έκλεισαν οριστικά. Θα ανοίξει μόνο η κυρία είσοδος όταν θα χτυπήσει το κουδούνι και στο θυροτηλέφωνο θα ακουστεί ένα νέο όνομα. Μια νέα φωνή. Και θα φανεί ένα καθαρό πρόσωπο.

P.S.7 Για την ιστορία, τα τρία τελευταία ΥΓ γράφτηκαν μια ημέρα μετά από το post "δεν θα θελα να μαι εισιτήριο στην τσέπη σου".